Θυμάμαι…Την γιαγιά μου να μου λέει ιστορίες από την κατοχή.
Να μου εξιστορεί πόσο δύσκολα περνούσαν εκείνα τα χρόνια, πόσο δύσκολο ήταν να βρούν ένα πιάτο φαί.
Ήμουν 10 χρονών και δεν μπορούσα να αντιληφθώ πλήρως το μέγεθος της ιστορίας. Την κοιτούσα με προσοχή αλλά δεν μπορούσα να νιώσω στο πετσί μου τον πόνο της γιαγιάς μου που συνόδευε την ιστορία της.
Τώρα είμαι σε θέση να νιώσω τον πόνο της.
Τώρα φοβάμαι και εγώ μην πεινάσω.
Φοβάμαι μην δεν μπορώ να μεγαλώσω τα δικά μου παιδιά.
Τώρα ξέρω πως είναι να είσαι σε υποδούλωση. Γιατί ας μην γελιόμαστε. Σήμερα κανείς μας δεν είναι πραγματικά ελεύθερος. Σήμερα είμαστε σύγχρονοι δούλοι της νέας τάξης πραγμάτων.
Και το χειρότερο είναι ότι ενώ μπορούμε να κάνουμε κάτι γι αυτό, ενωμένοι και με πείσμα να εναντιωθούμε στην δοτή κυβέρνηση και στους ξένους κατακτητές, δυστυχώς εμείς καθόμαστε και περιμένουμε να μας εξαθλιώσουν κυριολεκτικά.
Έχω όμως μέσα μου μια ελπίδα… Την ελπίδα ότι ο ΕΛΛΗΝΑΣ δεν θα σβήσει τόσο εύκολα. Θα αργήσουμε αλλά θα αντισταθούμε.
Και τότε πιά δεν θα ΘΥΜΑΜΑΙ ΜΟΝΟ.
Τότε πιά θα ΖΩ…
Αναγνώστης
Από: tsantiri