Νάκμπα σημαίνει καταστροφή. Νάκμπα για τους Παλαιστίνιους είναι η ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. 63 χρόνια μετά το έτος της Παλαιστινιακής Καταστροφής η εμμονή της μνήμης είναι πράξη αντίστασης. Το να μην ξεχνάς σημαίνει να απορρίπτεις το οργανωμένο ψεύδος των νικητών, να απορρίπτεις την όποια προσπάθεια ηθικής νομιμοποίησης της κατοχής.
Καταστροφή. Και δεν υπάρχει καλύτερη λέξη για να εκφράσει κανείς το πώς βίωσαν οι Παλαιστίνιοι την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Η ίδρυση του Ισραήλ δεν ήταν μόνο μια τεράστια στρατιωτική και πολιτική ήττα για τους Παλαιστίνιους.
Καταστροφή. Και δεν υπάρχει καλύτερη λέξη για να εκφράσει κανείς το πώς βίωσαν οι Παλαιστίνιοι την ίδρυση του κράτους του Ισραήλ. Η ίδρυση του Ισραήλ δεν ήταν μόνο μια τεράστια στρατιωτική και πολιτική ήττα για τους Παλαιστίνιους.
Δεν σήμανε μόνο την απώλεια του 78% της ιστορικής Παλαιστίνης (σήμερα οι Παλαιστίνιοι διεκδικούν το εναπομείναν 22% που αντιπροσωπεύουν η Γάζα και η Δυτική Όχθη, διεκδίκηση που η «διεθνής κοινότητα» κρίνει υπερβολική…). Πάνω απ’ όλα, το 1948 είναι συνδεδεμένο με το διωγμό και την προσφυγιά.
«Μια γη χωρίς λαό για ένα λαό χωρίς γη». Για να καταστεί η πραγματικότητα συμβατή με το σιωνιστικό σύνθημα, έπρεπε η γη να εκκαθαριστεί από το λαό που την κατοικούσε.
Σύμφωνα με τα Ηνωμένα Έθνη, ανέρχονται σε 760.000 (σε συνολικό πληθυσμό 870.000). οι Παλαιστίνιοι που εξαναγκάστηκαν από τις σιωνιστικές πολιτοφυλακές να εγκαταλείψουν την Παλαιστίνη. Το 25% από τους 160.000 που απέμειναν, αναγκάστηκαν να μετατραπούν σε εσωτερικούς πρόσφυγες.
Η εθνοκάθαρση του 1948 αποτέλεσε την αποκορύφωση του σιωνιστικού σχεδίου που απέβλεπε στην εκκένωση της Παλαιστίνης από τους Παλαιστίνιους. Η Χαγκάνα ολοκλήρωσε αυτό που είχαν ξεκινήσει το Εθνικό Εβραϊκό Ταμείο με την εκδίωξη των Παλαιστινίων αγροτών από τα τσιφλίκια-χωριά που αγόραζε, καθώς και οι σιωνιστικές συνδικαλιστικές οργανώσεις με την «άρνηση εργασίας» στους Παλαιστίνιους.
Γι’ αυτό και είναι εύστοχη η παρατήρηση του Ελίας Σανμπάρ ότι η ίδρυση του Ισραήλ δεν προσομοιάζει στην γένεση του ευρωπαϊκού-έθνους κράτους όπου η κυρίαρχη εθνική ομάδα εκκαθαρίζει ή αφομοιώνει τις μειονότητες. Το πρότυπο του Ισραήλ πρέπει να το αναζητήσουμε στην κατάκτηση της Αμερικής.
Το Ισραήλ είναι μια ιστορία αντικατάστασης πληθυσμού μέσω του διωγμού των ιθαγενών και του εποικισμού της γης. Οι Παλαιστίνιοι είναι οι Ινδιάνοι της Μέσης Ανατολής.
Η γη, όμως, δεν έπρεπε να εκκενωθεί μόνο από τη φυσική παρουσία των Παλαιστινίων. Έπρεπε να σβηστεί και η μνήμη τους, να παγιωθεί η συνολική άρνηση της ύπαρξης τους μέσα στο χώρο και το χρόνο.
Οι Παλαιστίνιοι έπρεπε να πάψουν να έχουν όνομα που να τους συνδέει με μια συγκεκριμένη γη και να αποκαλούνται γενικά «Άραβες». Οι πρόσφυγες έπρεπε να κηρυχτούν απόντες μέσα από δίκες-παρωδίες για να υφαρπαχτούν οι περιουσίες τους.
Τα αραβικά τοπωνύμια έπρεπε να αλλάξουν. Τέλος, έπρεπε να κατασκευαστεί ένα καινούργιο παρελθόν: «στην Παλαιστίνη κατοικούσαν κάποιοι νομάδες χωρίς ιδιαίτερη σχέση με τη γη».
63 χρόνια από τη Νάκμπα, στην ιστορική Παλαιστίνη έχει διαμορφωθεί μια καινούργια πραγματικότητα. Το Ισραήλ ως οντότητα δεν μπορεί πλέον να αμφισβητηθεί και οι πολίτες του πρέπει να αποτελέσουν οργανικό μέρος της επίλυσης της κρίσης.
Το Παλαιστινιακό, όμως, παραμένει μια χαίνουσα πληγή. Μια πληγή που δεν μπορεί να επουλωθεί όσο η κατοχή της Γάζας και της Δυτικής Όχθης συνεχίζεται, όσο η Ανατολική Ιερουσαλήμ δεν παραδίδεται στους Παλαιστίνιους, όσο συνεχίζεται το απατρχάιντ σε βάρος των Παλαιστινίων-πολιτών του Ισραήλ, όσο διαρκεί το αίσχος των προσφυγικών στρατοπέδων στο Λίβανο, τη Συρία, την Ιορδανία, το Ιράκ.
Νάκμπα σημαίνει καταστροφή. Όσα χρόνια και αν περάσουν η μνήμη πρέπει να επιμείνει και ο αγώνας να συνεχιστεί.
Από: την "εποχή" της 13/01/2008