Η πολιτική που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά
Οι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ την βάφτισαν «πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς», επειδή κέρδισαν τις εκλογές, με κεντρικό του σύνθημα, την κατάργηση των αντιλαϊκών μνημονιακών πολιτικών και την υπόσχεση να εφαρμόσει μέτρα και πολιτικές (αύξηση των κατώτατου μισθού και ημερομισθίου, επαναφορά της καταργημένης 13ης σύνταξης, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ κλπ) που θα επέτρεπαν στους ανθρώπους του μόχθου και της δουλειάς να δουν «άσπρη μέρα».
Δηλαδή με τη διεκδίκηση μέτρων και πολιτικών, που έχουν να κάνουν με τους στόχους και τα ιδανικά της Αριστεράς.
Οι 13 μήνες από τη μέρα που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας ορκίστηκε πρωθυπουργός της χώρας, αποτελούν αξιόλογο χρονικό διάστημα, σχετικά με το αν η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει κάποια σχέση με την Αριστερά ή πρόκειται για «μια από τα ίδια», όπως λέει ο λαός μας.
Ασφαλή συμπεράσματα, για το αν η κυβέρνηση αυτή έχει κάποια σχέση ή συγγένεια με την Αριστερά, μπορούν να μας δώσουν οι απαντήσεις που προκύπτουν σε μερικά κρίσιμα ερωτήματα (σχετικά με το έργο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ σ’ αυτούς τους 13 μήνες), όπως:
Γιατί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ επιμένει στην εφαρμογή φοροεισπρακτικών μέτρων, που υπονομεύουν παραπέρα την αγοραστική δύναμη και το βιοτικό επίπεδο, των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς, ενώ αφήνει στο απυρόβλητο τους πραγματικά έχοντες και κατέχοντες το μεγάλο πλούτο (τραπεζίτες, εφοπλιστές και άλλους μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοεισοδηματίες και μεγαλοϊδιοκτήτες);
Με ποιο σκεπτικό συνεχίζει την επίθεση σε συνταξιοδοτικά δικαιώματα και άλλες κατακτήσεις των μισθωτών, συνταξιούχων, μικρομεσαίων νοικοκυριών αγροτών- ελεύθερων επαγγελματιών- εμπόρων κλπ, όπως προβλέπεται και με το νέο ασφαλιστικό σχέδιο ενώ αφήνει άθικτα τα υπερκέρδη και των σωρευμένο πλούτο των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και των αφεντικών τους;
Τι σχέση έχει με την Αριστερά η πολιτική αναδιανομής του εισοδήματος μεταξύ των φτωχών; Είναι δυνατό, ένα αριστερό κόμμα να επιχειρηματολογεί υπέρ της παραπέρα μείωσης των… «μεγάλων» συντάξεις (πάνω από 1.000 ευρώ) για να «σωθούν» (τάχα μου) οι χαμηλότερες συντάξεις;
Από πότε η Αριστερά επιλέγει την εξίσωση προς τα κάτω; Διότι, παρά τις διαβεβαιώσεις Κατρούγκαλου και άλλων κυβερνητικών στελεχών ότι δεν θα θιγούν οι συντάξεις (κύριες και επικουρικές), είναι κοινό μυστικό πως τα σχέδιά του νέου ασφαλιστικού προβλέπουν περικοπή των συντάξεων ακόμη και κάτω των 800 ευρώ (καθαρά).
Σε τι διαφέρει, τελικά, η πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» που υπηρετούσαν οι συντηρητικές κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, με την πολιτική που επέλεξε και εφαρμόζει η «Αριστερή» συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ;
Είναι δυνατό, ένα κόμμα της Αριστεράς (που σέβεται τον εαυτό του και, κυρίως, την ιστορία και τις παραδόσεις της Αριστεράς) να αναθέτει τη φύλαξη των συνόρων της χώρας στο ΝΑΤΟ, όταν είναι γνωστό πως οι Αριστεροί- με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές- έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία;
Αποτελεί αριστερή πολιτική, το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου στα ευρωπαϊκά και όχι μόνο μονοπώλια (αεροδρομίων- λιμανιών- τραπεζών και άλλων ΔΕΚΟ ή περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου που δημιουργήθηκαν με τον ιδρώτα των εργαζομένων), με το επιχείρημα ότι έτσι θα βγει η οικονομία από την κρίση;
Κακά τα ψέματα. Η πολιτική (οικονομική, κοινωνική, εξωτερική κλπ) που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ μετά τον Ιούλη του 2015, δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά.
Πολύ περισσότερο, όταν συνεχίζει – κόντρα στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και τις διαβεβαιώσεις της πολιτικής του ηγεσίας (όχι για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο αλλά για μια δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των φτωχότερων)- να φορτώνει το βάρη στους ανθρώπους του μόχθου και της δουλειάς.
Tου λόγου το αληθές, ότι ο σημερινός- κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ- δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά αποτελεί και ο τρόπος που βλέπουν και αντιδρούν στην εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική, οι εργαζόμενοι που είναι και οι πραγματικοί δημιουργοί του εγχώριου πλούτου. Ένα μόνο στοιχείο, λέει πολλά.
Ενώ στους πρώτους μήνες του 2015 πλήθος λαού, από τα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα, διαδήλωνε στους δρόμους για να εκφράσει την υποστήριξή του σε όσα υποσχόταν η αυτοαποκαλούμενη «αριστερή» συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, τώρα η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων του μόχθου διαδηλώνει στους δρόμους ενάντια στην εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι τους τελευταίους μήνες αυξάνονται και πληθύνονται οι απεργίες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των εργαζομένων καθώς και οι πολύμορφες μαζικές κινητοποιήσεις (συλλαλητήρια και διαδηλώσεις στην Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας) των συνταξιούχων, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρομεσαίων νοικοκυριών των αγροτοκτηνοτρόφων και επαγγελματοβιοτεχνών εμπόρων.
Δυστυχώς, η σημερινή κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, υπονομεύει- με τις πολιτικές που εφαρμόζει- όχι μόνο το βιοτικό επίπεδο της μεγάλης πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού, αλλά και τα πανανθρώπινα ιδανικά της Αριστεράς, που αρχίζουν από την κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη και φτάνουν μέχρι την λαϊκή κυριαρχία και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Την ερχόμενη Παρασκευή, συμπληρώνονται 13 μήνες από την 25η Γενάρη που ο ΣΥΡΙΖΑ συγκρότησε- μαζί τους Ανεξάρτητους Έλληνες (ΑΝΕΛ)- την «πρώτη φορά κυβέρνηση της Αριστεράς».
Οι επικεφαλής του ΣΥΡΙΖΑ την βάφτισαν «πρώτη κυβέρνηση της Αριστεράς», επειδή κέρδισαν τις εκλογές, με κεντρικό του σύνθημα, την κατάργηση των αντιλαϊκών μνημονιακών πολιτικών και την υπόσχεση να εφαρμόσει μέτρα και πολιτικές (αύξηση των κατώτατου μισθού και ημερομισθίου, επαναφορά της καταργημένης 13ης σύνταξης, κατάργηση του ΕΝΦΙΑ κλπ) που θα επέτρεπαν στους ανθρώπους του μόχθου και της δουλειάς να δουν «άσπρη μέρα».
Δηλαδή με τη διεκδίκηση μέτρων και πολιτικών, που έχουν να κάνουν με τους στόχους και τα ιδανικά της Αριστεράς.
Οι 13 μήνες από τη μέρα που ο πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ Αλέξης Τσίπρας ορκίστηκε πρωθυπουργός της χώρας, αποτελούν αξιόλογο χρονικό διάστημα, σχετικά με το αν η συγκεκριμένη κυβέρνηση έχει κάποια σχέση με την Αριστερά ή πρόκειται για «μια από τα ίδια», όπως λέει ο λαός μας.
Ασφαλή συμπεράσματα, για το αν η κυβέρνηση αυτή έχει κάποια σχέση ή συγγένεια με την Αριστερά, μπορούν να μας δώσουν οι απαντήσεις που προκύπτουν σε μερικά κρίσιμα ερωτήματα (σχετικά με το έργο της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ σ’ αυτούς τους 13 μήνες), όπως:
Γιατί και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ επιμένει στην εφαρμογή φοροεισπρακτικών μέτρων, που υπονομεύουν παραπέρα την αγοραστική δύναμη και το βιοτικό επίπεδο, των ανθρώπων του μόχθου και της δουλειάς, ενώ αφήνει στο απυρόβλητο τους πραγματικά έχοντες και κατέχοντες το μεγάλο πλούτο (τραπεζίτες, εφοπλιστές και άλλους μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοεισοδηματίες και μεγαλοϊδιοκτήτες);
Με ποιο σκεπτικό συνεχίζει την επίθεση σε συνταξιοδοτικά δικαιώματα και άλλες κατακτήσεις των μισθωτών, συνταξιούχων, μικρομεσαίων νοικοκυριών αγροτών- ελεύθερων επαγγελματιών- εμπόρων κλπ, όπως προβλέπεται και με το νέο ασφαλιστικό σχέδιο ενώ αφήνει άθικτα τα υπερκέρδη και των σωρευμένο πλούτο των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων και των αφεντικών τους;
Τι σχέση έχει με την Αριστερά η πολιτική αναδιανομής του εισοδήματος μεταξύ των φτωχών; Είναι δυνατό, ένα αριστερό κόμμα να επιχειρηματολογεί υπέρ της παραπέρα μείωσης των… «μεγάλων» συντάξεις (πάνω από 1.000 ευρώ) για να «σωθούν» (τάχα μου) οι χαμηλότερες συντάξεις;
Από πότε η Αριστερά επιλέγει την εξίσωση προς τα κάτω; Διότι, παρά τις διαβεβαιώσεις Κατρούγκαλου και άλλων κυβερνητικών στελεχών ότι δεν θα θιγούν οι συντάξεις (κύριες και επικουρικές), είναι κοινό μυστικό πως τα σχέδιά του νέου ασφαλιστικού προβλέπουν περικοπή των συντάξεων ακόμη και κάτω των 800 ευρώ (καθαρά).
Σε τι διαφέρει, τελικά, η πολιτική του «διαίρει και βασίλευε» που υπηρετούσαν οι συντηρητικές κυβερνήσεις ΝΔ και ΠΑΣΟΚ, με την πολιτική που επέλεξε και εφαρμόζει η «Αριστερή» συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ;
Είναι δυνατό, ένα κόμμα της Αριστεράς (που σέβεται τον εαυτό του και, κυρίως, την ιστορία και τις παραδόσεις της Αριστεράς) να αναθέτει τη φύλαξη των συνόρων της χώρας στο ΝΑΤΟ, όταν είναι γνωστό πως οι Αριστεροί- με μπροστάρηδες τους κομμουνιστές- έδωσαν ακόμα και τη ζωή τους για την εθνική ανεξαρτησία και τη λαϊκή κυριαρχία;
Αποτελεί αριστερή πολιτική, το ξεπούλημα του εθνικού πλούτου στα ευρωπαϊκά και όχι μόνο μονοπώλια (αεροδρομίων- λιμανιών- τραπεζών και άλλων ΔΕΚΟ ή περιουσιακών στοιχείων του δημοσίου που δημιουργήθηκαν με τον ιδρώτα των εργαζομένων), με το επιχείρημα ότι έτσι θα βγει η οικονομία από την κρίση;
Κακά τα ψέματα. Η πολιτική (οικονομική, κοινωνική, εξωτερική κλπ) που εφαρμόζει η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ μετά τον Ιούλη του 2015, δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά.
Πολύ περισσότερο, όταν συνεχίζει – κόντρα στο πρόγραμμα του ΣΥΡΙΖΑ και τις διαβεβαιώσεις της πολιτικής του ηγεσίας (όχι για την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο αλλά για μια δικαιότερη αναδιανομή του πλούτου προς όφελος των φτωχότερων)- να φορτώνει το βάρη στους ανθρώπους του μόχθου και της δουλειάς.
Tου λόγου το αληθές, ότι ο σημερινός- κυβερνητικός ΣΥΡΙΖΑ- δεν έχει καμία σχέση με την Αριστερά αποτελεί και ο τρόπος που βλέπουν και αντιδρούν στην εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική, οι εργαζόμενοι που είναι και οι πραγματικοί δημιουργοί του εγχώριου πλούτου. Ένα μόνο στοιχείο, λέει πολλά.
Ενώ στους πρώτους μήνες του 2015 πλήθος λαού, από τα οικονομικά ασθενέστερα στρώματα, διαδήλωνε στους δρόμους για να εκφράσει την υποστήριξή του σε όσα υποσχόταν η αυτοαποκαλούμενη «αριστερή» συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ, τώρα η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων του μόχθου διαδηλώνει στους δρόμους ενάντια στην εφαρμοζόμενη κυβερνητική πολιτική.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο, ότι τους τελευταίους μήνες αυξάνονται και πληθύνονται οι απεργίες και συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας των εργαζομένων καθώς και οι πολύμορφες μαζικές κινητοποιήσεις (συλλαλητήρια και διαδηλώσεις στην Αθήνα και άλλες μεγάλες πόλεις της Ελλάδας) των συνταξιούχων, των αυτοαπασχολούμενων, των μικρομεσαίων νοικοκυριών των αγροτοκτηνοτρόφων και επαγγελματοβιοτεχνών εμπόρων.
Δυστυχώς, η σημερινή κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ, υπονομεύει- με τις πολιτικές που εφαρμόζει- όχι μόνο το βιοτικό επίπεδο της μεγάλης πλειοψηφίας του εργαζόμενου λαού, αλλά και τα πανανθρώπινα ιδανικά της Αριστεράς, που αρχίζουν από την κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη και φτάνουν μέχρι την λαϊκή κυριαρχία και την κατάργηση της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο.
Αντανάκλαση: imerodromos