Με αφορμή την εξέγερση του αιγυπτιακού λαού

Από: www2.rizospastis.gr

Μετά την Τυνησία και ο λαός της Αιγύπτου εξεγέρθηκε κατά της φτώχειας και του αυταρχισμού. Βγήκε ηρωικά στους δρόμους αψηφώντας τις σφαίρες της κυβέρνησης Μουμπάρακ, που οι κυβερνήσεις των ΗΠΑ και της ΕΕ στήριζαν και πρόβαλλαν ως υπόδειγμα δημοκρατίας.

Ο ξεσηκωμός του λαού της Αιγύπτου κατέδειξε ότι οι λαϊκές εξεγέρσεις δεν ανήκουν στο παρελθόν, όπως ισχυρίζονται οι κάθε λογής υποστηρικτές του καπιταλισμού. Ανέδειξε ότι οι λαοί, με τους αγώνες τους, είναι αυτοί που καθορίζουν ποια είναι η νομιμότητα, αυτοί γράφουν την ιστορία.

Με βάση αξιόπιστες δημοσιογραφικές μαρτυρίες ότι, όπως όλες οι λαϊκές εξεγέρσεις, γεννήθηκαν μορφές λαϊκής αυτοοργάνωσης και περιφρούρησης, που αντιμετώπισαν σε μεγάλο βαθμό τις προβοκάτσιες της κυβέρνησης, την απελευθέρωση φυλακισμένων, τις επιχειρήσεις λεηλασίας κ.ά., είναι ανυπόστατο ψέμα ότι η εξέγερση ήταν δημιούργημα του Facebook και του Twitter.

Δυστυχώς όμως οι εξελίξεις δείχνουν ότι ο αιγυπτιακός λαός δε θα μπορέσει να κλιμακώσει και να ολοκληρώσει τη νίκη του. Η αστική τάξη της Αιγύπτου και οι διεθνείς σύμμαχοί της θα καταφέρουν να ελέγξουν την κατάσταση. Οποιες ανακατατάξεις και αν γίνουν, η πλουτοκρατία θα κρατήσει την εξουσία και δίχως τον Μουμπάρακ. Οι εργαζόμενοι και ο φτωχός λαός δε θα απαλλαγούν ούτε από την εκμετάλλευση ούτε από τα βάσανα, παρά τις όποιες κατακτήσεις αποσπάσουν προσωρινά.

Θα ήταν πολύ καλύτερα τα πράγματα για το λαό, αν αυτή η εξέγερση στηριζόταν σε ένα ισχυρό οργανωμένο εργατικό κίνημα, που δε θα περιοριζόταν μόνο σε αιτήματα αλλαγής κυβέρνησης και ορισμένων άρθρων του Συντάγματος, αλλά θα είχε στόχο ριζικές αλλαγές στην οικονομία και στην εξουσία. Δηλαδή να ανατραπεί η εξουσία της πλουτοκρατίας, να γίνει ο ίδιος ο λαός δύναμη εξουσίας. Ενα τέτοιο κίνημα θα μπορούσε να αντιμετωπίσει τους ελιγμούς, τις δολοπλοκίες της αιγυπτιακής πλουτοκρατίας και τις απροκάλυπτες παρεμβάσεις των ιμπεριαλιστών. Ομως αυτό προϋποθέτει πρώτα απ' όλα ισχυρό επαναστατικό κόμμα της εργατικής τάξης, που έχει επιστημονικά επεξεργασμένη πρόταση συμμαχίας και εξουσίας του λαού.

Τα διδάγματα από τον αγώνα του αιγυπτιακού λαού αφορούν και το λαό της χώρας μας και συνολικά της Ευρώπης. Γιατί οι λαϊκές εξεγέρσεις και οι επαναστάσεις είναι αναπόφευκτες, είναι μπροστά μας. Η εποχή μας είναι εποχή περάσματος από τον καπιταλισμό στο σοσιαλισμό. Αυτή είναι η μόνη εναλλακτική λύση και προοπτική και αυτή δεν αλλάζει λόγω της ήττας και της κρίσης στην οποία βρίσκεται το διεθνές κομμουνιστικό κίνημα.

Οπως στην Ελλάδα έτσι και σ' όλες τις χώρες της ΕΕ, η ζωή των εργαζομένων και των λαϊκών στρωμάτων, ειδικά από τις αρχές του '90, επιδεινώνεται ραγδαία. Είτε με συντηρητικές είτε με σοσιαλδημοκρατικές κυβερνήσεις, ο ίδιος οδοστρωτήρας περνά πάνω από τους μισθούς, το Εργασιακό, το Ασφαλιστικό, την Παιδεία και την Υγεία, το Περιβάλλον, για ανάπτυξη με υψηλή κερδοφορία για τους επιχειρηματικούς ομίλους.

Η καπιταλιστική οικονομική κρίση το 2008 ήρθε να καταδείξει ότι αυτός ο δρόμος είναι και αδιέξοδος και επικίνδυνος για τους λαούς. Εγινε η αφορμή να μετεξελιχθεί η επίθεση των κυβερνήσεων και των μονοπωλίων κατά των λαϊκών δικαιωμάτων, σε ολοκληρωτικό πόλεμο. Μπροστά στους εργαζόμενους των χωρών της ΕΕ βρίσκονται τα χειρότερα, αυτοί καλούνται να πληρώσουν και τις συνέπειες της κρίσης και της μακροπρόθεσμης κερδοφορίας των μονοπωλίων, διασφαλίζοντας την ανταγωνιστικότητά τους. Αυτό σημαίνει: Φτώχεια, ανεργία, ανασφάλεια διαρκείας, χωρίς ελπίδα και προοπτική.

Το αποτέλεσμα; Η λαϊκή αγανάκτηση και οργή συνυπάρχουν με τη μοιρολατρία και την απελπισία σε όλες τις χώρες. Είναι ενδεικτικές οι δεκάδες αυτοκτονίες εργαζομένων στον γαλλικό επιχειρηματικό κολοσσό «Φρανς Τέλεκομ».

Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί οι αγώνες σήμερα δεν έχουν τα αποτελέσματα που είχαν οι αντίστοιχοι στις πρώτες μεταπολεμικές δεκαετίες, τότε που ο παραγόμενος πλούτος ήταν λιγότερος από αυτόν που παράγεται σήμερα.

Μεγάλους εργατικούς αγώνες, ισχυρές λαϊκές αντιδράσεις είχαμε και πριν και μετά την κρίση σε όλες τις χώρες. Εγιναν δυναμικές απεργίες, μαζικές διαδηλώσεις κατά των αντεργατικών μέτρων. Ακόμα και ηχηρά απορριπτικά δημοψηφίσματα κατά κεντρικών επιλογών της ΕΕ και άλλα (Γαλλία, Ολλανδία, Ιρλανδία). Κυβερνήσεις άλλαξαν, διαμορφώθηκαν διάφορες συμμαχίες, κεντροαριστερές κυβερνήσεις με τη συμμετοχή και Κομμουνιστικών Κομμάτων, όπως στη Γαλλία και την Ιταλία. Ομως η γενική πορεία των αντιδραστικών αλλαγών, της αποψίλωσης των εργατικών κατακτήσεων δεν ανακόπηκε, αντίθετα επιταχύνθηκε.

Τελικά υπάρχει λύση υπέρ του λαού;

Τα κόμματα και οι μηχανισμοί του συστήματος απαντούν ότι η ταξική πάλη και οι λαϊκοί αγώνες είναι ξεπερασμένοι.

Η αλήθεια είναι ότι ξεπερασμένος είναι ο καπιταλισμός.

Ο αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που προωθούνται σε όλες τις καπιταλιστικές χώρες και η βαθιά οικονομική κρίση είναι αποδείξεις ότι αυτό το σύστημα ό,τι είχε να δώσει στους λαούς το έδωσε εδώ και έναν αιώνα. Είναι υπεργερασμένο και σάπιο. Γεννά μόνο την αντίδραση. Εμποδίζει την ολόπλευρη ανάπτυξη των παραγωγικών δυνάμεων. Δεν μπορεί να υπάρξει πια χωρίς να επιτίθεται άγρια στα εργατικά λαϊκά δικαιώματα.

Γι' αυτό λύση υπέρ των εργαζομένων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων υπάρχει μόνο έξω από τα όρια του καπιταλισμού. Η σοσιαλιστική, η νέα οργάνωση της κοινωνίας, που προωθεί τις κομμουνιστικές σχέσεις στην παραγωγή και διεύθυνση, είναι αναγκαία και επίκαιρη για να συνεχιστεί η κοινωνική εξέλιξη.

Η εμπειρία και στην Ελλάδα και στις άλλες χώρες αποδεικνύει ότι δρόμος προς τα πίσω δεν υπάρχει. Γι' αυτό ούτε οι αγώνες με αιτήματα και μορφές των δεκαετιών του '60, του '70 και του '80 μπορούν να έχουν αποτέλεσμα, ούτε τα τυφλά και εκτονωτικά ξεσπάσματα.

Οταν οι εργαζόμενοι και το κίνημά τους εγκλωβίζεται στα ιδεολογήματα του λιγότερου κακού, στην αναζήτηση ρεαλιστικών υποτίθεται λύσεων, χωρίς να θίγονται καίρια τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου, χωρίς ρήξη με τις κρίσιμες επιλογές και τα στηρίγματά του, αυτό το κίνημα οδηγείται στη διάλυση και τον εκφυλισμό.

Η κουκούλα, οι μολότοφ, οι σπασμένες βιτρίνες δεν τρομάζουν το σύστημα και τους μηχανισμούς καταστολής. Αντίθετα τα αξιοποιούν για να συκοφαντήσουν, να υπονομεύσουν, να καταστείλουν το εργατικό λαϊκό κίνημα.

Οι λεγόμενες ακηδεμόνευτες, ανεξάρτητες και υπερκομματικές κινήσεις κατά της υποτιθέμενης κατοχής εγκλωβίζουν και διοχετεύουν τη λαϊκή αγανάκτηση ή να κυνηγά ανεμόμυλους ή να οδηγείται από την πίσω πόρτα στην υποταγή στο αστικό σύστημα.

Οι αγώνες είναι αναγκαίοι για να εμποδίσουν, να καθυστερήσουν τη βάρβαρη επίθεση, όμως για να γίνουν νικηφόροι πρέπει να στοχεύουν στην ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, στην κοινωνικοποίηση. Για να είναι αποτελεσματικοί σήμερα πρέπει τα αιτήματα και οι μορφές να προωθούν την εργατική - ταξική ενότητα, τη λαϊκή συμμαχία, να αλλάζουν το συσχετισμό των δυνάμεων στο εργατικό κίνημα σε βάρος των συνδικαλιστικών δυνάμεων που εκφράζουν την εργατική αριστοκρατία, τη συνδιαλλαγή με την πλουτοκρατία που είναι εμποτισμένη από την κυρίαρχη ιδεολογία. Να βοηθούν στον απεγκλωβισμό των λαϊκών δυνάμεων από τα ιδεολογήματα των κομμάτων που υπερασπίζονται τον καπιταλισμό, να διαλύουν τις αυταπάτες των οπορτουνιστών ότι ο καπιταλισμός μπορεί να γίνει ανθρώπινος, να γιατρευτεί από τις κρίσεις, ότι η ΕΕ μπορεί να γίνει φιλολαϊκή, να ρυθμιστεί το χρέος από την πλουτοκρατία χωρίς να τσακίσει το λαό.

Αυτό που φοβάται η πλουτοκρατία είναι το οργανωμένο εργατικό κίνημα που έχει σχέδιο και στόχο την ανατροπή της εξουσίας της, που πατάει γερά στους εργασιακούς χώρους, στις λαϊκές συνοικίες, στους χώρους της εκπαίδευσης.

Σήμερα είναι επιτακτική ανάγκη η εργατική τάξη, τα άλλα λαϊκά στρώματα να εμπιστευτούν τη δύναμή τους, την εμπειρία και την πρόταση συμμαχίας και εξουσίας του ΚΚΕ. Εχει επαληθευτεί στις προβλέψεις του και έχει αποδείξει την ικανότητά του να αποφεύγει τις παγίδες του αντιπάλου. Εχει μελετήσει σε βάθος τις εξελίξεις στον καπιταλισμό. Εχει βγάλει διδάγματα από τις κατακτήσεις και από τα λάθη του σοσιαλισμού του αιώνα που πέρασε.

Για την απόκρουση και ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής, μονόδρομος είναι η οργανωμένη ανυπακοή και η αντεπίθεση για λαϊκή εξουσία.

Η αγανάκτηση πρέπει να μετατραπεί σε μαζικό απεγκλωβισμό από ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και τα άλλα κόμματα της ΕΕ. Σε ενίσχυση, στήριξη, συμπόρευση με το ΚΚΕ. Αυτό τρομάζει το σύστημα γιατί αυτό είναι το κλειδί των θετικών εξελίξεων για το λαό. Ο αποφασιστικός παράγοντας για την ανασύνταξη του εργατικού ταξικού κινήματος, την προώθηση της συμμαχίας των αυτοαπασχολούμενων και των φτωχών λαϊκών στρωμάτων της πόλης και της υπαίθρου στη γραμμή: Καμιά θυσία για τα κέρδη και την ανταγωνιστικότητα των μονοπωλίων, πάλη για δρόμο ανάπτυξης υπέρ του λαού και όχι των μονοπωλίων. Να γίνουν κοινωνική λαϊκή περιουσία οι μεγάλες επιχειρήσεις, να λειτουργήσουν με κεντρικό - πανεθνικό σχεδιασμό και εργατικό - λαϊκό έλεγχο. Αποδέσμευση από την ΕΕ και το ΝΑΤΟ.

Μόνο έτσι μπορεί να γλιτώσει ο λαός από τον όλεθρο της καπιταλιστικής βαρβαρότητας. Μόνο έτσι μπορούν να αξιοποιηθούν όλες οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας για να ικανοποιηθούν οι σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.

Του
Παναγιώτη ΜΕΝΤΡΕΚΑ*
*Ο Παναγιώτης Μεντρέκας είναι μέλος της ΚΕ του ΚΚΕ