Θυμάμαι όταν πρωτοέφτασα στην Ιταλία για σπουδές είχα μαζί μου ένα δημοσιογραφικό κασετοφωνάκι με ενσωματωμένο ραδιόφωνο που στα μεσαία έπιανε ΕΡΑ Σπορ!
Μαζεμένοι όλοι γύρω του, ακούγαμε με κομμένη ανάσα τους αγώνες του Άρη, και τα δελτία ειδήσεων... Κάθε δύο λεπτά χανόταν το σήμα για δέκα δευτερόλεπτα και ο ήχος ακουγόταν μπερδεμένος μαζί με παράσιτα αλλά νοιώθαμε πως ερχόμασταν σε επαφή με την μαμά πατρίδα. Το ίντερνετ ήταν άγνωστη λέξη, τηλέφωνο στο σπίτι δεν είχαμε και εφημερίδες έφερνε μόνο ένα περίπτερο στο λιμάνι: τις χθεσινές με τριπλάσια τιμή...
Το ραδιοφωνάκι και η ΕΡΑ ήταν το μοναδικό μέσο που μας έδινε τα νέα από την χώρα μας και μας έδενε γερά μαζί της στον ξένο τόπο, όπως αντίστοιχα θα συμβαίνει ακόμα σε ολόκληρο τον κόσμο όπου το ραδιόφωνο και η τηλεόραση της ΕΡΤ ενημερώνουν χιλιάδες αν όχι εκατομμύρια κόσμου απανταχού της γης για τα όσα συμβαίνουν στην Ελλάδα...
Όταν βάλαμε τηλέφωνο, πόσες φορές δεν είχαμε πάρει για να αφιερώσουμε αγαπημένα τραγούδια στις αγάπες μας και να ακούσουμε και να αντιγράψουμε σε κασέτες την αφιέρωσή μας που μετέδιδε ο δημοσιογράφος συνήθως τα βράδια που μας έπιανε η μελαγχολία της απόστασης και της «ξενιτιάς»...
Αργότερα μάθαμε πως σε ένα χωριό στα εξήντα χιλιόμετρα από την πόλη μας υπήρχε ένα ελληνικό εστιατόριο με δορυφορικό πιάτο που μετέδιδε το πρόγραμμα της ΕΡΤ και πάλι στις αθλητικές μεταδόσεις μαζευόμασταν από όλες τις γύρω περιοχές.
Βλέπαμε τις ελληνικές ομάδες να αναμετρώνται στο μπάσκετ, ακούγαμε την γλώσσα μας από τον αθλητικογράφο, ακόμα και στις διαφημίσεις παραμέναμε προσκολλημένοι στην τηλεόραση να μην χάσουμε ούτε λέξη...
Πρώτος ο Γαβρίλος πήρε δορυφορική και έτσι μαζευόμασταν στο σπίτι του και όχι μόνο στις αθλητικές αναμετρήσεις αλλά και για τις ειδήσεις, τα ντοκυμαντέρ...
Παρόλο που δεν εκστομίζαμε και τις καλύτερες φράσεις για την ποιότητα και την αρτιότητα των εκπομπών της ελληνικής δημόσιας τηλεόρασης στις μεταξύ μας συζητήσεις, πάντα μπορούσαμε να περηφανευόμαστε και να πικάρουμε τους Ιταλούς φίλους και τις φίλες μας σε σχέση με τον εσμό που η ιταλική τηλεόραση μετέδιδε!
Πόσες φορές δεν προσπαθήσαμε να κρύψουμε την συγκίνησή μας και τα δάκρυα στις εικόνες των ελληνικών πόλεων τοπίων και θαλασσών που μετέδιδε η ΕΡΤ στα «μουσικά διαλείμματα» και μας μετέφεραν νοητά σε μέρη μοναδικά, δικά μας αγαπημένα...
Φαντάζομαι τις γιαγιάδες και τους παππούδες, μετανάστες σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της γης που τρεις μέρες τώρα έχουν χάσει την μοναδική τους επαφή με την πατρίδα και τρομάζω... Είναι σαν βίαια να σου ξεσκίζουν τον ομφάλιο λώρο που σε κρατάει και σε φέρνει στην Ελλαδίτσα όταν δεν μπορείς να την επισκεφτείς...
Είναι αδιανόητο αυτό που συμβαίνει. Πρόκειται για πραγματικό σοκ. Και όχι μόνο για τους μετανάστες αλλά και τους Ελληνες των ακριτικών χωριών των νησιών...
Όταν γύρισα από την Ιταλία φαντάρος πήγα στον Έβρο. Στην τηλεόραση το μόνο ελληνικό κανάλι ήταν η ΕΤ1 και αυτή με χιόνια! Πολλές φορές τα τούρκικα κανάλια έκαναν παρεμβολές και η τουρκική γλώσσα ακουγόταν αντί για την ελληνική...
Πως θα αισθάνονται τόσες χιλιάδες συμπατριώτες μας τις τελευταίες μέρες...
Μετά τον στρατό γνώρισα και τους ανθρώπους που έβλεπα στην τηλεόραση, όταν επέλεξα να συνεχίσω τις σπουδές μου και να ασχοληθώ με την δημοσιογραφία. Τον ρεπόρτερ που απέλυσαν μετά από χρόνια αποκλειστικών ντοκιμαντέρ, τον εκφωνητή του κεντρικού δελτίου ειδήσεων... Οι άνθρωποι και οι φωνές που μου κρατούσαν συντροφιά τα χρόνια που δεν ζούσα εδώ, που μου μετέφεραν τα νέα της χώρας μου, έγιναν οι δάσκαλοί μου. Κατάφερα να δουλέψω σαν δημοσιογράφος πριν ενωθώ στους 1,5 εκατομμύρια ανέργους.
Τώρα στην χώρα μου στην μοναξιά του καναπέ μου ψάχνω τις συχνότητες χωρίς να μπορώ να δω την τηλεόραση και να ακούσω το ραδιόφωνο μέσα από τα οποία μεγάλωσα.
Το μαύρο με το οποίο έχουν γεμίσει την ζωή και την ψυχή μας το μετέφεραν ετσιθελικά και στην ΕΡΤ.
Ε, λοιπόν, ΌΧΙ! Φτάνει πια! Αντίσταση, ανατροπή, ανυπακοή... Ας ξεσηκωθούμε. Ας ελπίσουμε αυτή να είναι η σταγόνα που θα ξεχειλίσει το ποτήρι της υπομονής όλων μας...
Σκόρπιες σκέψεις και αναμνήσεις, ώρα που είναι, μπροστά στο χωρίς εικόνα και ήχο ανοιχτό τηλεοπτικό μου δέκτη...
Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013 2:55 π.μ. Κωστής Αποστολόπουλος