Η ταχεία άνοδος της Χρυσής Αυγής, όπως δείχνουν οι μετρήσεις, δεν είναι ευκαιρική, ούτε ανεξήγητη. Όχι γιατί τα πρωτοπαλίκαρα του κ. Μιχαλολιάκου κερδίζουν ψήφους ως δήθεν προστάτες των αδυνάτων, αλλά επειδή η κρίση φέρνει στην επιφάνεια σκληρές αλήθειες με ωμό τρόπο.
Ολοένα και μεγαλύτερος αριθμός Ελλήνων πολιτών δεν έχουν σήμερα πρόβλημα να παραδεχτούν (μέσα τους και δημόσια) ότι συμφωνούν με τις ποινικά κολάσιμες πράξεις των μαυροντυμένων νταήδων. Και αναρωτιέται κανείς:
Πού ήταν όλοι αυτοί τόσα χρόνια; Ζούσαν αλλού;Μπορεί η οικονομική κρίση και ο φόβος να μετατρέπουν ανθρώπους με δημοκρατικές αρχές σε οπαδούς ενός ακραία ρατσιστικού κόμματος; Είναι δυνατόν να γίνει κάποιος ρατσιστής μέσα σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα; Η ταπεινή μου άποψη είναι πως όχι.
Άνθρωποι με ακραίες απόψεις υπήρχαν παντού, σε όλα τα κόμματα και τα στρώματα της ελληνικής κοινωνίας. Απλώς σήμερα, εξαιτίας της κρίσης, φανερώθηκαν και έδειξαν αυτό που ήταν στ’ αλήθεια.
Η απενοχοποίηση που έφερε η κρίση τούς επέτρεψε να εκφράσουν ελεύθερα αυτά που πριν από μερικά χρόνια ήταν κοινωνικά απαράδεκτα και κατακριτέα.
Ο μύθος της βαθιάς ριζωμένης δημοκρατικής συνείδησης των Ελλήνων, οι οποίοι δεν κρίνουν τους ανθρώπους από το χρώμα, την εθνικότητα, τη θρησκεία, την κοινωνική ή οικονομική κατάσταση, τις ερωτικές προτιμήσεις, είναι άλλο ένα εθνικό ψέμα, που καταρρέει με πάταγο.
Δείγματα είχαμε από νωρίς, πολύ πριν από την κρίση, εντός της αγίας ελληνικής οικογένειας και εντός της επιφανειακά προοδευτικής κοινωνίας της νεοελληνικής ευμάρειας.
Λεφτάδες, πετυχημένοι, ημιμαθείς, στρέιτ, Ελληνάρες εξυμνήθηκαν με πάθος στην Ελλάδα των «δικών μας των παιδιών», όπου κανένας μετανάστης δεν θα μπορούσε να έχει στον ήλιο μοίρα επειδή τον είχαμε να μας καθαρίζει τα σπίτια ή να μας δουλεύει τα χωράφια. Μια κοινωνία που νοσεί επί χρόνια έδειξε απότομα το μέγεθος της αρρώστιας της. Χρειάστηκε ένας ισχυρός κλονισμός, και τα λεβεντόπαιδα με τα φουσκωμένα από οργή μπράτσα μπορούν να κόβουν ανενόχλητα τις βόλτες τους.
Γιατί μη μου πείτε ότι η Ελληνική Αστυνομία δεν μπορεί να τους σταματήσει αν θέλει. Η αλήθεια είναι ότι δεν θέλει.
Οι χρυσαυγίτες δεν λειτουργούν εις βάρος της, αλλά την υποκαθιστούν με τις ευλογίες της, αφού στους κόλπους της ανθεί ο ρατσισμός.
Όλοι έχουμε δει πολλές «εκφράσεις» αυτής της σύμπνοιας σε διαδηλώσεις, πορείες και σεστατιστικές μετρήσεις.
Τι απομένει μέσα σε όλα αυτά; Όσοι μπορούν ακόμα να αντέξουν την κρίση και τις κυβερνήσεις που τη διαχειρίζονται, με μεγάλο προσωπικό κόστος, αλλά βέβαιοι ότι δεν θα γίνουν κάτι που δεν υπήρξαν ποτέ: ρατσιστές με τη βούλα.
Της Κατερίνας Αγγελιδάκη
Αντανάκλαση: topontiki