Έλεγαν ότι αν έρθουν οι κομμουνιστές στην εξουσία, θα πάρουν τα σπίτια των εργαζομένων. Τώρα, αφού τους έπεισαν να πάρουν δάνεια, τους αφαιρούν τη δουλειά, τους μειώνουν μισθούς και συντάξεις και κόβουν το εφάπαξ.Αποτέλεσμα, εκατοντάδες χιλιάδες οικογενειάρχες να μην μπορούν να πληρώσουν τις δόσεις και ήδη χιλιάδες σπίτια απειλούνται με κατασχέσεις που έχουν αναβληθεί μόνο προσωρινά. Αλλά και τις δόσεις να πληρώνεις κανονικά, πληρώνεις με βάση μια τιμή που δεν ισχύει πια. Η αξία του σπιτιού σου πέφτει συνεχώς.
Δανείστηκες και πληρώνεις για διαμέρισμα 130 χιλιάδων ευρώ που σήμερα έχει αξία 80 και αύριο θα έχει 50 και -πολύ πιθανό- μεθαύριο 30, αλλά εσύ χρωστάς και θα πληρώνεις με βάση το 130 που ήταν η αξία του δύο χρόνια πριν! Και σαν να μην φτάνουν όλα αυτά, παγίδευσαν τους ιδιοκτήτες με τους ημιυπαίθριους χώρους και τώρα ετοιμάζονται να αυξήσουν τις αντικειμενικές αξίες ώστε να πληρώνεις φόρο για μια αξία πολλαπλάσια της πραγματικής.
Έχοντας ήδη χαμηλώσει το όριο για την επιβολή του φόρου ακίνητης περιουσίας, ο μέσος ιδιοκτήτης βαφτίζεται «μεγαλοϊδιοκτήτης»! Σου φορολογούν, λοιπόν, το σπίτι, ακόμα και το πατρικό στο χωριό, σου επιβάλλουν έκτακτο χαράτσι και τώρα σκοπεύουν να σε φορολογήσουν σε τακτική βάση εάν μένεις ο ίδιος στο σπίτι σου, με φόρο ιδιοκατοίκησης. Δηλαδή, το κράτος θα σου παίρνει ενοίκιο για το σπίτι που εσύ είσαι ιδιοκτήτης, επειδή μένεις σ’ αυτό.
Κι εσύ, βεβαίως, έχεις αγοράσει σπίτι δουλεύοντας δεκαετίες ολόκληρες, έχεις δανειστεί γι’ αυτό, μόνο και μόνο για να μην πληρώνεις ενοίκιο. Έλεγες, τουλάχιστον, και δουλειά να μην έχω, θα έχω μία στέγη. Τώρα, αν δεν μπορείς να πληρώσεις κάτι απ’ όλα αυτά τα χαράτσια, το κράτος και οι τράπεζες θα σου παίρνουν το σπίτι για να το μεταπωλούν έναντι πινακίου φακής στις συμμορίες των «επενδυτών».
Με λίγα λόγια, σε πάνε για άστεγο ή για αιωνίως χρεωμένο. Αυτά που βλέπουμε στην Αμερική. Ολόκληρες οικογένειες να μένουν σε τροχόσπιτα, κοντέινερ και αντίσκηνα. Κι αν δεν το χάσεις, να βαρυγκομάς για να το κρατήσεις.
Στις σοσιαλιστικές χώρες, αυτές που διαλύθηκαν από τα αλλοτριωμένα κόμματα που τις κυβερνούσαν, δεν υπήρχε άνθρωπος χωρίς το σπίτι του. Έχουν περάσει είκοσι χρόνια και οι άνθρωποι ζούνε σήμερα αξιοπρεπώς σε Ρωσία, Ουκρανία κ.λπ., επειδή είχαν αυτά τα σπίτια, παρ’ όλο που τώρα στερούνται όλων των άλλων παροχών που ταυτίζονταν πριν το ’90 με την κατοικία.
Γιατί, επί υπαρκτού σοσιαλισμού, μαζί με το σπίτι, είχαν όλες τις αναγκαίες παροχές έναντι ενός συμβολικού τιμήματος, δηλαδή, γκάζι, ηλεκτρικό ρεύμα, ζεστό νερό και συντήρηση. Ακόμα και στις εποχές που το σύστημα δεν πήγαινε καλά, κανένας από τους γραφειοκράτες δεν σκέφτηκε να βάλει χέρι στα σπίτια των ανθρώπων.
Εδώ, στα μέρη μας, η κατοικία εξελίσσεται σε είδος υπερπολυτελείας και σε πραγματικό βραχνά για τους πολίτες. Με διογκωμένα δημοτικά τέλη, πανάκριβο πετρέλαιο θέρμανσης, πρόβλημα συντήρησης των περισσότερων κτηρίων και το μαζικό κύμα διαρρήξεων και κλοπών, η κατοικία από στοιχειώδες κοινωνικό αγαθό μετατρέπεται σε ασήκωτο οικονομικό, κοινωνικό και ψυχολογικό βάρος.
Είναι φανερό ότι έχει δρομολογηθεί η αρπαγή των σπιτιών των εργαζομένων. Και όχι μόνο των διαμερισμάτων, αλλά κάθε ακίνητης περιουσίας. Ετοιμάζονται να φορολογήσουν ακόμα και τα χωράφια που έχουν κληρονομήσει πολλοί άνθρωποι από τους γονείς τους, στα χωριά, τα εκτός σχεδίου, τα οποία ούτε εισόδημα αποφέρουν, ούτε μπορούν να πουληθούν. Οι τοκογλύφοι θέλουν να επιβαρύνουν τον πολίτη μέχρι να τον λυγίσουν και να τον υποτάξουν πλήρως.
Αυτό, σε μερικές περιοχές που ενδιαφέρουν τους «επενδυτές», σημαίνει ότι αυτοί θα παίρνουν τη γη τζάμπα, αφού οι ιδιοκτήτες δεν θα μπορούν να πληρώνουν τόσα πολλά και ασήκωτα χαράτσια. Γίνεται, δηλαδή, μια σχεδιασμένη, συστηματική εκστρατεία αναδιανομής της γης υπέρ των πλουσίων με τη βίαιη παρέμβαση του κράτους.
Οι μύθοι
Δύο μεγάλοι μύθοι κατέρρευσαν. Ότι τα σπίτια των εργαζομένων κινδυνεύουν από τους κομμουνιστές και ότι αν είχε επικρατήσει το ΚΚ, το 1949, θα ήμασταν Βουλγαρία.
Κανένας εργαζόμενος δεν έχασε το σπίτι του στα σοσιαλιστικά καθεστώτα και πρώτη μέριμνα ήταν να μην υπάρχει ούτε ένας άνθρωπος χωρίς σπίτι.
Αντιθέτως, τα ακριβοπληρωμένα από τους μισθωτούς σπίτια στον καπιταλισμό κινδυνεύουν μονίμως από τις τράπεζες, το κράτος και την «αγορά». Σήμερα, τα εκατομμύρια των μικροϊδιοκτητών είναι όμηροι των δανειστών, της εφορίας και της «κρίσης», ενώ αυξάνονται οι ενοικιαστές και οι άστεγοι!
Κανένα σπίτι δεν είναι πλέον ασφαλές, από την Ελλάδα ως την Αγγλία και την Αμερική. Όσο για την καπιταλιστική Βουλγαρία, που βρίσκεται -στους δείκτες ποιότητας ζωής- σε χειρότερη κατάσταση από τη «σοσιαλιστική» εποχή , σε λίγο θα τη ζηλεύουμε, γιατί θα έχουμε τους βουλγαρικούς μισθούς με κόστος ζωής βελγικό.
Η ωμή αλήθεια είναι ότι ήρθαν οι καπιταλιστές, τραπεζίτες, τοκογλύφοι και λοιποί επενδυτές, να μας πάρουν τα σπίτια! Με μεσίτες και μπράβους τους πολιτικούς των κομμάτων που ψήφισαν τα μνημόνια.
Πήραν τα λεφτά του κόσμου με το χρηματιστήριο, τα ομόλογα, τους φόρους, τις περικοπές και τα χαράτσια, έκλεισαν τα μαγαζιά προς όφελος των πολυκαταστημάτων, και, τώρα, ήρθε η σειρά των σπιτιών μας. Αν δεν τους στείλουμε στο διάβολο, σε λίγο θα είμαστε όλοι άστεγοι.
Υ. Γ Άλλη μια σημαντική παρενέργεια της καταστροφικής πολιτικής της ολιγαρχία σε βάρος των μικρομεσαίων που δεν αναφέρεται σχεδόν ποτέ, είναι η στέρηση εσόδων από εκατοντάδες χιλιάδες μικρο-ϊδιοκτήτες που εξασφάλιζαν ένα βασικό ή πρόσθετο εισόδημα από την ενοικίαση ενός περιουσιακού τους στοιχείου. Οι εκατοντάδες χιλιάδες μικροεπιχειρήσεις που κλείνουν, δεν στερούν μόνο τους εμπόρους και βιοτέχνες από το ζωτικό τoυς εισόδημα, αλλά και τους μικροϊδιοκτήτες από τα ενοίκια που εισέπρατταν.
Χιλιάδες συνταξιούχοι που συμπλήρωναν τη σύνταξη τους με ένα ενοίκιο, βρέθηκαν με μειωμένη σύνταξη, χωρίς το ενοίκιο και με νέους φόρους στο σπίτι τους.
Του Στέλιου Ελληνιάδη – «Δρόμος της Αριστεράς»