 |
| Aπό: www.epikaira.gr |
Η ακίνητη δημόσια περιουσία ξεπουλιέται με διαδικασίες εξπρές μετά από εντολή της τρόικας. Αυτό προέκυψε ανενδοίαστα από τη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν σαν νέοι ανθύπατοι της χώρας οι εκπρόσωποι της τρόικας την Παρασκευή 11 Φεβρουαρίου 2011.
Σύμφωνα με τους τροϊκανούς, με το Μνημόνιο 4 αποφασίστηκε το ξεπούλημα της ακίνητης δημόσιας περιουσίας αλλά και η ταχύτατη ιδιωτικοποίηση όλων των ΔΕΚΟ, προκειμένου να συγκεντρωθεί το ποσό των 50 δις ευρώ με στόχο τη μείωση του χρέους (Ελευθεροτυπία, 12/2/2010, σελ. 23).
Έτσι, ενώ μέχρι πρότινος η κυβέρνηση διακινούσε σενάρια περί μείωσης του χρέους μέσω της επαναγοράς του, που θα βασιζόταν σε δανειακή διευκόλυνση από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας (EFSF), ξαφνικά ανακύπτει ζήτημα μείωσης του χρέους και μέσω της άμεσης εκποίησης της δημόσιας περιουσίας.
Στόχος της τρόικας η υπερχρέωση της χώρας
Από την πρώτη στιγμή ένταξης της χώρας μας στο ΔΝΤ και στο δήθεν μηχανισμό διάσωσης που δημιούργησε η Ευρωζώνη στις 25/3/2010, είχαμε υποστηρίξει ότι βασικός στόχος του Μνημονίου δεν ήταν φυσικά η διάσωση της χώρας, αλλά η ίδια η διάσωση των δανειστών. Ταυτόχρονα αναλύσαμε με σειρά άρθρων μας στα «Επίκαιρα» και αλλού ότι το πρόγραμμα του Μνημονίου όχι μόνο δεν οδηγούσε στην έξοδο της χώρας από την κρίση χρέους, αλλά, αντίθετα, η τρόικα συνειδητά είχε διαμορφώσει και επιβάλει ένα Μνημόνιο με στόχο την παραπέρα υπερχρέωση της χώρας και τη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών μας πηγών και της υπόλοιπης δημόσιας κινητής και ακίνητης περιουσίας αλλά και των ΔΕΚΟ.
Δεν χρειάζονταν, άλλωστε, ιδιαίτερες γνώσεις για να το αντιληφθεί κανείς, αφού από το ίδιο το Μνημόνιο προέκυπτε ότι στην πράξη επρόκειτο για «Μνημόνιο χρεοκοπίας».
Άλλωστε, δεν θα πρέπει να μας διαφεύγει ότι στο παρελθόν και ο ίδιος ο Στίγκλιτζ είχε καταγγείλει πως στόχος των διαφόρων Μνημονίων που είχε επιβάλει το ΔΝΤ σε διάφορες χώρες που είχε εισβάλει ήταν η υπερχρέωσή τους και η συνακόλουθη λεηλασία των πλουτοπαραγωγικών τους πηγών και της δημόσιας περιουσίας τους.
Η αποικιοκρατική δανειακή σύμβαση
Αλλά και από την ίδια τη δανειακή σύμβαση Ελλάδας - κρατών Ευρωζώνης είχε διαφανεί από την πρώτη στιγμή ότι στόχος των δανειστών ήταν να βάλουν χέρι στην «ακατάσχετη δημόσια περιουσία». Για το λόγο αυτό, μάλιστα, και επέβαλαν τη ρήτρα για άρση της ασυλίας λόγω εθνικής κυριαρχίας.
Έτσι, στο άρθρο 14.5 της δανειακής σύμβασης καθορίζεται ότι «ο Δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει, όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά του στοιχεία από νομικές διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση, περιλαμβανομένων, χωρίς περιορισμούς, της ασυλίας όσον αφορά την άσκηση αγωγής, δικαστική απόφαση ή άλλη διαταγή, κατάσχεση, αναστολή εκτέλεσης δικαστικής απόφασης ή προσωρινή διαταγή και όσον αφορά την εκτέλεση και επιβολή κατά των περιουσιακών στοιχείων του στο βαθμό που δεν το απαγορεύει αναγκαστικός νόμος».
Μάλιστα, σύμφωνα με το σημείο 11 του Υποδείγματος νομικής γνωμοδότησης που υπέγραψε ήδη η ελληνική πλευρά, «ούτε ο Δανειολήπτης ούτε τα περιουσιακά του στοιχεία έχουν ασυλία λόγω εθνικής κυριαρχίας ή διαφορετικά λόγω της δικαιοδοσίας, κατάσχεσης –συντηρητικής ή αναγκαστικής– ή αναγκαστικής εκτέλεσης σε σχέση με οποιαδήποτε ενέργεια ή διαδικασία σχετικά με τη Σύμβαση».
Από τα παραπάνω προκύπτει ότι σε περίπτωση μη εξόφλησης των δανειακών μας υποχρεώσεων τα κράτη της Ευρωζώνης μπορούν να κατάσχουν και να εκπλειστηριάσουν ακόμη και τα ακατάσχετα περιουσιακά στοιχεία της χώρας μας, ανυπολόγιστης υλικής και πολιτιστικής αξίας, συμπεριλαμβανομένων και των πλουτοπαραγωγικών πηγών της χώρας.
Έτσι, ενώ οι Γερμανοί έχουν προσφύγει στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης προκειμένου να μην επιτραπεί η κατάσχεση γερμανικής δημόσιας περιουσίας στην Ιταλία από τα θύματα του Διστόμου, έχουν επιβάλει στη χώρα μας με την παραπάνω δανειακή σύμβαση την άρση ασυλίας λόγω εθνικής κυριαρχίας, προκειμένου να μπορούν να μας κατάσχουν «ακατάσχετη δημόσια περιουσία».
Μνημόνιο 3 και εκποίηση κρατικής περιουσίας
Στο Μνημόνιο 3, το οποίο ούτε καν ήρθε για συζήτηση στη Βουλή, με υπογραφή του υπουργού Οικονομικών συμφωνήθηκε σε σχέση με τη μείω ση του χρέους η εκποίηση δημόσιας περιου σίας ύψους 7 δις ευρώ.
Συγκεκριμένα, το Μνημόνιο 3 στη σελίδα 22 αναφέρει: «Η κυβέρνηση προετοιμάζει ένα αναλυτικό πρόγραμμα αποκρατικοποιήσεων για την πώληση δημόσιας περιουσίας και δημοσίων επιχειρήσεων με στόχο τη συγκέντρωση τουλάχιστον 7 δις ευρώ κατά τη διάρκεια της περιόδου 2011-2013, από τα οποία τουλάχιστον 1 δις ευρώ μέσα στο 2011. Το πρόγραμμα αναδιάρθρωσης και αποκρατικοποιήσεων αφορά τη συμμετοχή του Δημοσίου στους σιδηροδρόμους, στις οδικές μεταφορές, σε αεροδρόμια, σε επιχειρήσεις κοινής ωφέλειας, σε παίγνια και σε ακίνητα. Τα έσοδα από τις αποκρατικοποιήσεις θα χρησιμοποιηθούν για τη μείωση του δημοσίου χρέους και δεν υποκαθιστούν τις προσπάθειες δημοσιονομικής προσαρμογής».
Η παραπάνω ρήτρα του Μνημονίου επικυρώθηκε με απόφαση του Ecofin στις 20 Δεκεμβρίου 2010, η οποία δημοσιεύτηκε στην επίσημη Εφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Απέτυχε η συνταγή της τρόικας για μείωση του χρέους
Η πολυδιαφημισμένη προσπάθεια προσαρμογής της ελληνικής οικονομίας με το Μνημόνιο, δηλαδή η λεηλασία μισθών και συντάξεων αλλά και η αύξηση των τιμών των ΔΕΚΟ και των άμεσων και εμμέσων φόρων, υποτίθεται ότι θα οδηγούσε στη μείωση του ελλείμματος και συνακόλουθα στη μείωση του χρέους ως ποσοστό του ΑΕΠ.
Αυτό όχι μόνο δεν έγινε, αλλά, αντίθετα, η εφαρμογή του Μνημονίου από τις αρχές Μαΐου 2010 οδήγησε στην επιδείνωση της πορείας προσαρμογής του δείκτη χρέους προς το ΑΕΠ.
Αυτό αποδεικνύεται από τον πίνακα, ο οποίος συμπυκνώνει τις αποφάσεις που έλαβε το Εcofin για τη χώρα μας αναφορικά με την πορεία προσαρμογής του δείκτη χρέους προς το ΑΕΠ κατά το χρονικό διάστημα 2010-2014. Οι εν λόγω αποφάσεις του Ecofin εκδόθηκαν στις 8/6/2010 και 20/12/2010, αντίστοιχα, και αφορούσαν στην «ενίσχυση και εμβάθυνση της δημοσιονομικής εποπτείας» της Ελλάδας, δημοσιεύτηκαν δε στην επίσημηΕφημερίδα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Προκύπτει, λοιπόν, με σαφήνεια ότι, ενώ το Ecofin εκτιμούσε αρχικά ότι ο δείκτης χρέους προς ΑΕΠ το 2010 δεν θα έπρεπε να υπερβαίνει το 133,2%, τελικά επιδεινώθηκε και προσδιορίστηκε στο 143%. Αντίστοιχη επιδείνωση αναμένεται και για τα επόμενα έτη, για το 2011 από 145,2% σε 153% κ.λπ.
Έχοντας, λοιπόν, αποτύχει στη μείωση του χρέους, η τρόικα αποφάσισε την άρον άρον εκποίηση δημόσιας περιουσίας, ύψους τουλάχιστον 50 δις ευρώ.
ΔΝΤ και υποθήκευση της δημόσιας περιουσίας
Η ακίνητη περιουσία του Δημοσίου έχει μπει στο μάτι του ΔΝΤ εδώ και καιρό, ενώ ιδιαίτερη αναφορά γίνεται στην περιουσία του Ελληνικού Δημοσίου στην πρόσφατη έκθεση προόδου του Δεκεμβρίου 2010 που συνέταξε το ΔΝΤ. Έτσι όπως επισημαίνεται στο Βήμα(13/2/2010, σελ. Α7) εξετάζεται πλέον «η έκδοση “καλυμμένων ομολόγων” (cover bonds). Πρόκειται για εκδόσεις ομολόγων που θα έχουν ως εξασφάλιση-“υποθήκη” περιουσιακά στοιχεία που θα ορίσει το Δημόσιο». Κάτι τέτοιο, άλλωστε, είχε συστήσει πρόσφατα και η γερμανική πλευρά.
Τα παραπάνω «καλυμμένα ομόλογα» είτε θα διατεθούν στις αγορές είτε θα δοθούν ως εγγύηση στο EFSF προκειμένου να γίνει επαναγορά του ελληνικού χρέους που κατέχουν ιδιώτες θεσμικοί επενδυτές.
Με τον τρόπο αυτό θα υποθηκευτεί στο EFSF μεγάλο μέρος της δημόσιας ακίνητης περιουσίας της πατρίδας μας. Με δεδομένη την οικονομική κρίση και το Μνημόνιο, η αξία της ελληνικής δημόσιας ακίνητης περιουσίας, όπως άλλωστε και της ιδιωτικής ακίνητης περιουσίας, έχει μειωθεί σημαντικά. Ταυτόχρονα, στο σχετικό σχεδιασμό προβλέπεται σχέση 1 προς 3 για τη διασφάλιση του δανείου από τα «καλυμμένα ομόλογα» που θα δοθούν ως εγγύηση για τη δανειοδότηση της χώρας από το EFSF. Έτσι, εάν ο δανεισμός είναι, π.χ., της τάξης των 10 δις ευρώ, τότε θα δοθούν ως εγγύηση «καλυμμένα ομόλογα» του Ελληνικού Δημοσίου ύψους 30 δις ευρώ. Ταυτόχρονα, το EFSF θα βγει στις αγορές για έκδοση ομολόγου ύψους 10 δις ευρώ με επιτόκιο περί το 2,90% με τα σημερινά δεδομένα, προκειμένου να αντλήσει τα κεφάλαια με τα οποία θα δανειοδοτήσει την ελληνική πλευρά, πλην όμως το επιτόκιο που θα μας χρεώσει θα είναι τουλάχιστον 4% στην καλύτερη περίπτωση!
Βεβαίως, αν ήταν η χώρα μας να υποθηκεύσει δημόσια ακίνητη περιουσία εκδίδοντας «καλυμμένα ομόλογα», τα οποία ως γνωστό έχουν υψηλή βαθμολογία (ΑΑΑ), τότε δεν χρειαζόταν καν να προσφύγει στο ΔΝΤ και στο μηχανισμό «στήριξης» που μας επέβαλαν το Μνημόνιο.