«Η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ»Ο Μπελογιάννης ήξερε ότι εκτός από τους στρατοδίκες του, κάποια στιγμή θα είχε να αντιμετωπίσει και τους «τιμητές» του, όλους αυτούς που θα προσπαθούσαν να τον σκυλεύσουν για να χτυπήσουν το Κόμμα του, τους τυμβωρύχους και τους ποικίλων αποχρώσεων σφετεριστές των αγώνων των άλλων.
Και «ξεμπέρδεψε» μαζί τους μια και καλή:
«Εάν έκανα δήλωση αποκήρυξης θα αθωωνόμουνα κατά πάσα πιθανότητα μετά μεγάλων τιμών... Αλλά η ζωή μου συνδέεται με την ιστορία του ΚΚΕ και τη δράση του... Δεκάδες φορές μπήκε μπροστά μου το δίλημμα: Να ζω προδίδοντας τις πεποιθήσεις μου, την ιδεολογία μου, είτε να πεθάνω, παραμένοντας πιστός σ' αυτές. Πάντοτε προτίμησα το δεύτερο δρόμο και σήμερα τον ξαναδιαλέγω».
*
Τα λόγια του Μπελογιάννη προς τους στρατοδίκες του, το Νοέμβρη του 1951, θα δονούν για πάντα τις καρδιές όλων εκείνων που δεν κάνουν «δήλωση μετανοίας».
Και που ξέρουν: Στο αηδιαστικό θέαμα και στην έσχατη αναξιοπρέπεια εκείνων που προσπαθούν να «οικειοποιηθούν» τον Μπελογιάννη για να δικαιολογήσουν τις δικές τους «δηλώσεις μετανοίας», το μόνο που αξίζει είναι η περιφρόνηση.Ωρα 4.10 τα χαράματα, στις 30 του Μάρτη του 1952, ξημέρωμα Κυριακής, μέρα που ούτε οι ναζί έκαναν εκτελέσεις,ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, οι Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης,
πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος.
*
Η κυβέρνηση του Κέντρου με πρωθυπουργό τον Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό μετεμφυλιακό κατεστημένο, το καθεστώς της αμερικανοκρατίας,
όλες οι συνιστώσες του πολιτικού συστήματος της ολιγαρχίας στην Ελλάδα,
όλοι όσοι διέταξαν το «πυρ» για τη διάπραξη του στυγερού εγκλήματος και εκτέλεσαν πριν 58 χρόνια τον Μπελογιάννη,
κουβαλούν αιώνια το άγος του αίματος.
*
Το παράγγελμα γι' αυτήν την πολιτική δολοφονία αποτελεί ένα από τα στίγματα της ταξικής θηριωδίας του αστικού κράτους.
Ανεξίτηλη υπόμνηση της βαρβαρότητας, πάνω στην οποία οικοδομήθηκε και αναπαράγεται η εξουσία της πλουτοκρατίας,
τότε, τώρα και πάντα.
«Αξιος ΚουΚουές»!
«Αν θέλουμε με δυο λόγια να δόσουμε αυτό που ήταν ο Μπελογιάννης μπορούμε να πούμε: Στάθηκε σ' όλη την αγωνιστική του ζωή άξιος κ ο υ κ ο υ έ ς, α η τ ό ς, π ρ α γ μ α τ ι κ ό ς μ π ο λ σ ε β ί κ ο ς, ο δ η γ η τ ή ς και μ π ρ ο σ τ ά ρ η ς (...).
Και ακριβώς γιατί σ' όλη του τη ζωή, που ήταν μόνο αγώνας και πάλη, που ήταν πάντα υπηρεσία στο λαό, στο κίνημα, στο ΚΚΕ, ακριβώς γιατί πάντα στάθηκε άξιος, υποδειγματικός κουκουές, γι' αυτό για όλους μας και πρώτ' απ' όλα για τους νέους, τις νέες, τα παιδιά μας, η πιο καλή και άξια τίμηση στη μνήμη του είναι να φωτιζόμαστε απ' τη ζωή και το παράδειγμά του, να βαδίζουμε ατρόμαχτοι κι ατράνταχτοι το δρόμο το δικό του, να σταθούμε άξιοι σαν κι αυτόν κουκουέδες, αγωνιστές και μπροστάρηδες του λαού, προσωπικό παράδειγμα σε όλα όπως ήταν κι αυτός».
*
(Απόσπασμα από το άρθρο του Νίκου Ζαχαριάδη για τον Νίκο Μπελογιάννη, που δημοσιεύτηκε σε ειδική έκδοση του παράνομου «Ριζοσπάστη» τον Απρίλη του 1952).
*******
Ανήμερα της δολοφονίας, ο Γιάννης Ρίτσος, εξόριστος στον Αϊ - Στράτη, συνθέτει το ποίημά του «Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΜΕ ΤΟ ΓΑΡΥΦΑΛΛΟ»:
«Σήμερα το στρατόπεδο σωπαίνει (...)./Σιωπή. Ακούστε τούτη την καμπάνα. Σιωπή. Οι λαοί περνούν σηκώνοντας στους ώμους τους/το μέγα φέρετρο του Μπελογιάννη/ΟΧΙ ΔΕ ΣΟΥ ταιριάζει εσένα Μπελογιάννη τούτο το σιωπηλό πένθος (...)/Ο Μπελογιάννης μας έμαθε άλλη μια φορά πώς να ζούμε και πώς να πεθαίνουμε./Μ' ένα γαρύφαλλο ξεκλείδωσε όλη την αθανασία./Μ' ένα χαμόγελο έλαμψε τον κόσμο για να μη νυχτώσει (...)».
*******
«Γείρε το τίμιο φλάμπουρο πατρίδα μου τ' αγώνα/για κείνον που το κράτησε μέχρι θανάτου ορθό./Κι εσύ λαέ μου λύγισε μ' ευλάβεια το γόνα/γι' αυτόν που δεν ελύγισε ποτέ μπρος στον εχθρό».
(Αλέξης Πάρνης, «Μπελογιάννης - επικό ποίημα». Εκδόσεις «ΝΕΑ ΕΛΛΑΔΑ», 1955)
**********
«(...) Ο Μπελογιάννης ζει. Μέσ' την καρδιά μας.
Ο Μπελογιάννης ζει. Πα στις κορφές.
Ο Μπελογιάννης ζει. Κι είναι κοντά μας
στων τραγουδιών τις λεύτερες στροφές.
*
Ζει σ' όλους τους καιρούς, σ' όλους τους τόπους
το κάθε σπίτι - σπίτι του δικό,
ζει ο Μπελογιάννης, ζει με τους ανθρώπους
που χτίζουν έναν κόσμο ειρηνικό.
*
Στο Γκόλιο θενά ζει, στην Αμαλιάδα,
θα ζει και στης Αθήνας την καρδιά
φλογάει στο μήνυμά του όλη η Ελλάδα
της λεβεντιάς του παίρνει τη σοδειά (...)
*
Ο Μπελογιάννης ζει. Ασβεστη δάδα.
Ο Μπελογιάννης ζει. Με τις κορφές
- Στον κόσμο ειρήνη, ειρήνη στην Ελλάδα -
στο μήνυμά του εμπρός αγωνιστές».
*
(Από το ποίημα του Δ. Ραβάνη - Ρεντή, «Ο Μπελογιάννης ζει»).
******************
«"Νίκο σήκω"./Ατάραχος ο Μπελογιάννης σηκώνεται και λέει:/"Πάμε για καθαρό αέρα;"/"Ναι, του απαντά, σας πάνε για εκτέλεση" (...)»
(Από το ρεπορτάζ του δημοσιογράφου Γιώργου Κορωναίου, όπως δημοσιεύτηκε την επομένη της εκτέλεσης στην «Προοδευτική Αλλαγή»).
***************
«Ο Μπελογιάννης πέθανε./Δε θυσίασε τίποτα από την τιμή μας./Ούτε από την ελπίδα που έχουμε/στο Αύριο που αστραποβολά»
Πωλ Ελυάρ
****************************
1952: Τα χαράματα της Κυριακής 30 Μάρτη, ο Νίκος Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του, Δημήτρης Μπάτσης, Νίκος Καλούμενος και Ηλίας Αργυριάδης, πέφτουν νεκροί από τις σφαίρες του εκτελεστικού αποσπάσματος. Το παράγγελμα γι' αυτήν την πολιτική δολοφονία έδωσε το μετεμφυλιακό καθεστώς της άρχουσας τάξης της Ελλάδας μαζί με τους Αμερικανούς συμμάχους της. Η κυβέρνηση Πλαστήρα, το παλάτι, το στρατιωτικό και παραστρατιωτικό κατεστημένο.
«Είμαι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ και ακριβώς για την ιδιότητά μου αυτή δικάζομαι, γιατί το Κόμμα παλεύει και χαράζει το δρόμο της Ειρήνης, της Ανεξαρτησίας και της Ελευθερίας...».
Με τα λόγια αυτά, κατά τη διάρκεια της απολογίας του, ο Νίκος Μπελογιάννης έδωσε το στίγμα της δίκης, δίνοντας ταυτόχρονα ηχηρή απάντηση στους στρατοδίκες, τους οποίους από κατηγόρους μετέτρεψε σε κατηγορούμενους.