| Από: www.ethnos.gr |
Φόβος. Αυτό είναι το συναίσθημα που κυριαρχεί στους αυταρχικούς ηγέτες όλων των αραβικών κρατών. Η νικηφόρα εξέγερση στην Τυνησία, η εν εξελίξει αναμέτρηση για την ανατροπή του αιμοσταγούς καθεστώτος του Χόσνι Μούμπαρακ στην Αίγυπτο, οι αλλεπάλληλες διαδηλώσεις στην Υεμένη και στην Ιορδανία, τα πρώτα σκιρτήματα στην Αλγερία, στη Δυτική Οχθη, στο Σουδάν προκαλούν τρόμο στους Αραβες τυράννους. Πανικοβάλλονται στην ιδέα ότι μπορεί να έχουν κι αυτοί την τύχη του ανατραπέντος Μπεν Αλί της Τυνησίας. Κανένας τους φυσικά δεν σκέπτεται να παραιτηθεί υπό το βάρος της λαϊκής κατακραυγής. Ολοι προετοιμάζουν για ανθρωποσφαγές τις δυνάμεις καταστολής των καθεστώτων τους, στρατό και αστυνομία. Κανείς τους δεν θα φύγει χωρίς αιματοχυσία.
Οι δεσπότες της Αραβίας επιχειρούν παράλληλα να εκτονώσουν την οργή των λαών τους προβαίνοντας σε κινήσεις ελιγμού τόσο στο πολιτικό όσο και στο οικονομικό επίπεδο. Ο Μουμπάρακ δήλωσε ότι θα αποχωρήσει τον Σεπτέμβρη και ότι δεν θα βάλει τον γιο του, Γκαμάλ, υποψήφιο πρόεδρο. Τα ίδια δήλωσε και ο πρόεδρος της Υεμένης Αλί Αμπντουλάχ Σαλέχ - μόνο που αυτός θέλει να μείνει ως το 2013, οπότε και λήγει η θητεία του. Ο Αμπντελαζίζ Μπουντεφλίκα είπε ότι θα άρει τον στρατιωτικό νόμο που ισχύει εδώ και? 19 χρόνια!
Η διάσωση των καθεστώτων είναι το κύριο μέλημα των Αράβων δικτατόρων. Να αλλάξουν δηλαδή οι απερίγραπτα φθαρμένοι ηγέτες και να μην αλλάξει ουσιαστικά τίποτα στις ολοκληρωτικές μεθόδους διακυβέρνησης. Εν εσχάτη ανάγκη να γίνουν κάποιες παραχωρήσεις εκδημοκρατισμού, οι οποίες να αναιρεθούν με την πρώτη ευκαιρία στο μέλλον. Αμέτρητες δεκαετίες παραμονής του στρατού στην εξουσία σε όλες σχεδόν τις αραβικές χώρες έχουν δημιουργήσει τεράστια οικονομικά συμφέροντα που συνιστούν τη βάση ισχύος αυτών των καθεστώτων.
Η ενσωμάτωση των ισλαμιστών, οι οποίοι παντού αποτελούν την κυρίαρχη πολιτική δύναμη της αντιπολίτευσης στον αραβικό κόσμο, καθώς τα καθεστώτα έχουν σταδιακά εξοντώσει τις αστικές και τις αριστερές αντιπολιτευτικές ομάδες, συνιστά αυτή τη στιγμή τον πρωταρχικό πολιτικό στόχο των Αράβων τυράννων και μοναρχών. Γίνονται πράγματα πρωτοφανή: ο μονάρχης της Ιορδανίας Αμπντάλα συναντιέται με ηγέτες της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και ο πρωθυπουργός του βασιλιά προσφέρει στους ισλαμιστές υπουργεία, ενώ το αιγυπτιακό καθεστώς καλεί σε διάλογο τους Αδελφούς Μουσουλμάνους που τους έχει εκτός νόμου!
ΗΠΑ και ΕΕ ανησυχούν για τα πολιτικά και οικονομικά συμφέροντά τους στον αραβικό κόσμο. Αντιλαμβάνονται ότι όταν δύο εκατομμύρια διαδηλωτές κατακλύζουν το κέντρο του Καΐρου ζητώντας να φύγει ο Μουμπάρακ, η αλλαγή του καθεστώτος είναι επιβεβλημένη για να αποφευχθούν τα χειρότερα: να μετεξελιχθεί δηλαδή η παλλαϊκή εξέγερση σε ισλαμική επανάσταση κατά το πρότυπο εκείνης στο Ιράν εναντίον του σάχη, το 1979. Οσο και αν θρηνούν λοιπόν για την απώλεια του Μουμπάρακ πιέζουν για την ανατροπή του.
Οργανο του Ισραήλ και των Αμερικανών θεωρείται ο αντιπρόεδρος Ομάρ Σουλεϊμάν που διόρισε ο Μουμπάρακ και τον οποίο προορίζει για διάδοχό του. Εννοείται ότι η Ουάσιγκτον δεν θα είχε καμία αντίρρηση να υλοποιηθεί αυτό το σενάριο. Φοβάται βάσιμα όμως ότι αποκλείεται να δεχθούν οι ισλαμιστές τον Σουλεϊμάν ως μεταβατικό πρόεδρο, ο οποίος είναι βέβαιο πως με νόθες εκλογές θα εξασφαλίσει τη διαιώνιση του καθεστώτος. Αφοσιωμένος στο καθεστώς είναι και ο Αμρ Μούσα, ο επικεφαλής του Αραβικού Συνδέσμου, ο οποίος αυτοπροβάλλεται ως διεκδικητής της προεδρίας της Αιγύπτου.
Η προβολή υποψηφίων προέδρων από τις τάξεις του καθεστώτος αποσκοπεί στο να εκφράσει το ίδιο το καθεστώς τα σημαντικότερα αστικά ρεύματα, τοποθετώντας ανθρώπους του επικεφαλής κομμάτων που θα δημιουργηθούν ενόψει των διαγραφομένων ως αναπόφευκτων προεδρικών και πρόωρων βουλευτικών εκλογών. Το σχέδιο έχει μεγάλες πιθανότητες επιτυχίας, αν τις εκλογές τις κάνει άνθρωπος του καθεστώτος ως μεταβατικός ηγέτης. Αν η αντιπολίτευση δεχθεί τέτοιον ηγέτη, καταστράφηκε.
Η πικρή αλήθεια είναι πως όσο διαπιστώνουν το καθεστώς, οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι ότι δεν υπάρχει πρόθεση του αιγυπτιακού λαού να καταλάβει βίαια την εξουσία, τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες να ελέγξει τελικά το καθεστώς τις εξελίξεις, θυσιάζοντας φυσικά τον άχρηστο πλέον Μουμπάρακ.