Ήταν μια στρατιωτική επιδρομή σε ένα πολιτικό πλοίο με προορισμό την Παλαιστίνη, που διεξήχθη σε διεθνή ύδατα της Μεσογείου και εμπόδισε το πλοίο στο να φτάσει τον προορισμό του. Κατά την επιβίβασή τους οι στρατιώτες συνάντησαν μεγαλύτερη του αναμενόμενου αντίσταση και χρησιμοποίησαν πυρά σκοτώνοντας κάποιους από τους επιβάτες και τραυματίζοντας πολλούς άλλους. Το πλοίο επιτάχθηκε και ρυμουλκήθηκε στο λιμάνι και οι επιζώντες συνελήφθησαν πριν απελαθούν μέσα σε μια θύελλα της διεθνούς καταδίκης. Ήταν το 1947 και το πλοίο το Exodus 1947, μετέφερε Εβραίους πρόσφυγες που επιζητούσαν, χωρίς την άδεια των βρετανικών στρατιωτικών δυνάμεων που διοικούσαν την Παλαιστίνη, να αποβιβαστούν.
Το περιστατικό που άφησε τρείς νεκρούς, θεωρείται πλέον ως γεγονός-κλειδί για το τέλος της βρετανικής κατοχής στην Παλαιστίνη και την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ.
Οι Ισραηλινοί ιστορικοί θα ελπίζουν ότι η επιδρομή αυτής της εβδομάδας στον ανθρωπιστικό στολίσκο που είχε για προορισμό τη Γάζα δεν θα είναι η δική τους αντίστοιχη του Exodus, ώρα.
Είναι ακόμα πολύ νωρίς για να πούμε αν το περιστατικό θα αλλάξει τον τρόπο που ο κόσμος βλέπει τον στραγγαλιστικό αποκλεισμό του Ισραήλ στην λωρίδα της Γάζας. Αλλά ο παραλληλισμός μεταξύ των γεγονότων αυτής της εβδομάδας με εκείνα του 1947 θα είναι αρκετός ώστε να ανησυχήσει τους Ισραηλινούς ιστορικούς.
Το 1947 η διεθνής συμπάθεια για τους επιζώντες του Ολοκαυτώματος Εβραίους και η αναζήτησή τους για μια πατρίδα αποκρυσταλλώθηκε με την μεταχείριση των επιβαινόντων του Exodus, οι οποίοι είχαν σταλθεί σε στρατόπεδα κράτησης στην Γερμανία.
Το 2010, είναι οι κάτοικοι της Γάζας, οι απάτριδες και εκείνοι που υποφέρουν ως επακόλουθο μιας βίαιης σύγκρουσης και που η δεινή τους θέση επισημαίνεται από ένα παρεξηγημένο στρατιωτικό αποκλεισμό.
Η βία στο Mavi Mamara εκλαμβάνεται σαν σύμπτωμα του αποκλεισμού της Γάζας, ακριβώς όπως τα γεγονότα του 1947 είχαν θεωρηθεί σαν απόδειξη μιας μεγάλης αδικίας στη μεταχείριση των επιζώντων των προσφύγων του Ολοκαυτώματος.
Εν συνεχεία, αναγνωρίστηκε πως το status quo δεν ήταν δυνατό να διατηρηθεί, και ένα χρόνο αργότερα, ιδρύθηκε το κράτος του Ισραήλ.
Σαν αποτέλεσμα της Ισραηλινής επίθεσης στο Mavi Mamara, έχουμε ότι σήμερα το πιο πικρό status quo, είναι πλέον υπό αμφισβήτηση. Δεν είναι σαφές ακόμα αν το περιστατικό, όπως έγινε και με το Exodus πριν απο 63 χρόνια, θα αποτελέσει το σημείο αιχμής, ή αν απλά θα είναι ένα ακόμα θλιβερό ορόσημο προς ένα δρόμο ακόμα μεγαλύτερης δυστυχίας.
Υπάρχουν τόσες διαφορές όσες και ομοιότητες μεταξύ των δυο καταστάσεων θα ήταν σωστό να κάνουμε λάθος παραλληλισμούς.
Αλλά θα ήταν λάθος επίσης να τους αγνοήσουμε. Τα σημεία της ανατροπής τείνουν στο να μην είναι ορατά μέχρις ότου να ξεπεραστούν.
Από: http://blogs.aljazeera.net μετάφραση Αντανάκλαση