Οδός Αγραίων, αριθμός 47: ΑΘΑΝΑΤΟΙ!

Παρασκευή 28 Απρίλη του 1944. Διακόσιοι Γερμανοί συνοδευόμενοι από ένα τάγμα γερμανοτσολιάδων στήνουν μπλόκο γύρω από το μικρό σπιτάκι της οδού Αγραίων 47 στον Υμηττό, έχοντας πληροφορίες ότι εκεί ο εφεδρικός ΕΛΑΣ φυλάσσει οπλισμό. Μέσα στο σπίτι βρίσκονται τρία παλικάρια ΕΠΟΝίτες: ο Δημήτρης Αυγέρης, ο Θάνος Κιοκμενίδης και ο Κώστας Φολτόπουλος, που έμελλε να δώσουν ένα μάθημα εναντίον των κατακτητών και των Ελλήνων συνεργατών τους, μετατρέποντας με τον ηρωισμό τους το ταπεινό εκείνο σπιτάκι σε άπαρτο κάστρο λευτεριάς και θυσίας.

Οι Γερμανοί και οι προδότες συνεργάτες τους ζητάνε από τα τρία παλικάρια να παραδοθούν. Οι μαχητές ΕΠΟΝίτες απαντούν με τα όπλα. Η μάχη μαίνεται για ώρες. Ο αγώνας είναι άνισος. Τρία αμούστακα παιδιά απέναντι σε εκατοντάδες πάνοπλους εκπαιδευμένους στρατιώτες. Το «κάστρο» δεν πέφτει.

Οι Γερμανοί λυσσασμένοι καλούν ενισχύσεις. Ένα κανόνι στήνεται και αρχίζει να βάζει στους τοίχους του σπιτιού.

Ο Κώστας Φολτόπουλος πέφτει πρώτος και λίγο αργότερα ξεψυχάει και ο Θάνος Κιοκμενίδης. Μένει ζωντανός ο Δημήτρης Αυγέρης να πολεμάει και για τους δυο χαμένους συντρόφους του. Τον γεμίζουν θάρρος τα ιδανικά της ΕΠΟΝ κι ο πόθος για τη λευτεριά.

Οι ώρες περνούν και τα πυρομαχικά του τελειώνουν. Οι φασίστες συνεχίζουν να βάζουν με λύσσα με όλον τον οπλισμό τους. Ο Δημήτρης Αυγέρης τραυματίζεται βαριά, όμως δεν παραδίνεται.

Αφήνει την τελευταία του πνοή βροντοφωνάζοντας «Σας νικήσαμε τέρατα! Ζήτω η Ελλάδα!».

                                      Οι τρεις ήρωες ΕΠΟΝίτες

Για λίγες στιγμές τα πάντα τα σκεπάζει η σιωπή. Το σπιτάκι-κάστρο είναι κατατρυπημένο από τα βόλια του φασισμού. Το ίδιο και τα κορμιά των τριών ηρώων. Οι Γερμανοί εξουθενωμένοι από τη σκληρή μάχη μπαίνουν στο σπίτι και βλέπουν πως τόσες ώρες είχαν απέναντί τους τρία παιδιά. Ο Γερμανός διοικητής στέκεται προσοχή. Οι στρατιώτες του αποχωρούν, νικημένοι, με το κεφάλι σκυμμένο από ντροπή.

Μόλις πέφτει το σκοτάδι ένας άλλος ΕΠΟΝίτης αψηφώντας τον κίνδυνο θα γράψει στον τοίχο του ηρωικού σπιτιού: «ΔΙΑΒΑΤΗ ΠΟΥ ΠΕΡΝΑΣ ΑΠΟ ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΗΡΩΩΝ ΤΟΥ ΥΜΗΤΤΟΥ, ΓΟΝΑΤΙΣΕ, ΣΦΙΞΕ ΤΗ ΓΡΟΘΙΑ ΣΟΥ ΚΙ ΟΡΚΙΣΟΥ ΕΚΔΙΚΗΣΗ. ΕΠΟΝ»

Το «Κάστρο του Υμηττού», όπως το βάφτισε ο λαός μας, αποτελεί μια από τις πιο λαμπρές σελίδες της ένδοξης ιστορίας της Εθνικής μας Αντίστασης.

Την έγραψαν με το αίμα τους οι τρεις ήρωες ΕΠΟΝίτες κι έμεινε να συντροφεύει τις επόμενες γενιές θυμίζοντας ότι στο βωμό της λευτεριάς και των πιο αγνών ιδανικών κάποιοι άνθρωποι δεν δίστασαν κάποτε να θυσιάσουν τη ζωή τους.

                           «Το κάστρο του Υμηττού», χαρακτικό του Γιώργου Μόσχου

Με αυτούς τους στίχους κατέγραψε η ποιήτρια της Εθνικής μας Αντίστασης Σοφία Μαυροειδή – Παπαδάκη, δέκα μόλις μέρες μετά τη θυσία τους, τη νίκη των τριών νεολαίων της ΕΠΟΝ ενάντια στους φασίστες κατακτητές και τους ντόπιους προδότες-συνεργάτες τους:

ΣΑΝ ΘΡΥΛΟΣ

Κάστρο δεν ήταν, ένα σπίτι απλό
βαμμένο απ” τα συνθήματα του αγώνα
σαν όλα τ” άλλα εκεί στον Υμηττό.
Μα τ” όρισε η τύχη προμαχώνα.

Κάστρο δεν ήταν, μ” άντεξε σαν Κάστρο.
Ολάκερη μια μέρα και βωμός
υψώθηκε κι ολόκληρο σαν άστρο
στην αίγλη του το πήρεν ο ουρανός

Τρία παιδιά, τρεις νέοι, τρεις επονίτες
ήταν οι μόνοι άξιοι του φρουροί
και γύρω ένα φουσάτο γκεσταμπίδες,
τσολιάδες, καστροπάρτες Γερμανοί.

Κι όταν το γέρμα του ήλιου οι αντρειωμένοι
σιγήσαν πια κι αυτοί, χωρίς πνοή
προχώρησαν αργά, δειλά, σκιαγμένοι
οι πολιορκητές μες στη σιγή.

Σωρό τα πτώματα έλεγαν θα βρούνε
και βρήκαν μόνον τρία νεκρά παιδιά.
Κατάπληκτοι τα βλέπουν κι απορούνε
πούθε έβγαινε μια τέτοια λεβεντιά.

Πούθε έβγαινε; Απ” τα Νιάτα απ” τη θυσία,
τάχεν η ΕΠΟΝ γεννήσει η ηρωική
να ξαναγράψουν μια παλιά ιστορία
σε νέα σελίδα ακόμα πιο λαμπρή.

Στο Κούγκι τώρα και στ' Αρκάδι,
το σπίτι – Κάστρο στέκεται ιερό.
Κι οι τρεις λεβέντες λάμπουν κάθε βράδυ
τρίδυμα αστέρια εκεί στον Υμηττό.

Αντανάκλαση: atexnos