Η ανυπακοή του λαού είναι στοιχείο κλιμάκωσης του πολιτικού αγώνα

Από: www2.rizospastis.gr

Η συνέντευξη που παραχώρησε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ στην εκπομπή «Πρωινή Ενημέρωση στη ΝΕΤ»

Στην εκπομπή «Πρωινή Ενημέρωση στη ΝΕΤ» φιλοξενήθηκε χτες η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ. Ο «Ρ» παρουσιάζει παρακάτω τη συζήτηση εφ' όλης της ύλης που είχε η Αλέκα Παπαρήγα με τους δημοσιογράφους Κ. Αρβανίτη και Μ. Κατσίμη.

-- Κα Παπαρήγα, είσαστε κάθετα αντίθετοι με τους χειρισμούς της κυβέρνησης Παπανδρέου και στα Ελληνοτουρκικά. Θέλω να καταλάβω το γιατί. Τι φοβάστε ή τι νομίζετε ότι δε σας λένε. Ο κύριος Παπανδρέου ήταν πολύ καθαρός στη Βουλή για το ποια είναι η σκέψη του.

Εμείς δεν καταγγείλαμε την κυβέρνηση γι' αυτό που λέγεται «μυστική διπλωματία». Μα, δεν μπορεί να υπάρξει μυστική διπλωματία, κάτι βγαίνει στην επιφάνεια.

Κατ' αρχήν, να ξεκαθαρίσουμε αυτό που λέει ο πρωθυπουργός, ότι όποιος είναι εναντίον του περιεχομένου των διαπραγματεύσεων που κάνει η ελληνική κυβέρνηση και στο πού θα καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις, σημαίνει ότι θέλει ο ελληνικός στρατός να κάνει απόβαση στην Τουρκία. Αυτά τώρα είναι τεχνάσματα του πρωθυπουργού, προκειμένου να κρύψει την ουσία.

Εμείς λέμε το εξής: Διαπραγματεύσεις, διαβουλεύσεις γίνονταν και στις πιο δύσκολες στιγμές. Και γίνονται και θα γίνονται. Το ζήτημα είναι το εξής: Οτι αυτή τη στιγμή γίνονται διαπραγματεύσεις που περιλαμβάνουν μέσα και τα σύνορα, τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας και κυρίως οι διαπραγματεύσεις γίνονται για τη συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο.

Η έννοια συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο μπορεί να ακούγεται ωραία για το λαό. Είμαστε χώρες που είμαστε στο Αιγαίο, επομένως γιατί να μην το συνεκμεταλλευτούμε; Η συνεκμετάλλευση στο Αιγαίο προϋποθέτει καθορισμό συνόρων. Και αυτή τη στιγμή, όλα δείχνουν ότι οι «γκρίζες ζώνες» θα παραμείνουν, κυριαρχικά δικαιώματα κυρίως στα θέματα της άμυνας θα είναι ανοιχτά ή θα καταλήξουν σε μια συμφωνία που θα παρακάμπτει τις «γκρίζες ζώνες», άρα, σε μια στιγμή γενικότερης ανάφλεξης στην περιοχή, θα βγουν στην επιφάνεια ή θα υπάρχει εκχώρηση.

-- Δεν είναι καλύτερα να λυθεί ένα πρόβλημα με συμβιβασμούς, παρά να μη λύνεται ποτέ;

-- Εξαρτάται τώρα τι καταθέτεις στους συμβιβασμούς. Ενα αυτό. Δεύτερον, εάν αυτή τη στιγμή η Μεσόγειος, η Μ. Ανατολή και ο κόσμος ολόκληρος ήταν ένας κόσμος, ο οποίος είχε εξασφαλίσει την ειρήνη, το σεβασμό των συνόρων, οικονομικές συμφωνίες που αμοιβαία συνέφεραν όλους τους λαούς, τότε μπορεί κανείς να μην είχε αντίρρηση σε αυτό.

Οταν, όμως, είμαστε σε μια περιοχή, όπου την επόμενη δεκαετία θα έχεις και πολέμους, θα έχεις επεμβάσεις, οικονομικές, πολιτικές, στρατιωτικές κ.λπ., τότε και η πιο θετική συμφωνία τινάζεται στον αέρα. Πολύ περισσότερο μια συμφωνία η οποία έχει προβλήματα όσον αφορά στο δικαίωμα της Ελλάδας στην άμυνα, τόσο για την ηπειρωτική, όσο και για τη νησιωτική χώρα.

Καταλάβατε; Εδώ, σωστές συμφωνίες ανατρέπονται. Τι να πιστέψουμε σε συμφωνίες; Οι καλύτερες των καλύτερων αποφάσεων της Γενικής Συνέλευσης ή του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ αφορούν στο Κυπριακό και στο Παλαιστινιακό. Εχουν λυθεί;

Επομένως, δεν μπορεί να μιλάμε με αυτόν τον τρόπο. Και εν πάση περιπτώσει, είναι διαφορετικό να μας πει η κυβέρνηση ότι «έχω αυτές τις δυσκολίες, αυτή είναι η κόκκινη γραμμή», και άλλο να λέει ότι όποιος είναι αντίθετος και την ελέγχει σε αυτά τα θέματα θέλει πόλεμο με την Τουρκία... Αυτό είναι το πιο ύποπτο που λέει ο κύριος Παπανδρέου. Παίζει με το «πόλεμος - ειρήνη».

Ανυπακοή είναι ο κανόνας το λαού

-- Παίζει πάρα πολύ η λέξη «ανυπακοή». Αυτό το σύνθημα το είχατε φέρει εσείς στο προσκήνιο. Ηταν ένα πολιτικό προεκλογικό σύνθημα.

-- Μόνο που εμείς δε συνηθίζουμε αυτό που κάνουν οι άλλοι, «το είπα εγώ πρώτος», «το είπα δεύτερος» κ.λπ.

-- Να δούμε την αξία, πια, αυτής της λέξης στα πράγματα. Κυρία Παπαρήγα, το παιχνίδι παίζεται με κανόνες στις δημοκρατίες.

-- Κανόνας είναι και η ανυπακοή. Είναι ο κανόνας του λαού. Να σας πω τι εννοούμε ανυπακοή.

-- Τι εννοείτε εσείς;

-- Ε, βέβαια, εμείς. Οταν λέμε ανυπακοή εννοούμε το εξής: Πρώτα πρώτα δεν πρέπει στη συνείδησή σου να νομιμοποιείται η αντεργατική, αντιλαϊκή πολιτική. Στη συνείδησή σου. Δηλαδή, να λες «αυτός είναι νόμος, εγώ θα πειθαρχήσω». Πρέπει να σκέφτεσαι πώς θα συγκεντρώσεις τις προϋποθέσεις να επιβάλεις την αλλαγή αυτού του νόμου. 'Η, αν οι επάνω δεν τον αλλάζουν, πώς θα αλλάξει ένας νόμος; Οι κάτω δεν τον εφαρμόζουν.

Γιατί, αν πάμε στη λογική πως ό,τι αποφασίζει η κυβέρνηση είναι νόμιμο - βεβαίως είναι νόμιμο, με την έννοια ότι έχει την πλειοψηφία να το αποφασίζει. Αλλά εδώ τώρα μιλάμε για την πολιτική, για την πολιτική πάλη, τον πολιτικό αγώνα. Εμείς, λοιπόν, λέμε το εξής: Μη νομιμοποιείς στη συνείδησή σου αυτήν την πολιτική, δημιούργησε τις προϋποθέσεις να την αλλάξεις, να την ανατρέψεις κ.λπ.

Αλλά, πραγματικά τώρα έρχεται και κάτι άλλο στην πράξη. Αρκεί, ας πούμε, κάθε τέσσερα χρόνια ο λαός με την ψήφο του να δείχνει την ανυπακοή του; Οχι. Ο,τι μπορείς στην πράξη να το επιβάλεις, να το επιβάλεις. Πάντα με τη συμμετοχή του λαού.

-- Απλώς εγώ φοβάμαι, δεν είναι επικίνδυνο αυτό;

-- Καθόλου επικίνδυνο.

-- Εσείς λέτε ανυπακοή σε κάποια συγκεκριμένα πράγματα. Αλλος μπορεί να σου πει ανυπακοή σε άλλα πράγματα. Στο Σύνταγμα ας πούμε... Ποιος καθορίζει το ορθόν της ανυπακοής;

-- Αυτό είναι θέμα συσχετισμού δύναμης. Κάθε φορά θα αποκρυσταλλώνεται ένας συσχετισμός δύναμης. Πείτε ότι η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ κάνει συμφωνία με την Τουρκία. Θα υπακούσουμε σε αυτήν τη συμφωνία;

-- Υποθετικό είναι αυτό που λέτε.

-- Ναι, λέω, πείτε ότι την κάνει. Θα υπακούσει κανείς σε αυτήν τη συμφωνία;

-- Δεν είναι υποκειμενικό αυτό;

-- Αρα, λοιπόν, είναι ζήτημα συσχετισμού δύναμης, είναι ζήτημα ο καθένας τι θεωρεί σωστό ή λάθος. Ετσι είναι στην πολιτική. Να σας πω καθαρά: Διαμορφώνεται κάθε φορά μια πλειοψηφία. Βεβαίως, εμείς αυτήν την πλειοψηφία την αναγνωρίζουμε, όταν διαμορφώνεται εν πάση περιπτώσει με τα κλασικά - αντιδημοκρατικά θα έλεγα, αλλά με τα δημοκρατικοφανή - μέσα: Ο λαός εθελοντικά πάει και ψηφίζει. Βεβαίως, την αναγνωρίζουμε.

Πώς θα αλλάξει; Εμείς καλούμε το λαό να συνειδητοποιήσει ότι πρέπει να αλλάξει πολιτική επιλογή, πολιτική συμπεριφορά, μέσα από διάφορους αγώνες. Δηλαδή, για σκεφτείτε τώρα. Λέει ο εργοδότης, δεν πληρώνει τα δεδουλευμένα. Τι θα κάνει ο κόσμος; Δε θα κάνει ανυπακοή;

Λαϊκή συμμετοχή και πάλη με προοπτική

-- Δηλαδή, εννοείτε όχι ο καθένας μόνος του, αλλά έπειτα από μια γραμμή που κάποιος σου δίνει.

-- Οχι, ανυπακοή, και μάλιστα θα σας πω, η ανυπακοή θεωρείτε κάτι το αρνητικό, δηλαδή, δεν υπακούω. Αναμφισβήτητα πρέπει το εργατικό κίνημα, το λαϊκό κίνημα να έχει γραμμή υπακοής ταυτόχρονα. Οπου ανυπακοή, υπάρχει και μια γραμμή υπακοής. Υπακοή εννοώ το εξής: Αυτό που λέμε τι συμφέρει τον κλάδο, το λαό. Βεβαίως. Πρέπει να έχεις κατεύθυνση πάλης, να έχεις στόχο πάλης. Το να λες «δεν υπακούω» είναι μια πρώτη μορφή αντίδρασης. Δείτε, τώρα αυτή την εξέγερση που γίνεται στην Αίγυπτο. Αυτή δεν είναι μια μαζική ανυπακοή; Ούτε στρατό λογαριάζει, ούτε τίποτα.

-- Η λέξη ανυπακοή δεν έχει βάθος πολιτικό.

-- Συμφωνώ. Ως σύνθημα, αλλά ξέρετε πάρα πολύ καλά ότι εμείς έχουμε και πρόγραμμα και πλαίσιο πάλης και κατεύθυνση.

Οταν λέμε ανυπακοή να σας πω ένα παράδειγμα: 6 με 8 το πρωί εμείς ζητάμε να καταργηθεί το εισιτήριο. 6 με 8 - δε λέμε να καταργηθεί όλη μέρα - και να είναι δωρεάν τα Μέσα Μεταφοράς. Αλλά 6 με 8 ποιος θα πάρει τώρα τα λεωφορεία; Εκεί που μένω εγώ, στη Νέα Μάκρη, έχει ΚΤΕΛ, θέλεις 13 ευρώ κάθε μέρα πήγαινε - έλα. Ενας άνθρωπος που δε θέλει να πάρει το αυτοκίνητο, δε θέλει να πληρώσει διόδια, να πληρώσει βενζίνη, χρειάζεται 13 ευρώ την ημέρα. Είναι δυνατόν; Οταν λέμε λοιπόν ανυπακοή, 6 με 8 το πρωί δωρεάν. Αυτό όταν τους το λες, το ξαναλές και δεν το κάνουν, δε θα προσπαθήσεις να το επιβάλεις στην πράξη; Οπου και όσο μπορείς, σαν στοιχείο κλιμάκωσης ενός αγώνα κι ενός αγώνα πραγματικά πολιτικού που πρέπει να οδηγεί στην αλλαγή εξουσίας.

-- Σε συγκεκριμένα πράγματα.

-- Αυτός ο αγώνας μπορεί να έχει και ορισμένες κατακτήσεις. Και πρέπει να έχει. Εμείς, δηλαδή, δε στοχεύουμε σε κάποιο απλώς στόχο προοπτικής. Σ' αυτό το δρόμο θα έχεις κάποια αποτελέσματα. Κι αυτό πρέπει να γίνει με τη λαϊκή συμμετοχή. Δεν πάει να λέει το ΚΚΕ ανυπακοή; Δε λέει τίποτα από μόνο του. Ταυτόχρονα, έχεις στόχους κι ο στόχος πρέπει να είναι κι εναντίον ποιας τάξης παλεύεις, εναντίον ποιων συμφερόντων, εναντίον ποιας πολιτικής παλεύεις με συγκεκριμένους στόχους, αιτήματα πάλης, διεκδικήσεις κ.λπ. Δεν είναι γενικά ζήτημα ανυπακοής.

Οι μετανάστες είναι θύματα

-- Πάμε λίγο να δούμε τι έγινε στη Νομική; Και ποια είναι η άποψή σας;

-- Εμείς τοποθετηθήκαμε από την αρχή και μάλιστα λίγες ώρες μετά αφότου πληροφορηθήκαμε το γεγονός, γιατί πρέπει κανείς να ξέρει, να ψάξει, να σκεφτεί, δε μας ενδιαφέρει αυτό που λέμε «αυτόματος πιλότος» η απάντηση. Ενα πράγμα είναι φανερό. Οτι το μεταναστευτικό είναι ένα πολύ σοβαρό πρόβλημα στην Ελλάδα, εξαιρετικά σοβαρό.

Καταρχήν, εμείς θεωρούμε ότι οι μετανάστες είναι θύματα διεθνούς πολιτικής και της χώρας τους αλλά και διεθνούς πολιτικής. Βεβαίως, έρχονται μαζικά μετανάστες στην Ελλάδα και δημιουργούνται προβλήματα. Αλλά δεν μπορούμε να λύσουμε το ζήτημα, πετώντας τους μετανάστες στη θάλασσα. Πρέπει να βρούμε τρόπο συμβίωσης μαζί τους και κοινού αγώνα. Αν θέλετε, για μας το καλύτερο θα ήταν οι άνθρωποι αυτοί να έμεναν στις χώρες τους και να πάλευαν, να έκαναν εξέγερση για να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Αλλά έρχονται...

-- Αντέχει η χώρα, πόσους αντέχει; Σαν χώρος μπορεί να αντέξει ένα εκατομμύριο, δύο;

-- Οι μετανάστες έχουν δίκιο. Και δε λέω τώρα για τους 250, μιλάω συνολικά.

-- Δεν κάνουν εκδρομή στην Ελλάδα...

-- Αυτοί που ζουν χρόνια στην Ελλάδα και δουλεύουν πρέπει να πάρουν άδεια παραμονής. Αυτοί που έρχονται και βλέπουν την Ελλάδα σαν πέρασμα, να πάρουν άδεια εξόδου. Ακούω τώρα ότι το «Δουβλίνο 2» αρχίζει και ξανασυζητείται κ.λπ. Γιατί πραγματικά είναι πρόβλημα ολόκληρης της Ευρώπης και έχει και η ΕΕ ευθύνη για την όξυνση του μεταναστευτικού προβλήματος. Κι επομένως δεν μπορεί να το φορτώνει μόνο στην Ελλάδα. Κι αν το δούμε σαν μια πανευρωπαϊκή αντιμετώπιση, έστω με όρους προσωρινότητας, θα είναι πολύ καλύτερα και δε θα έχουμε το δίλημμα τι αντέχει, τι δεν αντέχει η Ελλάδα.

Αν θέλετε, να σας πω και τι αντέχει η Ελλάδα. Εάν στην Ελλάδα υπήρχε μια πραγματική ανάπτυξη υπέρ του λαού, από το λαό και υπέρ του λαού, όπου θα αξιοποιούσε όλες τις εγχώριες παραγωγικές της δυνατότητες, παίρνοντας υπόψη ότι έχουμε και δημογραφικό πρόβλημα, νομίζω ότι δε θα μιλάγαμε με τον ίδιο τρόπο για τους μετανάστες. Εχετε σκεφτεί τι θα γινόταν χωρίς τους μετανάστες και τις μετανάστριες στην αγροτική παραγωγή, όπου δεν υπάρχουν χέρια να τη συλλέξουν; Και τι θα γίνονταν εκατοντάδες χιλιάδες οικογένειες στην Ελλάδα που χρησιμοποιούν αυτούς τους μετανάστες - και δυστυχώς και με το χειρότερο τρόπο πολλές φορές - είτε για τη φύλαξη παιδιών είτε για τους υπερήλικες; Επομένως, το πρόβλημα δεν είναι τόσο απλό.

Εμείς καταλαβαίνουμε ότι βεβαίως υπάρχει πρόβλημα. Κι αν θέλετε το γεγονός ότι οι μετανάστες αμείβονται λιγότερο, κι ακόμα λιγότερο από τους Ελληνες εργάτες, αποτελεί έναν παράγοντα πίεσης. Δεν αντιμετωπίζεται το ζήτημα με αντιπαράθεση, όμως δεν μπορεί κανείς να παίζει με τους μετανάστες και το μεταναστευτικό.

-- Ποιος παίζει;

Διάφορα κόμματα και πλευρές... Παίζουν, παίζουν. Δεν παίζει ο κ. Καρατζαφέρης, που οξύνει το ρατσισμό και τον εθνικισμό; Λίγο ακόμα και θα ζητά να τους τουφεκίζουμε στο δρόμο. Μου άρεσε κάτι που είδα στην τηλεόραση, όπου λέει τα σπίτια που προσφέρει ο Καρατζαφέρης στους μετανάστες και έδειχνε το Αουσβιτς. Είναι σοβαρό πρόβλημα.

'Η, αν θέλετε, δεν παίζουν διάφορες ΜΚΟ κ.λπ. ή στελέχη πολιτικών κομμάτων που θεωρούν ότι μπορεί το μεταναστευτικό να γίνει ο κρίκος για μια κατά τη γνώμη τους εξέγερση; Γιατί διαβάζαμε στα διάφορα site «στην Ελλάδα ετοιμάζεται εξέγερση». Θυμάστε τι έγινε το Δεκέμβρη του 2008; Ενας φρικιαστικός θάνατος, δολοφονία ενός παιδιού, θεωρήθηκε από ορισμένες πολιτικές δυνάμεις ότι ήταν ευκαιρία μιας «εξέγερσης» για να πέσει η κυβέρνηση, για να αλλάξει το πολιτικό σκηνικό...

Αρα, λοιπόν, δεν μπορεί να βλέπεις αυτά τα πράγματα τυχοδιωκτικά. Να σας πω κάτι; Αυτός ο κρίκος που θα κάνει ικανό το εργατικό και λαϊκό κίνημα να διεκδικήσει αλλαγή στο επίπεδο της εξουσίας και όχι απλώς μιας κυβέρνησης από μια άλλη, αυτός ο κρίκος είναι αυτό που λέμε η αντίθεση κεφαλαίου - εργασίας. Αυτή είναι η βασική αντίθεση.

Η πολιτική της ΕΕ αυξάνει το μεταναστευτικό ρεύμα

-- Πάνω σ' αυτό θέλω να πω ότι μεταφέρθηκε τελείως η συζήτηση, το πρόβλημα απ' το πραγματικό πρόβλημα...

-- Πού είναι οι μετανάστες...

-- Πού είναι οι μετανάστες... Τώρα τους ξεχάσαμε. Βλέπουμε κάτι μονοστηλάκια, ότι κάνουν απεργία πείνας, οι μισοί είναι με αντίσκηνα έξω απ' τη βίλα που έχουν πάει, θα αρχίσουν να πηγαίνουν στα νοσοκομεία... Δεν ενδιαφέρθηκε κανείς για την απεργία πείνας που κάνουν είτε έχουν το δικαίωμα να πάρουν χαρτιά είτε δεν έχουν.

-- Διάβαζα στον «Ριζοσπάστη» ότι μια αντιπροσωπεία του ΠΑΜΕ βρήκε ένα δουλεμπορικό, ανακάλυψε ένα δουλεμπορικό γραφείο στην Ομόνοια, όπου παίρνει απ' τους μετανάστες 30 ευρώ για να τους βρει δουλειά και δεν τους βρίσκει τίποτα. Πήγε η αντιπροσωπεία εκεί, βρήκε τον ιδιοκτήτη, αποκάλυψε αυτήν την ιστορία. Ο αγώνας, δηλαδή, είναι πολύπλευρος και πολύμορφος.

-- Γι' αυτόν τον αγώνα για τους μετανάστες μπορείτε να συνεργαστείτε με ΜΚΟ ή με άλλα κόμματα. Να συνεργαστείτε, γιατί συνήθως πάτε μόνοι σας, δεν συνεργάζεστε.

-- Ο αγώνας πρέπει να γίνει με όρους μαζικού κινήματος, πέρα κι ανεξάρτητα απ' τις θέσεις και τις πρωτοβουλίες που παίρνει το ΚΚΕ. Εμείς θεωρούμε ότι στην πρώτη γραμμή πρέπει να μπουν τα ίδια τα σωματεία και οι κλάδοι για να μην περάσει και ο σοβινισμός κι ο εθνικισμός σε κάθε κλάδο. Είσαι στο μέταλλο, τα σωματεία του μετάλλου θα προσπαθήσουν να προσελκύσουν, να γράψουν στα σωματεία τους μετανάστες, να έρθουν σε επαφή μαζί τους, γιατί και οι μετανάστες έχουν ορισμένοι προκαταλήψεις, φοβίες κ.λπ.

Και μην ξεχνάτε και ένα άλλο: Στο χώρο των μεταναστών, υπηρεσίες ανακατεύονται, οι πρεσβείες τους... Είναι και αυτοί ένας ευάλωτος χώρος. Οι διάφορες ΜΚΟ, χωρίς να θέλουμε να τους βάλουμε όλους σε ένα τσουβάλι, μας δημιουργούν πάρα πολλά ερωτηματικά. Τι θα πει μία ΜΚΟ; Μία ομάδα ανθρώπων οι οποίοι παίρνουν ορισμένα χρήματα απ' την ΕΕ, ένα πρόγραμμα χρηματοδότησης και παίρνουν πρωτοβουλίες. Γιατί δεν έχει κύρος το σωματείο Οικοδόμων, το συνδικάτο Μετάλλου, οι εμποροϋπάλληλοι κ.λπ. Γιατί, δηλαδή;

Πρέπει να γίνει υπόθεση του κινήματος του εργατικού. Και βεβαίως, από εκεί και πέρα και στις γειτονιές, όλοι οι φορείς, γιατί κάπου ζουν αυτοί οι άνθρωποι. Και πρέπει να επικοινωνήσουμε μαζί τους γιατί και σ' αυτούς βάζουν προκαταλήψεις εναντίον των Ελλήνων.

-- Οταν ανοίγουμε θέμα μεταναστών ή μεταναστευτικής πολιτικής εισπράττουμε μηνύματα πολύ σκληρά από μερίδα του πληθυσμού που αγγίζουν τα όρια της φασιστικής αντίληψης. Εχουμε την αίσθηση λοιπόν ότι αναπτύσσεται ένας χώρος και ποντάρουν πολύ και στα πιο συντηρητικά αντανακλαστικά. Σας φοβίζει η άνοδος φασιστικού - πώς να το πω δεν είναι και κίνημα... Είναι έντονο, το νιώθεις.

-- Μην το εντάξουμε στο φασισμό. Συντηρητικές, αντιδραστικές απόψεις υπάρχουν, χωρίς κατ' ανάγκη να υιοθετούν τις φασιστικές λύσεις.

-- Μιλάμε για ακραίους...

-- Η σύγχρονη σήμερα προοδευτική αντίληψη πρέπει να είναι η εργατική, λαϊκή, διεθνιστική αλληλεγγύη. Δεν μπορεί απ' τη μια μεριά να λες εγώ είμαι μέλος της ΕΕ - εμείς δεν το έχουμε ψηφίσει και είμαστε αντίθετοι σ' αυτό - να αισθάνεσαι Ευρωπαίος πολίτης, να υποστηρίζεις την ΕΕ, τη Συνθήκη του Μάαστριχτ, τη λεγόμενη παγκοσμιοποίηση - γιατί πολλοί απ' αυτούς που λένε έξω οι μετανάστες όλα τα άλλα τα υποστηρίζουν -, να βλέπεις τα κεφάλαια να κινούνται ελεύθερα, οι στρατοί να κινούνται ελεύθερα, το ΝΑΤΟ να έχει καταργήσει τα σύνορα και τους χάρτες και την έννοια του εθνικού χώρου και να θες να βάλεις τείχη στους μετανάστες. Με συγχωρείτε. Τα τείχη γιατί είναι; Τα τείχη να τα βάλεις στο εργατικό δυναμικό και όλα τα άλλα ελεύθερα; Ολα τα άλλα είναι «σύγχρονα»;

-- Αν έρχονταν Ευρωπαίοι, Αμερικάνοι δεν θα είχε πρόβλημα κανένας, κι ας ήταν και δύο εκατομμύρια...

-- Η ΕΕ θέλει και με την πολιτική της ανεβάζει το μεταναστευτικό ρεύμα. Κι όχι μόνο η ΕΕ, αλλά κι απ' την άλλη μεριά έχει μια βρύση που την ανοιγοκλείνει ανάλογα. Η αρθρογραφία, τώρα, που γίνεται σε αρκετά έντυπα στην ΕΕ των οπαδών της ΕΕ και του σύγχρονου καπιταλισμού, να το πω έτσι, λένε το εξής πράγμα: Πολύ θα θέλαμε να έχουμε Κινέζους και Ινδούς εργάτες που είναι ακόμα χαμηλότερα τα μεροκάματα, αλλά το πρόβλημα είναι ότι η γλώσσα τους, τα έθιμά τους, η νοοτροπία τους είναι πολύ διαφορετική απ' τη νοοτροπία της Ευρώπης.

Λοιπόν, ας αφήσουν την υποκρισία. Ανάλογα, χωρίς τους μετανάστες δε θα ρίξουν ακόμα παρακάτω τα μεροκάματα. Επομένως, πρέπει να δει κανείς το θέμα - όπως εμείς λέμε και θεωρείται και δογματική έκφραση - ταξικά: Ο εργάτης με τον εργάτη, ο εργατοϋπάλληλος με τον εργατοϋπάλληλο. Αν βγάλεις απ' τη μέση αυτό τότε αλίμονό σου.