Κάποια υφαίνει για μας
ένα λευκό σεντόνι.
Κι από την πρώτη μέρα
αρχίζουμε επάνω του να ζωγραφίζουμε
αγαπημένα πρόσωπα άδεια σπίτια
ποτάμια θάλασσες δάση ουρανό
κι ότι άλλο βλέπουμε.
Ζωγραφίζουμε -αυτή υφαίνει-
κι όλο απλώνουμε το σεντόνι
πάνω στα πράγματα
τα ζωγραφισμένα.
Μένει στο τέλος ένα μικρό κομμάτι
που πάνω σ' αυτό κανείς ποτέ δεν πρόλαβε
τίποτα να ζωγραφίσει.
Είναι αυτό που μας τυλίγουνε.
Βαγγέλης Αποστολόπουλος
1946 - 2012