«Cabotage»: Παράκτια πλοήγηση ιδίως εντός των θαλάσσιων συνόρων της χώρας.
Αυτή είναι η ετυμολογική ερμηνεία του Cabotage. Απόρροια Διεθνών Συμβάσεων και Εθνικών Νόμων. Με τον Κανονισμό 3577/92 της Ευρωπαϊκής Ενωσης επιδιώκεται η εφαρμογή της αρχής της ελεύθερης κυκλοφορίας των υπηρεσιών στις θαλάσσιες μεταφορές στο εσωτερικό των κρατών - μελών (θαλάσσιες ενδομεταφορές - Cabotage).
Από το εισαγωγικό μέρος του Κανονισμού διατυπώνεται ξεκάθαρα η εφαρμογή της Συνθήκης του Μάαστριχτ στη ναυτιλία. Συγκεκριμένα: «Η κατάργηση των περιορισμών στην παροχή υπηρεσιών θαλάσσιων μεταφορών εντός των κρατών - μελών είναι αναγκαία για την εγκαθίδρυση της εσωτερικής αγοράς, η εσωτερική αγορά περιλαμβάνει ένα χώρο στον οποίο εξασφαλίζεται η ελεύθερη κυκλοφορία των εμπορευμάτων, των προσώπων, των υπηρεσιών και των κεφαλαίων».
Επίσης ξεκάθαρα διατυπώνεται ότι: «Η πραγμάτωση της ελευθερίας αυτής πρέπει να είναι σταδιακή και όχι κατ' ανάγκην ενιαία για όλες τις παρεχόμενες υπηρεσίες λαμβανομένων υπόψη της φύσεως ορισμένων ειδικών υπηρεσιών και του μεγέθους της προσπάθειας που θα πρέπει να υποστούν ορισμένες οικονομίες της Κοινότητας που εμφανίζουν διαφορές ανάπτυξης».
Στο άρθρο 6 του Κανονισμού διατυπώνεται ότι: «Κατά παρέκκλιση μπορούν να εξαιρεθούν προσωρινά από την εφαρμογή του παρόντος Κανονισμού οι ακόλουθες υπηρεσίες θαλάσσιων μεταφορών στη Μεσόγειο.
Υπηρεσίες κρουαζιέρων, έως την 1η Ιανουαρίου 1995.
Μεταφορά στρατηγικών εμπορευμάτων (πετρέλαιο, πετρελαιοειδή και πόσιμο νερό), έως την 1η Ιανουαρίου 1997.
Υπηρεσίες με σκάφη κάτω των 650 GT έως την 1η Ιανουαρίου 1998.
Τακτικές γραμμές επιβατικών μεταφορών και πορθμείων, έως την 1η Ιανουαρίου 1999.
Για λόγους οικονομικής και κοινωνικής συνοχής, η παρέκκλιση που προβλέπεται επεκτείνεται στην Ελλάδα έως την 1η Ιανουαρίου 2004 για τακτικές γραμμές επιβατικών μεταφορών και πορθμείων και για μεταφορές που εκτελούν σκάφη κάτω των 650 GT».
Η μη εφαρμογή του Ευρωπαϊκού Κανονισμού στη χώρα μας, με βάση και τις ανωτέρω καταληκτικές ημερομηνίες, είναι αποτέλεσμα αγώνων των ναυτεργατών με κορυφαίες απεργιακές κινητοποιήσεις το 2002 και το 2006 που τσάκισαν και στην πράξη ακόμα και την πολιτική επιστράτευση, που είχαν επιβάλει ΠΑΣΟΚ - ΝΔ αντίστοιχα.
Τα πάντα για την κερδοφορία του κεφαλαίου
Ολα και όλοι υποτάσσονται στην ανταγωνιστικότητα και κερδοφορία του κεφαλαίου. Αυτόν το στόχο διακηρύσσουν και προωθούν ΠΑΣΟΚ - ΝΔ - ΛΑ.Ο.Σ. (ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ ουσιαστικά δε διαφωνεί, αφού στρατηγική του είναι η ενσωμάτωση στην ΕΕ και η στήριξή της, αλλά και η λεγόμενη «υγιής» ανταγωνιστικότητα), οι κοινωνικοοικονομικές δυνάμεις των μονοπωλίων και των ιμπεριαλιστικών ενώσεων, οξύνοντας την ανισομετρία στην ανάπτυξη, τους ενδοϊμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και τη βασική αντίθεση μεταξύ κεφαλαίου και εργασίας.
Η «πανούκλα» της καπιταλιστικής κρίσης έχει γενεσιουργό αιτία και αυτή είναι η αύξηση του βαθμού εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης και η συσσώρευση κεφαλαίων για τους καπιταλιστές. Αυτή η υπονόμευση της αγοραστικής ικανότητας των εργαζομένων εκφράζεται σε κρίση υπερπαραγωγής.
Ο τομέας του τουρισμού δέχεται πρώτος τις συνέπειες, γιατί οι εργάτες, τα λαϊκά στρώματα δεν έχουν ούτε για τα αναγκαία μέσα συντήρησής τους και ασφαλώς το πρώτο κονδύλι που περιορίζουν στον οικογενειακό προϋπολογισμό είναι ο χρόνος των διακοπών.
Το αποτέλεσμα είναι η οικονομική κρίση του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και αυτή πρέπει να τσακίσουμε αν θέλουμε επενδύσεις και ανάπτυξη και όχι το εργατικό κίνημα που αγωνίζεται ενάντια στα αποτελέσματα της κρίσης που είναι η διαρκής χειροτέρευση της θέσης των εργαζομένων. Η αντιστροφή της πραγματικότητας δεν οδηγεί σε λύση των προβλημάτων, αλλά αντίθετα τα συντηρεί, τα ανακυκλώνει και τα επαναφέρει με μεγαλύτερη ένταση.
Χαρακτηριστικά είναι τα συμπεράσματα και οι εκτιμήσεις της «Ειδικής Επιτροπής επίλυσης ζητημάτων που άπτονται του Καμποτάζ» που συστάθηκε από το ΥΠΟΙΑΝ με επικεφαλής τον γνωστό στους ναυτεργάτες για το έργο και την πολιτεία του Γ. Ανωμερίτη.
Συγκεκριμένα:
«Ελληνικός στόλος στην ουσία σήμερα στο χώρο της κρουαζιέρας δεν υφίσταται». Ποιος το έκανε αυτό το κατόρθωμα, εάν δεν είναι η φιλομονοπωλιακή πολιτική των κυβερνήσεων;
«Το 83% της παγκόσμιας κρουαζιέρας ελέγχεται σήμερα από 5 μεγάλες αλυσίδες εταιρειών παροχής υπηρεσιών στο χώρο της κρουαζιέρας. Σε όλες σχεδόν, ένα σημαντικό μέρος του στόλου τους είναι νηολογημένο υπό σημαίες μη κοινοτικών χωρών». Αλλά και σε αυτές που είναι με σημαίες κοινοτικών χωρών επικρατεί καθεστώς γαλέρας, με ναυτεργάτες χωρίς Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας, κοινωνικοασφαλιστικά δικαιώματα, συνδικαλιστική οργάνωση και δημοκρατικά δικαιώματα. Πλοία - γκέτο (π.χ. «ΖΕΝΙΤΗ» 613 μέλη πληρώματος - 27 εθνικότητες) - (βλ. διπλανό πίνακα) - όπου βασιλεύει ο νόμος των σύγχρονων δουλεμπόρων, με μισθούς κάτω και από τα ελάχιστα μισθολόγια του ILO (Διεθνές Γραφείο Εργασίας). Το φιλοδώρημα το θεωρούν μισθό και μέρος των φιλοδωρημάτων πάνε στους Crew - managers (διευθυντές πληρωμάτων) των εταιρειών και στους πράκτορες στις χώρες από τις οποίες προέρχονται οι ναυτεργάτες.
Θέλουν τους εργάτες στεριάς και θάλασσας φτηνούς και ανασφάλιστους
Εφοπλιστές και άλλοι, που δραστηριοποιούνται στον τομέα του Τουρισμού, κόπτονται για την τύχη της τουριστικής δραστηριότητας και ανάπτυξης, ενώ δε λένε κουβέντα για τις συνθήκες εργασίας που επικρατούν σε αυτόν τον τομέα.
Ποιος ωφελήθηκε και ωφελείται επί σειρά ετών και ποιος χάνει, διαπιστώνεται επίσης και από το βιβλίο παραγγελιών πλοίων όπως αναφέρεται και στο πόρισμα. Δηλαδή: «2010 - 2012 καταγράφεται ναυπήγηση 26 νέων κρουαζιερόπλοιων μεγάλου μεγέθους, τα οποία αναμένεται να εξυπηρετήσουν κυρίως την κρουαζιέρα προορισμού της Μεσογείου».
Από τα παραπάνω υπό ναυπήγηση κρουαζιερόπλοια, καθώς και από τα συνολικά 826 πλοία (χωρητικότητας 40,9 εκατ. τόνων) δε ναυπηγείται ούτε ένα στη χώρα μας, απαξιώνοντας τη ναυπηγοεπισκευαστική υποδομή, καταστρέφοντας με την πολιτική τους τα συγκριτικά μας πλεονεκτήματα, τη βιομηχανική ανάπτυξη.
Το πόρισμα συνεχίζει και δίνει την κατεύθυνση ότι «οι πλοιοκτήτριες εταιρείες, εφόσον χρησιμοποιούν ως homeporting ελληνικό λιμάνι, θα πρέπει μεταξύ των μελών του πληρώματος των πλοίων και του προσωπικού των γραφείων τους να χρησιμοποιούν και Ελληνες ναυτικούς και υπαλλήλους, εφόσον διαθέτουν τα απαιτούμενα ανταγωνιστικά προσόντα», δηλαδή ο φθηνότερος για το κεφάλαιο ανά τον κόσμο κερδίζει θέση. Αυτό και αν είναι κοινωνική οπισθοδρόμηση!
Αυτό το σχήμα της τουριστικής πολιτικής, με την επιβολή των μονοπωλιακών ομίλων και τα ταξιδιωτικά προγράμματα all inclusive, δεν αφήνει ΕΥΡΩ να τους ξεφύγει, συντρίβοντας τους μικρομεσαίους ξενοδόχους και την αντίστοιχη μικρή επιχειρηματική δραστηριότητα στο χώρο.
Ενώ σε πρόσφατη συνέντευξη Τύπου η Ενωση Επιχειρήσεων Ναυτιλίας (ΕΕΝ) δεν αφήνει καμία ασάφεια για τους στόχους της ότι είναι στην ίδια κατεύθυνση με την κρουαζιέρα. Συγκεκριμένα: «Είναι πάγιο αίτημα των ακτοπλόων να λυθούν τα θέματα της επιβατηγού ναυτιλίας συνολικά. Κρουαζιέρα και ακτοπλοΐα ταυτόχρονα. Με τον τρόπο αυτό θα υπάρξει ενιαία νομοθετική αντιμετώπιση για ολόκληρη την επιβατηγό ναυτιλία, σύγχρονη και συμβατή με το κοινοτικό παράγωγο δίκαιο».
Υπάρχει λύση προς όφελος των εργαζομένων
Οι μεταφορές, η ναυτιλία είναι κλάδος στρατηγικής σημασίας με αυξημένο ειδικό βάρος, ιδιαίτερα για τη χώρα μας.
Η άρση του Cabotage υπηρετεί τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό - το διατυπώνουν και στο πόρισμα - υπονομεύει την αμυντική ικανότητα, την εδαφική ακεραιότητα, τις πλουτοπαραγωγικές πηγές και τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας μας.
Για να γίνει αντιληπτό:
- 20 ακτοπλοϊκά πλοία, με μέση μεταφορική ικανότητα 500 ατόμων, μεταφέρουν 10.000 επιβάτες ημερησίως.
- 10 τουριστικά πλοία, με μέση μεταφορική ικανότητα 2.000 ατόμων, μεταφέρουν 20.000 επιβάτες ημερησίως.
Μιλάμε για έναν τεράστιο όγκο μεταφερομένων, και σε περίοδο ειρήνης και σε περίοδο πολέμου, που ισοδυναμεί με μία κινούμενη πολιτεία ή στρατιά.
Ενέργεια, πετρέλαια, συνολικά πρώτες ύλες στο νησιωτικό σύμπλεγμα, χωρίς πλοία να μεταφερθούν, μένουν αναξιοποίητα.
Ο στρατηγικός χαρακτήρας του νησιωτικού συμπλέγματος, που ενώνει τρεις ηπείρους, Ευρώπη - Ασία - Αφρική μέσω της εμπορικής ναυτιλίας, δείχνει στον καθένα το μέγεθος των εκχωρήσεων που γίνονται με την άρση του Cabotage.
Περισσότερο από ποτέ αναγκαία είναι η ανάπτυξη ενός ταξικά χειραφετημένου εργατικού κινήματος ενάντια στα μονοπώλια και τους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Οι ναυτεργάτες, οι εργάτες, οι εργαζόμενοι, οφείλουν μέσα από τους αγώνες τους να σφυρηλατήσουν αυτήν την ενότητα των αντιιμπεριαλιστικών - αντιμονοπωλιακών δυνάμεων, για τη λαϊκή εξουσία, για τη λαϊκή οικονομία.
Υπάρχει πολιτική πρόταση διεξόδου, με κεντρικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο, κοινωνικοποιώντας τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, στη ναυτιλία απαιτείται εκτεταμένο πρόγραμμα ναυπηγήσεων με τυποποίηση πλοίων και μηχανών, βάζοντας σε κίνηση τη βιομηχανική ανασυγκρότηση προς όφελος των πλουτοπαραγωγικών δυνάμεων και του εργαζόμενου λαού.
Αυτή η γραμμή είναι γραμμή άμυνας, αλλά και λαϊκής αντεπίθεσης, είναι γραμμή παραγωγικής ανασυγκρότησης και ανάπτυξης.
Να έχουμε επίγνωση ότι ερχόμαστε από το παρελθόν με πλούσια πείρα, να αντιμετωπίσουμε το παρόν που μας οδηγεί σε «κρανίου τόπο» και να ανοίξουμε το δρόμο της λαϊκής δημιουργίας και ανάπτυξης.
Στο χώρο της ναυτιλίας προβάλλει η αναγκαιότητα να υπερασπίσουμε το δικαίωμα στην εργασία, ίση αμοιβή για ίση εργασία με συγκροτημένα σύγχρονα εργασιακά δικαιώματα, γι' αυτό αγωνίζονται και απεργούν οι ναυτεργάτες αύριο, δικαιώματα που να αντιστοιχούν στο βαθμό ανάπτυξης των παραγωγικών δυνάμεων. Αυτός ο αγώνας δεν είναι μόνο των ναυτεργατών, είναι του εργατικού κινήματος.