Και… εκεί που ο Παπανδρέου φάνταζε πολιτικά νεκρός μετά τις ήξεις – αφήξεις περί δημοψηφίσματος που συγκλόνισαν την υφήλιο,μετά τις αλλεπάλληλες δηλώσεις περί παράδοσης του δαχτυλιδιού,
μετά τα: «δεν είμαι γαντζωμένος στη καρέκλα και τα: «πηγαίνω στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για να παραδώσω την πρωθυπουργία που έπεισαν άλλωστε και τους «αντάρτες» του κόμματος να του δώσουν ψήφο εμπιστοσύνης εχτές το βράδυ…
Όλα άλλαξαν(;) σήμερα και με κίνηση ΜΑΤ, κλείδωσε την πρωθυπουργία και καρεκλώθηκε στην εξουσία!
Τελειωμό δεν έχουν τα δημοσιεύματα και οι φοβέρες από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη υπέρ του Πρωθυπουργού και κατά των αντίθετων με τις… εθνοσωτήριες πράξεις του κυρίως όμως από Γερμανία μεριά.
Τελειωμό δεν έχουν τα δημοσιεύματα και οι φοβέρες από όλα τα μήκη και πλάτη του πλανήτη υπέρ του Πρωθυπουργού και κατά των αντίθετων με τις… εθνοσωτήριες πράξεις του κυρίως όμως από Γερμανία μεριά.
Δικαιολογημένα μπορούμε να μιλάμε πλέον για την πολιτική νεκρανάσταση του Λαζάρου… Παπανδρέου.
Από: tsantiri
Και ο θάνατος των Ελλήνων:
Σκηνές Αργεντινής: Στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό!
Στην ουρά για ένα πιάτο φαγητό. Η εικόνα που μέχρι πρότινος χαρακτήριζε την Αργεντινή, πλέον χαρακτηρίζει και την Ελλάδα. Χιλιάδες συνάνθρωποί μας στέκονται στην ουρά καθημερινά προκειμένου να πάρουν ένα πιάτο φαγητό, μία φέτα ψωμί και ένα μπουκάλι νερό.
Και ενώ μέχρι πρότινος η πλειοψηφία –αν όχι όλοι- των απόρων ήταν άστεγοι, ναρκομανείς και αλλοδαποί, ανάμεσά τους πλέον συναντά κανείς απλήρωτους υπαλλήλους, συνταξιούχους και άνεργους κάθε ηλικίας.
«Συγκριτικά με πέρυσι, παρατηρείται μια αύξηση της τάξης του 20% στους ανθρώπους που έρχονται στο συσσίτιο καθημερινά.
Από τα συσσίτια του Δήμου Αθηναίων και της Εκκλησίας, περνούν καθημερινά περίπου 2500 άτομα» λέει στο ΘΕΜΑ ο πρόεδρος του Κέντρου Υποδοχής και Αλληλεγγύης Αστέγων του Δήμου Αθηναίων κ.Γιώργος Αποστολόπουλος ενώ κάνει τονίζει πως η κατάσταση θα χειροτερέψει τους προσεχείς μήνες.
«Το κράτος πρέπει να δραστηριοποιηθεί άμεσα. Εμείς αυτή τη στιγμή έχουμε ανάγκη από είδος και όχι από χρήματα. Πρέπει επιτέλους οι έχοντες να σκεφτούν και όσους δεν έχουν. Και αν τώρα είναι πολλοί, σε λίγο καιρό θα γίνουν πάρα πολλοί.Δημήτρης, 36
Επτά μήνες απλήρωτος από εισπρακτική εταιρεία
Θεωρεί ωστόσο πως δεν ανήκει στην κατηγορία εκείνων που η κρίση τους έχει αγγίξει για τα καλά…
«Τη δουλειά μου την έχω ακόμα. Αλλά δεν πληρώνομαι. Εργάζομαι σε εισπρακτική εταιρεία και εδώ και επτά μήνες είμαστε σε παύση. Περιμένουμε τη συγχώνευση της Eurobank και της Alpha Bank και μας έχουν πάει και εμάς πολύ πίσω. Μέχρι και πριν από επτά μήνες, ήμουν πολύ καλά. Είχα τον μισθό μου.
Τώρα, δεν μπορώ να κάνω αλλιώς. Η αδερφή μου είναι άνεργη και η μητέρα μου συνταξιούχος με μια σύνταξη που δε φτάνει για όλους. Θεωρώ ότι το τραπεζικό κάποια στιγμή θα ανακάμψει, τώρα αν μας κοροϊδεύουν θα φανεί στην πορεία.
Να σας πω την αλήθεια, δεν πιστεύω ότι είμαι σε τόσο τραγική κατάσταση ακόμα. Υπάρχουν και άλλοι σε πολύ χειρότερη απ’ ότι εγώ…»
Νίκος, 46
Πρώην υπάλληλος εταιρείας security
Ο 46χρονος Νίκος ήρθε στην Αθήνα από το Αίγιο γιατί νόμιζε πως θα έβρισκε καλύτερες επαγγελματικές ευκαιρίες. Ωστόσο, αν και πέρασε από διάφορα πόστα, εδώ και τέσσερις μήνες είναι άνεργος και φυσικά, δεν έχει που να μείνει.
«Έχω κάνει πολλές δουλειές στη ζωή μου. Και οικοδομή δούλεψα, και dj ήμουν. Τα τελευταία χρόνια, εργαζόμουν σε εταιρεία σεκιούριτι. Ξεκίνησαν με μειώσεις μισθών, και ύστερα έγιναν και απολύσεις. Από τη μια μέρα στην άλλη, βρέθηκα στον δρόμο.
Όχι μόνο δεν έχω να φάω πια, αλλά δεν έχω καν σπίτι για να μείνω. Ψάχνω παντού για δουλειά και δε βρίσκω τίποτα. Μόνο κάτι μεροκάματα περιστασιακά. Αυτό που πρέπει να καταλάβουν όσοι έρχονται εδώ είναι πως όταν έχουν έστω και ένα μεροκάματο, δεν πρέπει να έρχονται να παίρνουν το φαγητό που κάποιος άλλος χρειάζεται.
Τις προάλλες για παράδειγμα έκανα δυο μεροκάματα και εκείνες τις δυο μέρες, δεν ήρθα για φαγητό. Περνάμε όλοι δύσκολα και πρέπει να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας…»
Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης σπιτιού όπου έμενε του έκανε έξωση γιατί χρωστούσε… δύο ενοίκια. Με 300 ευρώ επίδομα από την πρόνοια, στα 49 του χρόνια δε βρίσκει ούτε δουλειά, αλλά ούτε και σπίτι για να μείνει…
«Παλιότερα δούλευα ως βοηθός στο στήσιμο σκηνικών στην τηλεόραση. Ξαφνικά έμεινα χωρίς δουλειά και επειδή έχω μερική αναπηρία παίρνω ως επίδομα 300 ευρώ από την Πρόνοια.
Με αυτά τα χρήματα, δεν μπορείς πια να νοικιάσεις ούτε ένα σπίτι. Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης με πέταξε έξω γιατί δεν είχα να τον πληρώσω. Τώρα, είμαι στο δρόμο και συντηρούμαι εδώ, με τα συσσίτια.»
Πρώην υπάλληλος εταιρείας security
Ο 46χρονος Νίκος ήρθε στην Αθήνα από το Αίγιο γιατί νόμιζε πως θα έβρισκε καλύτερες επαγγελματικές ευκαιρίες. Ωστόσο, αν και πέρασε από διάφορα πόστα, εδώ και τέσσερις μήνες είναι άνεργος και φυσικά, δεν έχει που να μείνει.
«Έχω κάνει πολλές δουλειές στη ζωή μου. Και οικοδομή δούλεψα, και dj ήμουν. Τα τελευταία χρόνια, εργαζόμουν σε εταιρεία σεκιούριτι. Ξεκίνησαν με μειώσεις μισθών, και ύστερα έγιναν και απολύσεις. Από τη μια μέρα στην άλλη, βρέθηκα στον δρόμο.
Όχι μόνο δεν έχω να φάω πια, αλλά δεν έχω καν σπίτι για να μείνω. Ψάχνω παντού για δουλειά και δε βρίσκω τίποτα. Μόνο κάτι μεροκάματα περιστασιακά. Αυτό που πρέπει να καταλάβουν όσοι έρχονται εδώ είναι πως όταν έχουν έστω και ένα μεροκάματο, δεν πρέπει να έρχονται να παίρνουν το φαγητό που κάποιος άλλος χρειάζεται.
Τις προάλλες για παράδειγμα έκανα δυο μεροκάματα και εκείνες τις δυο μέρες, δεν ήρθα για φαγητό. Περνάμε όλοι δύσκολα και πρέπει να καταλαβαινόμαστε μεταξύ μας…»
Χρήστος, 49
Πρώην υπάλληλος συνεργείου τηλεοπτικών σκηνικών
Πρώην υπάλληλος συνεργείου τηλεοπτικών σκηνικών
«Παλιότερα δούλευα ως βοηθός στο στήσιμο σκηνικών στην τηλεόραση. Ξαφνικά έμεινα χωρίς δουλειά και επειδή έχω μερική αναπηρία παίρνω ως επίδομα 300 ευρώ από την Πρόνοια.
Με αυτά τα χρήματα, δεν μπορείς πια να νοικιάσεις ούτε ένα σπίτι. Ο προηγούμενος ιδιοκτήτης με πέταξε έξω γιατί δεν είχα να τον πληρώσω. Τώρα, είμαι στο δρόμο και συντηρούμαι εδώ, με τα συσσίτια.»
Εικόνες εξαθλίωσης και απόγνωσης στις λαϊκές αγορές
Εικόνες φτώχειας και εξαθλίωσης, που δεν έβλεπε ποτέ κανείς στη χώρα μας πριν από μερικά χρόνια, αντικρίζει κανείς στις λαϊκές αγορές.
Άνθρωποι της διπλανής πόρτας, οικογενειάρχες, συνταξιούχοι και άνεργοι, καταφεύγουν στις λαϊκές αγορές λίγο πριν το κλείσιμο και περιμένουν υπομονετικά και διακριτικά να μαζέψουν οι παραγωγοί τους πάγκους τους.
Πολλοί εμφανίζονται λίγα λεπτά πριν κλείσουν οι πάγκοι και διαπραγματεύονται να αγοράσουν ότι έχει απομείνει για λίγα ευρώ, ενώ κάποιοι άλλοι μαζεύουν ακόμα και από τα παραγκωνισμένα καφάσια, φρούτα και λαχανικά, που πετάνε οι παραγωγοί στο τέλος της ημέρας.
Άλλοι πάλι, δεν έχουν άλλη επιλογή από το καταφύγουν ακόμα και σε κάδους.
« Τι κάνεις χριστιανή μου στον κάδο; ρώτησα μια καθωσπρέπει κυρία που έψαχνε στους κάδους και μου απαντάει: αφού δεν έχω να φάω τη να κάνω; μου λέει…
Οδεύουμε προς την καταστροφή. Τα πράγματα στη χώρα μας αρχίζουν να αλλάζουν και θα δούμε ακόμη χειρότερες εικόνες», αναφέρει ο παραγωγός φρούτων κ. Τάκης Δούρος και συνεχίζει: «Είναι τόσο λυπηρό. Εκεί μας έχουν καταντήσει. Μπορεί οι επόμενοι που θα αναζητούμε την τροφή μας με αυτόν τον τρόπο, να είμαστε εγώ κι εσείς… ».
Την ώρα εκείνη τρεις κυρίες περίμεναν να αδειάσουν οι πάγκοι για προμηθευτούν φρούτα και λαχανικά που ήταν έτοιμα να πεταχτούν στα σκουπίδια. Τίποτα στην εμφάνιση τους δεν πρόδιδε, πως αντιμετώπιζαν τόσο σοβαρό πρόβλημα επιβίωσης, αφού και τρεις ήταν κυρίες καθωσπρέπει. «Δεν είναι λίγοι πλέον εκείνοι που περιμένουν να πάρουν αυτά που είναι στα καφάσια για πέταμα, και μάλιστα, τρόφιμα που είναι πεταμένα σε κάδους», λέει ο κ. Δούρος.
«Οι εικόνες που βλέπουμε είναι πρωτοφανείς. Γίνονται παζάρια ακόμη και στο 1,5 ευρώ. Όσα μπορεί να εξοικονομήσει κανείς, το κάνει. Ο κόσμος πλέον έρχεται μετά τις δύο για να ψωνίσει, για να ψωνίσει φθηνά», λέει παραγωγός την ώρα που μάζευε τον πάγκο του στην Λαϊκή Αγορά της οδού Κοσμά Αιτωλού, στο Ηράκλειο Αττικής, και την ίδια στιγμή δείχνοντας ένα καφάσι με πεταμένα πεπόνια λέει: «Μόλις μαζέψω τον πάγκο θα δείτε σε λίγο κάποιες κυρίες να παίρνουν διακριτικά τα πεταμένα από τα καφάσια».
Τα περιστατικά αυτά διαδραματίζονται πλέον σε καθημερινή βάση και έχουν ενταθεί τους τελευταίους μήνες. «Ο κόσμος ζορίζεται πολύ. Τους τελευταίους μήνες ο κόσμος, που έρχεται στις λαϊκές αγορές τα μεσημέρια, λίγο πριν οι παραγωγοί μαζέψουν τους πάγκους, έχουν αυξηθεί.
Υπάρχει μείωση κατανάλωσης τις πρωινές ώρες, ενώ γύρω στις 2 το μεσημέρι, καθώς τα προϊόντα είναι φθηνότερα κατά 50%-80%, η κατανάλωση είναι πολύ μεγαλύτερη» λέει ο πρόεδρος των Λαϊκών Αγορών κ. Παντελής Μόσχος.
Και πράγματι, ενώ τις πρωινές ώρες 2 κιλά ντομάτες μπορεί να κοστίζουν 2 ευρώ, λίγο πριν το κλείσιμο της Λαϊκής, μπορεί κανείς να βρει ντομάτες με 0,50 ευρώ. Την ίδια στιγμή έχουν αυξηθεί και τα φαινόμενα των διαπραγματεύσεων, του λεγόμενου παζαριού. « Οι πολίτες ζητούν να ψωνίζουν με λιγότερα και κάνουν παζάρια για να καταφέρουν καλύτερες τιμές», λέει ο κ. Μόσχος.
Η ίδια εικόνα και στη Βαρβάκειο Αγορά. «Αρχίζουμε να βλέπουμε τις τελευταίες εβδομάδες να αυξάνονται όλο ένα και περισσότερο εκείνοι οι οποίοι ψωνίζουν τα τρόφιμα τους από τη Βαρβάκειο αγορά, κυρίως γιατί στην Αγορά είναι φθηνότερα.
Ο κόσμος όμως δεν παίρνει αυτά που έπαιρνε παλιότερα. Διαπιστώνουμε πως υπάρχει τρομερή δυσκολία, ειδικά στην κατηγορία των συνταξιούχων οι οποίοι ψωνίζουν πολύ διστακτικά, με μετρημένα κουκιά, ενώ εμείς βλέποντας τις δυσκολίες τους πολλές φορές τους δίνουμε αφιλοκερδώς επιπλέον προϊόντα.
Υπάρχει σοβαρό πρόβλημα. Ο κόσμος ζει πολύ δύσκολα και ως επαγγελματίας που είμαστε προσπαθούμε να βοηθήσουμε κυρίως τους συνταξιούχους χαρίζοντας τους τρόφιμα », λέει ο πρόεδρος της Βαρβακείου αγοράς κ. Μαθιός Τσουπάκης.
Αναζητώντας τροφή στα παραγκωνισμένα καφάσια
Η ώρα είναι 2.45 το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης. Στην λαϊκή αγορά της οδού Κοσμά Αιτωλού στο Ηράκλειο Αττικής, η κυρία Ελένη, περιμένει καρτερικά τους παραγωγούς φρούτων και λαχανικών να μαζέψουν τους πάγκους τους. Εντοπίζει τα καφάσια, δίπλα στους πάγκους, ακουμπισμένα στο οδόστρωμα.
Αναζητώντας τροφή στα παραγκωνισμένα καφάσια
Η ώρα είναι 2.45 το μεσημέρι της περασμένης Τετάρτης. Στην λαϊκή αγορά της οδού Κοσμά Αιτωλού στο Ηράκλειο Αττικής, η κυρία Ελένη, περιμένει καρτερικά τους παραγωγούς φρούτων και λαχανικών να μαζέψουν τους πάγκους τους. Εντοπίζει τα καφάσια, δίπλα στους πάγκους, ακουμπισμένα στο οδόστρωμα.
Στα καφάσια αυτά βρίσκονται φρούτα, τα όποια οι παραγωγοί έχουν κρίνει πως είναι για πέταμα. Ξαφνικά η κ. Ελένη, σηκώνεται από το παγκάκι στο οποίο καθόταν. Κατευθύνεται προς τους πάγκους. Στις κινήσεις της φαίνεται να ντρέπεται, δεν έχει όμως άλλη επιλογή. Μαζεύει κάποια από τα φρούτα και τα λαχανικά, ενώ ένας από τους παραγωγούς την πλησιάζει και της δίνει μερικά από τα καλά του πεπόνια. Τον ευχαριστεί.
Δεν θέλει να μας πει το επίθετο της. Αισθάνεται αμήχανα. Άλλωστε δεν ήταν πάντα έτσι. Ήταν όπως κι εμείς, άνθρωποι της διπλανής πόρτας. «Δεν ήρθα να κλέψω. Παίρνω από αυτά που δεν χρειάζονται οι παραγωγοί. Οι καιροί είναι δύσκολοι πια, και δύσκολα τα βγάζουμε πέρα. Δεν έχουμε όμως άλλη επιλογή, εδώ που μας έφτασαν», λέει η κυρία Ελένη.
Από: protothema