Η κλέφτρα κίσσα

Η 93χρονη συγκλονιστική ιστορία του ΚΚΕ, ενός κόμματος που για σχεδόν έναν αιώνα δε λύγισε ποτέ, που έμεινε σταθερό και αταλάντευτο δίπλα στο λαό έναντι οποιουδήποτε τιμήματος, ακόμα και όταν επρόκειτο για τη ζωή και το αίμα των μελών και των στελεχών του, είναι λογικό να προκαλεί το ενδιαφέρον σε κάθε καλόπιστο άνθρωπο. 

Από την άποψη αυτή η διάδοση της Ιστορίας του ΚΚΕ, ειδικά στις σημερινές δύσκολες συνθήκες που διανύει ο τόπος, συμβάλλει στην ανύψωση του γνήσιου πατριωτισμού και του προλεταριακού διεθνισμού.

Όσοι όμως καταπιάνονται με την Ιστορία του ΚΚΕ δεν είναι πάντα καλόπιστοι. Σε μια κοινωνία που διχάζεται από τάξεις με ασυμφιλίωτα και αντικρουόμενα συμφέροντα, όπως είναι σήμερα η ελληνική κοινωνία, είναι εύλογο ότι οι κυρίαρχες τάξεις που επιδιώκουν η κατάσταση να μείνει όπως έχει, να μην αλλάξει τίποτα, ώστε να συνεχιστεί η μακροημέρευση του συστήματος καπιταλιστικής εκμετάλλευσης,
θα κάνουν ό,τι περνάει από το χέρι τους ώστε να συκοφαντήσουν, να διαστρεβλώσουν και να παραμορφώσουν την ιστορία ενός επαναστατικού κόμματος, που, παρά τις μεγάλες προσπάθειες που έκαναν, δεν μπόρεσαν να το βάλουν στο χέρι. Και αυτό ίσως να αποτελεί διεθνή πρωτοτυπία.

Από την άλλη, υπάρχουν και εκείνοι οι οποίοι εμφανίζονται σαν «φίλοι» των κομμουνιστών, οι οποίοι ενδιαφέρονται για το καλό του κινήματος... Και στα πλαίσια αυτά κάνουν κριτική στα «λάθη» που διέπραξε το Κόμμα στη διάρκεια της ιστορικής του διαδρομής (Συμφωνία της Βάρκιζας κ.ά.).

Μόνο που οι «σκεπτόμενοι» αυτοί «φίλοι» παρουσιάζουν έτσι τα γεγονότα ώστε η ηρωική και επική πορεία του ΚΚΕ να εμφανίζεται σαν ένα μεγάλο Λάθος. Σπέρνουν έτσι την απογοήτευση, τη μοιρολατρία, την ηττοπάθεια, διαλαλούν το αδύνατο των μεγάλων επαναστατικών αλλαγών. Δεν πρόκειται φυσικά για φίλους, αλλά για αμετανόητους εχθρούς, που κάνουν τη δουλειά λύκου, ντυμένου με προβιά.

Στη δεύτερη αυτή κατηγορία θα εντάξουμε και όλους αυτούς που κόβουν σε φέτες την Ιστορία του Κόμματος, αποσπούν τις πιο ηρωικές ένδοξες πλευρές της ιστορικής αυτής διαδρομής και προσπαθούν να τις οικειοποιηθούν.

Να κλέψουν και αυτοί λίγη από τη λάμψη και το εκτυφλωτικό φως που εκπέμπει η Ιστορία του κομμουνιστικού - επαναστατικού κινήματος της Ελλάδας. Εχουμε δηλαδή την περίπτωση της «Κλέφτρας κίσσας», του έργου του Ροσίνι, που προσπαθούσε να κλέψει ό,τι έλαμπε από τις ζωές των άλλων.

Αυτό προσπαθεί να κάνει σήμερα και ο ΣΥΝ. Οπως πληροφορούμαστε, το τμήμα πολιτισμού (του ΣΥΝ) διοργανώνει το Σάββατο 31 Μάρτη, στο Μνημείο Εκτελεσθέντων Πατριωτών, εκδήλωση για τους εκτελεσθέντες Νίκο Μπελογιάννη, Δημήτρη Μπάτση, Νίκο Καλούμενο και Ηλία Αργυριάδη.

Πριν περάσουμε στο διά ταύτα θα θέλαμε να τους ρωτήσουμε: Γιατί στήνουν εκδηλώσεις για να «τιμήσουν» τους ηρωικούς νεκρούς κομμουνιστές, που με τη στάση τους έγραψαν χρυσές σελίδες στην ιστορία του επαναστατικού κινήματος; Για να στήσουν άλλη μια αντιΚΚΕ φιέστα; Γιατί το ΚΚΕ το πολέμησαν και το πολεμούν με λύσσα.

Να περάσουμε τώρα και στην ουσία. Ο Νίκος Μπελογιάννης και οι αθάνατοι σύντροφοί του δεν ήταν απλώς πατριώτες. Πρώτα και κύρια ήταν ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΕΣ και τίμησαν την κομματική τους ένταξη και την ιδεολογία τους με την ίδια τους τη ζωή.

Ο πατριωτισμός είναι μια έννοια στενότερη από τον κομμουνισμό. Ο κομμουνιστής είναι πατριώτης, είναι διεθνιστής, είναι επαναστάτης, είναι ο σύγχρονος Προμηθέας που φέρνει το φως στους εκμεταλλευόμενους του κόσμου τούτου.

Ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του πίστεψαν και πάλεψαν για ιδανικά και αξίες τα οποία δεν έχουν την παραμικρή σχέση με αυτά που πρεσβεύει σήμερα ο χώρος του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Υπερασπίστηκαν με σθένος τη Σοβιετική Ενωση, το πρώτο εργατικό κράτος στον κόσμο, σε αντίθεση με το χώρο του πολιτικού οπορτουνισμού (αρχής γενόμενης από το «ΚΚΕ εσ»), που είχαν μετατραπεί σε φορείς του πιο λυσσώδους, αισχρού αντισοβιετισμού. Είναι ακριβώς οι ίδιοι άνθρωποι που, από κοινού με την αστική τάξη, είχαν κολλήσει στο ΚΚΕ τη ρετσινιά του «σταλινικού».

Ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του διεξήγαγαν αδιάλλακτο αγώνα κατά του ιμπεριαλισμού, του γερμανικού, του αγγλικού, του αμερικανικού. Και αυτή ήταν η αιτία που τους έστησαν στον τοίχο. Τι σχέση επομένως μπορεί να έχουν με πολιτικούς χώρους που αναφανδόν στηρίζουν τον ευρωπαϊκό ιμπεριαλισμό, τη μεγάλη αυτή φυλακή των ευρωπαϊκών λαών;

Που έβαλαν φαρδιά - πλατιά την υπογραφή τους στη συνθήκη η οποία έβαλε τις βάσεις της πιο άγριας επίθεσης κατά των ευρωπαϊκών λαών; Για τη συνθήκη του Μάαστριχτ μιλάμε. Τι σχέση μπορούν να έχουν με κόμματα τα οποία την περίοδο των ιμπεριαλιστικών βομβαρδισμών κατά της Σερβίας είχαν μετατρέψει την εφημερίδα τους σε γραφείο Τύπου του ΝΑΤΟ;

Μπορούμε να αναφέρουμε δεκάδες ακόμη περιστατικά που αποδεικνύουν ότι ο συγκεκριμένος χώρος όχι μόνο δεν έχει την παραμικρή σχέση με τα ιδανικά και τις αξίες του κομμουνιστικού κινήματος, αλλά αντίθετα αποτελεί πλευρά του σύγχρονου αντικομμουνισμού, προκεχωρημένο φυλάκιο της αστικής τάξης.

Από την άποψη αυτή αποτελεί βαρύτατη βλασφημία και ύβρη εναντίον χιλιάδων επαναστατών του ΚΚΕ, που έδωσαν τη ζωή τους για την υπεράσπιση των ιδανικών τους, η οργάνωση «σεμνών» εκδηλώσεων από ανθρώπους ξένους και εχθρικούς προς το κομμουνιστικό κίνημα.

Αντανάκλαση: Ριζοσπάστης