ΠΕΘΑΙΝΟΝΤΑΣ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ...
Ένας μαθητής, ένα παιδί 15 χρονών αμούστακο ακόμα, ΔΟΛΟΦΟΝΗΘΗΚΕ εχτές... Τί να πείς και τί να γράψεις... μετά τον Καλτεζά μετά τον Τζουλιάνι, παιδιά κι αυτά που έπεσαν απο όπλα που εκπυρσοκρότησαν(!!!) το επόμενο θύμα ήταν ο Αλέξανδρος.
Εν καιρώ ειρήνης(?). ΆΟΠΛΟΣ. Χωρίς να συμμετέχει σε επεισόδια. Χωρίς να προκαλεί. Χωρίς να απειλεί. ΧΩΡΙΣ ΛΟΓΟ ΚΑΙ ΑΙΤΙΑ... 9 η ώρα το βράδυ!!! Στο κέντρο της πρωτεύουσάς μας.
ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΛΟΓΙΑ!!! Ένα παιδί που απο οτι δείχνουν τα πράγματα είχε βγεί για ενα καφέ... Ένα παιδί που απο οτι ακούστηκε δεν είχε σχέση με επεισόδια και γνωστούς-αγνώστους. Ένα παιδί καλής οικογένειας. Ένα παιδί που δεν ζεί πια μαζί μας...Ένα ΠΑΙΔΙ...
Ποτάμι η οργή ξεχειλίζει στους δρόμους... Ελεύθεροι πολιορκημένοι οι πολίτες αμπαρωμένοι στα σπίτια τους παρακολουθούν τα γεγονότα πίσω απο τις κουρτίνες των παραθύρων τους. Κάποιοι συμπαραστέκονται στους εξεγερμένους εξφενδονίζοντας γλάστρες απο τα μπαλκόνια τους. ΠΟΛΛΟΙ συμμετέχουν στην πορεία.
Πρόσωπα θλιμμένα, όλες οι ηλικίες είναι εδώ -παιδιά όλων των ηλικιών-, όσοι κυκλοφορούν στη πόλη σήμερα ένα κόμπο έχουν στο λαιμό δε συγκρατούνται τα δάκρυα, ένα μαύρο πέπλο θλίψης κουκουλώνει τους πάντες και τα πάντα...
Τριγύρω η πόλη φλέγεται...
Όλοι θέλουν να πούν κάτι... όλοι να ψελίσουν ή να βροντοφωνάξουν. Μια λέξη. ΓΙΑΤΙ? Δεν σε ξέραμε Αλέξανδρε, αλλά σε μάθαμε όλοι...
Το χαμόγελό σου απο τις φωτογραφίες που ξεπροβάλλουν στο διαδύκτιο φωτίζει την πιο σκοτεινή μέρα. Το χαμόγελο που δε θα ξαναζήσουν οι γνωστοί οι φίλοι και οι δικοί σου. Το χαμόγελο που ΟΛΟΙ χάσαμε.
Σκόρπιες σκέψεις και λέξεις σε μια πόλη που βρωμάει που καίγεται που σκοτώνει. Γειά σου Αλέξανδρε...
Αντανάκλαση Κυριακή, 7 Δεκεμβρίου 2008 στις 5:32 μ.μ.