Ποιοι ήταν απέναντι στη μαραθώνια πορεία κατά της ανεργίας, που κορυφώθηκε χτες;
Οι φιλελέδες που πιστεύουν πως μόνο οι άξιοι προχωρούν στη ζωή κι ότι οι άνεργοι είναι βασικά οι ίδιοι υπεύθυνοι για την κατάστασή τους και τα δεινά που τραβάνε. Δεν είναι αρκετά ανταγωνιστικοί κι έξυπνοι, βλέπεις…
Οι σοσιαλφιλελεύθεροι που καλλιέργησαν φρούδες ελπίδες (έστω και τα μισά να κάνει…) αλλά δεν πείραξαν ούτε τρίχα από το σύστημα και διαιωνίζουν τον εργασιακό μεσαίωνα της ευελφάλειας με τα 4ωρα, τα 5μηνα, τα μπλοκάκια, τους ωρομίσθιους, τους μισοάνεργους – μισοεργαζόμενους και τη μισή ζωή.
Οι επαναστάτες του διαδικτύου που ειρωνεύονταν αφ’ υψηλού τη “γιορτή της ανεργίας”, τις συμβολικές φιέστες που δε λύνουν την ανεργία, τον ποδαρόδρομο του μέλλοντός μας, την “κινητοποίηση από τα πάνω” με επικεφαλής ένα φορέα του κράτους, κτλ. Ο καναπές είναι προφανώς καλύτερος.
Τα κυβερνητικά τρολ που λύσσαξαν ενωτικά ενάντια στην πορεία και την ουτοπική πρόταση για επίδομα 600 ευρώ (που είναι απλώς το 80% του βασικού μισθού που θα επανέφεραν δήθεν στα 751). Αντιπρότειναν ειρωνικά να γίνει μια μαραθώνια πορεία ως τις Βρυξέλες, ενώ τους έπιασε ο πόνος για τα έξοδα της σπάταλης δημοτικής αρχής, που δίνει ένα κάρο λεφτά για την προβολή της. Μικρή λεπτομέρεια: τα έξοδα τα ανέλαβαν εξ ολοκλήρου σωματεία και εργατικοί φορείς. Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Το κόμπλεξ (ως αντεστραμμένος έρωτας) και ο βήχας δεν κρύβονται. Αλλά θα τους τον κόψει ο αγωνιζόμενος λαός.
Το ΕΚ Πάτρας που όχι απλά δε στήριξε μια πρωτοβουλία για ένα τέτοιο, φλέγον ζήτημα που ακουμπά κάθε λαϊκή οικογένεια, αλλά ένιωσε την υποχρέωση να βγάλει κι ανακοίνωση διάψευσης (ποιος τους ρώτησε;).
Εμείς στην πορεία κατά της ανεργίας; Μα πού ακούστηκε αυτό; Δε μας το επιτρέπει η προσωπική μας διαδρομή κι η τσίπα που δεν έχουμε.
Ο δήμαρχος Μεγάρων, που δεν έδωσε -ούτε καν για το δημοσιοσχεσίτικο της υπόθεσης- το “παρών” στην εκδήλωση υποδοχής της πορείας στην πόλη του. Τουλάχιστον αυτός ήταν ειλικρινής.
Αυτούς που πήραν τυπικά, για τα μάτια του κόσμου, αποφάσεις στήριξης και συμμετοχής, αλλά δεν κινητοποίησαν ούτε τον εαυτό τους. Και τους άλλους, που πήραν δέκα σημαίες και το περίσσιο θράσος τους κι έτρεξαν να καπελώσουν τους πεζοπόρους, μόλις είδαν κάμερες, χωρίς να έχουν πορευτεί μαζί τους ούτε μισό χιλιόμετρο.
Όσους θεωρούσαν παλαιομοδίτικο το μέσο ως προς τη μορφή. Σύγχρονη, ξέρεις, είναι μόνο η οσφυκοκαμψία και η βαρβαρότητα της σημερινής αγοράς εργασίας και της εκμετάλλευσης. Οι μισθωτοί δούλοι του 21ου αιώνα.
Κι αν ξεχνάω κάποιον, ας με συγχωρέσει. Έχει σε κάθε περίπτωση, μαζί με όλους τους υπόλοιπους, την ειλικρινή μου συμπάθεια και τα περαστικά μου. Και δεν είναι (όλοι μαζί) παρά σταγόνα στον ωκεανό ή μάλλον στη λαοθάλασσα όσων συμμετείχαν, έστω και για μερικά μέτρα, σε αυτή τη μαραθώνια πορεία, κι όσων βρέθηκαν με κάθε τρόπο στο πλευρό τους.
Τους δεκάδες οδηγούς που κόρναραν πανηγυρικά στη διαδρομή, σε ένδειξη συμπαράστασης κι αλληλεγγύης. Τους μαγαζάτορες, που κερνούσαν κάτι μικρό στους διαδηλωτές, για να δείξουν τη δική τους στήριξη. Όλο τον κόσμο που αγκάλιασε την πορεία στη διαδρομή της, ακόμα κι από αγνή περιέργεια, γιατί δεν είχε δει ποτέ κάτι παρόμοιο στην πόλη του, όπως πχ στο Αίγιο, όπου είχε να γίνει πορεία ανάποδα στη Μητροπόλεως από το 35′ και τη ματοβαμμένη πορεία των σταφιδεργατών! Τους κατοίκους που χειροκροτούσαν από τα μπαλκόνια τους κι έδιναν κουράγιο στους πεζοπόρους. Ακόμα και τους τουρίστες στα διώροφα λεωφορεία, που είχαν την τύχη να δουν ζωντανά την καλύτερη ιδιαιτερότητα αυτής της χώρας: το λαό της που παλεύει κι αγωνίζεται.
Τους καλλιτέχνες που πλαισίωσαν αφιλοκερδώς τις εκδηλώσεις σε κάθε πόλη. Το Θεοδωράκη, τον Καζαντζίδη και τους υπόλοιπους, που έδιναν κουράγιο απ’ τα μεγάφωνα του βαν του δήμου Πατρέων στη διαδρομή. Και ξεσήκωσαν τον κόσμο, όταν έφτανε στον τελικό του προορισμό. Τις μαγείρισσες που έβαλαν τα δυνατά τους, να καλύψουν το πλάνο και να μην αφήσουν κανένα νηστικό και παραπονεμένο. Τους βετεράνους που κατάπιναν με τις μαγκούρες τους τα χιλιόμετρα και έβαζαν ψηλά τον πήχη, για να ντραπούν οι νεότεροι και να μην τολμήσει κανείς να περάσει από κάτω και να τα παρατήσει. Όσους ήρθαν από κάθε γωνιά (άλλος από την Ικαρία, άλλος από τη Σουηδία!) για να πάρουν μέρος σε αυτό το σημαντικό εγχείρημα, χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Τους δεκάδες μικρούς ήρωες που έβγαλαν όλη τη διαδρομή των 210 χιλιομέτρων, από την αρχή ως το τέλος και διανυκτέρευαν στρωματσάδα σε κλειστά γήπεδα.
Κι ανάμεσά τους ο Πελετίδης, που δεν εξαίρεσε τον εαυτό του από τίποτα, πορεύτηκε από την αρχή ως το τέλος και είχε μάλιστα το κουράγιο στο τέλος κάθε μέρας, να χορεύει, να εκφωνεί (κάθε άλλο παρά ξύλινους) λόγους και χαιρετισμούς, να πιάνει συζήτηση ή ακόμα και να φωτογραφίζεται με όσους ήθελαν να το συναντήσουν από κοντά, να του μιλήσουν. Το γκελ που κάνει στον κόσμο ο κόκκινος δήμαρχος είναι τέτοιο που συγκρίνεται με δημοφιλείς καλλιτέχνες, και αστέρες του πενταγράμου. Με τη διαφορά πως ο γιατρός έχει το ήθος και την ποιότητα να μην την ψωνίσει και να θεωρεί τον εαυτό του απλώς έναν από τους εκατομμύρια αγωνιστές της ζωής που θα νικήσουν τα εκατομμύρια των πλουσίων.
Κι όπως είπε ο δήμαρχος, όσοι νομίζουν πως αυτή η πορεία έγινε απλώς γιατί δεν είχαν τι άλλο να κάνουν ή επειδή δεν είχαν άλλο τρόπο να στείλουν την επιστολή στη Βουλή, είναι βαθιά γελασμένοι.
Καθώς αποχωρούσαν οι Πατρινοί σύντροφοι, κάποια από τα πούλμαν που τους μετέφεραν, περνούσαν από το χώρο της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα για έναν τελευταίο συγκινητικό αποχαιρετισμό, που στην πραγματικότητα είναι “στο επανιδείν”, υπόσχεση ότι θα ξαναβρεθούμε στο δρόμο του αγώνα.
Έχουμε μπροστά μας εξάλλου τη μάχη της 48ωρης απεργίας. Κι ο δρόμος που τραβάμε δεν έχει τελειωμό…
Ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή. Ποιοι ήταν απέναντι στη μαραθώνια πορεία κατά της ανεργίας, που κορυφώθηκε χτες;
Τα κανάλια και τα ΜΜΕ που έκαναν γαργάρα μια πρωτοβουλία χωρίς προηγούμενο στη χώρα μας -και όχι μόνο.
Οι φιλελέδες που πιστεύουν πως μόνο οι άξιοι προχωρούν στη ζωή κι ότι οι άνεργοι είναι βασικά οι ίδιοι υπεύθυνοι για την κατάστασή τους και τα δεινά που τραβάνε. Δεν είναι αρκετά ανταγωνιστικοί κι έξυπνοι, βλέπεις…
Οι σοσιαλφιλελεύθεροι που καλλιέργησαν φρούδες ελπίδες (έστω και τα μισά να κάνει…) αλλά δεν πείραξαν ούτε τρίχα από το σύστημα και διαιωνίζουν τον εργασιακό μεσαίωνα της ευελφάλειας με τα 4ωρα, τα 5μηνα, τα μπλοκάκια, τους ωρομίσθιους, τους μισοάνεργους – μισοεργαζόμενους και τη μισή ζωή.
Οι επαναστάτες του διαδικτύου που ειρωνεύονταν αφ’ υψηλού τη “γιορτή της ανεργίας”, τις συμβολικές φιέστες που δε λύνουν την ανεργία, τον ποδαρόδρομο του μέλλοντός μας, την “κινητοποίηση από τα πάνω” με επικεφαλής ένα φορέα του κράτους, κτλ. Ο καναπές είναι προφανώς καλύτερος.
Τα κυβερνητικά τρολ που λύσσαξαν ενωτικά ενάντια στην πορεία και την ουτοπική πρόταση για επίδομα 600 ευρώ (που είναι απλώς το 80% του βασικού μισθού που θα επανέφεραν δήθεν στα 751). Αντιπρότειναν ειρωνικά να γίνει μια μαραθώνια πορεία ως τις Βρυξέλες, ενώ τους έπιασε ο πόνος για τα έξοδα της σπάταλης δημοτικής αρχής, που δίνει ένα κάρο λεφτά για την προβολή της. Μικρή λεπτομέρεια: τα έξοδα τα ανέλαβαν εξ ολοκλήρου σωματεία και εργατικοί φορείς. Τόσο το χειρότερο για την πραγματικότητα.
Το κόμπλεξ (ως αντεστραμμένος έρωτας) και ο βήχας δεν κρύβονται. Αλλά θα τους τον κόψει ο αγωνιζόμενος λαός.
Το ΕΚ Πάτρας που όχι απλά δε στήριξε μια πρωτοβουλία για ένα τέτοιο, φλέγον ζήτημα που ακουμπά κάθε λαϊκή οικογένεια, αλλά ένιωσε την υποχρέωση να βγάλει κι ανακοίνωση διάψευσης (ποιος τους ρώτησε;).
Εμείς στην πορεία κατά της ανεργίας; Μα πού ακούστηκε αυτό; Δε μας το επιτρέπει η προσωπική μας διαδρομή κι η τσίπα που δεν έχουμε.
Ο δήμαρχος Μεγάρων, που δεν έδωσε -ούτε καν για το δημοσιοσχεσίτικο της υπόθεσης- το “παρών” στην εκδήλωση υποδοχής της πορείας στην πόλη του. Τουλάχιστον αυτός ήταν ειλικρινής.
Αυτούς που πήραν τυπικά, για τα μάτια του κόσμου, αποφάσεις στήριξης και συμμετοχής, αλλά δεν κινητοποίησαν ούτε τον εαυτό τους. Και τους άλλους, που πήραν δέκα σημαίες και το περίσσιο θράσος τους κι έτρεξαν να καπελώσουν τους πεζοπόρους, μόλις είδαν κάμερες, χωρίς να έχουν πορευτεί μαζί τους ούτε μισό χιλιόμετρο.
Όσους θεωρούσαν παλαιομοδίτικο το μέσο ως προς τη μορφή. Σύγχρονη, ξέρεις, είναι μόνο η οσφυκοκαμψία και η βαρβαρότητα της σημερινής αγοράς εργασίας και της εκμετάλλευσης. Οι μισθωτοί δούλοι του 21ου αιώνα.
Κι αν ξεχνάω κάποιον, ας με συγχωρέσει. Έχει σε κάθε περίπτωση, μαζί με όλους τους υπόλοιπους, την ειλικρινή μου συμπάθεια και τα περαστικά μου. Και δεν είναι (όλοι μαζί) παρά σταγόνα στον ωκεανό ή μάλλον στη λαοθάλασσα όσων συμμετείχαν, έστω και για μερικά μέτρα, σε αυτή τη μαραθώνια πορεία, κι όσων βρέθηκαν με κάθε τρόπο στο πλευρό τους.
Τους δεκάδες οδηγούς που κόρναραν πανηγυρικά στη διαδρομή, σε ένδειξη συμπαράστασης κι αλληλεγγύης. Τους μαγαζάτορες, που κερνούσαν κάτι μικρό στους διαδηλωτές, για να δείξουν τη δική τους στήριξη. Όλο τον κόσμο που αγκάλιασε την πορεία στη διαδρομή της, ακόμα κι από αγνή περιέργεια, γιατί δεν είχε δει ποτέ κάτι παρόμοιο στην πόλη του, όπως πχ στο Αίγιο, όπου είχε να γίνει πορεία ανάποδα στη Μητροπόλεως από το 35′ και τη ματοβαμμένη πορεία των σταφιδεργατών! Τους κατοίκους που χειροκροτούσαν από τα μπαλκόνια τους κι έδιναν κουράγιο στους πεζοπόρους. Ακόμα και τους τουρίστες στα διώροφα λεωφορεία, που είχαν την τύχη να δουν ζωντανά την καλύτερη ιδιαιτερότητα αυτής της χώρας: το λαό της που παλεύει κι αγωνίζεται.
Τους καλλιτέχνες που πλαισίωσαν αφιλοκερδώς τις εκδηλώσεις σε κάθε πόλη. Το Θεοδωράκη, τον Καζαντζίδη και τους υπόλοιπους, που έδιναν κουράγιο απ’ τα μεγάφωνα του βαν του δήμου Πατρέων στη διαδρομή. Και ξεσήκωσαν τον κόσμο, όταν έφτανε στον τελικό του προορισμό. Τις μαγείρισσες που έβαλαν τα δυνατά τους, να καλύψουν το πλάνο και να μην αφήσουν κανένα νηστικό και παραπονεμένο. Τους βετεράνους που κατάπιναν με τις μαγκούρες τους τα χιλιόμετρα και έβαζαν ψηλά τον πήχη, για να ντραπούν οι νεότεροι και να μην τολμήσει κανείς να περάσει από κάτω και να τα παρατήσει. Όσους ήρθαν από κάθε γωνιά (άλλος από την Ικαρία, άλλος από τη Σουηδία!) για να πάρουν μέρος σε αυτό το σημαντικό εγχείρημα, χωρίς ιστορικό προηγούμενο. Τους δεκάδες μικρούς ήρωες που έβγαλαν όλη τη διαδρομή των 210 χιλιομέτρων, από την αρχή ως το τέλος και διανυκτέρευαν στρωματσάδα σε κλειστά γήπεδα.
Κι ανάμεσά τους ο Πελετίδης, που δεν εξαίρεσε τον εαυτό του από τίποτα, πορεύτηκε από την αρχή ως το τέλος και είχε μάλιστα το κουράγιο στο τέλος κάθε μέρας, να χορεύει, να εκφωνεί (κάθε άλλο παρά ξύλινους) λόγους και χαιρετισμούς, να πιάνει συζήτηση ή ακόμα και να φωτογραφίζεται με όσους ήθελαν να το συναντήσουν από κοντά, να του μιλήσουν. Το γκελ που κάνει στον κόσμο ο κόκκινος δήμαρχος είναι τέτοιο που συγκρίνεται με δημοφιλείς καλλιτέχνες, και αστέρες του πενταγράμου. Με τη διαφορά πως ο γιατρός έχει το ήθος και την ποιότητα να μην την ψωνίσει και να θεωρεί τον εαυτό του απλώς έναν από τους εκατομμύρια αγωνιστές της ζωής που θα νικήσουν τα εκατομμύρια των πλουσίων.
Κι όπως είπε ο δήμαρχος, όσοι νομίζουν πως αυτή η πορεία έγινε απλώς γιατί δεν είχαν τι άλλο να κάνουν ή επειδή δεν είχαν άλλο τρόπο να στείλουν την επιστολή στη Βουλή, είναι βαθιά γελασμένοι.
Καθώς αποχωρούσαν οι Πατρινοί σύντροφοι, κάποια από τα πούλμαν που τους μετέφεραν, περνούσαν από το χώρο της συγκέντρωσης στο Σύνταγμα για έναν τελευταίο συγκινητικό αποχαιρετισμό, που στην πραγματικότητα είναι “στο επανιδείν”, υπόσχεση ότι θα ξαναβρεθούμε στο δρόμο του αγώνα.
Έχουμε μπροστά μας εξάλλου τη μάχη της 48ωρης απεργίας. Κι ο δρόμος που τραβάμε δεν έχει τελειωμό…
Αντανάκλαση: atexnos