Κι η συντονισμένη επίθεση των ΜΑΤ, που δημιούργησαν μια ασφυκτική ατμόσφαιρα, με χημικά και δακρυγόνα. Αυτά που απαγορεύεται δηλαδή να χρησιμοποιούνται στις πολεμικές επιχειρήσεις, αλλά θεωρείται νόμιμα στον ταξικό πόλεμο, για την υπεράσπιση της εξουσίας.
Ο Κοτζαρίδης βρίσκεται μάχιμος, στην πρώτη γραμμή της περιφούρησης, ειδοποιεί τη σύζυγό του στο τηλέφωνο για το χτύπημα, αλλά η καρδιά του δεν αντέχει και τον προδίδει, παρά τις προσπάθειες των συντρόφων του. Οικοδόμος με καταγωγή από την Κομοτηνή, μακροχρόνια άνεργος, λόγω της κρίσης στο χώρο, αλλά πάντα δραστήριο μέλος του Συνδικάτου, αφήνει πίσω του τη γυναίκα του και δυο παιδιά.
Δύσκολα θα βρεθούν λόγια να περιγράψουν την οργή των συντρόφων του για το θάνατο του Κοτζαρίδη και το συντονισμένο χτύπημα κρατικών και παρακρατικών μηχανισμών που τον προκάλεσε. Οι «αγανακτισμένοι» κουκουλοφόροι πετούσαν πέτρες, μπουκάλια, αιχμηρά και φλεγόμενα αντικείμενα στο «ψαχνό», μες στα μπλοκ των διαδηλωτών και τον «άμαχο πληθυσμό».
Από θαύμα δε θρηνήσαμε περισσότερα θύματα εκείνη τη μέρα. Η «καίρια παρέμβαση» της αστυνομίας, που ψέκασε με χημικά μια ζώνη κατάμεστη από διαδηλωτές, ήρθε για να δέσει το γλυκό της καταστολής. Πέντε χρόνια μετά, οι κυβερνήσεις συνεχίζουν να βλέπουν τους διαδηλωτές (ακόμα και της τρίτης ηλικίας) σαν κατσαρίδες και να τους ψεκάζουν, για ψύλλου πήδημα.
Αυτή ήταν η δεύτερη ημέρα της μεγάλης 48ωρης γενικής απεργίας, σε ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Την πρώτη μέρα είχαν συμμετάσχει κι οι ΕΒΕ, που έκλεισαν τα μαγαζιά τους κι έδωσαν μαζικό «παρών» στις κινητοποιήσεις, στα μεγάλα αστικά κέντρα. Η 19η Οκτώβρη ήταν μία από τις μεγαλύτερες απεργιακές συγκεντρώσεις των τελευταίων χρόνων, που θορύβησε τους κρατούντες, ώστε να λάβουν τα απαραίτητα μέτρα για την επομένη.
Τα «αγανακτισμένα» βλαστάρια είχαν φροντίσει να δώσουν δείγμα γραφής από την πρώτη μέρα, με την απρόκλητη, τραμπούκικη επίθεση σε μπλοκ εκπαιδευτικών -όταν δεν υπήρχε κανένα ΠΑΜΕ στην πλατεία για να τους “εμποδίσει” να καταλάβουν τη Βουλή και τα… χειμερινά ανάκτορα.
Ο Δημήτρης Κοτζαρίδης ήταν το θύμα εκείνου του συντονισμένου, (παρα)κρατικού χτυπήματος. Αλλά μένει πάντα ζωντανός στη μνήμη μας και τον αγώνα που συνεχίζεται ως την τελική νίκη.
Αντανάκλαση: atexnos