Τις τελευταίες μέρες γίνεται ένας τραγέλαφος σχετικά και με αφορμή τις παρακολουθήσεις τηλεφώνων (μαζικές και εκτεταμένες) από την αμερικανική NSA σε βάρος και κυβερνήσεων και προέδρων χωρών της ΕΕ και ύστερα από τις αποκαλύψεις με έγγραφα (έτσι γράφει το «Σπίγκελ») που έκανε ο πρώην πράκτορας της NSA, Σνόουντεν.
Ορισμένες ηγεσίες των χωρών της ΕΕ εμφανίζονται θιγμένες και εξοργισμένες.
Η αμερικανική πλευρά απαντά με δύο τακτικές. Μια αμυντική και η άλλη επιθετική. Με τη μια επιχειρεί, με μισόλογα και παραπειστικά επιχειρήματα για ηλιθίους, να διασώσει κάτι από το κατασκευασμένο προσωπείο του Ομπάμα, ο οποίος -ως «προοδευτικός» σύμφωνα με τον Α. Τσίπρα δήλωνε ότι ήταν κατά των παρακολουθήσεων- και ισχυρίζεται ότι «δεν γνώριζε ο πρόεδρος Ομπάμα για τις παρακολουθήσεις προέδρων και πρωθυπουργών»!
Με τη δεύτερη καταφεύγουν στην αντεπίθεση με την κυνική ομολογία ότι «όλοι το ίδιο κάνουν ή προσπαθούν», πράγμα που είναι καθ' όλα αληθινό.
Ποιος κοροϊδεύει ποιον;
Σίγουρα η Μέρκελ, ο Ολάντ και οι άλλοι δεν θέλουν να παρακολουθούν τις επικοινωνίες τους κρατικές υπηρεσίες άλλων και μάλιστα «συμμαχικών» (άλλο ότι αυτοί το κάνουν), αλλά μην παριστάνουν και τις «παρθένες» και ότι ενδιαφέρονται για την προστασία του απορρήτου και για τους λαούς της Ευρώπης!
Οι κυβερνήσεις της ΕΕ πρώτευσαν στη νομιμοποίηση των παρακολουθήσεων και του φακελώματος στα τηλέφωνα και στο διαδίκτυο, με πρόσχημα την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας. Μάλιστα κάθε μια υπέγραψε και φανερές και κρυφές συμφωνίες συνεργασίας με τις ΗΠΑ.
Μήπως και εδώ επαναλαμβάνεται το γνωστό, η μια ιμπεριαλιστική κυβέρνηση να κοροϊδεύει την άλλη και όλοι μαζί τους λαούς;
Επίσης, μήπως οι αποκαλύψεις Σνόουντεν, οι αντιδράσεις των Ευρωπαίων συμμάχων των ΗΠΑ κλπ. δεν σχετίζονται και με τις αντιθέσεις μέσα στην ΕΕ και την αντιπαράθεση μεταξύ Γερμανίας – ΗΠΑ για τη μορφή διαχείρισης της κρίσης, για το πώς θα μοιρασθούν οι ζημιές ανάμεσα στα μονοπώλια;
Δύσκολο, λοιπόν, να γίνει αντιληπτό το θεατρικό έργο που παίζουν μπρος στις κάμερες οι διάφοροι ηγέτες της ΕΕ. Μοιάζει εντελώς σουρεαλιστικό, αλλά δεν είναι.
Παίζουν ταυτόχρονα πολλά έργα, ο καθένας το δικό του και με κριτήριο τι συμφέρει τα δικά του μονοπώλια. Ταυτόχρονα παριστάνει το φίλο στους ανταγωνιστές που υπονομεύει και όλοι αυτοί οι λυκοσύμμαχοι της ΕΕ και του ΝΑΤΟ επιτίθενται ενάντια στους λαούς.
Παίζουν ταυτόχρονα πολλά έργα, ο καθένας το δικό του και με κριτήριο τι συμφέρει τα δικά του μονοπώλια. Ταυτόχρονα παριστάνει το φίλο στους ανταγωνιστές που υπονομεύει και όλοι αυτοί οι λυκοσύμμαχοι της ΕΕ και του ΝΑΤΟ επιτίθενται ενάντια στους λαούς.
Το κρίσιμο ζήτημα, λοιπόν, δεν είναι να αλλάξει το έργο ή οι πρωταγωνιστές, γιατί αυτό θα συνεχίσει να γίνεται όλο και πιο αντιλαϊκό και πιο επικίνδυνο, έως τότε όπου τα θύματα, δηλαδή οι εργαζόμενοι, αποφασίσουν να βάλουν τέλος.
Αντανάκλαση: 902