 |
| Από: tvxs.gr |
Γεννημένος στις 13 Αυγούστου 1926, o χαρισματικός ακόμα και για τους εχθρούς του Fidel Castro Ruzσπούδασε Νομικά και ως φοιτητής ταξίδεψε σε αρκετές χώρες της Λατινικής Αμερικής. Το 1950, μετά την αποφοίτησή του, ξεκίνησε να ασκεί το επάγγελμα του δικηγόρου στην Αβάνα, συνήθως με πελάτες τους φτωχούς και τους λιγότερο προνομιούχους.
O νεαρός Castro από το Πανεπιστήμιο ενεπλάκη με τα πολιτικά και ήταν μέλος του Ορθόδοξου Κόμματος, των σοσιαλδημοκρατών ήδη από το 1947. Σκληρή ήταν και η κριτική του προς τις Ηνωμένες Πολιτείες , ενώ κατά τον πόλεμο της Κορέας τέθηκε υπέρ του Νότου της χερσονήσου.
Το ενδιαφέρον του για την πολιτική ενισχύεται διαρκώς και το 1952 θέτει υποψηφιότητα για μια θέση την Κουβανική Βουλή, αλλά ο πρώην πρόεδρος της χώρας στρατηγός Fulgencio Batista ακύρωσε τις εκλογές εκείνες και ανέλαβε την εξουσία με ένα πραξικόπημα, ονομάζοντας τον εαυτό του «μεταβατικό πρόεδρο».
Ο Castro εγκατέλειψε την καριέρα του δικηγόρου και σχημάτισε μια παράνομη οργάνωση υποστηρικτών της ανατροπής του διεφθαρμένου δικτάτορα, στην οποία συμμετείχε και ο αδερφός του Raul. Συγκέντρωσαν όπλα και στις 26 Ιουλίου 1953, επιτέθηκαν κατά του στρατώνα Moncada, τη μεγαλύτερη φρουρά του Batista έξω από Σαντιάγο της Κούβας. Η επίθεση όμως ήταν αποτυχημένη και οι περισσότεροι από τους μισούς συμμετέχοντες έχασαν τη ζωή τους. Ο Fidel διέφυγε στα βουνά της Sierra Maestra με όσους επέζησαν αλλά σύντομα εντοπίστηκαν και οδηγήθηκαν στη φυλακή.
Δικάστηκε το φθινόπωρο του 1953 και καταδικάστηκε σε 15 χρόνια φυλάκισης, αλλά σε μια κρίση μεγαλοψυχίας του δικτάτορα, δυο χρόνια αργότερα, έλαβε χάρη. Στη δίκη του απηύθυνε τον διάσημο λόγο του «Η Ιστορία θα με δικαιώσει», μια ομιλία-καταπέλτη, που αρθρώνει το όραμα της επανάστασης για μια δίκαιη κοινωνία, ενάντια στην τυραννία και τη διαφθορά της εξουσίας. Ακόμα και στη φυλακή συνέχισε να σχεδιάζει την ανατροπή του δικτάτορα. Με την έκδοση της χάρης, το 1955, φεύγει για το Μεξικό για αναδιοργάνωση και εκπαίδευση. Εκεί, ενώθηκε με τους άλλους εξόριστους του κινήματος της 26ης Ιουλίου, όπου επιβεβαιώνεται ο κοινός στόχος της ανατροπής του δικτάτορα Batista και ότι ο σωστός τρόπος για να γίνει αυτό ήταν ο ανταρτοπόλεμος.
Στο Μεξικό συναντάται με τον Αργεντίνο Ernesto «Che» Guevara, ο οποίος έγινε μέλος της ομάδας και σύντομα αναδείχθηκε σε κυρίαρχη φιγούρα στην προσπάθεια του Fidel Castro, ενώ οι δυο τους ανέπτυξαν στενή φιλία. Στο Μεξικό έρχεται επίσης για πρώτη φορά σε επαφή με τους Σοβιετικούς, οι οποίοι του υπόσχονται όπλα αλλά καθυστερούν. Οι επαναστάτες όμως είναι ανυπόμονοι και, στις 26 Νοεμβρίου του 1956, μια ομάδα 81 ανδρών αναχωρεί για την Κούβα με το ξύλινο αμερικανικό γιοτ «Granma». Η ομάδα όμως πέφτει θύμα ενέδρας και υφίσταται βαριές απώλειες κοντά στο Μανζανίγιο. Βγαίνουν 20 άτομα ζωντανά και καταφεύγουν και πάλι στα βουνά της Sierra Maestra όπου τον ακολουθούν σύντομα οι πιστοί στο όραμά του για την Επανάσταση. Ηγείται του ένοπλου αγώνα κατά των δυνάμεων του δικτάτορα και παρά τις απώλειες που τα στρατεύματα του Batista προκαλούν στις τάξεις των ανταρτών, είναι αδαείς στον ανταρτοπόλεμο, και πλέον έχουν να αντιμετωπίσουν και την αυξανόμενη λαϊκή υποστήριξη προς τους επαναστάτες.
Την Πρωτοχρονιά του 1959, ο Fidel Castro μπαίνει θριαμβευτής στο Σαντιάγο της Κούβα, ενώ ο Che Guevara βρίσκεται προ των πυλών της Αβάνας. Στις 2 Ιανουαρίου 1959 οι αντάρτες εισέρχονται στην πρωτεύουσα της Κούβας και χιλιάδες λαού ξεχύνονται στους δρόμους για να τους υποδεχτούν. Οι συνεργάτες του καθεστώτος Μπατίστα διαφεύγουν στις ΗΠΑ, παίρνοντας μαζί τους και 300 εκατ. δολάρια που καταχράστηκαν από τα κρατικά ταμεία.
Στις 16 Φεβρουαρίου του 1959 ο Fidel Castro ορκίζεται πρωθυπουργός της Κούβας, και η νησιωτική χώρα του αλλάζει πλέον σελίδα στην ιστορία.