Πριν ακόμα φτάσουν τα πράγματα εδώ που είναι σήμερα, το ΚΚΕ σημείωνε ότι είναι σημαντικό για το λαό να επιλέξει ο ίδιος την αποδέσμευση από την ΕΕ, αντί να υπομένει θυσίες ως τη μέρα που θα εξαναγκαστεί να μείνει έξω από το ευρώ. Καθώς οι σχετικές καμπάνες χτυπούν πλέον όλο και πιο δυνατά,
καλό είναι αυτή η επισήμανση του ΚΚΕ να ανακληθεί στη μνήμη όλων εκείνων που ακόμα ελπίζουν ότι μέσα στη λυκοσυμμαχία θα δουν προκοπή.***
Σε πείσμα όσων επιμένουν πως θα αρκούσε μια «καλή» κυβέρνηση για να 'ναι καλές και οι εξελίξεις, η πραγματικότητα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης κάνει όλο και περισσότερο ορατό το απύθμενο βάθος της βαρβαρότητας, γεγονός που από τη μια κουρελιάζει τους ισχυρισμούς περί πιθανότητας να υπάρχει «ανθρώπινος καπιταλισμός» κι απ? την άλλη επιτάσσει την άμεση ανασυγκρότηση του εργατικού λαϊκού κινήματος έτσι ώστε από θέση ενεργητικής άμυνας να μπορέσει να κάνει την αντεπίθεσή του με στόχο την ανατροπή του συστήματος που εξαθλιώνει τους παραγωγούς του πλούτου.
Η ανάγκη για οργανωμένη πάλη που θα οδηγεί σε αποδέσμευση από την ΕΕ, στη μονομερή διαγραφή του χρέους από μια λαϊκή εξουσία, γίνεται επιτακτική.
***
Βέβαια, αυτή την πραγματικότητα που κάνει αδήριτη την ανάγκη της ανατροπής της, την βιώνουν διαφορετικά οι τάξεις που συγκρούονται.
Το παράπονο των αστών για την στάση πληρωμών από το κράτος αφορά στο ζεστό κρατικό χρήμα χωρίς το οποίο δεν κάνουν βήμα (επενδύσεις το λένε αυτό).
Για την εργατική τάξη το βίωμα είναι άλλο: δεν είναι μόνο τα χαράτσια που βομβαρδίζουν καθημερινά την εργατοοικογένεια (έτσι κι αλλιώς αυτά δεν μπορούν να πληρωθούν), είναι ο καθημερινός λογαριασμός που δε βγαίνει: το σούπερ μάρκετ της βδομάδας περιορίστηκε σε κάτι λιγότερο από τα απαραίτητα (το μαρτυρούν και οι τζίροι) στη λαϊκή, με το κομμάτι πλέον οι ντομάτες, οι πατάτες, τα φρούτα, αλλά εκεί που τα πράγματα φτάνουν σε αδιέξοδο είναι στην Υγεία: το σταμάτημα της πίστωσης από τα φαρμακεία δεν είναι οικονομική είδηση, αφορά - επηρεάζει ζωές. Το ρεπορτάζ για τους καρκινοπαθείς και τους νεφροπαθείς που δημοσίευσε την προηγούμενη Κυριακή ο «Ριζοσπάστης», έδειξε εύγλωττα το θάνατο να ψωνίζει πλέον τζάμπα.
***
Σε μια τέτοια πραγματικότητα, η επιμονή του Πάγκαλου στο «μαζί τα φάγαμε» και οι αντιδράσεις που προκαλεί στον ίδιο τον αστικό Τύπο, συνιστούν μόνο ένα ακόμα σόου για τον αποπροσανατολισμό του λαού. Μια προσπάθεια να συνηθίσουμε στην ενοχή, να ανεχτούμε το σιγοβράσιμο σαν τον βάτραχο του γνωστού πειράματος.
***
Τόσο η κυβέρνηση όσο και η αξιωματική αντιπολίτευση χρησιμοποίησαν την περίοδο των διακοπών για να κερδίσουν χρόνο. Η κυβέρνηση για να προωθήσει τάχιστα ένα ορυμαγδό βάρβαρων μέτρων και η αξιωματική αντιπολίτευση για να κρατήσει την ουρά της απ' έξω. Κάποτε οι διακοπές τελειώνουν. Τα παιδιά που δεν θα πάρουν φέτος στους παιδικούς σταθμούς, τα παιδιά που δεν θα μπορούν να πάνε σχολείο γιατί κόπηκαν τα μεταφορικά, τα παιδιά που θα διακόψουν σπουδές γιατι πια δεν μπορεί να τα στηρίξει η οικογένεια, είναι μερικά μόνο από τα «μικρά» προβλήματα που δείχνουν έναν άλλο Σεπτέμβρη. Τέτοιον που κάτω από ορισμένες προϋποθέσεις μπορεί να λειτουργήσει σαν δαδί για το χειμώνα που έρχεται.
***
Ασχετο: τη δόξα της Κεφαλογιάννη που ενώ ο εσωτερικός τουρισμός έχει βουλιάξει, η ίδια εμφανίζεται στον Τύπο σαν σωτήρας, κυνηγά ο Βρούτσης. Δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός ότι ενώ το υπουργείο Εργασίας πρωταγωνιστεί στα μέτρα τσακίσματος των εργατών, κάθε μέρα ο μηχανισμός του Βρούτση τροφοδοτεί τον Τύπο με παραπολιτικά που να εμφανίζουν τον υπουργό σαν σωτήρα των εργατών. Ισχύει όμως εδώ ό,τι και με τη στάμνα. Πολλές φορές πάει στη βρύση, μία σπάει.
Η νέα ανακάλυψη του υπουργού είναι να τρώνε λιγότερο τα παιδιά που πάνε στον παιδικό σταθμό ώστε να εξασφαλιστούν χρήματα για να πάνε περισσότερα παιδιά στους παιδικούς σταθμούς. Εδώ το μοίρασμα της φτώχειας ξεπερνά τα όρια καθώς αφορά μικρά παιδιά. Αυτά για τα οποία οι γονείς φτάνουν να κόβουν το δικό τους ψωμί, αλλά ποτέ δεν διανοήθηκαν να πουν στα παιδιά ότι δίκαιο είναι να μείνουν και τα δυο πεινασμένα.
Η νέα ανακάλυψη του υπουργού είναι να τρώνε λιγότερο τα παιδιά που πάνε στον παιδικό σταθμό ώστε να εξασφαλιστούν χρήματα για να πάνε περισσότερα παιδιά στους παιδικούς σταθμούς. Εδώ το μοίρασμα της φτώχειας ξεπερνά τα όρια καθώς αφορά μικρά παιδιά. Αυτά για τα οποία οι γονείς φτάνουν να κόβουν το δικό τους ψωμί, αλλά ποτέ δεν διανοήθηκαν να πουν στα παιδιά ότι δίκαιο είναι να μείνουν και τα δυο πεινασμένα.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: Θανάσης ΛΕΚΑΤΗΣ
Αντανάκλαση: Ριζοσπάστης