Το τελευταίο διάστημα, με αφορμή τις κινητοποιήσεις των εργαζομένων ενάντια στα βάρβαρα μέτρα, εξαπολύεται μια συντονισμένη άγρια επίθεση ενάντια στο δικαίωμα των εργατών στην απεργία. Το ίδιο και πολιτικοί γόνοι των αστών στρέφονται κατά του ΠΑΜΕ, κατά πρωτοπόρων συνδικαλιστών. Η συκοφαντία περί ζημιάς από τις απεργίες, στην εικόνα της χώρας, επομένως και χασούρας των καπιταλιστών, π.χ., του τουρισμού, αλλού στοχεύει. Γιατί η χασούρα προέρχεται από την οικονομική κρίση. Μ' αυτή την επίθεση, η πλουτοκρατία επιδιώκει να εκβιάσει το συμβιβασμό και την υποταγή της εργατικής τάξης. Οχι μόνο για να προχωρήσουν τα νέα αντεργατικά σχέδια, αλλά και για να σπείρει συνολικά την τρομοκρατία, να βάλει φρένο στην οργάνωση των εργαζομένων, στην πολιτικοποίηση της πάλης τους, στη ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων. Ετσι αποκαλύπτονται τα ταξικά όρια που έχουν και η δημοκρατία και οι ελευθερίες, για τις οποίες κόπτονται οι εκπρόσωποι του κεφαλαίου.
Αναγνωρίζουν - λένε τα επιτελεία και τα κόμματα της πλουτοκρατίας - το δικαίωμα στην απεργία, αλλά μαζί αναγνωρίζουν και το δικαίωμα στην εργασία, το οποίο παρεμποδίζουν οι απεργοί περιφρουρώντας την απεργία τους. Το δικαίωμα στην εργασία που οι ίδιοι «ξεχνούν» όταν χιλιάδες πετιούνται στο δρόμο γιατί οι εργοδότες δεν έχουν τα προσδοκώμενα κέρδη. Το οποίο οι ίδιοι κουρελιάζουν με κάθε ευκαιρία όπως και με την πρόσφατη υιοθέτηση του μνημονίου με ΕΕ-ΔΝΤ που αυξάνει το όριο απολύσεων. Το δικαίωμα στην εργασία το καταπατούν με την ενίσχυση των ελαστικών σχέσεων εργασίας (που σημαίνει πολλαπλασιασμό όσων είναι με το ένα πόδι στην ανεργία), υμνώντας την «ανταγωνιστικότητα» και άρα την απόλυση μανάδων επειδή «κοστίζουν», 50άρηδων επειδή δεν είναι «παραγωγικοί».Το κεφάλαιο αναγνωρίζει το δικαίωμα των εργαζομένων στην εργασία μόνο όταν και όπως βολεύει τα κέρδη του. Αλλά και πάλι μιλά και εξασφαλίζει την εργασία με όρους δουλείας: Με τα ωράρια, τους μισθούς, τα μέτρα ασφαλείας, τα εργαλεία κτλ. που διευκολύνουν την αύξηση του πλούτου του και πετσοκόβουν «περιττά έξοδα» που αφορούν στην υγεία και στην αξιοπρεπή ζωή των εργαζομένων. Οταν οι εργαζόμενοι σηκώνουν κεφάλι και παλεύουν για το πραγματικό τους δικαίωμα σε μόνιμη και σταθερή εργασία με πλήρη δικαιώματα, τότε οι μεγαλοεργοδότες «θυμούνται» όχι το δικαίωμα στην εργασία, αλλά το δικαίωμα στην απεργοσπασία. Δηλαδή, το δικαίωμα των κεφαλαιοκρατών να υπονομεύουν τους εργατικούς αγώνες, που δεν καταγράφουν μια γενική αγανάκτηση, αλλά μετατρέπουν την αγανάκτηση σε συνειδητή και οργανωμένη δράση, ενάντια στη ρίζα των λαϊκών προβλημάτων.
Τέτοια δικαιώματα αναγνωρίζει η αστική τάξη. Το δικαίωμα, π.χ., των μεγαλοξενοδόχων να προσλαμβάνουν εργαζόμενους για μια μέρα ή για λίγους μήνες (βλ. εποχιακή απασχόληση, συμβάσεις μιας μέρας) αλλά όχι το δικαίωμα των ξενοδοχοϋπαλλήλων να απεργούν (και να περιφρουρούν την απεργία τους) απαιτώντας σταθερή εργασία για όλους, επαναπρόσληψη απολυμένων, συνεπή καταβολή των μισθών τους. Αναγνωρίζουν το δικαίωμα να πετσοκόβονται η Ασφάλιση, η Υγεία, η Πρόνοια, η Παιδεία του λαού και να μετατρέπονται σε πεδίο επενδυτικής δραστηριότητας για τα μονοπώλια, αλλά όχι το δικαίωμα των εργαζομένων να παλεύουν με κάθε μορφή όχι απλά για καλύτερο μεροκάματο, αλλά για συνολική βελτίωση της ζωής τους, για την ικανοποίηση όλων των αναγκών των οικογενειών τους με βάση τον άφθονο πλούτο που σήμερα παράγουν. Αυτό θέλουν να τσακίσουν. Αλλά δε θα τους περάσει...
Από: www2.rizospastis.gr