Κυρία Διευθύντριά μου,Δεν έχω κέφια σήμερα. Μου στέρεψε το γέλιο, μου στέγνωσε το σάλιο. Μόνο ο βήχας δεν μου κόπηκε από τα χιλιάδες δακρυγόνα που φάγαμε στη μούρη. Τα παιδιά του Πολυτεχνείου δεν δίστασαν να «ανοίξουν πυρ» στα παιδιά του 2011. Να καταδικάσουν, να δικαιολογήσουν τα ευτράπελα, να υπερασπιστούν την αστυνομική τάξη και ας μεταφραζόταν σε ωμή βία. Στις 28 και 29 Ιουνίου, τα δάκρυα της απόγνωσης και της οργής έρεαν ποτάμι στα λευκά, από το μααλόξ, πρόσωπα παιδιών, νέων, σαραντάρηδων, πενηντάρηδων, εργαζομένων, οικογενειαρχών, μαμάδων, μπαμπάδων, γιαγιάδων και παππούδων.
Όταν έπεσε η πρώτη χημική χειροβομβίδα στην Βασιλίσσης Αμαλίας λίγο πριν τη μιάμιση το μεσημέρι, οι διαδηλωτές απάντησαν με χειροκρότημα. Αυτό το όπλο είχαν, και αυτό το όπλο θέλησε να σιγήσει για τα καλά η αστυνομία, μαζί με τη δημοκρατία. Τα «μπαμ» και τα «μπουμ» ήταν η έναρξη του αγώνα δρόμου – όχι μέσα, αλλά έξω από το Καλλιμάρμαρο. Ήταν η ώρα να το βάλουμε στα πόδια.
Οι επιλογές ήταν τρεις: ή αγώνας μετ' εμποδίων προς την Ερμού και τα στενά του εμπορικού τριγώνου όπου σε περίμενε το ξυλοκόπημα, μακριά από τις κάμερες. Ή αγώνας αντοχής εγκλωβισμού στο μετρό περιμένοντας να σωθεί το οξυγόνο από τα ασφυξιογόνα. Ή άλμα τριπλούν με γοργά πηδηματάκια στην Φιλελλήνων προς το μετρό Ακρόπολη, δίχως βέβαια να κοιτάξεις πίσω... Γνωρίζοντας ότι, πάει, τον έχασες και αυτόν τον αγώνα.
Τι ελπίδες, άλλωστε, είχαν να νικήσουν οι διαδηλωτές, σε έναν αγώνα σικέ; Το σήμα είχε δοθεί και ήταν ξεκάθαρο: οι «αγανακτισμένοι» θα πηγαίναν σπίτια τους και το Σύνταγμα θα παραδινόταν στα ΜΑΤ.
Και καθώς οι 50 κουκουλοφόροι επιδίδονταν σε πετροπόλεμο με τους 5.000 αστυνομικούς που συγκέντρωσε ο υπουργός Δημόσιας Τάξης, κ. Χρήστος Παπουτσής για να προστατεύσει την πολύτιμη Βουλή – θυσιάζοντας παράλληλα όλα όσα για τα οποία ο ίδιος πάλεψε το '73 - , λίγα χιλιόμετρα μακριά, στο Δέλτα Φαλήρου, ακουγόταν ένα διαφορετικό χειροκρότημα. Αυτό της άλλης Ελλάδας.
Το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος είχε καταφέρει να συγκεντρώσει όλη την «ατσαλάκωτη» Αθήνα στην τοποθεσία όπου ο Ιταλός αρχιτέκτονας Ρέντζο Πιάνο παρουσίαζε τα σχέδιά του για το Κέντρο Πολιτισμού της Καλλιθέας. Εκεί, το μααλόξ το είχε αντικαταστήσει η πούδρα Yves St Laurent και το κραγιόν Christian Dior, τις χειρουργικές μάσκες είχαν αντικαταστήσει τα πολύχρωμα μαντίλια και τα σακίδια, οι διάφορες Louis Vuitton. Στον αέρα, αντί για καπνογόνα να σου καίνε τα σωθικά, περιφέρονταν τα διάφορα eau de toilette και οι χειραψίες γίνονταν ανάμεσα σε μανικιουραρισμένα χέρια. Η αντίθεση ήταν κραυγαλέα.
Στις 29 Ιουνίου οι ομάδες ΜΑΤ, ΔΙΑΣ και ΔΕΛΤΑ έσπερναν τον τρόμο, φίμωναν τη διαμαρτυρία και έπνιγαν τις κραυγές οργής και αγανάκτησης. Στις 29 Ιουνίου, το Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος, έστελνε μήνυμα ελπίδας και χαράς, προωθούσε τις τέχνες και τη γνώση, μοίραζε υποσχέσεις για ένα καλύτερο αύριο. Στις 29 Ιουνίου, οι διαδηλωτές δεν ήξεραν πού να κρυφτούν για να μην φάνε καμιά αδέσποτη από μπάτσο με υπερβολική τεστοστερόνη, ενώ, παράλληλα, στην Καλλιθέα, κύριοι με τις κυράδες τους ανταλλάζανε φιλοφρονήσεις και προσέχανε πού πατάνε μη χαλάσει η γόβα Louboutin.
Το «έργο πνοής» του Ρέντζο Πιάνο θα ολοκληρωθεί το 2015 και όπως έχει ήδη υποσχεθεί το Ίδρυμα, θα παραδοθεί στο κράτος. Και διερωτώμαι, εγώ, που έτυχε να περνάω από το Σύνταγμα, γιατί με έτρωγε η περιέργεια: Σε ποιο κράτος;
Σε αυτό που επέβαλε την τάξη στην Πλ. Συντάγματος στις 15, στις 28 και στις 29 Ιούνη; Στο κράτος που δεν ξέρει τη διαφορά ανάμεσα στο διαδηλωτή και τον κουκουλοφόρο; Στο κράτος που αν σηκώσεις κεφάλι, θα συγκρουστείς το λιγότερο με ένα κλομπ; Στο κράτος που φροντίζει να υπάρχουν δύο Ελλάδες;
Υψώνει τοίχους, στήνει οδοφράγματα, μεγαλώνει το χάσμα, ώστε να είναι όλο και πιο δύσκολο να πηδήξεις από την μία όχθη στην άλλη. Και αν τελικά τα καταφέρεις, να είσαι σίγουρος ότι δεν θα μπορείς να βλέπεις τι άφησες πίσω. Το πλέξιγκλας είναι μιας όψεως. Άλλωστε είσαι πια πολίτης της «νέας τάξης πραγμάτων». Μην το ξεχνάς. Φόρεσες γραβάτα. Φόρεσες τακούνια. Και αν είσαι τυχερός και αποφύγεις το κέντρο, θα φτάσεις στον προορισμός σου «ατσαλάκωτος» και «αψεγάδιαστος».
Να θυμάσαι όμως – σαν βγεις στην πέρα όχθη –, ότι αυτοί που τόσο έντεχνα απέφυγες, είναι αυτοί που παλεύουν και για την δική σου Ελλάδα. Γιατί εάν τα παιδιά και οι νέοι τραπούν σε φυγή και η πόλη ερημώσει, τότε ποιος θα καθίσει στα 1.400 «θρανία» της πολύτιμης βιβλιοθήκης και ποιος θα περπατάει στα 170.000 τετραγωνικά μέτρα του υπερήφανου πάρκου; Η «επιστροφή της κλεμμένης θέας με τη δημιουργία λόφο ύψους 30 μέτρων», που εμπνεύστηκε ο Ιταλός αρχιτέκτονας, ποια Ελλάδα θα αντικρίζει;
Ας αναρωτηθεί ο καθένας από εμάς. Προτού να 'ναι αργά.
Η πλατεία Συντάγματος δεν έχει σιγήσει ακόμη.
Μετά τιμής,
SVH
Από: theblob