Mε τεράστιες συγκεντρώσεις απάντησε σήμερα ο λαός και στην Ελλάδα, στη χωρίς όριο και προηγούμενο επίθεση που δέχεται από την ΕΕ και τους εδώ εκπροσώπους της που έχει στόχο την εξαφάνιση αποδοχών και δικαιωμάτων, αλλά και την ταπείνωση και ισοπέδωσή του.
Ο λαός της Αθήνας, αλλά και της υπόλοιπης Ελλάδας, με πολύ μεγάλη συμμετοχή στην Απεργία και τα συλλαλητήρια δήλωσε και πάλι παρών!
Και η απεργία αλλά και τα συλλαλητήρια έδειξαν πως παρά την τρομερή προπαγάνδα εξηλιθίωσης, παρά τον εκφοβισμό και τους εκβιασμούς περί καταστροφής αν δεν κάνουμε όσα πρέπει για να μείνουμε άνευ όρων στο ευρώ, οι εργαζόμενοι είναι αποφασισμένοι να κάνουν τα βηματα που χρειάζονται για να κερδίσουν αυτό τον πόλεμο.Αν και οι αδυναμίες ήταν φανερές και σημερα, φάνηκε πως υπάρχει η διάθεση από το λαό να συμμετέχει στους αγώνες, να κάνει ό,τι χρειασθεί για να αποκτήσει την εμπειρία, τη δύναμη, την αντοχή και τη γνώση που πρέπει και να συντρίψει τους εχθρούς του, όσο ισχυροί κι αν φαίνονται.
Οι συγκεντρώσεις της Αθήνας, που παρακολουθήσαμε εμείς, ήταν σε όγκο ανάλογες των μεγαλύτερων συγκεντρώσεων που έχουν γινει αυτά τα τελευταία δυόμιση χρόνια και ξεπέρασαν τις προσδοκίες που ήθελαν μια σχετικά αδύναμη παρουσία, δεδομένου ότι ήταν η πρώτη Γενική Απεργία από το Φλεβάρη αλλά και η πρώτη μετά τις εκλογές που έφεραν και πάλι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση με υποβοήθηση της "Αριστερής" ΔΗΜΑΡ.Παρότι είναι δύσκολες οι εκτιμήσεις σε τέτοιες συγκεντρώσεις που απλώνονται σε όλο το κέντρο θα ρισκάρουμε να πούμε πως η μεν συγκέντρωση του ΠΑΜΕ στην Ομόνοια΄πρέπει να πλησίασε τις 50000 ενώ η άλλη της Πατησίων πρέπει να κινήθηκε μεταξύ 70-80000 κόσμου.
Από τις 11.30 το πρωί περίπου μέχρι τις 2.30 το μεσημέρι πυκνά ποτάμια και από τις δύο συγκεντρώσεις άδειαζαν στο Σύνταγμα, κάτω από έναν ήλιο που δεν αντεχόταν, στέλνοντας σοβαρές προειδοποιήσεις για τη συνέχεια.Αυτό που πρέπει να ειπωθεί είναι πως το πρόβλημα στην αντίδραση του λαού δεν είναι αριθμητικό, δηλαδή ποσοτικό, αλλά ποιοτικό. Αυτό που θα κρίνει τη συνέχεια δεν είναι το αν θα διπλασιασθούν ή πολλαπλασιασθούν οι διαδηλωτές, αλλά το πόσο γρήγορα θα καταλάβουν ότι μόνο οργανωμένα μέσα από τα σωματεία τους, και μόνο με πραγματικά κοφτερά πολιτικά και διεκδικητικά πλαίσια που να δείχνουν πως ο λαός ξέρει και ποιός είναι ο εχθρός του αλλά και ποιός είναι ο στόχος του, μπορεί να κερδηθεί αυτός ο πεντακάθαρα ταξικός πόλεμος.
Και στις 2 συγκεντρώσεις, είδαμε μπλοκ που τράνταζαν την άσφαλτο, όπου η παρουσία οργάνωσης ήταν καθαρή(ειδικά στο ΠΑΜΕ), αλλά και άλλα, πολύ περισσότερο σε αυτήν της Πατησίων, που σχεδόν ψαχνόντουσαν κάνοντας φανερό πως τα αποτελούσαν άνθρωποι που δεν ανήκαν σε σωματεία, συλλόγους επιτροπές αγώνα κλπ., δεν είχαν καθαρό το τι ρόλο παίζουν και απλά είχαν κατέβει αυθόρμητα για να δηλώσουν το παρόν και την αντίθεσή τους.Συζητώντας παντως γύρω, έχω την εντύπωση πως η αίσθηση τρομερής ανυπομονησίας των 2 προηγούμενων χρόνων έχει κάνει βήματα πίσω, πράγμα πολύ θετικό, και πως μια πολύ σημαντική μερίδα συνηδητοποιεί ότι ο αγώνας αυτός θα πάρει χρόνο για να έχει αποτελέσματα. Πως δεν θα κριθεί μια κι έξω σε κάποιο "κρίσιμο" συλλαλητήριο, αλλά θα είναι μια αλυσίδα από κινήσεις και κινητοποιήσεις που διαρκώς θα διαμορφώνουν το σκηνικό, θα αποκαλύπτουν αιτίες και θα προσφέρουν νέα ποιοτικά στοιχεία και εμπειρίες.
Ένα σχόλιο για την Απεργία. Υπήρχαν εργασιακοί χώροι όπου έγιναν σοβαρές ανατροπές στη συμμετοχή στην απεργία. Όπου έστω και την τελευταία στιγμή συζητήθηκε σε κάποια έκταση ανοιχτά από τους εργαζόμενους στα σωματεία το ζήτημα, η εικόνα άλλαξε πραγματικά, και ενω αρχικά φαινόταν ότι ελάχιστοι θα απεργούσαν, τελικά συνέβη να υπάρχει συντριπτική συμμετοχή και να κλείνουν εργοστάσια κι υπηρεσίες. Ειναι βεβαια εντυπωσιακό να υπάρχουν π.χ. στην ίδια περιοχή σχολεία που να απεργούν όλοι και να κλείνει το σχολείο και άλλα που να μην απεργεί σχεδόν κανείς. Ενα ακόμη στοιχείο που δείχνει τη σημασία της οργάνωσης.
Αντανάκλαση: giorgossarris