Του Δημήτρη ΜυταράΣτη μακρόχρονη πορεία μου έχω ζήσει άγριες εποχές, γεγονότα συνταρακτικά, αιματηρές συγκρούσεις, αθλιότητες και πολλά άλλα.
Αυτό που συμβαίνει, όμως, σήμερα σε όλη την Ελλάδα, αλλά και την Ευρώπη, δεν το έχω ξαναδεί ποτέ.
ΜΙΑ ΑΝΤΙΔΡΑΣΗ ΜΕ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΧΑΡΑΚΤΗΡΑ, συγκεντρώσεις διαμαρτυρομένων σε μια μακρόχρονη πίεση που προμηνύει κάποιο απροσδόκητο τέλος.
Αυτές οι πολυάριθμες συγκεντρώσεις δεν είναι ούτε πολιτικές, ούτε αντιδραστικές (αναρχικές) , αποπνέουν μια παγωμένη απειλή που δημιουργεί τρόμο.
Είναι ένα φυσικό φαινόμενο, όπως ακριβώς ένας σεισμός που συσσωρεύει ενέργεια για να εκραγεί χωρίς ημερομηνία, όπως γίνεται με όλους τους σεισμούς.
Κυκλοφορούμε παριστάνοντας τους αδιάφορους, αποφεύγοντας τις εξηγήσεις, προσπαθώντας να αποφύγουμε τις ευθύνες μας.
Μας λέει ο Καβάφης:
ΕΝ ΜΕΓΑΛΗ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΠΟΙΚΙΑ 200 π.χ
ότι τα πράγματα δεν βαίνουν κατ’ ευχήν στην Αποικία
δεν μέν’ η ελαχίστη αμφιβολία,
και μ’ όλο που oπωσούν τραβούμ΄εμπρός,
ίσως , καθώς νομίζουν ουκ ολίγοι, να έφθασε ο καιρός
να φέρουμε Πολιτικό Αναμορφωτή.
Όμως το πρόσκομμα κ’ η δυσκολία
είναι που κάμνουνε μια ιστορία
μεγάλη κάθε πράγμα οι Αναμορφωταί
αυτοί. (ευτύχημα θα ήταν αν ποτέ
δεν τους χρειάζονταν κανείς) για κάθε τι
για το παραμικρό ρωτούνε κ’ εξετάζουν,
κ’ ευθύς στον νου τους ριζικές μεταρρυθμίσεις βάζουν,
με την απαίτηση να εκτελεσθούν άνευ αναβολής.
Έχουνε και μια κλίσι στες θυσίες.
Παραιτηθείτε από την κτήσιν σας εκείνη,
η τέτοιες κτήσεις ακριβώς βλάπτουν τες Αποικίες.
Παραιτηθείτε από την πρόσοδον αυτή,
και από την άλληνα την συναφή,
κι από την τρίτη τούτην: Ως συνέπεια φυσική,
είναι μεν ουσιώδεις, αλλά τι να γίνει;
σας δημιουργούν μια επιβλαβή ευθύνη.
Κι όσο στον έλεγχό τους προχωρούνε,
βρίσκουν και βρίσκουν περιττά. Και να παυθούν ζητούνε,
πράγματα που όμως δύσκολα τα καταργεί κανείς.
Κι όταν, με το καλό, τελειώσουνε την εργασία,
κι ορίσαντες και περικόψαντες το παν λεπτομερώς,
απέλθουν, παίρνοντας και την δικαία μοσθοδοσία,
να δούμε τι απομένει πια, μετά
τόση δεινότητα χειρουργική-
‘Ισως δεν έφθασεν ακόμη ο καιρός.
Να μη βιαζόμεθα, είν’ επικίνδυνον πράγμα η βία.
Τα πρόωρα μέτρα φέρνουν μεταμέλεια.
‘Εχει άτοπα πολλά, βεβαίως και δυστυχώς, η Αποικία.
Όμως υπάρχει τι το ανθρώπινον χωρίς ατέλεια;
Kαι τέλος πάντων, να, τραβούμ’ εμπρός .
Από: aixmi