Γράφει ο ΔευκαλίωνΘυμούνται οι περισσότεροι από τους αναγνώστες της στήλης τις θριαμβολογίες του Γιώργου Παπανδρέου και της ηγετικής του ομάδας μετά την άτυπη σύνοδο κορυφής της ΕΕ που είχε γίνει στις 11 Μαρτίου 2011.
Συγκεκριμένα, τότε ο Γιώργος Παπανδρέου πανηγύριζε γιατί όπως έλεγε είχε πετύχει την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δις ευρώ και την μείωση κατά 1% του επιτοκίου αυτού του δανείου. Αυτές δε οι θετικές (σύμφωνα με τον Γιώργο Παπανδρέου) για την χώρα αποφάσεις θα αποσαφηνίζονταν και θα γίνονταν επίσημες θέσεις της ΕΕ, οπότε θα καταχωρούνταν και στα επίσημα κείμενα στην επόμενη σύνοδο κορυφής της ΕΕ που θα γίνονταν στις 25 Μαρτίου 2011.
Όταν όμως συνήλθε η τακτική σύνοδος κορυφής της ΕΕ στις 25 Μαρτίου 2011, δεν προέκυψε καμία δημοσιοποίηση στα επίσημα κείμενα της ΕΕ θέσεων για επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής του δανείου των 110 δις ευρώ καθώς και μείωσης του επιτοκίου. Προβλήθηκε δε τότε η κυβερνητική θέση ότι το θέμα ήταν απλά τεχνικό και θα έληγε στην επόμενη σύνοδο κορυφής της ΕΕ που γίνονταν κάπου τον Ιούνιο 2011.
Με αυτές τις παρακαταθήκες φθάσαμε στις συνόδους κορυφής του Ιουνίου, στις οποίες η Ελληνική Κυβέρνηση διαπραγματεύεται την καταβολή της 5ης δόσης έναντι της ψήφισης ενός δαμόκλειου μεσοπρόθεσμου προγράμματος δημοσιονομικής προσαρμογής, το οποίο κάνει τους Έλληνες φτωχότερους τα επόμενα 5 χρόνια κατά 30 δις ευρώ, ενώ ταυτόχρονα εξαναγκάζει όλες τις κυβερνήσεις -από σήμερα έως το 2015- σε πωλήσεις περιουσίας του δημοσίου συνολικού ύψους 50 δις ευρώ.
Φυσικά έχει και κερασάκι η τούρτα. Την υπόσχεση-δέσμευση κλπ για δάνειο 100 δις ευρώ (ίσως και παραπάνω) που θα μας δοθεί για να καλύψουμε τις δανειακές ανάγκες έως το 2015.
Αντικειμενικά ο Γιώργος Παπανδρέου σε όλη αυτή την υπόθεση που αφορά τις σχέσεις της χώρας με την ΕΕ για το θέμα του δανεισμού, είτε μας κορόιδευε, είτε έκανε τεράστια λάθη. Φυσικά σε όλο αυτό το χρονικό διάστημα η απειλή «μην κάνετε αυτό, μην πείτε εκείνο για να πάρουμε την δόση» είναι μόνιμη και διαρκής.
Είναι πλέον βέβαιο για τους περισσότερους καλοπροαίρετους, αλλά ταυτόχρονα και ενεργούς πολίτες:
1. Από την μία πλευρά ο εκβιασμός «σιωπή και αποδοχή για να μη χρεοκοπήσουμε» και από την άλλη πλευρά τα ψέματα-ενέσεις αισιοδοξίας του Γιώργου Παπανδρέου και της ηγετικής του ομάδας. Και όλα αυτά προκειμένου να γονατίσει ο Ελληνικός Λαός και να πάψει να αντιδρά στην επιχείρηση φαλκίδευσης της Εθνικής Ανεξαρτησίας που στα πλαίσια της παγκοσμιοποίησης επιχειρούν από κοινού ΕΕ και ΔΝΤ.
2. Ο Βίος της κυβέρνησης Γιώργου Παπανδρέου τελειώνει. Όχι, γιατί εμφάνισε μεταρρυθμιστική κόπωση, όπως δηλώνουν κάποιοι ανόητο,ι αλλά επειδή ο ρόλος της έγινε φανερός στα λαϊκά και μεσαία στρώματα και δεν μπορεί πλέον να πείσει και να καθοδηγήσει μέρος των στρωμάτων αυτών, που πιστεύει ακόμα ότι το οικονομικό πρόβλημα της χώρας είναι μόνο ο εκσυγχρονισμός της οικονομίας και της δημόσιας διοίκησης.
Είναι επίσης φανερό ότι επιχειρείται από κύκλους της ηττημένης εγχώριας οικονομικό-πολιτικής ελίτ, η δόμηση ενός φίλο-μνημονιακού εκσυγχρονιστικού πολιτικού μορφώματος το οποίο θα επιδιώξει να αντικαταστήσει τον Γιώργο Παπανδρέου, κατοχυρώνοντας την πολιτική του θέση και χώρο με την προβολή και υποστήριξη ενός υπέρ-κομματικού εθνικά και εκσυγχρονιστικού ρόλου και λόγου.
Το πρόβλημα για όλους αυτούς τους σκοτεινούς και αθέατους κύκλους είναι ότι οι ζώσες εγχώριες αντί-μνημονιακές πολιτικές δυνάμεις δυναμώνουν εκλογικά, τείνοντας στην απόλυτη πλειοψηφία, ενώ κάθε ημέρα λένε ένα ακόμα πιο βροντερό ΟΧΙ στο μνημόνιο.
Ο ηγέτης της πατριωτικής δεξιάς ο Αντώνης Σαμαράς στάθηκε όρθιος την εβδομάδα που μας πέρασε και είπε το μεγάλο ΟΧΙ στις πιέσεις της ευρωπαϊκής νέο-φιλελεύθερης λογιστικής δεξιάς. Η ανοησία των εγχώριων υποστηρικτών του μνημονίου, που διακηρύττει την αποβολή της Νέας Δημοκρατίας από τους κύκλους της ευρωπαϊκής δεξιάς λόγω ακριβώς αυτής της άρνησης, δείχνει και το μέγεθος της απελπισίας τους. Εμείς τα είχαμε πει εδώ και πολύ καιρό καταθέτοντας την προσωπική μας μαρτυρία (Δευκαλίων, 17 Φεβρουαρίου, Τι να κάνουμε) ο Αντώνης Σαμαράς είναι πατριώτης.
Για την Αλέκα Παπαρήγα, Γενική Γραμματέα του ΚΚΕ τι μπορεί να πει κανείς.
Ο ορισμός της συνέπειας. Κάθε ημέρα στους δρόμους. Με σθένος και παρρησία αποκαλύπτει και ανατρέπει την φίλο-μνημονιακή λογική και δείχνει στους απλούς ανθρώπους τον δρόμο της αντίστασης. Οι συγκεντρώσεις του ΠΑΜΕ είναι πλέον τεράστιες και ο λόγος του ΚΚΕ κυρίαρχος σε όλα τα εργατικά συνδικάτα.
Ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας για το μεσοπρόθεσμο και τον εφαρμοστικό νόμο, που θα γίνουν αυτή την εβδομάδα, ένα είναι βέβαιο. Τον Σεπτέμβριο-Οκτώβριο που θα πρέπει να ψηφισθεί η δανειακή σύμβαση, η οποία θα διέπει το περιβόητο μεσοπρόθεσμο και ταυτόχρονα θα έχουν αρχίσει να γίνονται ορατές οι πρώτες θλιβερές επιπτώσεις του εφαρμοστικού νόμου, τότε θα δοθεί η μεγάλη μάχη:
Η Ώρα της Μεγάλης Σύγκρουσης Έρχεται!
Από: Στοχασμός-Πολιτική