Η κρίση στη Συρία εμφανίστηκε ως εσωτερικό πρόβλημα «δημοκρατίας». Αλλά είναι κρίκος στην αλυσίδα ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, που ονομάστηκαν από τα αστικά επιτελεία και τους οπορτουνιστές «Αραβική Ανοιξη».
Η πιο ξεφωνημένη περίπτωση είναι της Λιβύης.
Οι ίδιοι οι αστοί ομολόγησαν ωμά την οργάνωση των αντικαθεστωτικών και του ιμπεριαλιστικού πολέμου. Να θυμίσουμε ότι η ιμπεριαλιστική πολεμική επέμβαση στη Λιβύη έγινε στο όνομα αποκατάστασης της δημοκρατίας.
Αλλά ο πόλεμος έγινε για τη μοιρασιά των υδρογονανθράκων στο πλαίσιο των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Ακριβώς το ίδιο ζήτημα υπάρχει και πίσω από τη Συρία. Το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο, οι δρόμοι μεταφοράς τους, το ποια μονοπώλια θα πάρουν τη μερίδα του λέοντος.
Προχτές ομολογήθηκε επίσημα η άμεση επέμβαση των ΗΠΑ, με τον Πρόεδρο Μπάρακ Ομπάμα να υπογράφει διάταγμα για μεγαλύτερη στήριξη στους ενόπλους της λεγόμενης αντιπολίτευσης, με άμεση ανάμειξη της CIA στη χώρα, στα πρότυπα της Λιβύης.
Η λεγόμενη συριακή αντιπολίτευση, που επιδιώκει την ανατροπή του καθεστώτος Ασαντ στη Συρία, είναι υποκινούμενη και χρηματοδοτούμενη και από κράτη όπως Κατάρ, Σαουδική Αραβία, Τουρκία, η οποία τροφοδοτεί με όπλα τους Σύρους αντικαθεστωτικούς.
Η ελληνική κυβέρνηση έχει δώσει εντολή για την εκκένωση της ελληνικής πρεσβείας στη Δαμασκό και την άμεση απομάκρυνση του προσωπικού της. Ταυτόχρονα, βρίσκονται σε εξέλιξη εντατικοί σχεδιασμοί για την οργάνωση μιας μεγάλων διαστάσεων αποστολής για απομάκρυνση ξένων υπηκόων από τη Συρία με γέφυρα την Κύπρο.
Στο «πρόβλημα Συρία» εμπλέκονται κράτη όπως Ρωσία, Κίνα, Ιράν, Ισραήλ. Ολα δείχνουν ότι οι ανταγωνιζόμενες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις δρομολογούν επικίνδυνες εξελίξεις, με ενδεχόμενο ανάφλεξης και απρόβλεπτες συνέπειες για τους λαούς της περιοχής.
Αντανάκλαση: Ριζοσπάστης