 |
| Από: citypress-gr.blogspot.com |
Τα μεγάλα ΜΜΕ παθιάζονται με τις διαδηλώσεις στην Αίγυπτο και προφητεύουν την έλευση της δημοκρατίας κατά το δυτικό πρότυπο, σε όλη την Εγγύς Ανατολή. Ο Thierry Meyssan απορρίπτει αυτήν την ερμηνεία. Κατά την άποψή του αντίρροπες δυνάμεις αναπτύσσονται στην περιοχή και η απόρροιά τους κατευθύνεται ενάντια στην τάξη των ΗΠΑ.
Réseau Voltaire 31 Ιανουαρίου 2011
Εδώ και μια βδομάδα αντηχούν στα Μέσα Ενημέρωσης της Δύσης οι διαδηλώσεις των….καταπιεσμένων που αναταράσσουν τις μεγάλες αιγυπτιακές πόλεις.
Χαράζουν μία παράλληλο γραμμή με τις διαδηλώσεις που οδήγησαν στην ανατροπή του Ζίνε Ελ Αμπεντίνε Μπεν Αλι στην Τυνησία και προκαλούν ένα επαναστατικό ρεύμα στον αραβικό κόσμο.
Σύμφωνα πάντα με τα ΜΜΕ της Δύσης, αυτό το κίνημα θα μπορούσε να εξαπλωθεί στη Λιβύη και στη Συρία. Θα μπορούσε, συνεχίζουν, να εκμεταλλευθεί τους «λαϊκούς» (κοσμικούς) δημοκράτες και όχι τους ισλαμιστές δεδομένου ότι η επιρροή των θρησκευομένων υπερτιμήθηκε από την κυβέρνηση Μπους και «το καθεστώς των Μολλάχ» στο Ιράν αποτελεί έναν μπαμπούλα. Έτσι θα πραγματοποιείτο επίσης η ευχή του Μπάρακ Ομπάμα στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου: Η δημοκρατία θα κυριαρχήσει στην Εγγύς Ανατολή.
Αυτή η ανάλυση είναι λανθασμένη σε όλα της τα σημεία.
Πρώτον: Οι διαδηλώσεις στην Αίγυπτο έχουν αρχίσει εδώ και πολλούς μήνες. Τα δυτικά ΜΜΕ δεν έδωσαν καμία σημασία διότι πίστευαν ότι δεν θα κατέληγαν πουθενά. Οι Αιγύπτιοι δεν «μολύνθηκαν» από τους Τυνησίους αλλά είναι οι Τυνήσιοι αυτοί που άνοιξαν τα μάτια των Δυτικών για να δουν τι διαδραματίζεται στην περιοχή αυτή.
Δεύτερον: Οι Τυνήσιοι επαναστάτησαν εναντίον ενός καθεστώτος και μιας διοίκησης διεφθαρμένων που έθεσαν σταδιακά όλη την κοινωνία σε μόνιμη στέρηση, αφαιρώντας κάθε ελπίδα από τις κοινωνικές τάξεις, τις πολυπληθέστερες.
Η αιγυπτιακή εξέγερση δεν στράφηκε εναντίον αυτού του τρόπου εκμετάλλευσης αλλά εναντίον καθεστώτος και διοίκησης που είναι τόσον απορροφημένα στο να υπηρετούν τα ξένα συμφέροντα ώστε δεν έχουν πλέον τη δύναμη να ανταποκριθούν στις βασικές ανάγκες του πληθυσμού τους.
Κατά τη διάρκεια των τελευταίων ετών η Αίγυπτος γνώρισε πολυάριθμες εξεγέρσεις είτε εναντίον της συνεργασίας με το σιωνισμό είτε με έρεισμα την πείνα. Αυτά τα δύο θέματα είναι αρρήκτως συνδεδεμένα. Οι διαδηλωτές επιστρατεύουν φύρδην μίγδην τις συμφωνίες του Καμπ Ντέιβιντ, τον αποκλεισμό της Γάζας, τα δικαιώματα της Αιγύπτου στα νερά του Νείλου, τη διχοτόμηση του Σουδάν, την κρίση της στέγης, την ανεργία, την αδικία και τη φτώχεια.
Εξ άλλου η Τυνησία διοικείτο από ένα αστυνομικό καθεστώς, ενώ η Αίγυπτος από ένα καθεστώς στρατιωτικό. Χρησιμοποιώ εδώ τον όρο «διοικείτο» και όχι «κυβερνάτο» διότι και στις δύο περιπτώσεις πρόκειται για Κράτη υπό κηδεμονία, μετα-αποικιοκρατική, στερούμενα από εξωτερική πολιτική κι από ανεξάρτητη άμυνα. Προκύπτει ότι ο στρατός στην Τυνησία μπόρεσε να παρέμβη μεταξύ λαού και της αστυνομίας του δικτάτορα, ενώ στην Αίγυπτο το πρόβλημα θα λυθεί με αυτόματο ντουφέκι μεταξύ στρατιωτικών.
Τρίτον: Εάν τα γεγονότα στην Τυνησία και στην Αίγυπτο αποτελούν μία ενθάρρυνση για όλους τους καταπιεσμένους λαούς, αυτοί οι λαοί δεν έχουν καμία σχέση με την εικόνα που έχουν πλάσει τα δυτικά ΜΜΕ στο κεφάλι τους. Για τους δημοσιογράφους, οι κακοί είναι οι κυβερνήσεις οι οποίες αντιμάχονται ή διατείνονται πως αντιμάχονται την πολιτική της δύσης. Ενώ για τους λαούς, τύραννοι είναι εκείνοι οι οποίοι τους εκμεταλλεύονται και συνάμα τους εξευτελίζουν. Για το λόγο αυτό δεν νομίζω ότι θα συντρέξουν οι ίδιες εξεγέρσεις στη Δαμασκό.
Η κυβέρνηση του Μπασάρ ελ Ασσάντ αποτελεί το καύχημα των Συρίων:
Τάχθηκε στο στρατόπεδο της Αντίστασης κι έμαθε να διαφυλάττει τα εθνικά συμφέροντα χωρίς να υποκύπτει ποτέ στις πιέσεις. Έμαθε ιδίως να προστατεύει τη χώρα από τη μοίρα που της επεφύλαττε η Ουάσιγκτον: όρα το χάος στο Ιράκ ή το θρησκευτικό δεσποτισμό στη Σαουδική Αραβία. Σίγουρα του έχει ασκηθεί δριμύτατη κριτική σε πολλά σημεία της κυβέρνησής του αλλά αναπτύσσει μια αστική τάξη και συνακόλουθα τις δημοκρατικές διαδικαστικές λειτουργίες στη λήψη αποφάσεων.
Αντιστρόφως, όσον αφορά τον αραβικό κόσμο, κράτη όπως η Ιορδανία και η Υεμένη είναι ασταθή, η δε επιδημία μπορεί να πλήξει και την Μαύρη Ήπειρο, π.χ. τη Σενεγάλη.
Τέταρτον: τα δυτικά ΜΜΕ ανακαλύπτουν με καθυστέρηση ότι ο ισλαμικός κίνδυνος αποτελεί ένα σκιάχτρο για διαβατικά πουλιά. Θα πρέπει επίσης να παραδεχτούμε ότι πυροδοτήθηκε από τις ΗΠΑ του Κλίντον και από τη Γαλλία του Μιττεράν στη δεκαετία του 90 στην Αλγερία, κατόπιν δε φούσκωσε από την κυβέρνηση Μπους, μετά την επίθεση της 11ης Σεπτεμβρίου και τροφοδοτήθηκε από τις νέο-συντηρητικές κυβερνήσεις της Ευρώπης του Μπλαίρ, της Μέρκελ και του Σαρκοζύ.
Επίσης πρέπει να παραδεχτούμε ότι δεν υπάρχει τίποτε το κοινό μεταξύ του Βαχαμπισμού της Σαουδικής και της ισλαμικής επανάστασης του Αγιατολάχ Ρουχολάχ Χομεϊνύ. Με το να αποδίδουμε και στα δύο τον τίτλο των «ισλαμιστών» δεν είναι απλώς παράλογο αλλά αποτελεί προσπάθεια συσκότισης της αλήθειας.
Οι Σαούντ χρηματοδότησαν σε συμφωνία με τις ΗΠΑ μουσουλμανικές ομάδες σεχταριστών που εξυμνούν την επιστροφή στην εικόνα της κοινωνίας του 7ου αιώνα, στην εποχή του προφήτη Μωάμεθ. Δεν έχουν μεγαλύτερη επιρροή στον αραβικό κόσμο από την κοινότητα των Άμις στις ΗΠΑ, με τα κάρα τους και τ’ άλογα.
Η επανάσταση του Χομεϊνί δεν αποσκοπεί να εγκαθιδρύσει μία τέλεια θρησκευτική κοινωνία αλλά να ανατρέψει το σύστημα της παγκόσμιας κυριαρχίας.
Επιβεβαιώνει ότι η πολιτική δράση είναι ένα μέσο του ανθρώπου θυσιαστικής προσφοράς και υπέρβασης και κατά συνέπεια είναι δυνατόν να βρει κανείς στο Ισλάμ την απαραίτητη ενέργεια για την αλλαγή.
Οι λαοί της Εγγύς Ανατολής δεν επιδιώκουν να αντικαταστήσουν τις αστυνομικές ή στρατιωτικές δικτατορίες που τους τσακίζουν με θρησκευτικές δικτατορίες. Δεν υπάρχει κίνδυνος ισλαμικός.
Ταυτόχρονα, το επαναστατικό ισλαμικό ιδεώδες που έχει ήδη δημιουργηθεί από την Χεζμπολάχ στην κοινότητα των χιιτών του Λιβάνου, επηρεάζει από δω και στο εξής τη Χαμάς στην κοινότητα των σουνιτών της Παλαιστίνης. Έχει τη δυνατότητα να παίξει ένα καθοριστικό ρόλο στα κινήματα υπό εξέλιξη και ήδη τον παίζει στην Αίγυπτο.
Πέμπτον. Όσο και αν δυσαρεστεί ορισμένους παρατηρητές, παρ’ όλο που συνδράμουμε στην επαναφορά του κοινωνικού θέματος, αυτό το κίνημα δεν μπορεί να χαρακτηρισθεί σαν μια απλή μάχη των τάξεων. Οι κυρίαρχες τάξεις, βεβαίως, φοβούνται τις λαϊκές επαναστάσεις αλλά τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα.
Ως εκ τούτου δεν μας εξέπληξε ότι ο βασιλεύς Αμπνταλάχ της Σαουδικής Αραβίας τηλεφώνησε στον πρόεδρο Ομπάμα για να του ζητήσει να σταματήσει αυτές τις ταραχές στην Αίγυπτο και να προστατεύσει επί τόπου τις κυβερνήσεις της περιοχής, τη δική του πρωτίστως. Αλλά είναι αυτός ο ίδιος βασιλεύς Αμπνταλάχ, ο οποίος πρόσφατα υποστήριξε μια αλλαγή στην κυβέρνηση του Λιβάνου, δια της δημοκρατικής οδού. Εγκατέλειψε τον Σααντ Χαριρί, λιβανο-σαουδάραβα δισεκατομμυριούχο και βοήθησε τον «Συνασπισμό της 8ης Μαρτίου», στον οποίον περιλαμβάνεται και η Χεζμπολλάχ, να αντικαταστήσουν τον πρωθυπουργό με έναν άλλον λιβανο-σαουδάραβα μεγιστάνα τον Ναχιμπ Μικάτι. Ο Χαρίρι είχε εκλεγεί από βουλευτές που αντιπροσώπευαν το 45% του εκλογικού σώματος ενώ ο Μικάτι μόλις εξελέγη από βουλευτές που εκπροσωπούν το 70% των εκλογέων. Ο Χαρίρι ήταν υποτελής του Παρισιού και της Ουάσιγκτον, ο Μικάτι δηλώνει πολιτική υποστήριξης στην εθνική Αντίσταση.
Το ζήτημα του αγώνα εναντίον του σιωνιστικού προγράμματος υπερτερεί καθοριστικά από την αντίθεση των ταξικών συμφερόντων. Εξ άλλου οι διαδηλωτές βάλλουν περισσότερο κατά του ψευδοφιλελεύθερου καπιταλιστικού συστήματος που επεβλήθη από τους σιωνιστές παρά κατά της κατανομής του πλούτου.
Έκτον. Εάν επανέλθουμε στο αιγυπτιακό θέμα, βλέπουμε ότι τα δυτικά ΜΜΕ τριγυρίζουν καλπάζοντας τον Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι τον οποίον έχουν στέψει αρχηγό της αντιπολίτευσης. Είναι κωμικό. Ο Μ. Ελ Μπαραντέι είναι ένα πρόσωπο γνωστό στην Ευρώπη, καθ’ ότι αντιστάθηκε για κάποιο διάστημα στην κυβέρνηση Μπους χωρίς να αντιταχθεί πλήρως. Ενσαρκώνει επομένως την καλή συνείδηση των ευρωπαίων απέναντι στο Ιράκ, οι οποίοι ναι μεν είχαν ταχθεί κατά του πολέμου, κατέληξαν όμως να υποστηρίζουν την κατοχή.
Αντικειμενικά δε ο Μοχάμεντ Ελ Μπαραντέι είναι το χλιαρό νερό που έλαβε το βραβείο Νόμπελ Ειρήνης προκειμένου να μην το πάρει ο Χανς Μπλιξ. Είναι βασικά μία προσωπικότητα χωρίς κανένα αντίκτυπο στην ίδια του τη χώρα. Θα ήταν πολιτικά ανύπαρκτος εάν οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» δεν τον είχαν καταστήσει φερέφωνό τους στα δυτικά ΜΜΕ.
ΟΙ ΗΠΑ έχουν κατασκευάσει αντιπολιτευόμενους πιο αντιπροσωπευτικούς, όπως τον Αϊμάν Νουρ, τον οποίο δεν θ’ αργήσουν να βγάλουν από το μανίκι παρ’ όλο που οι θέσεις του υπέρ του οικονομικού ψευδο-φιλελευθερισμού τον απαξιώνουν ανταγωνιστικά μέσα στην κοινωνική κρίση που διέρχεται η χώρα.
Όπως και να έχει, στην πραγματικότητα υπάρχουν μόνο δύο μαζικές οργανώσεις ριζωμένες στον πληθυσμό, οι οποίες αντιπολιτεύονται από παλαιά την τρέχουσα πολιτική: Οι «Αδελφοί Μουσουλμάνοι» από τη μια και η «Εκκλησία Χριστιανών Κοπτών» από την άλλη (έστω και αν ο Μακ. Πατριάρχης Σενούντα ο Γ΄ διαχωρίζει τη σιωνιστική πολιτική του Μουμπάρακ την οποία αντιμάχεται, από τον «Ραΐς» με τον οποίο συμβιβάζεται).
Αυτό το σημείο έχει διαφύγει από τα δυτικά ΜΜΕ τα οποία άφησαν την κοινή γνώμη να πιστέψει ότι οι κόπτες ήταν κατατρεγμένοι από τους μουσουλμάνους ενώ ήσαν κατατρεγμένοι από τη δικτατορία του Μουμπάρακ.
Εδώ απαιτείται μία παρένθεση: Ο Χόσνι Μουμπάρακ τοποθέτησε προ ολίγου καιρού τον Ομάρ Σουλεϊμάν στη θέση του αντιπροέδρου. Είναι καθαρά μια κίνηση που αποσκοπεί να καταστήσει πιο δύσκολη την ενδεχόμενη φυσική του εξόντωση από τις ΗΠΑ. Ο Μουμπάρακ έγινε πρόεδρος δεδομένου ότι είχε διορισθεί αντιπρόεδρος όταν οι ΗΠΑ άφησαν να δολοφονηθεί ο πρόεδρος Ανουάρ Ελ Σαντάτ από την ομάδα Αϊμάν Αλ Ζαουαχρί. Έτσι μέχρι πρό τινος αρνείτο να ορίσει αντιπρόεδρο από το φόβο μήπως δολοφονηθεί με τη σειρά του. Διορίζοντας τον στρατηγό Σουλεϊμάν διάλεξε ένα από τα πρωτοπαλίκαρά του μαζί με τον οποίο έβαψε τα χέρια του με το αίμα του Σαντάτ.
Εδώ απαιτείται μία παρένθεση: Ο Χόσνι Μουμπάρακ τοποθέτησε προ ολίγου καιρού τον Ομάρ Σουλεϊμάν στη θέση του αντιπροέδρου. Είναι καθαρά μια κίνηση που αποσκοπεί να καταστήσει πιο δύσκολη την ενδεχόμενη φυσική του εξόντωση από τις ΗΠΑ. Ο Μουμπάρακ έγινε πρόεδρος δεδομένου ότι είχε διορισθεί αντιπρόεδρος όταν οι ΗΠΑ άφησαν να δολοφονηθεί ο πρόεδρος Ανουάρ Ελ Σαντάτ από την ομάδα Αϊμάν Αλ Ζαουαχρί. Έτσι μέχρι πρό τινος αρνείτο να ορίσει αντιπρόεδρο από το φόβο μήπως δολοφονηθεί με τη σειρά του. Διορίζοντας τον στρατηγό Σουλεϊμάν διάλεξε ένα από τα πρωτοπαλίκαρά του μαζί με τον οποίο έβαψε τα χέρια του με το αίμα του Σαντάτ.
Εφεξής για να καταληφθεί η εξουσία δεν αρκεί να σκοτωθεί ο πρόεδρος, χρειάζεται να εκτελεσθεί κι ο αντιπρόεδρός του. Τώρα που ο Ομάρ Σουλεϊμάν είναι ο βασικός δημιουργός της συνεργασίας με το Ισραήλ, η Ουάσιγκτον και το Λονδίνο θα τον προστατεύσουν σαν την κόρη του οφθαλμού τους.. Επίσης ο Σουλεϊμάν μπορεί να βασισθεί στον Τσαχάλ (ισραηλινό στρατό) σε κόντρα με τον Λευκό Οίκο. Ήδη από τώρα έχει φέρει δεινούς σκοπευτές και υλικό από το Ισραήλ σε ετοιμότητα για να σκοτώσουν τους πρωτοπόρους μέσα στο πλήθος.
Έβδομον: η τρέχουσα κατάσταση αποκαλύπτει τα αντιφατικά της κυβέρνησης ΗΠΑ.
Ο Μπάρακ Ομπάμα κατά την ομιλία του στο Πανεπιστήμιο του Καΐρου πρόσφερε τη χείρα του στους μουσουλμάνους κι έκανε έκκληση για δημοκρατία. Ωστόσο, σήμερα, θα κάνει το παν προκειμένου να εμποδίσει να διεξαχθούν δημοκρατικές εκλογές στην Αίγυπτο. Εάν τα καταφέρνει να βολεύεται με μία νόμιμη κυβέρνηση στην Τυνησία, αυτό δεν είναι εφικτό στην Αίγυπτο. Τις εκλογές θα εκμεταλλευθούν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι και οι Κόπτες. Θα όριζαν κυβέρνηση που θα άνοιγε τα σύνορα της Γάζας και θα απελευθέρωνε το εκατομμύριο των ανθρώπων που είναι εγκλωβισμένοι. Οι Παλαιστίνιοι με τη βοήθεια των γειτόνων τους Λιβάνου, Συρίας και Αιγύπτου θα τίναζαν έτσι το σιωνιστικό ζυγό.
Εδώ θα πρέπει να τονισθεί ότι κατά τη διάρκεια των δύο τελευταίων ετών οι στρατηγικοί νόες του Ισραήλ έχουν μελετήσει ένα στρεβλό χτύπημα. Λαμβάνοντας υπ’ όψη ότι η Αίγυπτος αποτελεί μία κοινωνική βόμβα κι ότι η επανάσταση εκεί είναι αναπόφευκτη κι επίκειται, έχουν οραματισθεί να ενθαρρύνουν ένα στρατιωτικό πραξικόπημα προς όφελος κάποιου φιλόδοξου και ακατάλληλου αξιωματικού. Αυτός ο τελευταίος, λοιπόν, θα εξαπόλυε πόλεμο εναντίον του Ισραήλ και θα αποτύγχανε. Το Τελ Αβίβ θα εύρισκε τοιουτοτρόπως εκ νέου το στρατιωτικό του γόητρο, θα ανακτούσε το Όρος Σινά και τα φυσικά του πλούτη. Γνωρίζουμε ότι η Ουάσιγκτον αντιτίθεται σθεναρά στο σενάριο αυτό, ιδιαίτερα δύσκολο στην πραγματοποίησή του.
Τελειώνοντας, αμετακίνητη παραμένει η Αγγλο-σαξωνική Αυτοκρατορία σ’ εκείνες τις αρχές που καθόρισε το 1945: κείται ευνοϊκά απέναντι στις δημοκρατίες που κάνουν την «καλή επιλογή» (αυτή της δουλοπρέπειας) κι αντιτίθεται στους λαούς με την «κακή επιλογή» (δηλ. αυτή της ανεξαρτησίας).
Κατά συνέπεια, εάν το κρίνουν αναγκαίο η Ουάσγκτον και το Λονδίνο θα υποστηρίξουν ψυχρά ένα λουτρό αίματος στην Αίγυπτο αρκεί ο στρατιωτικός αυτός που θα επιβληθεί των άλλων να εγγυάται ότι θα διαιωνίσει το διεθνές status quo.
Μετάφραση από τα γαλλικά: Κλεοπάτρα Κατακάλου