Εξολοθρεύουν μισθούς και συντάξεις ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ - ΠΛΟΥΤΟΚΡΑΤΙΑ
 |
| www2.rizospastis.gr |
Η εξαγγελία της κυβέρνησης ότι μέχρι το 2013 θα προχωρήσει στη μείωση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών κατά 25% είναι ένα ακόμη μέτρο που συμβάλλει στο βούλιαγμα των Ταμείων, ενώ ταυτόχρονα δρομολογεί την κατάργηση των εργοδοτικών ασφαλιστικών εισφορών. Μποναμάς για το κεφάλαιο. Και αυτό όταν ήδη επιδοτούν μέχρι και 100% τις εργοδοτικές ασφαλιστικές εισφορές, στο όνομα της διατήρησης θέσεων εργασίας, όταν με την τελευταία ρύθμιση για τις διαπιστωμένες και μη καταβαλλόμενες εισφορές χαρίστηκαν στους βιομηχάνους εκατοντάδες εκατομμύρια ευρώ, όταν η μείωση μισθών με τις επιχειρησιακές συμβάσεις μειώνει τις εισφορές στα Ταμεία, ενώ το κράτος χρωστά μόνο στο ΙΚΑ 9 δισ. ευρώ, με κίνδυνο, λόγω των δημοσιονομικών ελλειμμάτων, να μην τα πληρώσει ποτέ. Ταυτόχρονα, η κυβέρνηση έχει οδηγήσει στην κατάργηση των δώρων στις συντάξεις, στην επιβολή του νέου ΛΑΦΚΑ σε αυτές, μειώνοντάς τες.
H νέα εξαγγελία έρχεται στο κατόπι του αντεργατικού νόμου που ψήφισε η κυβέρνηση, με τον οποίο καταργούνται οι συλλογικές συμβάσεις και μέσω των επιχειρησιακών μειώνονται μισθοί και μεροκάματα.
Και τα δύο μαζί αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα για τους εργαζόμενους, για την κοινωνική τους ασφάλιση, τις παροχές των Ταμείων και την οικονομική τους βιωσιμότητα. Γιατί μισθοί και συντάξεις πάνε νύχι - κρέας. Το ύψος των συντάξεων καθορίζεται και εξαρτάται από τους μισθούς και την απασχόληση. Χαμηλοί μισθοί κατά τη διάρκεια του εργάσιμου βίου μεταφράζονται αυτόματα σε ακόμα πιο φτωχές συντάξεις αύριο. Με δεδομένο μάλιστα ότι στο «νέο ασφαλιστικό σύστημα» οι συντάξεις υπολογίζονται με βάση τις αποδοχές ολόκληρου του εργάσιμου βίου -και όχι της τελευταίας πενταετίας- κάθε ευρώ που χάνει σήμερα ο εργαζόμενος, κάθε ημέρα ανεργίας, σημαίνει ακόμα πιο πενιχρή σύνταξη, ακόμα πιο δύσκολα γηρατειά.Το οπλοστάσιο των μονοπωλίων
Η κυβέρνηση μάλιστα φρόντισε με το νόμο για τις συμβάσεις και τις εργασιακές σχέσεις να δώσει στα χέρια της εργοδοσίας ένα ολόκληρο οπλοστάσιο για το χτύπημα των μισθών.
- Με την επιβολή επιχειρησιακών συμβάσεων, οι οποίες θα αντικαθιστούν τις κλαδικές και θα μειώνουν απευθείας τους μισθούς μέχρι το μίζερο επίπεδο της ΕΓΣΣΕ των 740 ευρώ μεικτά.
- Με τη δυνατότητα να επιβάλλονται σε μεγαλύτερη κλίμακα η μερική απασχόληση, η εκ περιτροπής εργασία, η διαθεσιμότητα και εμμέσως να μειώνονται οι αποδοχές του κάθε εργαζόμενου.
- Το ίδιο με τη δυνατότητα που του παρέχει ο νόμος στον εργοδότη να καθορίζει όλες τις συνθήκες και τους όρους εργασίας (ωράρια, αργίες, επιδόματα, άδειες) με τρόπο που τον συμφέρει και άρα να αυξάνει την απλήρωτη δουλειά και την εκμετάλλευση και να μειώνει τον εργατικό μισθό.
- Με την κατάργηση της προσαύξησης του 10% της υπερωριακής εργασίας όταν ο εργαζόμενος εργάζεται σε καθεστώς μερικής απασχόλησης.
- Με τη διεύρυνση σε 9 από 6 μήνες της εκ περιτροπής εργασίας, δηλαδή του δικαιώματος της εργοδοσίας να επιβάλει μειωμένη απασχόληση (τριήμερα, τετραήμερα) και άρα εμμέσως και μείωση των αποδοχών των εργαζομένων.
Στα παραπάνω προστίθενται οι «διευκολύνσεις» προς τις επιχειρήσεις που εξασφαλίστηκαν με το νόμο 3863/2010 και μεταξύ άλλων προβλέπει:
- Τη μείωση κατά 20% των αμοιβών υπερωρίας και υπερεργασίας.
- Τη μείωση της αμοιβής των νεοπροσλαμβανόμενων κάτω των 25 ετών στο 84% του κατώτερου μισθού και μεροκάματου.
- Τη μείωση στο 70% της ΕΓΣΣΕ των αμοιβών για τους νέους που εργάζονται σε καθεστώς μαθητείας.
Ετσι με ένα σύνολο μέτρων και παρεμβάσεων η κυβέρνηση εξασφαλίζει στο κεφάλαιο φτηνή εργατική δύναμη για ολόκληρο τον ιδιωτικό τομέα και κυρίως στα μεγάλα μονοπώλια που αξιοποιώντας τα νέα δεδομένα θα στύψουν στην κυριολεξία τους εργάτες και ταυτόχρονα θα σαρώσουν τους μικρομεσαίους από την αγορά. Και αυτά τα μέτρα λαμβάνονται τη στιγμή που ο μέσος καθαρός μισθός -σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία- στον ιδιωτικό τομέα δεν ξεπέρασε το 2009 τα 1.200 ευρώ.
Και βέβαια στην ίδια δεινή θέση βρίσκονται όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι με την κατακρεούργηση των μισθών τους αλλά και οι εργαζόμενοι των πρώην ΔΕΚΟ των οποίων το εισόδημά τους στην κυριολεξία στραγγαλίζεται.
Οι συγκεκριμένες παρεμβάσεις γίνονται ακόμα πιο επώδυνες στο φόντο της ραγδαίας αύξησης της ανεργίας. Ηδη ο ΟΑΕΔ το Νοέμβρη κατέγραψε πάνω από 770.000 ανέργους, το ΙΟΒΕ εκτιμά την επίσημη ανεργία για το τρέχον έτος στο 12,2%, ενώ προβλέπει ότι το 2011 η, επίσημη πάντα, ανεργία θα κυμανθεί μεταξύ 14% και 15%.
Που σημαίνει ότι οι μισθοί ολόκληρης της εργατικής τάξης, όλων των ομάδων και των επαγγελμάτων στήνονται στον τοίχο. Και ταυτόχρονα χιλιάδες εργάτες που σήμερα έχουν κάποιο πενιχρό μεροκάματο, αύριο απειλούνται να χάσουν ακόμα και αυτό. Οι ανατροπές μάλιστα αυτές δεν επιβάλλονται προσωρινά, δε θα εξαλειφθούν εύκολα. Επιβλήθηκαν για να παράξουν αποτελέσματα σε βάθος χρόνου. Πρόκειται για ανατροπές στρατηγικού και μόνιμου χαρακτήρα στο μέλλον.
Σε κίνδυνο συντάξεις και Ταμεία
Απ' αυτή την άποψη η κατάσταση της δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης, οι συντάξεις, τα εφάπαξ, κάθε είδους παροχή των Ταμείων μπαίνουν σε τούνελ σκοτεινό. Δεν χωρά αμφιβολία ότι μετά πέντε - δέκα χρόνια οι συντάξεις που θα αποδίδουν τα Ταμεία, με δεδομένους τους μισθούς που διαμορφώνονται σήμερα και σε συνάρτηση με το νέο τρόπο υπολογισμού τους, με πολύ χαμηλότερους συντελεστές αναπλήρωσης από τους σημερινούς, θα μπορούν να συγκριθούν μόνο με τα σημερινά προνοιακά βοηθήματα.
Τα ίδια τα Ταμεία θα παραπαίουν. Νέες περικοπές θα μπούνε και πάλι στην ημερήσια διάταξη. Ηδη, άλλωστε, το επικαιροποιημένο μνημόνιο προβλέπει μείωση των επικουρικών από την 1/1/2012. Η εξαγγελία της κυβέρνησης για μείωση των εισφορών κατά 25% σημαίνει ότι το ΙΚΑ θα χάσει τουλάχιστον το 1/4 από τα σημερινά του έσοδα. Αν σε αυτό υπολογίσουμε και τη μείωση των μισθών και άρα των εισφορών που αναλογούν, αν προσθέσουμε την απώλεια πόρων από τη διόγκωση της ανεργίας, το χτύπημα στον μεγαλύτερο ασφαλιστικό Οργανισμό της χώρας θα είναι συντριπτικό. Γίνεται φανερό ότι η αντεργατική επέλαση απειλεί την ίδια την ύπαρξη της κοινωνικής ασφάλισης, την ίδια την ύπαρξη των συντάξεων, των υπηρεσιών υγείας, την πρόνοια, την ίδια τη ζωή και των εργαζομένων και των συνταξιούχων. Το ερώτημα πλέον δεν θα είναι για το ύψος της σύνταξης και για τα πόσα χρόνια θα εργαστεί κάποιος, αλλά αν θα αποδίδεται σύνταξη, αν θα υπάρχει δημόσια κοινωνική ασφάλιση.
Να γιατί πρόκειται για ολοκληρωτικό ταξικό πόλεμο ενάντια στην εργατική τάξη. Εναν πόλεμο που η πλουτοκρατία τον κήρυξε με σχέδιο, αποφασιστικότητα και στόχο: Να πληρώσουν οι εργαζόμενοι. Να πληρώσει ο λαός. Σε έναν τέτοιο πόλεμο, μία μπορεί να είναι η απάντηση των εργαζομένων: Γενική λαϊκή επιστράτευση. Οργάνωση, αποφασιστικότητα, ταξική αδιαλλαξία. Κλιμάκωση των αγώνων, με κάθε κόστος, με κάθε θυσία. Σύγκρουση ταξική που θα διεκδικεί μια άλλη οργάνωση της οικονομίας και της κοινωνίας προς όφελος του λαού και των λαϊκών αναγκών. Αλλος δρόμος δεν υπάρχει!
Μόνο το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» λείπει απο το σκηνικό
21/12/10
Αφίσα της εποχής με την Ελλάδα, τον Τρικούπη και τον Δηλιγιάννη
Όλα πλέον θυμίζουν την εποχή της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1929 -32: Η Ελλάδα γίνεται θύμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Στην Κοινωνία των Εθνών η Δημοσιονομική Επιτροπή απαιτεί από την Ελλάδα να βρεθεί λύση στο ζήτημα της αποπληρωμής των δανείων. Ύστερα από εντολή της αποφασίζεται η αύξηση της φορολογίας, εισάγεται ο νέος φόρος του κύκλου εργασιών, η αύξηση των ταχυδρομικών τελών και άλλα. Αν σας θυμίζει κάτι όλο αυτό.Ομιλεί ο Ελευθέριος Βενιζέλος Πρωθυπουργός της Ελλάδας τότε και απευθύνεται στις 31 Μαρτίου του 1932 στο Κοινοβούλιο: “Το κόμμα των Φιλελευθέρων αξιοί υπέρ εαυτού την τιμητικήν αποστολήν, αυτό μόνον να εκτεθή εις φθοράν, αφού άλλως τε του επιβάλλεται τούτο ως καθήκον λόγω της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας…Γνωρίζω βεβαίως ότι το κυβερνητικόν έργον θα δημιουργήσει χιλιάδας δυσηρεστημένων. Άλλ’ όπως δεν εδίστασα ν’ αντιμετωπίσω την δυσαρέσκειαν του προσφυγικού κόσμου με τον οποίον τόσοι με συνέδεαν δεσμοί, όταν έκρινα ότι καθήκον ειλικρινείας μου επέβαλλε και απέναντι αυτού του ιδίου να του εξαγγείλω την θλιβεράν αλήθειαν ότι δεν ήτο δυνατόν να δοθούν συμπληρωματικαί αποζημιώσεις, όπως αντιμετώπισα τόσας φοράς κατά τον τετραετή κυβερνητικόν βίον μου κάθε απαράδεκτον απαίτησιν οιωνδήποτε ωργανωμένων ομάδων, οσονδήποτε πολυπληθών, δεν θα διστάσω και τώρα να επιτελέσω μέχρι τέλους το καθήκον μου.”Είχε προηγηθεί το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» (1893) του Χαρίλαου Τρικούπη.Λέγεται πως το είπε στη Βουλή στις 10 Δεκεμβρίου του 1893, αναφερόμενος στην οικονομική κατάσταση του κράτους και την αδυναμία του να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος του. Όπως είναι γνωστό, η χώρα τότε κήρυξε πτώχευση, η οποία επέφερε την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Όμως, αν και θεωρείται πως η φράση λέχθηκε από του βήματος της Βουλής, αμφισβητείται πως χρησιμοποιήθηκε από τον Τρικούπη στην ομιλία του, καθώς από τα πρακτικά της Βουλής δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Σύμφωνα με μαρτυρία του Ανδρέα Συγγρούστα Απομηνμονεύματά του, αναφέρει πως άκουσε εκείνη την μέρα τον Τρικούπη να προφέρει την φράση στην ομιλία του, αλλά δεν διευκρινίζει αν η φράση ειπώθηκε στην Βουλή ή εκτός αυτής. Πάντως, παρόμοια φράση, ελαφρά παραλλαγμένη, χρησιμοποίησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν με την φράση του «τελικώς επτωχεύσαμεν» τον Μάιο του 1932, η Ελλάδα θα κηρύξει για άλλη μια φορά πτώχευση, κάτω από το υψηλό χρέος από τον δανεισμό μετά τηνΜικρασιατική Καταστροφή αλλά και την διεθνή οικονομική ύφεση από το Κραχ του 1929.Όλα όμως είχαν ξεκινήσει το 1845, όταν ψηφίστηκε ο πρώτος προϋπολογισμός της ΕλλάδαςΑποκαλυπτικό, της κατάστασης που επικρατούσε, είναι και το απόσπασμα από τα πρακτικά της Βουλής της 27ης Αυγούστου 1845: «Αρξαμένης της περί τούτου συζητήσεως, ο εισηγητής της επιτροπής εξέθηκεν, ότι το δάνειον των εξήκοντα εκατομμυρίων, εγγυηθέν και από τας τρείς συμμάχους Δυνάμεις, στηρίζεται εις την περί τούτου δοθείσαν εντολήν, ορίζουσαν και τον σκοπόν και τον τρόπον της χρήσεως αυτού, ότι το δάνειον τούτο, όχι μόνον διεχειρίσθη κακώς, ουδόλως εκπληρωθέντων των όρων του ψηφίσματος της συνελεύσεως, δια την σύστασιν δανειστικής τραπέζης, την ενίσχυσιν της γεωργίας κλπ. Αλλά μόνο δεκατέσσερα εκατομμύρια εστάλησαν εις την Ελλάδα, και ταύτα κατασπαταλευθέντα δια τα Βαυαρικά τότε στρατεύματα και εις άλλα τακτικά της κυβερνήσεως έξοδα, ενώ ώφειλον να δαπανηθώσι προς ενίσχυσιν και ανάπτυξιν των παραγωγικών κεφαλαίων του εθνικού πλούτου,ότι ένεκα τούτου η Ελλάς, ουδόλως ωφεληθείσα εκ του δανείου τούτου αδυνατεί ήδη να αποτίσεις προς τας εγγυούμενας δυνάμεις τας οφειλόμενας μέχρι τούδε δόσεις».Τι απόφαση έλαβε η Βουλή ;«Ο Πρόεδρος απήγγειλεν ότι η Βουλή δι’ ονομαστικής ψηφοφορίας (68 ψήφοι υπέρ και 13 κατά), παρεδέχθη να καταχωρισθεί εις το Α΄κεφάλαιο του προϋπολογισμού του Υπουργείου Οικονομικών το οφειλόμενον δια τόκους και χρεόλυτρα ποσόν, εκφράζουσα τας ευχάς της προς τας δυνάμεις δια να περιμείνωσιν επί έτη τινά το έθνος, μέχρις ου βελτιωθείσης της καταστάσεώς του δυνηθή να πληρώση τακτικώς και αδιαλείπτως τας υποχρεώσεις του ταύτας επί τη βάσει των λόγων και παρατηρήσεων της επί του προϋπολογισμού εισηγητικής επιτροπής».2011: The End;
Τίποτα στην Ε.Ε. δεν θα μείνει ίδιο
Μόνο το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» λείπει απο το σκηνικό
21/12/10
|
| Αφίσα της εποχής με την Ελλάδα, τον Τρικούπη και τον Δηλιγιάννη |
Όλα πλέον θυμίζουν την εποχή της μεγάλης οικονομικής κρίσης του 1929 -32: Η Ελλάδα γίνεται θύμα της διεθνούς οικονομικής κρίσης. Στην Κοινωνία των Εθνών η Δημοσιονομική Επιτροπή απαιτεί από την Ελλάδα να βρεθεί λύση στο ζήτημα της αποπληρωμής των δανείων. Ύστερα από εντολή της αποφασίζεται η αύξηση της φορολογίας, εισάγεται ο νέος φόρος του κύκλου εργασιών, η αύξηση των ταχυδρομικών τελών και άλλα. Αν σας θυμίζει κάτι όλο αυτό.
Ομιλεί ο Ελευθέριος Βενιζέλος Πρωθυπουργός της Ελλάδας τότε και απευθύνεται στις 31 Μαρτίου του 1932 στο Κοινοβούλιο: “Το κόμμα των Φιλελευθέρων αξιοί υπέρ εαυτού την τιμητικήν αποστολήν, αυτό μόνον να εκτεθή εις φθοράν, αφού άλλως τε του επιβάλλεται τούτο ως καθήκον λόγω της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας…Γνωρίζω βεβαίως ότι το κυβερνητικόν έργον θα δημιουργήσει χιλιάδας δυσηρεστημένων. Άλλ’ όπως δεν εδίστασα ν’ αντιμετωπίσω την δυσαρέσκειαν του προσφυγικού κόσμου με τον οποίον τόσοι με συνέδεαν δεσμοί, όταν έκρινα ότι καθήκον ειλικρινείας μου επέβαλλε και απέναντι αυτού του ιδίου να του εξαγγείλω την θλιβεράν αλήθειαν ότι δεν ήτο δυνατόν να δοθούν συμπληρωματικαί αποζημιώσεις, όπως αντιμετώπισα τόσας φοράς κατά τον τετραετή κυβερνητικόν βίον μου κάθε απαράδεκτον απαίτησιν οιωνδήποτε ωργανωμένων ομάδων, οσονδήποτε πολυπληθών, δεν θα διστάσω και τώρα να επιτελέσω μέχρι τέλους το καθήκον μου.”
Είχε προηγηθεί το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» (1893) του Χαρίλαου Τρικούπη.
Λέγεται πως το είπε στη Βουλή στις 10 Δεκεμβρίου του 1893, αναφερόμενος στην οικονομική κατάσταση του κράτους και την αδυναμία του να αποπληρώσει το δημόσιο χρέος του. Όπως είναι γνωστό, η χώρα τότε κήρυξε πτώχευση, η οποία επέφερε την επιβολή του Διεθνούς Οικονομικού Ελέγχου. Όμως, αν και θεωρείται πως η φράση λέχθηκε από του βήματος της Βουλής, αμφισβητείται πως χρησιμοποιήθηκε από τον Τρικούπη στην ομιλία του, καθώς από τα πρακτικά της Βουλής δεν προκύπτει κάτι τέτοιο. Σύμφωνα με μαρτυρία του Ανδρέα Συγγρούστα Απομηνμονεύματά του, αναφέρει πως άκουσε εκείνη την μέρα τον Τρικούπη να προφέρει την φράση στην ομιλία του, αλλά δεν διευκρινίζει αν η φράση ειπώθηκε στην Βουλή ή εκτός αυτής. Πάντως, παρόμοια φράση, ελαφρά παραλλαγμένη, χρησιμοποίησε ο Ελευθέριος Βενιζέλος, όταν με την φράση του «τελικώς επτωχεύσαμεν» τον Μάιο του 1932, η Ελλάδα θα κηρύξει για άλλη μια φορά πτώχευση, κάτω από το υψηλό χρέος από τον δανεισμό μετά τηνΜικρασιατική Καταστροφή αλλά και την διεθνή οικονομική ύφεση από το Κραχ του 1929.
Όλα όμως είχαν ξεκινήσει το 1845, όταν ψηφίστηκε ο πρώτος προϋπολογισμός της Ελλάδας
Αποκαλυπτικό, της κατάστασης που επικρατούσε, είναι και το απόσπασμα από τα πρακτικά της Βουλής της 27ης Αυγούστου 1845: «Αρξαμένης της περί τούτου συζητήσεως, ο εισηγητής της επιτροπής εξέθηκεν, ότι το δάνειον των εξήκοντα εκατομμυρίων, εγγυηθέν και από τας τρείς συμμάχους Δυνάμεις, στηρίζεται εις την περί τούτου δοθείσαν εντολήν, ορίζουσαν και τον σκοπόν και τον τρόπον της χρήσεως αυτού, ότι το δάνειον τούτο, όχι μόνον διεχειρίσθη κακώς, ουδόλως εκπληρωθέντων των όρων του ψηφίσματος της συνελεύσεως, δια την σύστασιν δανειστικής τραπέζης, την ενίσχυσιν της γεωργίας κλπ. Αλλά μόνο δεκατέσσερα εκατομμύρια εστάλησαν εις την Ελλάδα, και ταύτα κατασπαταλευθέντα δια τα Βαυαρικά τότε στρατεύματα και εις άλλα τακτικά της κυβερνήσεως έξοδα, ενώ ώφειλον να δαπανηθώσι προς ενίσχυσιν και ανάπτυξιν των παραγωγικών κεφαλαίων του εθνικού πλούτου,ότι ένεκα τούτου η Ελλάς, ουδόλως ωφεληθείσα εκ του δανείου τούτου αδυνατεί ήδη να αποτίσεις προς τας εγγυούμενας δυνάμεις τας οφειλόμενας μέχρι τούδε δόσεις».
Τι απόφαση έλαβε η Βουλή ;
«Ο Πρόεδρος απήγγειλεν ότι η Βουλή δι’ ονομαστικής ψηφοφορίας (68 ψήφοι υπέρ και 13 κατά), παρεδέχθη να καταχωρισθεί εις το Α΄κεφάλαιο του προϋπολογισμού του Υπουργείου Οικονομικών το οφειλόμενον δια τόκους και χρεόλυτρα ποσόν, εκφράζουσα τας ευχάς της προς τας δυνάμεις δια να περιμείνωσιν επί έτη τινά το έθνος, μέχρις ου βελτιωθείσης της καταστάσεώς του δυνηθή να πληρώση τακτικώς και αδιαλείπτως τας υποχρεώσεις του ταύτας επί τη βάσει των λόγων και παρατηρήσεων της επί του προϋπολογισμού εισηγητικής επιτροπής».
2011: The End;
19/12/10
Ενα είναι βέβαιο. Οτι τα αμέσως επόμενα χρόνια τίποτα απ’ ό,τι γνωρίζουμε για την Ε.Ε. δεν θα παραμείνει ίδιο. Για τους εργαζόμενους, για τον ελληνικό λαό και τους λαούς της Ευρώπης δρόμος προς τα πίσω δεν μπορεί να υπάρξει.
Οι εξελίξεις σαρώνουν τα επιχειρήματα, τους ισχυρισμούς, την πολύχρονη πολυδάπανη προπαγάνδα των κάθε είδους υποστηρικτών της Ε.Ε.
Το ΚΚΕ έγκαιρα, παρά και ενάντια στην κυρίαρχη πολιτική, στις λοιδορίες από την ευρωαριστερά, αποκάλυψε τον αντιδραστικό χαρακτήρα της Ε.Ε. Κίνητρο αυτής της ιμπεριαλιστικής συμμαχίας είναι τα κοινά συμφέροντα των κρατών-μελών της για τη μεγέθυνση των μονοπωλιακών ομίλων τους και τη θωράκιση της ανταγωνιστικότητάς τους.
Συνεκτικό στοιχείο της ήταν και παραμένει η στρατηγική μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης σε σχέση με την παραγωγικότητα της εργασίας, δηλαδή η κλιμάκωση της επίθεσης στα δικαιώματα της εργατικής τάξης και των λαϊκών στρωμάτων.
Το ΚΚΕ είχε επίσης προβλέψει ότι η συγκρότηση της ευρωζώνης, μιας τεχνητής νομισματικής συγκόλλησης κρατών με άνιση οικονομική ισχύ και διαφορετικό επίπεδο παραγωγικότητας, θα δοκιμαζόταν σε συνθήκες οικονομικής κρίσης.
Η πρόσφατη διεθνής κρίση του καπιταλιστικού συστήματος επιτάχυνε μακρόχρονες αλλαγές στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα με τη σταδιακή βελτίωση της θέσης της Κίνας, της Ρωσίας, της Ινδίας, σε σχέση με τις ΗΠΑ και τη Γερμανία. Οξυνε επίσης τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις στην Ε.Ε. που οφείλονταν στην ανισόμετρη ανάπτυξη στο εσωτερικό της. Ανέδειξε τη δυσκολία της αστικής πολιτικής να οδηγήσει σε ελεγχόμενη απαξίωση και καταστροφή υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια που δεν μπορούν να διασφαλίσουν ικανοποιητικό ποσοστό κέρδους.
Ετσι οξύνεται τώρα η διαμάχη μεταξύ των κρατών-μελών της Ε.Ε. με βάση τα ιδιαίτερα συμφέροντα και τη διαφορετική θέση της αστικής τάξης κάθε χώρας. Πρόκειται για διαμάχη για τον επιμερισμό των βαρών της κρίσης που δεν αναιρεί την ενότητά τους ενάντια στην εργατική τάξη.
Η Γερμανία ήταν η μεγάλη ωφελημένη από τη συγκρότηση της ευρωζώνης. Διασφάλισε ταυτόχρονα ένα ισχυρό διεθνές αποθεματικό νόμισμα και την απρόσκοπτη εξαγωγή εμπορευμάτων και κεφαλαίου στις ασθενέστερες ευρωπαϊκές χώρες. Τώρα δεν θέλει να επωμισθεί τα βάρη των υπερχρεωμένων κρατών-μελών και ανησυχεί για τη θωράκιση του ευρώ. Ωστόσο, τμήματα της αστικής τάξης της Γερμανίας έχουν διαφορετικά συμφέροντα, π.χ. τράπεζες που έχουν δανείσει στον ευρωπαϊκό Νότο, όμιλοι που εξάγουν καταναλωτικά εμπορεύματα στην ευρωζώνη.
Αντίστοιχα οξύνεται η διαπάλη στη γαλλική αστική τάξη για την προσέγγιση με τη Γερμανία. Η Ρωσία προτείνει στη Γερμανία μια εναλλακτική διέξοδο οικονομικής συνεργασίας, ενώ οι ΗΠΑ την πιέζουν να αναλάβει τα βάρη της ευρωζώνης. Οι φυγόκεντρες δυνάμεις δυναμώνουν και η συνοχή της Ε.Ε. στη σημερινή της μορφή θα δοκιμαστεί καθώς δυναμώνει η προσέγγιση Γερμανίας-Ρωσίας.
Η «φυγή προς τα εμπρός» με νέα βήματα πολιτικής ενοποίησης της ευρωζώνης συναντά ήδη μεγάλες δυσκολίες, αφού το κουβάρι των αντιθέσεων γίνεται όλο και πιο περίπλοκο.
Για μια ακόμα φορά καλλιεργούν επικίνδυνες αυταπάτες ο χώρος της ευρωαριστεράς και του ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ, με τη θέση τους ότι μπορεί να υπάρξει επανίδρυση, φιλολαϊκή μετάλλαξη της Ε.Ε.
Το εργατικό κίνημα δεν πρέπει να εγκλωβιστεί στη διαπάλη μεταξύ των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, αλλά να αγωνιστεί για ανατροπή στο επίπεδο της εξουσίας σε κάθε κράτος ξεχωριστά.
Αυτή η στρατηγική προτεραιότητα καθορίζεται από την ανισομετρία στο εσωτερικό της Ε.Ε., τόσο στο επίπεδο της οικονομίας όσο και στο επίπεδο της πολιτικής σταθερότητας. Για τη χώρα μας ο δρόμος της αποδέσμευσης από την Ε.Ε. με λαϊκή εξουσία είναι μονόδρομος για τα λαϊκά συμφέροντα. Μόνο αν υπάρχει κεντρικά σχεδιασμένη ανάπτυξη, με κοινωνικοποιημένα τα βασικά και συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, με εργατικό λαϊκό έλεγχο, μπορεί η χώρα να αξιοποιήσει όλες τις παραγωγικές της δυνατότητες και να διασφαλιστεί η λαϊκή ευημερία. Αυτός ο δρόμος μπορεί να ανοίξει μόνο με μια ισχυρή αντιμονοπωλιακή συμμαχία.
Ο τεράστιος μύθος του Μνημονίου...
14/12/10
Τα όσα αποδεδειγμένα - απ' τον πρόσφατο προϋπολογισμό! - αναφέρονται στο βίντεο, έχουν αναφερθεί και εδώ. Αυτή τη φορά θα δούμε ορισμένα στοιχεια, που απλώς θα αποδείξουν για ακόμη μία φορά, πως ο μύθος της "αναγκαιότητας"του Διεθνούς Νομισματικού Σφαγείου, είναι ένα φαντασιακό / τρομοκρατικό δημιούργημα τηςκυβέρνησης και - βεβαίως των απαραίτητων σ' αυτές τις περιπτώσεις - Μέσων Μαζικής Εξαπάτησης.
Διαβάζουμε λοιπόν σε άρθρο του εξαίρετου Γιώργου Δελαστίκ: «Δεν είναι τυχαίο φυσικά που για την εκπλήρωση της αποστολής του τον έχουν πλαισιώσει με ένα οικονομικό επιτελείο οργάνων του διεθνούς κεφαλαίου. Ο Γ. Παπακωνσταντίνου ήτανυπάλληλος του ΟΟΣΑ στο Παρίσι επί εφτά χρόνια. ΗΕ. Παναρίτη, αυτή η παντελώς άγνωστη και εξτρεμιστικά νεοφιλελεύθερη οικονομική σύμβουλος του Γ. Παπανδρέου που την τοποθέτησε βουλευτή επικρατείας χωρίς καν να γνωρίζονται(!), ήτανυπάλληλος του ΔΝΤ πριν μας την φέρουν. Ο Χριστοδούλου, ο υπεύθυνος του δημόσιου χρέους, ήτανυπάλληλος της Γκόλντμαν Σαξ»!
Και επειδή θεωρία χωρίς πράξη, πώς να 'χει νοστιμάδα(;), ας δούμε και ορισμένα επιπλέον στοιχεια για την κατάσταση της ελληνικής οικονομίας και των δεδομένων αυτής σε σχέση με την υπόλοιπη Ευρώπη (ο σχολιασμός από τον Γιώργο Σαρρή - οι πίνακες από τον Νίκο Μπογιόπουλο και το e-cynical.blogspot.com)...
Είναι η Ελλάδα η πιο υπερχρεωμένη χώρα στην Ευρώπη ή στον κόσμο ανάλογα με το μέγεθός της όπως προσπαθούν να μας πείσουν εδώ κι ενα χρόνο; Φυσικά όχι.
Είναι στις πρώτες θέσεις στον ιδιωτικό δανεισμό (που δεν αφορά στον δανεισμό των νοικοκυριών αλλά των ιδιωτικών επιχειρήσεων); Προς θεού όχι!
Είναι η Ελλάδα η πιο προβληματική οικονομία της Ευρωζώνης; Δεν είναι, όπως και να το διαβάσεις!
Είμαστε πρωταθλητές σε δημόσιες δαπάνες;
Σε δημόσιες δαπάνες για αγαθά και υπηρεσίες;
Σε κοινωνικές δαπάνες;
Σε δαπάνες μισθών για το δημόσιο;
Σε καμία περίπτωση!
Έχουμε τους περισσότερους δημόσιους υπάλληλους στην Ευρώπη, ένα "τερατώδες" όπως μας λένε δημόσιο δηλαδή; Ριξτε άλλη μια ματιά (στοιχεία: International Labor Organization / Public Sector Employment):
Σουηδία (2006): 33.8%
Δανία (2008): 32.3%
Γαλλία (2006): 29%
Ολλανδία (2007): 27%
Φινλανδία (2006): 26.8%
ΕΛΛΑΔΑ (2008): 22.3%
Μ. Βρετανία (2006): 20.2%
Καναδάς (2008): 20%
Αμερική (2008): 16.4%
Ισπανία (2008): 14.6%
Ιταλία (2007): 14.4%,
Γερμανία (2007): 14.3%
Δανία (2008): 32.3%
Γαλλία (2006): 29%
Ολλανδία (2007): 27%
Φινλανδία (2006): 26.8%
ΕΛΛΑΔΑ (2008): 22.3%
Μ. Βρετανία (2006): 20.2%
Καναδάς (2008): 20%
Αμερική (2008): 16.4%
Ισπανία (2008): 14.6%
Ιταλία (2007): 14.4%,
Γερμανία (2007): 14.3%
Είμαστε από τις χώρες με τους υψηλότερους μισθούς στον ιδιωτικό τομέα;;; Η ερώτηση μόνο γέλιο προκαλεί. Είμασταν 15οι στην παλιά Ευρώπη με την Πορτογαλία μόνο κάτω από μας!
Μήπως είμαστε όμως η χώρα με τα ακριβώτερα καταναλωτικά προιόντα πρώτης ανάγκης (τρόφιμα κλπ.); Δυστυχώς ναι!!! Παρ' όλα αυτα κάποιοι ακόμα εξακολουθούν να ρίχνουν τα βάρη και τις ευθύνες σε αυτούς που πληρώνουν την κρίση και όχι σε αυτούς που κερδίζουν από αυτήν.
Έχουμε μπεί σε βαθειά ύφεση; Δυστυχώς ναι, εξαιτίας κυριως των "μέτρων σωτηρίας" από κυβέρνηση-ΕΕ-ΔΝΤ. Ο τρόπος που επιλέχτηκε για την αντιμετώπιση της ύφεσης ήταν η βαθύτερη ύφεση!
Πώς λοιπόν βρέθηκε η Ελλάδα πρώτη-πρώτη στο στόχαστρο κι έγινε το πειραματόζωο της δυναστείας των αγορών; Τί στο καλό αθλιότητα, γκαιμπελισμός, μανία ψεύδους και αισχρής προπαγάνδας εναντίον του λαού και των εργαζόμενων είναι αυτό που συμβαίνει; Και μάλιστα από αυτούς που εκλέχτηκαν για να μας "σώσουν"!
Πόσα αισχρά ψέμματα, ανακρίβειες, διαστροφές της αλήθειας χωρίς στοιχεία κλπ. θα δεχτούμε ακόμα; Πότε θα γίνει πεντακάθαρο πως δεν φταίμε εμείς; Τί θα γινόταν άραγε αν αντί για τη φοβερή καθημερινή προπαγάνδα/πλύση εγκεφάλου από υπουργούς, κυβερνητικούς παράγοντες και πλήθος αδιάβαστων"ειδικών", τα ΜΜΕ παρουσίαζαν τα πραγματικά στοιχεία που απλοί θνητοί, μπλόγκερς ή καλοί αριστεροί δημοσιογράφοι βρίσκουν με ευκολία στο CIA Factbook, στα site του ΟΟΣΑ, της ΕΣΥΕ και αλλού;;;
Πόσες εβδομάδες θα άντεχε μια κυβέρνηση που βασίζεται στον εκβιασμό και τα ψεύτικα στοιχεία, αν μας έλεγαν καθημερινά ποια είναι η πραγματικότητα με την ίδια ένταση που προσπαθούν να την διαστρέψουν ;
Δείτε ένα καθηλωτικό βίντεο που ήρθε στο mail του ιστότοπου...
11/12/10
Τα βάρβαρα αντιλαϊκά μέτρα που τα αστικά πολιτικά κόμματα και άλλα αστικά επιτελεία, η κυβέρνηση, δικαιολογούσαν ως αναγκαία για την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων και του κρατικού χρέους, δεν έχουν σχέση με τα ελλείμματα και τα χρέη. Τα ελλείμματα και τα χρέη οφείλονται στις παροχές, και φοροαπαλλαγές στο μεγάλο κεφάλαιο, στο κόστος της ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην ΕΕ, που συνοδεύεται από τη συρρίκνωση της βιομηχανικής παραγωγής, τη στασιμότητα της αγροτικής παραγωγής, τη μεταφορά κεφαλαίων στις εξωτερικές αγορές, γενικότερα τις συνέπειες της απελευθέρωσης της αγοράς, και στον ανταγωνισμό. Στις στρατιωτικές δαπάνες για τους επιθετικούς ιμπεριαλιστικούς σκοπούς. Στο κόστος των Ολυμπιακών Αγώνων (κόστος έργων, κόστος διεξαγωγής τους) από τους οποίους ωφελήθηκαν μόνο οι επιχειρηματικοί όμιλοι.
***
Ολα τα αντεργατικά, αντιλαϊκά μέτρα έχουν σχέση με τη διαχείριση της βαθιάς οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού και την έξοδο της καπιταλιστικής οικονομίας απ' αυτή σε βάρος της εργατικής τάξης, του λαού και σε όφελος του κεφαλαίου. Τι κάνουν τα μέτρα; Μειώνουν την τιμή της εργατικής δύναμης, την απαξιώνουν. Οι εργάτες φτηναίνουν για το κεφάλαιο. Οι καπιταλιστές καταναλώνουν λιγότερο κεφάλαιο για την αγορά της, δηλαδή πληρώνουν τους εργάτες αρκετά λιγότερο απ' αυτό που χρειάζεται η εργατική οικογένεια να καλύψει τις ανάγκες της. Εξοδος του καπιταλισμού από την κρίση στα πλαίσια του καπιταλισμού μπορεί να γίνει μόνο με καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων, καταστροφή κεφαλαίου, υποτίμησή, απαξίωση, οι όροι αυτό υποδηλώνουν, καταστροφή του. Αυτό προσπαθούν να αποφύγουν, λέγοντας να αποφύγουμε τη χρεοκοπία, γι' αυτό επιβάλλουν τα αντεργατικά αντιλαϊκά μέτρα. Μέχρι τώρα διαχειρίζονται την κρίση έτσι ώστε να εκφραστεί μόνο με καταστροφή εργατικής δύναμης. Θέλουν να γλιτώσουν την καταστροφή κεφαλαίου, πράγμα αναπόφευκτο. Και επειδή αυτό είναι αναπόφευκτο επιδιώκουν να το κάνουν ελεγχόμενα, ώστε οι συνέπειες για τους καπιταλιστές να είναι όσο γίνεται λιγότερες. Αυτό σημαίνει η επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους, η αναδιάρθρωση που λένε κλπ. Η πρόταση της Α. Μέρκελ να αναλάβουν ιδιώτες μέρος του δανεισμού για κρατικό χρέος υπερχρεωμένων χωρών έχει τέτοιο ρίσκο, να χάσουν. Αυτό φοβάται ο επικεφαλής της Deutshce Bank, Γιόζεφ Ακερμαν, όταν δηλώνει ότι η πολιτική της γερμανικής κυβέρνησης επιταχύνει το ντόμινο της κατάρρευσης οικονομιών, βάζοντας σε κίνδυνο πλέον και το γερμανικό τραπεζικό σύστημα, επισημαίνοντας ότι «γερμανικές, γαλλικές, βρετανικές και ολλανδικές τράπεζες κουβαλάνε στα χαρτοφυλάκιά τους "τόνους" κρατικά ομόλογα της ευρωπαϊκής περιφέρειας. Τι θα γίνει με όλα αυτά τα "χαρτιά" αν η πολιτική της Κας Μέρκελ σπρώξει τις χώρες αυτές σε χρεοστάσιο ή οποιασδήποτε μορφής αναδιάρθρωση του χρέους τους;». Να ο φόβος απαξίωσης, καταστροφής κεφαλαίου.***
Στην ΕΕ έχουν αποφασίσει για ελεγχόμενη χρεοκοπία μέσω της επιμήκυνσης ή αναδιάρθρωσης των χρεών. Αυτό σημαίνει ελεγχόμενη απαξίωση, αφού θα έχει ως συνέπεια καταστροφή μέρους του κεφαλαίου που αντιστοιχεί σε κρατικά ομόλογα που αγόρασαν τράπεζες, άρα θα καταστραφεί μέρος του κεφαλαίου τους. Οι υπουργοί Οικονομικών της Ευρωζώνης έχουν καταλήξει σε μια συμφωνία επί της αρχής για τη «συμμετοχή κατά περίπτωση των πιστωτών του ιδιωτικού τομέα, σε πλήρη ευθυγράμμιση με τη μεθοδολογία που εφαρμόζεται από το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο», σε ένα μελλοντικό μόνιμο ταμείο διάσωσης της νομισματικής ένωσης μετά το 2013. Αλλά έχουν καταλήξει επίσης ότι μόνο σε περίπτωση κρίσης φερεγγυότητας ενός κράτους, «το εν λόγω κράτος θα πρέπει να διαπραγματευτεί με τους ιδιώτες πιστωτές την αναδιάρθρωση του χρέους του κατά περίπτωση». Και αν χρεοκοπήσει το κράτος και δε μπορεί να αποπληρώσει δικά του ομόλογα σε τράπεζες; Αλλωστε, τι να εννοούν με την κρίση φερεγγυότητας; Τότε καταστρέφεται μέρος του κεφαλαίου των τραπεζών. Που επειδή οι τράπεζες ανήκουν σε μονοπωλιακούς ομίλους με άλλες δραστηριότητες, βιομηχανικές, εμπορικές κλπ., θα έχει αρνητικές επιπτώσεις (απαξίωση), συνολικά στο κεφάλαιο αυτών των ομίλων. Με την ελεγχόμενη απαξίωση ελπίζουν έτσι, οι συνέπειες για τους καπιταλιστές να είναι όσο γίνεται λιγότερες.***
Για την εργατική τάξη, το λαό, διέξοδος από την κρίση είναι η αντιμονοπωλιακή πάλη με στόχους για την ικανοποίηση όλων των αναγκών του, πάλη που πρέπει να οδηγεί στην ανατροπή του καπιταλισμού, στη λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Ένα από τα λεγόμενα επαγγέλματα των “λευκών” κολάρων που μαζί με τον γιατρό, τον καθηγητή, τον αεροπόρο ήταν πολύ… must.
Διαβάστε λοιπόν αυτή την ιστορία για να καταλάβετε που πάμε και τι άλλο θα δούνε τα μάτια μας. Διότι τέτοιες ιστορίες θα ζήσουμε πάρα πολλές τα επόμενα χρόνια. Ιστορίες που ακούγαμε για την Αργεντινή, το Περού ή το… Τατζικιστάν και δεν τις πιστεύαμε. (Η ιστορία είναι αληθινή).
Πάει ένας άνθρωπος σε ένα μεγάλο δικηγορικό γραφείο και ζητά τον ιδιοκτήτη του γραφείου. Μόλις μπαίνει στο γραφείο του, του συστήνεται ως συνάδελφος δικηγόρος και τον παρακαλεί να κλείσει την πόρτα διότι θέλει να του πει κάτι σημαντικό, για μια υπόθεση. Ο μεγαλοδικηγόρος κλείνει την πόρτα και λέει στον συνάδελφό του να καθίσει και να του πει τι θέλει. Και τότε ο δικηγόρος βγάζει από την τσάντα του ορισμένα μολύβια και μαρκαδόρους και του λέει.”Συνάδελφε, μήπως μπορείς να αγοράσει μερικούς μαρκαδόρους διότι δεν έχω να ζήσω τα παιδιά μου…”.
Τόσο χαμηλά κατάντησε η Ελλάδα και ακόμη χαμηλότερα θα πάει. Οταν θα κόβονται οι μισθοί στον… Προκρούστη των εργοδοτών και θα βγαίνουν οι εργαζόμενοι στη ζητιανιά τότε θα δούμε κι άλλα “λευκά κολάρα” να πεινάνε. Κι αν το κάνουν οι επιστήμονες αυτό φανταστείτε τι έχει να γίνει με οικοδόμους, σερβιτόρους, χαμάληδες, σκουπιδιάρηδες κ.λπ.
Καλώς ήρθατε στην κόλαση…
08/12/10
Η υπόθεση της επιμήκυνσης αποπληρωμής του κρατικού δανείου που πήρε από την τρόικα η κυβέρνηση έγινε υπόθεση της συνάντησης και διαπραγμάτευσης του Ελληνα πρωθυπουργού με τον πρόεδρο της Κομισιόν. Το ζήτημα της επιμήκυνσης αποπληρωμής του χρέους σημαίνει να αποπληρωθεί σε περισσότερες δόσεις άρα σε μεγαλύτερη χρονική διάρκεια. Η κυβέρνηση επιδιώκει να πείσει το λαό ότι θα βγει κερδισμένος από την επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής, αφού οι δόσεις θα γίνουν περισσότερες, επομένως μικρότερες, τα κρατικά ταμεία θα εκταμιεύουν λιγότερα για κάθε δόση και θα μένει κρατικό χρήμα για τις υπόλοιπες κρατικές υποχρεώσεις. Ετσι για παράδειγμα αποτρέπεται ο κίνδυνος για στάση πληρωμών συντάξεων, μισθών του δημοσίου κλπ. Βεβαίως η κυβερνητική προπαγάνδα προσπαθεί τώρα να επιχειρηματολογήσει για τα οφέλη για το λαό από την επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου και για την ανάσα στα κρατικά ταμεία γιατί το κρατικό χρήμα, της είναι αναγκαίο προκειμένου να χρηματοδοτεί τις διάφορες μερίδες κεφαλαίου, που το χρειάζονται ακόμη περισσότερο ιδιαίτερα σε συνθήκες κρίσης προκειμένου: αφ' ενός να βγουν όσο γίνεται πιο αλώβητες από την κρίση, αφ' ετέρου να προχωρήσουν σε επενδύσεις σε διάφορους τομείς και να κερδοφορήσουν. Είναι παγίδα υποταγής του λαού τα περί αποφυγής των κινδύνων στάσης πληρωμών. Τα ίδια έλεγαν και πριν την επιμήκυνση. Αλλωστε στάση πληρωμών είναι και οι δραστικές περικοπές που ωθούν το λαό στην εξαθλίωση, ενώ χθες ο πρωθυπουργός μίλησε για ένταση των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων και το 2011.
***
Ο λαός πρέπει να γνωρίζει ότι χωρίς κρατικό χρήμα στους μονοπωλιακούς ομίλους δε γίνονται επενδύσεις. Δεν είναι τυχαίο ότι στην «Καθημερινή» της περασμένης Κυριακής υπήρχε ολοσέλιδο δημοσίευμα για τα «παράπονα» των μεγαλοεπιχειρηματιών επειδή δεν προχωρούν οι δημόσιες επενδύσεις, ιδιαίτερα στον κλάδο των κατασκευών υποδομών. Να θυμίσουμε εδώ ότι πράγματι όλα τα μεγάλα έργα, (Αττική Οδός, Εγνατία, Γέφυρα Ρίου, αεροδρόμιο κλπ.), οι σημερινοί όμιλοι που τα κατασκεύασαν και κερδοφορούν, έβαλαν ίδια κεφάλαια περίπου 10% της αξίας τους. Τα υπόλοιπα ήταν κρατικό χρήμα, ευρωενωσιακό χρήμα και δάνεια με εγγύηση του κράτους. Στις δε συμβάσεις, υπήρχε ρήτρα που εξασφάλιζε την κερδοφορία τους. Αν τα κέρδη τους ήταν λιγότερα από τη συμφωνία θα συνέχιζε να τους χρηματοδοτεί το κράτος.
***
Σχετικά με την επιμήκυνση αποπληρωμής του χρέους εκφράστηκαν διαφορετικές προσεγγίσεις και στην Ελλάδα. Αλλοι εστιάζουν στα οφέλη από το γεγονός ότι θα υπάρχει κρατικό χρήμα για καπιταλιστική ανάπτυξη, άλλοι στις συνέπειες από την αύξηση της χρονικής διάρκειας, λόγω αύξησης του επιτοκίου, κάποιοι επίσης πρόβαλαν την επιμήκυνση ύπαρξης του μνημονίου και των συνεπειών στο λαό, που όπως λένε θα βαθύνουν και θα παρατείνουν την κρίση. Ολα τα παραπάνω αποκαλύπτουν ότι η επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου είναι μια άλλη μορφή διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης σε όφελος του κεφαλαίου με μέτρα αύξησης του βαθμού εκμετάλλευσης για να αυξάνεται η κερδοφορία του. Κανένα δεδομένο δεν αλλάζει θετικά για το λαό, είτε με επιμήκυνση είτε χωρίς επιμήκυνση.
***
Αλλωστε τα μέτρα με μοχλό το μνημόνιο, είναι οι αντιδραστικές αναδιαρθρώσεις που φτηναίνουν την εργατική δύναμη αυξάνοντας το βαθμό εκμετάλλευσης και την κερδοφορία του κεφαλαίου. Δηλαδή μισθοί πείνας με τις επιχειρησιακές συμβάσεις, συντάξεις πείνας, περικοπές μισθών στο δημόσιο, δραστικές περικοπές σε Υγεία, Παιδεία, Πρόνοια και εμπορευματοποίησή τους, (τα δημόσια νοσοκομεία έγιναν επιχειρήσεις, ενώ και οι κλάδοι Υγείας των ασφαλιστικών ταμείων περνάνε στο ΕΣΥ και οι παροχές υπηρεσιών θα γίνονται με πληρωμή), αύξηση του απλήρωτου εργάσιμου χρόνου αφού θα υπάρχει απασχόληση εργαζομένων περισσότερες ώρες τη μέρα, Σάββατα και Κυριακές αλλά χωρίς πληρωμή υπερωριών κλπ. Οι δραστικές περικοπές από τον προϋπολογισμό σε τομείς που κάλυπταν μέρος των λαϊκών αναγκών, είναι μόνιμες. Οι αντεργατικές αναδιαρθρώσεις που φτηναίνουν τον εργάτη, είναι επίσης μόνιμες. Αρα η εργατική τάξη, ο λαός, δεν θα έχει κανένα όφελος από την επιμήκυνση αποπληρωμής του δανείου, όπως δεν είχε και πριν την επιμήκυνση. Είναι μονόδρομος η ενιαία αντιμονοπωλιακή πάλη για την ικανοποίηση όλων των λαϊκών αναγκών, σε ρότα ρήξης, ανατροπής για τη λαϊκή εξουσία.
ΙΣΤΟΡΙΑ05/12/10Αθήνα 1944: Βρετανική περίπολος προσπερνάει πτώματα κρατουμένων, που είχαν προσπαθήσει να δραπετεύσουν από τις φυλακές Αβέρωφ
Πέρασαν 66 χρόνια από το Δεκέμβρη του 1944, τα γεγονότα του οποίου σημάδεψαν την ιστορία του λαϊκοεπαναστατικού κινήματος της Ελλάδας. Την Κυριακή στις 3 του Δεκέμβρη ένα παλλαϊκό συλλαλητήριο του λαού της Αθήνας και του Πειραιά στην πλατεία Συντάγματος χτυπήθηκε με τα όπλα από τον τότε αστικό πολιτικό κόσμο και τους Αγγλους ιμπεριαλιστές συμμάχους του.
Την ίδια μέρα, ο «Ριζοσπάστης» στην πρώτη σελίδα του είχε το σύνθημα: «Ολοι σήμερα στις 11 στο συλλαλητήριο του ΕΑΜ στο Σύνταγμα - Κάτω η κυβέρνηση του εμφυλίου πολέμου». Ενώ στη δεύτερη σελίδα του είχε τίτλο: «Ο παγκόσμιος Τύπος διαπιστώνει: Αποθρασυμένη η αντίδραση θέλει να επιβάλει με τη βία την εξουσία της».Ετσι, λοιπόν, στις 3 του Δεκέμβρη του 1944, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, χρησιμοποιώντας τον ίδιο ένοπλο μηχανισμό (Αστυνομία, Τάγματα Ασφαλείας κλπ.), που στήριξε τη γερμανική κατοχή, άλλα δικά της ένοπλα τμήματα, όπως η Ορεινή Ταξιαρχία και ο Ιερός Λόχος, αλλά και ένοπλα τμήματα των Αγγλων, τους οποίους είχαν καλέσει ακριβώς γιατί χωρίς αυτούς δεν μπορούσαν να επιβάλουν την κυριαρχία τους στο λαό, επιδίωξαν να τσακίσουν το οργανωμένο λαϊκοαπελευθερωτικό κίνημα και την εμπροσθοφυλακή του, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, αλλά και τον ΕΛΑΣ.Ο ηρωικός Δεκέμβρης του λαού γίνεται αντικείμενο αντικομμουνιστικής προπαγάνδας διαστρέβλωσης και αμαύρωσης της Ιστορίας του λαού μας από όψιμους δημοσιολόγους, καθηγητές δήθεν ιστορικούς, που την επιστήμη τους την ατιμάζουν ερμηνεύοντας τα γεγονότα από τη σκοπιά του κεφαλαίου και του αστικού πολιτικού κόσμου, που επίσης ατίμασε το λαό, παραδίδοντάς τον στους Γερμανούς κατακτητές στα 1941, και υπηρετώντας τους κατακτητές με κάθε τρόπο, ακόμη και σφάζοντας, δολοφονώντας, ή στέλνοντας στο εκτελεστικό απόσπασμα λαϊκές δυνάμεις που αντιστέκονταν. Τα αστικά επιτελεία νομίζουν πως έτσι θα ξεκάνουν από τη λαϊκή μνήμη μια λαμπρή στιγμή ανυπόταχτης απόφασης του λαού. Είναι γελασμένοι. Ο,τι και αν πασχίζουν η ίδια η ιστορία είναι ενάντιά τους. Γιατί είναι οι λαοί που από την ιστορία τους διδάσκονται πως μπροστά στην υποταγή τους μονόδρομος είναι η πάλη με όλα τα μέσα ενάντια στους κυρίαρχους. Αυτό φοβούνται οι αστοί γι' αυτό επιστρατεύουν τους διάφορους σε διατεταγμένη υπηρεσία, αντιστόρητους. `Η να το πούμε πιο σωστά. Την πραγματική Iστορία τη γράφουν οι λαοί με τη δράση τους. Και οι αστοί φοβούνται τους λαούς γι' αυτό πασχίζουν με τους δικούς τους επιστήμονες, διαστρεβλώνοντας την Ιστορία, ιδιαίτερα μετά την αντεπανάσταση, να τους κρατούν υποταγμένους. Αλλά θα 'ρθει η ώρα να το πληρώσουν. Ηδη το σύστημά τους είναι ιστορικά ξεπερασμένο. Ο «νεκροθάφτης» τους που οι ίδιοι δημιούργησαν θα τους στείλει αργά ή γρήγορα εκεί που ανήκουν. Στο παρελθόν της Ιστορίας της ανθρωπότητας.ΒΑΣΩ ΚΑΤΡΑΚΗ - ΑΘΗΝΑ 1944
Ο Δεκέμβρης του '44 αποτελεί μια από τις μεγάλες ηρωικές στιγμές του λαϊκού κινήματος. Η μνήμη, η πείρα που αποκτάμε είναι μια υπόσχεση για τη νίκη και σήμερα. Το έγραψε και ο κομμουνιστής ποιητής Γιάννης Ρίτσος σε ένα ποίημά του:
«Θα την φτιάξουμε πάλι την Αθήνα μας, έλα λοιπόν μην κάνεις έτσι.Θα την πάρουμε. Θα χτίσουμε τη σοσιαλιστική Αθήνα.Σκούπισε τα μάτια σου και κείνα τα γράμματα θα τα γράψουμε.Ναι τ' ορκιζόμαστε, μπάρμπα ΣτάθηΚόκκινα, κατακόκκινα, ναι, στη βρυσούλα σου και σ' όλες τις μάντρες, σ' όλους τους τοίχους, σ' όλο τον ουρανό ΚΚΕ, ΚΚΕ.Σκούπισε τα μάτια σου.ΚΚΕ.Τ' ορκιζόμαστε».Το Δεκέμβρη του '44, ο λαός της Αθήνας αντιμετώπισε σε άνισο αγώνα την ενωμένη δύναμη των εγγλέζικων στρατευμάτων και των ντόπιων στρατιωτικών και ένοπλων αστικών δυνάμεων, τάγματα ασφαλείας, ορεινή ταξιαρχία, χίτες, αστυνομία και άλλες ομάδες συνεργατών των Γερμανών που εξόπλισαν οι αστικές δυνάμεις και οι Εγγλέζοι. Και τότε ο λαός, ανάμεσα στις αλυσίδες και στα όπλα, διάλεξε τα όπλα. Γι' αυτό όσα και αν γραφτούν εναντίον του Δεκέμβρη, θα μείνει ζωντανό το πύρινο σύνθημα του πανό που κρατούν οι μαυροφορεμένες κοπέλες της ιστορικής φωτογραφίας: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα».Τα γεγονότα και πώς εξελίχθηκανΣτις 12 του Οκτώβρη 1944 απελευθερώθηκε η Αθήνα από το γερμανικό ιμπεριαλιστικό ζυγό. Είχε προϋπάρξει βεβαίως συμφωνία Αγγλων - Γερμανών με την ήττα και την υποχώρηση των τελευταίων να μη χτυπηθούν οι δυνάμεις τους. Προσέβλεπαν στο να αποτελέσουν ένα επιπλέον εμπόδιο κατά την υποχώρησή τους στην προέλαση του Κόκκινου Στρατού που απελευθέρωνε τα Βαλκάνια και την Ευρώπη, αλλά τους χρειαζόταν, όπως αποδείχτηκε μετά το 1945, ως εφεδρεία για τη διαμόρφωση της παγκόσμιας μεταπολεμικής εξέλιξης.Αθήνα 4 Δεκέμβρη 1944. Χιλιάδες λαού στην κηδεία των θυμάτων της προηγούμενης μέρας. Ανάμεσά τους τα μαυροφορεμένα κορίτσια κρατώντας το πανό που έγραφε:« Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα - ΕΑΜ»
Στις 30 του Οκτώβρη, ο ΕΛΑΣ απελευθέρωσε τη Θεσσαλονίκη, ενώ στις 3 του Νοέμβρη 1944, τα τελευταία χιτλερικά τμήματα εγκατέλειψαν οριστικά την Ελλάδα.
Στις 18 του Οκτώβρη είχε φτάσει στην Αθήνα η κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» (συμμετείχαν ως υπουργοί και στελέχη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ), συνοδευόμενη από τον Βρετανό στρατηγό Σκόμπι. Ο πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, στο λόγο που εκφώνησε κατά την άφιξή του μίλησε για «λαοκρατία», ενώ ο ίδιος είχε ζητήσει επίμονα από τον Τσόρτσιλ να«αποστείλει επιβλητικές δυνάμεις» στην Ελλάδα«διότι τα πολιτικά μέσα διά την αντιμετώπισιν της κρισίμου καταστάσεως δεν ήσαν πλέον επαρκή».Η κρίσιμη ώρα έφτανε, για να ξεκαθαρίσει το ανοιχτό, άλυτο ζήτημα, που όμως ήταν το κυρίαρχο μετά την απελευθέρωση. Το ζήτημα της εξουσίας. Ποια τάξη θα κυριαρχούσε; Οι κεφαλαιοκράτες, ή η εργατική τάξη με τους συμμάχους της, ο λαός, που απελευθέρωσε την Ελλάδα από την ξένη ιμπεριαλιστική κατοχή; Θα άφηναν το λαό να ανοίξει το δρόμο για τη λαοκρατούμενη Ελλάδα, να γίνει αφέντης στον τόπο του, οικοδομώντας τη δική του κοινωνία ή θα τσάκιζαν με κάθε μορφή και με την ένοπλη βία το κίνημά του;Ο συσχετισμός των δυνάμεων έως την απελευθέρωση ήταν υπέρ του λαού και σε βάρος της άρχουσας τάξης. Το ΕΑΜ συσπείρωνε τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που αγωνιζόταν κατά της Κατοχής, αλλά και προσβλέποντας σε καλύτερες μέρες μετά την απελευθέρωση. Οι απλοί άνθρωποι του μόχθου δεν έδιναν τη ζωή τους για την απελευθέρωση από το γερμανικό ιμπεριαλιστικό ζυγό, για να επανέλθει ο τόπος σε χρόνια σαν της 4ης Αυγούστου (1936 - 1941, δικτατορία Μεταξά), ούτε και στα χρόνια πριν απ' αυτή, που ο λαός γνώρισε απίστευτες στερήσεις, περιπέτειες, εξαθλίωση. Αλλά και η αστική τάξη δεν ήταν διατεθειμένη να εγκαταλείψει την εξουσία και τα συμφέροντά της.Η αναπόφευκτη σύγκρουσηΚυριακή, 3 Δεκέμβρη. Οι πρώτες ομάδες διαδηλωτών ξεκινούν για το συλλαλητήριο, με κατεύθυνση την πλατεία Συντάγματος
Πριν ακόμη την απελευθέρωση και έχοντας επίγνωση των συνθηκών που δημιουργούνται παγκόσμια, ιδιαίτερα μετά τη νίκη των Σοβιετικών στο Στάλινγκραντ, που ήταν η αρχή του τέλους του πολέμου, αυτό που απασχολούσε την άρχουσα τάξη της Ελλάδας ήταν το μεταπελευθερωτικό καθεστώς. Γιατί την απασχολούσε; Μα γιατί στην Ελλάδα άρχισε να οργανώνεται μια νέα λαϊκή εξουσία. Το έπος του ΕΑΜ δεν ήταν μόνο η εθνική απελευθέρωση, αλλά και η δημιουργία φύτρων της λαϊκής εξουσίας στην Ελλάδα. Που μπορεί βεβαίως να μην αγκάλιαζε τα τότε αστικά κέντρα, αλλά στην υπόλοιπη Ελλάδα είχε ήδη τη δική της δράση με τα όργανα λαϊκής αυτοδιοίκησης, τα λαϊκά δικαστήρια, αλλά και την κυβέρνηση, την ΠΕΕΑ. Είχε ακόμη το δικό της λαϊκό στρατό, τον ΕΛΑΣ, και την πλειοψηφία του ελληνικού λαού συσπειρωμένη στο ΕΑΜ.
Ουσιαστικά, σε όλη την πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δε βρισκόταν σε πρωτεύουσα θέση των εξελίξεων, αντικειμενικά κρινόταν το «ποιος - ποιον», στο ζήτημα της εξουσίας. Και απασχολούσε το ίδιο την άρχουσα τάξη και τα πολιτικά της κόμματα, αλλά και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και τα συνασπισμένα στο ΕΑΜ κόμματά τους, όπως και τον ίδιο το συνασπισμό του ΕΑΜ. Αλλωστε, η ταξική πάλη στις ταξικές κοινωνίες ποτέ δε σταματά. Η εργατική τάξη της Ελλάδας, όλος ο λαός της δεν είχε μόνο να αντιμετωπίσει τον ξένο ιμπεριαλιστή κατακτητή. Μα είχε αντίπαλο και το καθεστώς της ντόπιας πλουτοκρατίας, αλλά και τις δυνάμεις της, που σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής βρίσκονταν στη Μέση Ανατολή. Η πάλη ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας, από τη μια πλευρά, και στην εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, από την άλλη, διεξαγόταν ασίγαστα, αφού το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είχαν να αντιμετωπίσουν και την ντόπια ένοπλη αντίδραση με τις δικές της οργανώσεις, από τη «Χ» του Γρίβα, την ΠΑΟ, τη ΜΑΥ, ως τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας και άλλες που στήριζαν το ντόπιο κατοχικό καθεστώς. Οπως επίσης και τον ΕΔΕΣ του Ναπ. Ζέρβα, που ήταν το αντίβαρο των αστικών δυνάμεων στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ και, ουσιαστικά, δρούσε ενάντιά τους με τη συνδρομή και των Αγγλων.Τρίτη, 5 Δεκέμβρη. Τα πρώτα οδοφράγματα στήνονται στις γειτονιές της Αθήνας
Με την έλευση της κυβέρνησης Γ. Παπανδρέου στην Ελλάδα, ο αστικός πολιτικός κόσμος, η άρχουσα τάξη και οι Αγγλοι ζητούσαν επίμονα τη διάλυση του ΕΛΑΣ και της Λαϊκής Πολιτοφυλακής και επέμειναν στη διατήρηση των ένοπλων σωμάτων της άρχουσας τάξης.
Την 1η του Δεκέμβρη, ο Σκόμπι κοινοποίησε στον ΕΛΑΣ προκήρυξη, που καθόριζε ημερομηνία έναρξης της αποστράτευσης των ανταρτικών δυνάμεων την 10η του Δεκέμβρη. Ταυτόχρονα, ο Γ. Παπανδρέου συγκαλούσε την κυβέρνηση, χωρίς τους υπουργούς του ΕΑΜ, κι αποφάσιζε την άμεση διάλυση της Λαϊκής Πολιτοφυλακής σε πολλές περιφέρειες της χώρας. Την ίδια μέρα, παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση οι υπουργοί του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, το ΕΑΜ και το ΚΚΕ κάλεσαν το λαό της Αθήνας και του Πειραιά σε συλλαλητήριο στις 3 του Δεκέμβρη. Πλατεία Συντάγματος. Χιλιάδες λαού συμμετείχαν σε μια τεράστια ειρηνική πορεία, προκειμένου να παρεμποδίσουν τα σχέδια της ελληνικής πλουτοκρατίας που στηριζόταν στους Αγγλους ιμπεριαλιστές.Η ειρηνική διαδήλωση χτυπήθηκε με τα όπλα. 30 νεκροί και πάνω από 100 τραυματίες ήταν ο αιματηρός απολογισμός της εγκληματικής αυτής ενέργειας της αντίδρασης.Στις 4 του Δεκέμβρη, η αδούλωτη Αθήνα και ο αδάμαστος Πειραιάς σηκώθηκαν στο πόδι, για να συνοδέψουν στην τελευταία τους κατοικία τα θύματα της μονόπλευρης, από τη μεριά της άρχουσας τάξης, ένοπλης βίας και να απαιτήσουν την άμεση παραίτηση της ματοβαμμένης κυβέρνησης. Χαρακτηριστικό αυτής της διαδήλωσης ένα πανό που έγραφε: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει τις αλυσίδες ή τα όπλα». Και αυτή η πορεία χτυπήθηκε με όπλα.Βρετανός στρατιώτης, στοχεύει από την Ακρόπολη το λαό της Αθήνας το Δεκέμβρη του 1944. Τα βρετανικά πολυβολεία εγκαταστάθηκαν στο Βράχο της Ακρόπολης με τις ευλογίες της ντόπιας αστικής τάξης και των κομμάτων της
Τη νύχτα της 3ης προς την 4η Δεκέμβρη βρετανικά τεθωρακισμένα κύκλωσαν και αφόπλισαν το 2ο Σύνταγμα της ΙΙης Μεραρχίας του ΕΛΑΣ.
Στη συνέχεια, η σύγκρουση επεκτάθηκε και γενικεύτηκε.Οι αστοί και οι σύμμαχοί τουςΕτσι, ο λαός μας την απελευθέρωσή του από τους Γερμανούς κατακτητές δεν πρόλαβε να τη χαρεί και να τη διατηρήσει για πολύ, αφού ο αστικός κόσμος, στηριγμένος στα ένοπλα τμήματα του καθεστώτος που συνεργάστηκε με τους Γερμανούς κατακτητές και στους Αγγλους ιμπεριαλιστές, χτύπησε με τα όπλα το λαϊκό κίνημα, προκειμένου να επανεγκαθιδρύσει αστική εξουσία. Αλλωστε τα Τάγματα Ασφαλείας οργανώθηκαν από την κυβέρνηση Ράλλη με τη συμβολή των Αγγλων.Στην προκειμένη περίπτωση, εκτός από τη διαπλοκή του ελληνικού κεφαλαίου με το αγγλικό, συνέπιπταν και τα συμφέροντά τους μεταπολεμικά, αφού ο αστικός κόσμος της Ελλάδας χωρίς τους Αγγλους δε θα μπορούσε να επιβάλει τη δική του εξουσία, γιατί δεν είχε λαϊκό έρεισμα, οι δε Αγγλοι έβλεπαν τη γεωστρατηγική σημασία της Ελλάδας στη Μεσόγειο ως έδαφος χρήσιμο για τα συμφέροντά τους στην περιοχή.Ισως η στρατιωτική δράση των Αγγλων να μην ήταν χρειαζούμενη στους Ελληνες αστούς, αν στον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο ηγούνταν η αστική τάξη, οπότε και θα θεωρούνταν νικήτρια, άρα θα συνέχιζε να ήταν ο ηγέτης των μεταπελευθερωτικών κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα.Η πραγματικότητα όμως εξελίχθηκε εντελώς διαφορετικά. Σ' αυτόν τον πόλεμο ηγήθηκε η εργατική τάξη με τους συμμάχους της. Και στη μεταπελευθερωτική πορεία της Ελλάδας αυτό το γεγονός έβαζε τη σφραγίδα του. Αποδείχτηκε με τη μετέπειτα πορεία της Ελλάδας και τον εμφύλιο πόλεμο, αφού δε φαινόταν διαφορετική λύση για το στέριωμα της εξουσίας του κεφαλαίου, με δεδομένο ότι το λαϊκό κίνημα παρά την ήττα του στις μάχες του Δεκέμβρη και την υποχώρησή του, το λάθος του αφοπλισμού του ΕΛΑΣ και γενικότερα τον απαράδεκτο συμβιβασμό του με τη «Συμφωνία της Βάρκιζας», δεν είχε οριστικά ηττηθεί.Ο ΛίβανοςΕίχαν όμως προηγηθεί και άλλα γεγονότα που επέδρασαν στις εξελίξεις και οδήγησαν στο Δεκέμβρη.Στις 5 Ιούλη 1943 αποφασίζεται η υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο εγγλέζικο στρατηγείο της Μ. Ανατολής.Στο διάστημα 17 έως 20 Μάη 1944 συνήλθε στη Βηρυτό σύσκεψη των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων και εθνικοαπελευθερωτικών οργανώσεων, που έμεινε στην ιστορία ως «Συνέδριο του Λιβάνου». Στο συνέδριο συμμετείχαν το ΕΑΜ και η ΠΕΕΑ, που είχε στα χέρια της πραγματική εξουσία κι από την άλλη ήταν η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου που δεν είχε κανένα στήριγμα στην Ελλάδα και το λαό της. Ηταν κυβέρνηση που είχε συγκροτηθεί στη Μέση Ανατολή, από τα τμήματα της άρχουσας τάξης που είχαν μεταβεί στην περιοχή μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα εγκαταλείποντας το λαό. Βεβαίως, συμμετείχαν και ο ΕΔΕΣ και η ΕΚΚΑ, επίσης χωρίς σημαντικό λαϊκό έρεισμα στην Ελλάδα.Με τη διοργάνωση του Συνεδρίου, η άρχουσα τάξη της Ελλάδας και οι Αγγλοι επιχειρούσαν να προλάβουν τις εξελίξεις στη χώρα, να φρενάρουν δηλαδή τη διαγραφόμενη πορεία προς μια μεταπολεμική λαοκρατούμενη Ελλάδα.Από την άλλη, το ΕΑΜικό κίνημα πήρε μέρος στο συνέδριο, γιατί όπως έλεγε η ηγεσία του ΕΑΜ και η ΠΕΕΑ ευελπιστούσαν στην επίτευξη μιας ευρύτατης εθνικής ενότητας, την οποία θεωρούσαν αναγκαία, για την πιο πλατιά συγκέντρωση δυνάμεων για το οριστικό διώξιμο του κατακτητή από την Ελλάδα. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αγγλοι θεωρούνταν σύμμαχοι στον αντιχιτλερικό αγώνα και συμμετείχαν στον αντιχιτλερικό συνασπισμό. Βεβαίως, δεν έπαυαν να είναι μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη. Αλλά αυτό φαίνεται να μπήκε σε δεύτερη μοίρα από το ΕΑΜικό κίνημα. Το ίδιο και ο αστικός κόσμος, η φύση του και οι επιδιώξεις του.Στο συνέδριο έγιναν φανερές οι επιδιώξεις της άρχουσας τάξης. Ο Γ. Παπανδρέου ανέφερε τα εξής: «Κόλασις είναι σήμερον η κατάστασις της Πατρίδος μας... Σφάζουν οι Γερμανοί. Σφάζουν τα Τάγματα Ασφαλείας. Σφάζουν και οι Αντάρται. Σφάζουν και καίουν... Η ευθύνη του ΕΑΜ είναι ότι δεν απέβλεψε μόνον εις τον απελευθερωτικόν αγώνα, αλλά ηθέλησε να προετοιμάση την μεταπολεμικήν δυναμικήν του επικράτησιν... Με την τρομοκρατικήν αυτήν δράσιν του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ εδημιουργήθη δυστυχώς το ψυχολογικόν κλίμα, το οποίον επέτρεψεν εις τους Γερμανούς να επιτύχουν εις το τρίτον έτος της δουλείας ό,τι δεν είχαν κατορθώσει κατά τα δύο πρώτα έτη - την κατασκευήν των Ταγμάτων Ασφαλείας...». Ετσι εξίσωνε το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ με τους κατακτητές και τους ταγματασφαλίτες.Η λύση που πρότεινε ο Παπανδρέου, για να εκλείψουν όσα περιέγραφε και για να επιτευχθεί η περιβόητη εθνική ενότητα, ήταν να διαλυθεί ο ΕΛΑΣ.Στις 2 Σεπτέμβρη του 1944, έναν περίπου μήνα πριν την απελευθέρωση της Αθήνας, το ΕΑΜ προσχώρησε στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» του Γ. Παπανδρέου. Πολιτικό πρόγραμμα της κυβέρνησης αποτελεί το «Εθνικόν Συμβόλαιον του Λιβάνου», το οποίο άνοιγε το δρόμο για την εγκατάσταση της εξουσίας της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Η εξέλιξη αυτή ήταν μια απαράδεκτη υποχώρηση του ΕΑΜ απέναντι στον αστικό κόσμο, που δεν είχε κάνει το παραμικρό για την απελευθέρωση της χώρας, αλλά και απέναντι στην Αγγλία που κατάφερνε, για άλλη μια φορά, να προωθήσει τα ιμπεριαλιστικά της σχέδια στην Ελλάδα και τη Μεσόγειο.Το ΚΚΕ αποδέχτηκε τη Συμφωνία του Λιβάνου, στη συνεδρίαση της ΚΕ του που έγινε στις 2-3 Αυγούστου του 1944, περιορίζοντας το όλο πρόβλημα στο ζήτημα της αντικατάστασης του Γ. Παπανδρέου, αποδεχόμενο ουσιαστικά ανάλογη πρόταση του Αλ. Σβώλου, προέδρου της ΠΕΕΑ.Ετσι, οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΕΑΜ είχαν μπει στη δίνη μιας σειράς απαράδεκτων υποχωρήσεων, απέναντι στην ντόπια ολιγαρχία και τους Αγγλους, που συνεχίστηκε με την υπογραφή της Συμφωνίας της Καζέρτας στις 26 Σεπτέμβρη 1944.Ο Γ. Παπανδρέου ομολογεί τους σκοπούς των αστώνΚαι ο Λίβανος και η Καζέρτα είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας που οδήγησε στο Δεκέμβρη. Το ομολογεί αυτό ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου σε επιστολή του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα«Η Καθημερινή» στις 2 Μάρτη 1948. Παραθέτουμε ένα μεγάλο μέρος της επιστολής:«Φίλε κ. Διευθυντά,(...) Και ερχόμεθα εις τον ιδικόν μας Δεκέμβριον. Γράφετε: "Ο Υψιστος μάς έκαμε δώρον την Επανάστασιν και τα Δεκεμβριανά. Διότι τι θα συνέβαινε αν δεν εγίνοντο; Διά να μη γίνουν ήμεθα τότε εις κάθε υποχώρησιν έτοιμοι, θα εδίδαμεν εις τους Κομμουνιστάς και ένα και δύο υπουργεία, ακόμα και πέντε. Σιγά σιγά θα τους παραδίδαμεν - για να μη γίνει Επανάστασις - και την Διοίκησιν και τον Στόλον και τον Στρατόν. Θα τους τα εδίδαμεν όλα".Η διαφωνία μου είναι απόλυτος. Οχι ότι δεν υπήρξε "δώρον του Υψίστου" ο Δεκέμβρης... Αλλά ότι "θα τους τα εδίναμε όλα...". Διότι συνέβαινεν ακριβώς το αντίθετον: "Τους τα επαίρναμε όλα...". Και διότι επεμείναμεν, απεφάσισαν την Στάσιν...(...) Θα επικαλεστώ κείμενα:"Την 26η Απριλίου 1944, όταν ανέλαβα την Κυβέρνησιν εις το Κάιρο, διεκήρυξα το σύνθημα: Μία Πατρίς, μία Κυβέρνησις, εις Στρατός.Εις το Συνέδριον του Λιβάνου την 17ην Μαΐου 1944, ομιλών ενώπιον και των εκπροσωπών του ΚΚΕ. είπα: "Το κύριον επίμαχον θέμα είναι το στρατιωτικόν, το θέμα της υλικής δυνάμεως. Η ώρα είναι ιστορική και οφείλομεν να ομιλήσωμεν ευκρινώς και απεριφράστως. Εάν το ΕAM έχει την πρόθεσιν να χρησιμοποιήσει την υλικήν του δύναμιν ως όργανον εμφυλίου πολέμου και εξοντώσεως των αντιπάλων του, και αύριον, μετά το πέρας του πολέμου, υπό το ψευδώνυμον της Λαϊκής Δημοκρατίας, ως όργανον δυναμικής επικρατήσεως επί της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, τότε βεβαίως δεν υπάρχει στάδιον συνεννοήσεως. Το καθήκον μας τότε είναι να συνεγείρωμεν το έθνος και να επικαλεσθώμεν την επικουρίαν όλων των Μ. Συμμάχων μας εις τον διπλούν αγώνα και κατά του εξωτερικού εισβολέως και κατά του εσωτερικού εχθρού. Διότι ο Ελληνικός λαός δεν κάμνει επιλογήν τυράννων. Αρνείται την τυραννίαν...".Εάν όμως το ΕAM έχει λάβει απόφασιν να εγκαταλείψη τους σκοπούς της δυναμικής επικρατήσεως και να αρκεσθή εις τα πολιτικά μέσα της πειθούς και αν, κατά συνέπειαν, δέχεται την κατάργησιν του ΕΛΑΣ καθώς και των άλλων ανταρτικών σωμάτων και την δημιουργίαν Εθνικού Στρατού, ο οποίος θα ανήκει μόνον εις την Πατρίδα και θα υπάκουη εις τας διαταγάς της Κυβερνήσεως, τότε η συμμετοχή και του ΕΑΜ εις την Εθνικήν μας Ενωσιν θα ημπορή να θεωρήται γεγονός.Την 6η Ιουλίου 1944 απήντησα από το ραδιόφωνον του Καΐρου προς την Επιτροπήν των Βουνών, η οποία είχε ζητήσει επιπροσθέτως τα υπουργεία των Στρατιωτικών και των Εσωτερικών. Και είπα: "Αποδοχή των νέων όρων σημαίνει κατ' ουσία: Στρατός ΕΑΜ. Ελεγχoν της Αστυνομίας, της Χωροφυλακής, της Διοικήσεως και της Δικαιοσύνης από το ΕAM. Και έμπνευσιν της Παιδείας μας από το ΕΑΜ. Τώρα, πλέον, ημπορεί να γίνει πλήρης εξήγησις. Γνωρίζομεν τι μας ζητούν. Και απέναντι των αιτημάτων των λαμβάνωμεν επίσημον, υπεύθυνον θέσιν: Αρνούμεθα. Μας ζητούν να παραδώσουμε την Ελλάδα. Αρνούμεθα!".Την 21ην Αυγούστου 1944 συνηντήθην εις την Ρώμην με τον Βρετανόν Πρωθυπουργόν. Και όταν μου έθεσε το ερώτημα, ποια είναι η πολιτική μου, απήντησα: "Εξοπλισμός του Κράτους. Αφοπλισμός του ΕΑΜ".(...) Και συνεπής προς την σταθεράν επαγγελίαν επηκολούθησε η εφαρμογή...Η κυβέρνησις της Εθνικής Ενώσεως ανεσχηματίσθη εν Αθήναις την 23ην Οκτωβρίου. Και μετά δέκα ημέρας, την 3ην Νοεμβρίου 1944, προέβην εις τας ακολούθους ανακοινώσεις:"Μετά την συντελεσθείσαν πλήρην Απελευθέρωσιν της Ελλάδος λήγει και η Αντίστασις. Είναι επομένως φυσικόν ότι επακολουθεί η αποστράτευσις των Ανταρτικών Ομάδων ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, η οποία ωρίσθη διά την 10ην Δεκεμβρίου...".(...) Οσοι θέλουν να κρίνουν δικαίως εκείνην την εποχήν, οφείλουν να αναπολήσουν την κατάστασιν του Απριλίου 1944, όταν ανέλαβαν την Κυβέρνησιν.Εις την Ανατολήν, αι ένοπλοι δυνάμεις μας είχον αποσυντεθεί από την Στάσιν. Και εις την Ελλάδα το ΚΚΕ είχε καταστή παντοδύναμον και είχε συγκροτήσει και την Κυβέρνησιν των Βουνών - την ΠΕΕΑ. Και η αγωνία, από την οποία αδιαλείπτως κατειχόμην ήτο: Πώς θα κατελύετο; Δύο ήσαν τα στάδια διά να φθάσωμεν εις την Νίκην: Πρώτον, η έλευσις εις τας Αθήνας! Και δεύτερον, ο αφοπλισμός του ΚΚΕ.Διά να έλθωμεν εις τας Αθήνας - ως αντίπαλοι του ΚΚΕ - δεν διεθέταμεν, δυστυχώς, ούτε εις το εσωτερικόν, ούτε εις το εξωτερικόν, ελληνικάς δυνάμεις, αριθμητικώς επαρκείς διά να αντιμετωπίσουν τας μυριάδας του ΕΛΑΣ, τακτικού και εφεδρικού, καθώς και την ευρυτάτην συνωμοτικήν οργάνωσιν του ΕAM. Αλλά δεν υπήρχον επίσης τότε ούτε βρετανικαί δυνάμεις διαθέσιμοι, διότι είχαν απορροφηθή από τα τρία ευρωπαϊκά μέτωπα, τα οποία, κατά τους κρίσιμους εκείνους μήνας - Σεπτέμβριον και Οκτώβριον 1944 - επιέζοντο σφοδρώς από τον Χίτλερ, αποβλέποντα εις τον εξαναγκασμόν χωριστής ειρήνης... Και είχε μάλιστα φθάσει εις τόσον βαθμόν η έλλειψις διαθεσίμων βρετανικών δυνάμεων, ώστε να αναγκασθώ μίαν ημέραν, εις τον πρεσβευτήν της Μεγ. Βρετανίας, ο οποίος μου ωμίλει περί αποστολής εις την Ελλάδα "εκατοντάδων" ή και "δεκάδων" ανδρών, να δώσω την απάντησιν, ότι "έχω την εντύπωσιν, ότι ομιλώ με αντιπρόσωπον του Λουξεμβούργου...".(...) Ιδού, διατί, μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησίν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος. Και διά τούτο την επεδίωξα - και ευτυχώς κατωρθώθη... Καθώς επίσης, μόνον το σύμφωνον της Καζέρτας, όπου ο ΕΛΑΣ, διά του Αρχηγού του, υπέγραψε την υποταγήν του εις το Βρετανικόν Στρατηγείον και προσεκάλεσε τους Βρετανούς εις την Ελλάδα, καθίστα Συμμαχικώς εύκολον την παρουσίαν των...Αλλά υπάρχει και το δεύτερον στάδιον, ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ. Διότι εφ' όσον το ΚΚΕ παρέμεινε πάνοπλον, η Ελληνική Κυβέρνησις, καθώς ελέγαμεν τότε, ήτο απλώς "η περικεφαλαία του ΕΑΜικού Κράτους...".Αλλά πότε θα έπρεπε ν' αποφασισθή η αποστράτευσις; Θα έπρεπε ν' αποφασισθή αμέσως, ή να αναβληθή δι' αργότερον; Το ζήτημα του χρόνου ήτο κρισιμώτατον. Το ΚΚΕ εζήτει αναβολήν. Και αι γενικώτεραι συνθήκαι την ηυνόουν. Εφόσον εξηκολουθεί ο πόλεμος εναντίον του Ναζισμού, ηδύνατο να θεωρηθή παράλογος η άμεσος αποστράτευσις δυνάμεων της Εθνικής Αντιστάσεως. Και δι' αυτό ουδαμού της Ευρώπης συνέβη...Αλλά μου ήτο σαφές, ότι ο χρόνος ειργάζετο υπέρ του ΚΚΕ.Και εσωτερικώς, διότι θα εξησφάλιζεν εν τω μεταξύ την πλήρη διάβρωσιν - όπως φαίνεται να συνέβη εις την Τσεχοσλοβακίαν. Και εξωτερικώς, διότι τότε η Σοβιετική Ενωσις ευρίσκετο ακόμη εις την θανάσιμον εμπλοκήν με τον Ναζισμόν και επροφυλάσσετο να διατάραξη τας Συμμαχικάς σχέσεις της. Και διά τούτο ακριβώς παρέστησε, καθ' όλον τον Δεκέμβριον, τον ουδέτερον - και μάλιστα μέχρι του σημείου να μας αναγγείλη την 30ήν Δεκεμβρίου, την αποστολήν πρέσβεως, ενώ ακόμα αι μάχαι εμαίνοντο εις τας Αθήνας...Και διά τούτο επέμεινα ανενδότως εις την άμεσον αποστράτευσιν. Και η 10η Δεκεμβρίου έμενεν αμετακίνητος...Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθή "δώρον του Υψίστου". Αλλά, διά να ύπαρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχωμεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνον με την συμμετοχήν και του ΚΚΕ εις την κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον. Και διά να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι διά την Νίκην, έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνον της Καζέρτας. Και διά να μη γίνη η Στάσις - "το δώρον του Υψίστου" - έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχειρήση την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι ωδήγουν εις την συντριβήν του. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια.Μετ' εξαίρετου τιμήςΓ. Παπανδρέου1/3/48».Λαμπρές σελίδεςΣτις 33 μέρες των μαχών της Αθήνας και του Πειραιά, το ΚΚΕ, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ έγραψαν λαμπρές σελίδες. Ο ηρωισμός, η αυτοθυσία έφτασαν στο επίπεδο που χαρακτηρίζει κάθε μαχόμενο λαϊκό κίνημα που έχει το δίκιο με το μέρος του. Δόθηκαν δεκάδες μάχες, αρκετές νικηφόρες. «Ολοι στις επάλξεις του αγώνα. Ολοι στα οδοφράγματα», ήταν το διάγγελμα της ΚΕ του ΕΛΑΣ.Σε απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ γράφεται για τις μάχες στην περιοχή των προσφυγικών, αλλά και άλλων σημείων: «Καταλήφθηκαν ολοκληρωτικά οι φυλακές Αβέρωφ και πιάστηκαν 120 δοσίλογοι. Στην οδό Πειραιώς οι Αγγλοι επειδή ο λαός αχρήστευσε με ορύγματα ένα τανκ, έβαλλαν από την Ακρόπολη με το πυροβολικό και κατερείπωσαν τα γύρω σπίτια. Επίσης έβαλαν φωτιά και έκαψαν τη Λαχαναγορά. Σε όλες τις συνοικίες του Πειραιά και της Κοκκινιάς έχουν οργανωθεί ομάδες θανάτου με το σύνθημα: "Λευτεριά ή θάνατος". Στις μάχες του Δεκέμβρη οι μαχητές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ χρησιμοποίησαν μαζί με τον ένοπλο αγώνα και όλες τις μορφές πάλης, με διαδηλώσεις και συλλαλητήρια. Εστηναν οδοφράγματα, έκαναν σαμποτάζ. Ανοιγαν αντιαρματικές τάφρους, μετέφεραν τραυματίες και τρόφιμα. Συνολικά στις επιχειρήσεις του Δεκέμβρη πήραν μέρος 60.000 αγγλικού στρατού με 80 αεροπλάνα, 200 τανκ, πολλά πολυβόλα, ενώ μονάδες του αγγλικού στόλου κανονιοβολούσαν την πρωτεύουσα μαζί με 6.000 της ορεινής ταξιαρχίας, τις δυνάμεις της "Χ", του ιερού λόχου της χωροφυλακής, καθώς και 12.000 ταγματασφαλίτες που εξοπλίστηκαν από την κυβέρνηση Παπανδρέου, αφού τους φόρεσαν άλλα ρούχα αντί τα γνωστά που φορούσαν οι ταγματασφαλίτες.Τις εχθρικές αυτές δυνάμεις τις αντιμετώπισαν τις πρώτες κρίσιμες μέρες το Α' Σώμα Στρατού του ΕΛΑΣ με 6.500 άνδρες με ελαφρύ οπλισμό και 3.500 άνδρες της ΙΙ Μεραρχίας και ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά που βρέθηκε επί ποδός πολέμου. Τους πολέμησε τετράγωνο το τετράγωνο, σπίτι το σπίτι. Κατά τα μέσα Δεκέμβρη, ο ΕΛΑΣ με ορμητικές επιθετικές ενέργειες περιόρισε τον αντίπαλο στο χώρο ανάμεσα στην Ομόνοια, στο Σύνταγμα και το Κολωνάκι, στη Σκομπία όπως την ονόμασε ο λαός. Δεν έγινε όμως δυνατόν να συγκεντρωθούν δυνάμεις του ΕΛΑΣ στο βασικό μέτωπο ενάντια στην κυβέρνηση, τα ένοπλα τμήματά της και τους Αγγλους στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις σε όλη την Ελλάδα. Δεν υπήρχε τέτοιο σχέδιο και προετοιμασία με πανστρατιά.Η συγκέντρωση δυνάμεων θα συνέβαλε, και με δεδομένη τη δυσκολία να παρέμβουν και οι Αμερικάνοι, όπως έκαναν αργότερα την περίοδο του ΔΣΕ, το λαϊκό κίνημα σε συνάρτηση και με άλλες προϋποθέσεις, να κινηθεί σε νικηφόρα πορεία ή και να ανασυντάσσεται για νικηφόρα αντεπίθεση.Στην ένοπλη πάλη είναι αναγκαία η μεγάλη υπεροχή με συγκέντρωση δυνάμεων στο αποφασιστικό σημείο, π.χ. Αθήνα, και σε μεγάλες πόλεις, και την κατάλληλη στιγμή και με πανστρατιά, όπως λέγεται. Ομως, το Δεκέμβρη βασικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ βρέθηκαν μακριά από την Αθήνα σε δευτερεύουσα αποστολή, πολεμώντας τον ΕΔΕΣ στην Ηπειρο.Η ένοπλη πάλη από τη στιγμή που αρχίζει πρέπει να τραβήξει αποφασιστικά έως το τέλος. Να εξασφαλίζεται αιφνιδιασμός του εχθρού τη στιγμή που τα στρατεύματά του είναι σκόρπια, να διατηρείται η ηθική υπεροχή και με συνεχείς μικρές νίκες. Χρειάζεται αποφασιστικότητα, πέρασμα στην επίθεση και όχι μόνο άμυνα.Το Κόμμα το Δεκέμβρη και το λαϊκό κίνημα δεν εξασφάλισαν τέτοιες προϋποθέσεις και σχέδιο. Η ένοπλη σύγκρουση δεν πήρε δηλαδή χαρακτηριστικά πάλης για την εξουσία. Ακόμα και στη διάρκειά της παρέμενε η θέση για κυβέρνηση εθνικής ενότητας και ομαλή δημοκρατική εξέλιξη.Στις 5 Γενάρη 1945 άρχισε η υποχώρηση του ΕΛΑΣ και χιλιάδων αγωνιστών. Ακολούθησε η απαράδεκτη συμφωνία της Βάρκιζας που αφοπλίστηκε ο λαός».Επίκαιρα διδάγματα«Το ΚΚΕ μελετά την ιστορία του ...προσπαθώντας ταυτόχρονα να εξάγει χρήσιμα διδάγματα από την εμπειρία του. Η ιστορική μελέτη δεν αποτελεί απλώς μια καταγραφή ή αποτίμηση του παρελθόντος. Μπορεί και πρέπει να γίνεται ιδεολογικό όπλο, να ενισχύει τα μεθοδολογικά εργαλεία ανάλυσης για το παρόν και το μέλλον του κινήματός μας. Σε αυτή τη βάση το ΚΚΕ αντιμετωπίζει και τη συγγραφή της Ιστορίας του των χρόνων 1950-1968, που αποτελούν το περιεχόμενο του Β' ΤΟΜΟΥ (ΔΟΚΙΜΙΟΥ) της Ιστορίας του ΚΚΕ...Στέκεται πρωταρχικά στο θεμελιώδες πολιτικό πρόβλημα, στη στρατηγική του. Επιχειρεί να απαντήσει στο γιατί δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει σωστά το θέμα της πολιτικής εξουσίας.Θεωρούμε ότι ως πηγή γνώσης και συμπερασμάτων τα χρόνια 1940-1945 έχουν ιδιαίτερη σημασία. Ουσιαστικά, παρόμοια συμπεράσματα με αυτής της πενταετίας βγαίνουν και με τη μελέτη των χρόνων 1946-1949, αν και οι συνθήκες ήταν διαφορετικές.Για τα χρόνια της ΕΑΜικής Αντίστασης, το ΚΚΕ έχει υπογραμμίσει και στο παρελθόν τα παρακάτω, ανάμεσα σε άλλα:Τις ημέρες της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς (12 Οκτώβρη 1944) στην Ελλάδα είχε διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση. Ταυτόχρονα, το ΕΑΜ κυριαρχούσε, ενώ ο αστικός κρατικός μηχανισμός ήταν σμπαραλιασμένος. Η αστική κυβέρνηση που είχε δημιουργηθεί βρισκόταν στην Αίγυπτο και οι Εγγλέζοι δεν είχαν καταφθάσει ακόμα στην Ελλάδα.Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι το Κόμμα μας, παρά την τεράστια συνεισφορά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του, δεν μπόρεσε να διαμορφώσει τη στρατηγική που θα οδηγούσε προς την επαναστατική επίλυση του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας και τότε ακόμη, ιδίως μετά το 1943, που οι συνθήκες επέβαλαν να θέσει το ζήτημα της επαναστατικής κατάκτησης της εξουσίας. Ετσι, οδηγήθηκε στην υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο εγγλέζικο στρατηγείο της Μ. Ανατολής (5 Ιούλη 1943) και αργότερα στις συμφωνίες του Λιβάνου (20 Μάη 1944) και της Καζέρτας (26 Σεπτέμβρη 1944), για να διατηρήσει και να διευρύνει την "εθνική ενότητα". Δε διαμόρφωσε τις υποκειμενικές προϋποθέσεις μιας πορείας, που, ανάλογα και με άλλους παράγοντες, μπορούσε να οδηγήσει στη νίκη.Πρώτα απ' όλα, δεν εκτίμησε σωστά τη σύμπλεξη του κοινωνικοταξικού περιεχομένου της λαϊκής πάλης με το εθνικοαπελευθερωτικό. Αυτή η σύμπλεξη, πέρα από τις πολιτικές και πολεμικές συγκρούσεις με τις στρατιωτικές οργανώσεις του "δοσιλογισμού", επιβεβαιώνεται και από τις ένοπλες συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τις αντιχιτλερικές και τις αγγλόφιλες οργανώσεις, όπως ο ΕΔΕΣ. Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγούν και οι συνεχείς προστριβές του ΕΛΑΣ με τους Εγγλέζους, η αμείωτη ιδεολογική και πολιτική πάλη των αστικών ελληνικών κυβερνήσεων της Μέσης Ανατολής κατά της ΠΕΕΑ και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, η συχνή συνεργασία αστικών οργανώσεων με τους κατακτητές, για την αντιμετώπιση της "ερυθράς απειλής", καθώς και η αιματηρή καταστολή, από τους Εγγλέζους και την ελληνική κυβέρνηση στο Κάιρο, της ηρωικής "Αντιφασιστικής Στρατιωτικής Οργάνωσης" (ΑΣΟ) τον Απρίλη του 1944.Οι δυνάμεις που συμμετείχαν στο ΕΑΜ εξέφραζαν διαφορετικά συμφέροντα. Εκτός από το ΚΚΕ, συμμετείχαν και δυνάμεις σοσιαλδημοκρατικές, φιλελεύθερες, γενικά αστικής πολιτικής κατεύθυνσης. Επρεπε να θεωρηθεί βέβαιο ότι, εξαιτίας των ταλαντεύσεων που προσιδιάζουν στη φύση τέτοιων κομμάτων και ατόμων και που δεν είναι διατεθειμένα να φτάσουν μέχρι το τέλος του δρόμου, δεν ήταν δυνατό η εργατική τάξη να βαδίσει μαζί τους σε όλες τις φάσεις της πάλης, πολύ περισσότερο όσο πλησίαζε το τέλος της Κατοχής και το ζήτημα της εξουσίας (ποιος - ποιον) ετίθετο επί τάπητος. Το ΚΚΕ δεν πήρε υπόψη του ότι η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη διεξάγεται και στο πλαίσιο της συμμαχίας και ότι για την επιτυχή έκβαση της ταξικής πάλης δεν επιτρέπονται επιζήμιοι συμβιβασμοί. Πολύ περισσότερο, όταν οι συμβιβασμοί δεν αντιστοιχούν στο συσχετισμό των δυνάμεων που υπάρχει ανάμεσα στους συμμάχους.Ηταν επίσης αναγκαίο να μελετηθεί η στρατηγική των Εγγλέζων και των εγχώριων αστικών δυνάμεων, οι ελιγμοί τους, και ανάλογα να προσαρμοστεί η στρατηγική του ΚΚΕ.Η κριτική αποτίμηση, μακριά από τη λαθολογία και το μηδενισμό, εστιάζεται στην ικανότητα του ΚΚΕ να επιβεβαιώνει σε κάθε φάση του αγώνα τον αυτοτελή ιδεολογικοπολιτικό και οργανωτικό ρόλο του. Αυτός ο ρόλος εκφράζεται με την επιστημονική θεμελίωση της στρατηγικής του, στη βάση της εφαρμογής στις συγκεκριμένες συνθήκες, αλλά και της ανάπτυξης της θεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού. Εκφράζεται, κατά συνέπεια, με την αντικειμενική ανάλυση των κοινωνικοοικονομικών αντιθέσεων, της διάταξης των ταξικών δυνάμεων, του πολιτικού συσχετισμού, της τακτικής του ταξικού αντιπάλου.Η αυτοτελής δράση του ΚΚ διασφαλίζει πολιτική συμμαχιών που δεν υποθηκεύει τα στρατηγικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, στο όνομα κάποιων πρόσκαιρων επιτυχιών. Οι συμμαχίες, αναπόσπαστο στοιχείο της στρατηγικής, προϋποθέτουν συμβιβασμούς, που όμως δε θα θίγουν την προώθηση της στρατηγικής του Κομμουνιστικού Κόμματος.Η ιστορική εξέλιξη, επίσης, έχει αποδείξει με οδυνηρό πολλές φορές τρόπο ότι αν το αστικό κράτος δεν τσακιστεί από τις επαναστατικές δυνάμεις, η δυνατότητα εγκαθίδρυσης και στερέωσης της διάδοχης εξουσίας τίθεται υπό αίρεση. Στο ζήτημα αυτό η αστική τάξη διαθέτει μεγάλη εμπειρία και αμείλικτη αποφασιστικότητα» (από τη «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΤΑ 90ΧΡΟΝΑ ΤΟΥ ΚΚΕ»).Επίκαιρα συμπεράσματα που δυναμώνουν την πάλη μας για το σοσιαλισμό.Κατά τους αστούς, ο Δεκέμβρης ήταν μία «κομμουνιστική στάση» και μια επιλογή «εθνικού διχασμού»! Κατά τους οπορτουνιστές, που συνηθίζουν να ασελγούν επί των λαϊκών αγώνων που υπερβαίνουν το αστικό πλαίσιο, ο Δεκέμβρης ήταν ένας ακατανόητος τυχοδιωκτισμός!Ο Δεκέμβρης κατατάσσεται αμετάκλητα στις μεγάλες ώρες της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, στις κορυφαίες φάσεις της πορείας του λαϊκού μας κινήματος, κατά τον εικοστό αιώνα.Οσα κι αν γραφτούν εναντίον του Δεκέμβρη, κατευθυνόμενα ή ανιστόρητα, θα μένει ζωντανό το πύρινο σύνθημα του πανό της ιστορικής φωτογραφίας:ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ,ΔΙΑΛΕΓΕΙ 'Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ 'Η ΤΑ ΟΠΛΑ.03/12/10Ζούμε μέρες απόλυτης παραφροσύνης! Θα 'λεγε κανείς ότι όλες οι δυνάμεις του φρενοκομείου έχουν ενωθεί και σαρώνουν τις κοινωνίες της Ευρώπης απ' άκρη σ' άκρη!Ομως, αυτό το «τρελάδικο» δεν είναι προϊόν κάποιας διαταραγμένης φύσης. Αποτελεί, αντίθετα, την τυπική λειτουργία ενός συστήματος που φέρει μέσα στο γονιδίωμά του την τρέλα του μισανθρωπισμού, της αναρχίας και της κεφαλαιοκρατικής κτηνωδίας.Ιδού, λοιπόν, τι σημαίνει καπιταλισμός, και μάλιστα με τα ίδια τα δικά τους στοιχεία:*Από τη μια μεριά έχουμε:Τον ελληνικό λαό να αποδεκατίζεται από μια πολιτική που, μέσω του μνημονίου, υπαγορεύει αφαίμαξη λαϊκών εισοδημάτων, ύψους 30 δισ. ευρώ.Τον βρετανικό λαό να βιώνει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική αφαίμαξη, ύψους 80 δισ. στερλινών.Τον ιρλανδικό λαό να καλείται να θυσιαστεί υποβαλλόμενος σε νέο πρόγραμμα λιτότητας, ύψους 15 δισ. ευρώ.Ολους τους λαούς των κρατών - μελών της ΕΕ, από Γαλλία και Γερμανία, μέχρι Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία (για να περιοριστούμε στα κράτη της Ευρωζώνης), να υφίστανται μια άνευ προηγουμένου πολιτική λιτότητας, με εξάρθρωση των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων, «πάγωμα» μισθών, κατάλυση κάθε έννοιας ασφάλειας στις εργασιακές σχέσεις, απολύσεις και κάθε λογής βαρβαρότητα.*Και, τώρα, από την άλλη μεριά:Οπως ανακοίνωσε χτες η Κομισιόν, από τον Οκτώβρη του 2008, δηλαδή από την εκδήλωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, το ποσό που έχει διατεθεί στις ευρωπαϊκές τράπεζες για την ενίσχυσή τους έχει ξεπεράσει τα 4,6 τρισεκατομμύρια ευρώ!Είναι φοβερό, είναι ασύλληπτο, είναι πέρα από κάθε λογική: Η ανεργία θερίζει, η φτώχεια σαρώνει, οι λαοί της Ευρώπης αρχίζουν να ψάχνουν ξανά την τύχη τους στη μετανάστευση, αλλά στις ευρωπαϊκές τράπεζες, μέσα στα δύο αυτά χρόνια του «κατακλυσμού», έχουν διατεθεί ένα βουνό λεφτά και για την ακρίβεια 4,589 τρισ. ευρώ!Μάλιστα, τα 2 τρισ. ευρώ από αυτό το μυθικό ποσό έχουν ήδη απορροφηθεί από τις τράπεζες μέσα στα έτη 2008 - 2009 (με άδηλο ακόμη το ακριβές ποσό που έχουν εισπράξει οι τράπεζες εντός του 2010). Δηλαδή, εδώ δε μιλάμε γενικά για «εγγυήσεις» ή για πακέτα «στήριξης» χωρίς αντίστοιχες εκταμιεύσεις.Πρόκειται για ζεστό χρήμα, το οποίο έχει μετακινηθεί, απευθείας, από τα κρατικά ταμεία στα ταμεία του χρηματοπιστωτικού τομέα!*Δίπλα στα προηγούμενα ας προστεθεί και τούτο:Οπως ανακοίνωσε το οικονομικό πρακτορείο «Thomson Reuters», αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο οι πολυεθνικοί όμιλοι - πέραν εκείνων του χρηματοπιστωτικού τομέα - διαθέτουν σε ρευστό χρήμα ένα ποσό που ανέρχεται στα 4,3 τρισ. δολάρια, με το 1,17 τρισ. από αυτά να βρίσκονται σε ευρωπαϊκές εταιρείες!*Το συμπέρασμα είναι προφανές: Με τα χρήματα αυτά που ενθυλακώνει η χρηματιστική ολιγαρχία, η σύμφυση δηλαδή του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο,η Ευρώπη και ο κόσμος όλος θα μπορούσαν να έχουν εξαφανίσει τη λέξη «λιτότητα» για τα υπόλοιπα εκατό χρόνια!*Αν αυτός ο πέραν πάσης φαντασίας πλούτος δεν αποτελούσε ιδιοκτησία των κηφήνων και των σφετεριστών, αν βρισκόταν στα χέρια όσων τον παράγουν, τότε οι έννοιες «φτώχεια», «ανεργία» και «εξαθλίωση» θα είχαν εξαφανιστεί και στη θέση τους θα είχε αναδυθεί ο πραγματικός πλούτος, δηλαδή το δικαίωμα του ανθρώπου να χαρεί τη ζωή του, να αναπτύξει ολόπλευρα την επιστημονική του κατάρτιση, τη μορφωτική του καλλιέργεια, τον ελεύθερο χρόνο του, τα ταλέντα και τα ενδιαφέροντά του.***Εχουμε απέναντί μας ένα σύστημα που λειτουργεί σαν τονΕρυσίχθονα του Οβίδιου που, λόγω της ασέβειάς του προς τη Δήμητρα, τιμωρήθηκε με αιώνια ακόρεστη πείνα, σε σημείο που άρχισε να κατατρώει τις ίδιες τις σάρκες του.Σε αντίθεση, όμως, με τον Ερυσίχθονα, ο καπιταλισμός τρέφεται από τις σάρκες των μισθωτών σκλάβων του. Η «ακόρεστη πείνα» του κεφαλαίου για κέρδη κι άλλα κέρδη είναι αυτή που οδηγεί τον πλανήτη σε μια πρωτοφανή στην ιστορία λεηλασία των εργαζομένων.Ο ιμπεριαλισμός, δηλαδή ο καπιταλισμός στο ανώτατο στάδιό του, το μονοπωλιακό του στάδιο, εμφανίζεται μπροστά στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας με την αποκρουστική μορφή του αιμοβόρου Μινώταυρου.*Τα στοιχεία που με κυνισμό δημοσιοποιούν η Κομισιόν και τα διεθνή πρακτορεία, πιστοποιούν ότι ο βαθμός της εκμετάλλευσης των αδυνάμων έχει φτάσει στα όρια του κανιβαλισμού!Οι εργαζόμενοι δημιουργούν, παράγουν, κι ο αμύθητος πλούτος που έχει γεννηθεί από το αίμα και τον ιδρώτα τους όχι μόνο δεν επιστρέφει στους ίδιους ως ανταμοιβή των κόπων τους, αλλά τους ζητούνται κι από πάνω νέες θυσίες, τη στιγμή που οι κεφαλαιοκράτες εισπράττουν τρισεκατομμύρια!*Η καπιταλιστική κρίση, μια κρίση που εκδηλώθηκε ως χρηματοπιστωτική, πήρε τη μορφή της κρίσης δανεισμού και τώρα - σε μια αποθέωση της ληστρικής φύσης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού - έχει μετατραπεί σε κρίση χρέους, με τα μονοπώλια, από τη μια, να ξαφρίζουν το δημόσιο ταμείο και, από την άλλη, να φορτώνουν τις ζημιές τους στις πλάτες των λαών, περιγράφεται από τους καπιταλιστές σαν «ευκαιρία».Εννοούν ότι βρήκαν την «ευκαιρία» να γυρίσουν τον προλετάριο στην εποχή του χαλκού. Αλλά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος: Να δοθεί η ευκαιρία, αυτή τη φορά στους λαούς, να βγουν μαζικά στο προσκήνιο της Ιστορίας και να δώσουν, τελεσίδικα, τη δική τους απάντηση πάνω στο από κάθε άποψη επίκαιρο δίλημμα: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;»... Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣ
«Κατάσταση εκτάκτου ανάγκης»
01/12/10
Οι «θεραπείες σοκ» στην οικονομία, συνοδεύονται κατά κανόνα, όπως αποδεικνύει η διεθνής εμπειρία, από δύο συνέπειες: Φτώχεια για μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού και υπονόμευση (πολλές φορές απόλυτη κατάργηση) των ατομικών ελευθεριών και δημοκρατικών κανόνων. Η φτώχεια εξ αιτίας των μέτρων -σοκ της κυβέρνησης είναι ήδη εμφανής. Ταυτόχρονα η υπονόμευση των δημοκρατικών κανόνων εμφανίζεται ως μόνη επιλογή που διαθέτει πια η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να συνεχίσει το έργο της απορρύθμισης της ελληνικής οικονομίας.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία (Λούκα Κατσέλη) «ο ένας στους πέντε Έλληνες ζει κάτω από το όριο της φτώχειας». Το όριο υπολογίζεται στα 6.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα ανά άτομο και στα 13.608 ευρώ ετήσιο εισόδημα όταν πρόκειται για τετραμελή οικογένεια.Το 22% των πολιτών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ανήκουν στην τρίτη ηλικία, το 23% είναι κάτω από 17 ετών και το 42% είναι άνεργοι.
Εντυπωσιακό είναι το στοιχείο το ότι τα τελευταία χρόνια η εργασία δεν αρκεί για να αποτρέψει τη φτώχεια. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι επίσης ότι ο ένας στους επτά εργαζόμενους χάνει το σπίτι του από την τράπεζα.
Ενδεικτικό του τι πρόκειται να ακολουθήσει είναι το λουκέτο που μπαίνει στον ξενώνα για υπερήλικες άστεγους της οδού Πατησίων, όπως επίσης και στο Πολυκεέντρο για ΑΜΕΑ στην Κολοκυνθού και Κοινωνικό Φαρμακείο στη Βαρβάκειο του Δήμου Αθηναίων, εξ αιτίας της δικαστική απόφαση της 22ας Νοεμβρίου με την οποία δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις 61 ατόμων.
Τις τριτοκοσμικές συνθήκες διαβίωσης που μας επιφυλάσσουν οι περικοπές των δαπανών του δημοσίου μπορούμε ήδη να τις αντιληφθούμε περπατώντας στους γεμάτους δρόμους σκουπίδια ή αν χρειαστούμε τις υπηρεσίες δημόσιων νοσοκομείων. Πολύ σύντομα ανάλογες (τριτοκοσμικές συνθήκες) θα επικρατούν στα δημόσια σχολεία...
Είναι προφανές ότι μια οικονομική πολιτική η οποία βάλλει κατά της πλειοψηφίας των εργαζομένων της χώρας, είναι αδύνατο να διατηρήσει επί μακρόν την ανοχή τους. Η κυβέρνηση έχει ήδη αποφασίσει πως θα αντιμετωπίσει δια της πυγμής τις αντιδράσεις.Ήδη η πολιτική επιστράτευση των ναυτεργατών περιγράφει αυτό που πολλές φορές ακούσαμε από κυβερνητικά χείλη: «Βρισκόμαστε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και απαιτούνται έκτακτα μέτρα».
Η δια της πυγμής επιβολή του οικονομικού προγράμματος του ΔΝΤ εκ των πραγμάτων υποχρεώνει την κυβέρνηση να ακροβατήσει στο όριο της δημοκρατικής νομιμότητας. Όσο οι οδυνηρές συνέπειες των μέτρων διαχέονται σε μεγαλύτερα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας τόσο περισσότερο η κυβέρνηση θα μπαίνει στον πειρασμό να συμπεριφερθεί ως κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης.Πάντως, στο ερώτημα μέχρι που μπορεί να φτάσει η (κάθε) κυβέρνηση η απάντηση είναι μια και μας αφορά όλους: Μέχρι εκεί που θα της το επιτρέψουμε ως κοινωνία...
ΙΣΤΟΡΙΑ
05/12/10
|
Την ίδια μέρα, ο «Ριζοσπάστης» στην πρώτη σελίδα του είχε το σύνθημα: «Ολοι σήμερα στις 11 στο συλλαλητήριο του ΕΑΜ στο Σύνταγμα - Κάτω η κυβέρνηση του εμφυλίου πολέμου». Ενώ στη δεύτερη σελίδα του είχε τίτλο: «Ο παγκόσμιος Τύπος διαπιστώνει: Αποθρασυμένη η αντίδραση θέλει να επιβάλει με τη βία την εξουσία της».
Ετσι, λοιπόν, στις 3 του Δεκέμβρη του 1944, οι αστικές πολιτικές δυνάμεις, χρησιμοποιώντας τον ίδιο ένοπλο μηχανισμό (Αστυνομία, Τάγματα Ασφαλείας κλπ.), που στήριξε τη γερμανική κατοχή, άλλα δικά της ένοπλα τμήματα, όπως η Ορεινή Ταξιαρχία και ο Ιερός Λόχος, αλλά και ένοπλα τμήματα των Αγγλων, τους οποίους είχαν καλέσει ακριβώς γιατί χωρίς αυτούς δεν μπορούσαν να επιβάλουν την κυριαρχία τους στο λαό, επιδίωξαν να τσακίσουν το οργανωμένο λαϊκοαπελευθερωτικό κίνημα και την εμπροσθοφυλακή του, το ΚΚΕ και το ΕΑΜ, αλλά και τον ΕΛΑΣ.
Ο ηρωικός Δεκέμβρης του λαού γίνεται αντικείμενο αντικομμουνιστικής προπαγάνδας διαστρέβλωσης και αμαύρωσης της Ιστορίας του λαού μας από όψιμους δημοσιολόγους, καθηγητές δήθεν ιστορικούς, που την επιστήμη τους την ατιμάζουν ερμηνεύοντας τα γεγονότα από τη σκοπιά του κεφαλαίου και του αστικού πολιτικού κόσμου, που επίσης ατίμασε το λαό, παραδίδοντάς τον στους Γερμανούς κατακτητές στα 1941, και υπηρετώντας τους κατακτητές με κάθε τρόπο, ακόμη και σφάζοντας, δολοφονώντας, ή στέλνοντας στο εκτελεστικό απόσπασμα λαϊκές δυνάμεις που αντιστέκονταν. Τα αστικά επιτελεία νομίζουν πως έτσι θα ξεκάνουν από τη λαϊκή μνήμη μια λαμπρή στιγμή ανυπόταχτης απόφασης του λαού. Είναι γελασμένοι. Ο,τι και αν πασχίζουν η ίδια η ιστορία είναι ενάντιά τους. Γιατί είναι οι λαοί που από την ιστορία τους διδάσκονται πως μπροστά στην υποταγή τους μονόδρομος είναι η πάλη με όλα τα μέσα ενάντια στους κυρίαρχους. Αυτό φοβούνται οι αστοί γι' αυτό επιστρατεύουν τους διάφορους σε διατεταγμένη υπηρεσία, αντιστόρητους. `Η να το πούμε πιο σωστά. Την πραγματική Iστορία τη γράφουν οι λαοί με τη δράση τους. Και οι αστοί φοβούνται τους λαούς γι' αυτό πασχίζουν με τους δικούς τους επιστήμονες, διαστρεβλώνοντας την Ιστορία, ιδιαίτερα μετά την αντεπανάσταση, να τους κρατούν υποταγμένους. Αλλά θα 'ρθει η ώρα να το πληρώσουν. Ηδη το σύστημά τους είναι ιστορικά ξεπερασμένο. Ο «νεκροθάφτης» τους που οι ίδιοι δημιούργησαν θα τους στείλει αργά ή γρήγορα εκεί που ανήκουν. Στο παρελθόν της Ιστορίας της ανθρωπότητας.
|
«Θα την φτιάξουμε πάλι την Αθήνα μας, έλα λοιπόν μην κάνεις έτσι.
Θα την πάρουμε. Θα χτίσουμε τη σοσιαλιστική Αθήνα.
Σκούπισε τα μάτια σου και κείνα τα γράμματα θα τα γράψουμε.
Ναι τ' ορκιζόμαστε, μπάρμπα Στάθη
Κόκκινα, κατακόκκινα, ναι, στη βρυσούλα σου και σ' όλες τις μάντρες, σ' όλους τους τοίχους, σ' όλο τον ουρανό ΚΚΕ, ΚΚΕ.
Σκούπισε τα μάτια σου.
ΚΚΕ.
Τ' ορκιζόμαστε».
Το Δεκέμβρη του '44, ο λαός της Αθήνας αντιμετώπισε σε άνισο αγώνα την ενωμένη δύναμη των εγγλέζικων στρατευμάτων και των ντόπιων στρατιωτικών και ένοπλων αστικών δυνάμεων, τάγματα ασφαλείας, ορεινή ταξιαρχία, χίτες, αστυνομία και άλλες ομάδες συνεργατών των Γερμανών που εξόπλισαν οι αστικές δυνάμεις και οι Εγγλέζοι. Και τότε ο λαός, ανάμεσα στις αλυσίδες και στα όπλα, διάλεξε τα όπλα. Γι' αυτό όσα και αν γραφτούν εναντίον του Δεκέμβρη, θα μείνει ζωντανό το πύρινο σύνθημα του πανό που κρατούν οι μαυροφορεμένες κοπέλες της ιστορικής φωτογραφίας: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει ή τις αλυσίδες ή τα όπλα».
Τα γεγονότα και πώς εξελίχθηκαν
Στις 12 του Οκτώβρη 1944 απελευθερώθηκε η Αθήνα από το γερμανικό ιμπεριαλιστικό ζυγό. Είχε προϋπάρξει βεβαίως συμφωνία Αγγλων - Γερμανών με την ήττα και την υποχώρηση των τελευταίων να μη χτυπηθούν οι δυνάμεις τους. Προσέβλεπαν στο να αποτελέσουν ένα επιπλέον εμπόδιο κατά την υποχώρησή τους στην προέλαση του Κόκκινου Στρατού που απελευθέρωνε τα Βαλκάνια και την Ευρώπη, αλλά τους χρειαζόταν, όπως αποδείχτηκε μετά το 1945, ως εφεδρεία για τη διαμόρφωση της παγκόσμιας μεταπολεμικής εξέλιξης.
|
Στις 18 του Οκτώβρη είχε φτάσει στην Αθήνα η κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» (συμμετείχαν ως υπουργοί και στελέχη του ΚΚΕ και του ΕΑΜ), συνοδευόμενη από τον Βρετανό στρατηγό Σκόμπι. Ο πρωθυπουργός, Γ. Παπανδρέου, στο λόγο που εκφώνησε κατά την άφιξή του μίλησε για «λαοκρατία», ενώ ο ίδιος είχε ζητήσει επίμονα από τον Τσόρτσιλ να«αποστείλει επιβλητικές δυνάμεις» στην Ελλάδα«διότι τα πολιτικά μέσα διά την αντιμετώπισιν της κρισίμου καταστάσεως δεν ήσαν πλέον επαρκή».
Η κρίσιμη ώρα έφτανε, για να ξεκαθαρίσει το ανοιχτό, άλυτο ζήτημα, που όμως ήταν το κυρίαρχο μετά την απελευθέρωση. Το ζήτημα της εξουσίας. Ποια τάξη θα κυριαρχούσε; Οι κεφαλαιοκράτες, ή η εργατική τάξη με τους συμμάχους της, ο λαός, που απελευθέρωσε την Ελλάδα από την ξένη ιμπεριαλιστική κατοχή; Θα άφηναν το λαό να ανοίξει το δρόμο για τη λαοκρατούμενη Ελλάδα, να γίνει αφέντης στον τόπο του, οικοδομώντας τη δική του κοινωνία ή θα τσάκιζαν με κάθε μορφή και με την ένοπλη βία το κίνημά του;
Ο συσχετισμός των δυνάμεων έως την απελευθέρωση ήταν υπέρ του λαού και σε βάρος της άρχουσας τάξης. Το ΕΑΜ συσπείρωνε τη συντριπτική πλειοψηφία του ελληνικού λαού που αγωνιζόταν κατά της Κατοχής, αλλά και προσβλέποντας σε καλύτερες μέρες μετά την απελευθέρωση. Οι απλοί άνθρωποι του μόχθου δεν έδιναν τη ζωή τους για την απελευθέρωση από το γερμανικό ιμπεριαλιστικό ζυγό, για να επανέλθει ο τόπος σε χρόνια σαν της 4ης Αυγούστου (1936 - 1941, δικτατορία Μεταξά), ούτε και στα χρόνια πριν απ' αυτή, που ο λαός γνώρισε απίστευτες στερήσεις, περιπέτειες, εξαθλίωση. Αλλά και η αστική τάξη δεν ήταν διατεθειμένη να εγκαταλείψει την εξουσία και τα συμφέροντά της.
Η αναπόφευκτη σύγκρουση
|
Ουσιαστικά, σε όλη την πορεία του εθνικοαπελευθερωτικού αγώνα και ανεξάρτητα από το γεγονός ότι δε βρισκόταν σε πρωτεύουσα θέση των εξελίξεων, αντικειμενικά κρινόταν το «ποιος - ποιον», στο ζήτημα της εξουσίας. Και απασχολούσε το ίδιο την άρχουσα τάξη και τα πολιτικά της κόμματα, αλλά και την εργατική τάξη και τους συμμάχους της και τα συνασπισμένα στο ΕΑΜ κόμματά τους, όπως και τον ίδιο το συνασπισμό του ΕΑΜ. Αλλωστε, η ταξική πάλη στις ταξικές κοινωνίες ποτέ δε σταματά. Η εργατική τάξη της Ελλάδας, όλος ο λαός της δεν είχε μόνο να αντιμετωπίσει τον ξένο ιμπεριαλιστή κατακτητή. Μα είχε αντίπαλο και το καθεστώς της ντόπιας πλουτοκρατίας, αλλά και τις δυνάμεις της, που σε όλη τη διάρκεια της Κατοχής βρίσκονταν στη Μέση Ανατολή. Η πάλη ανάμεσα στην άρχουσα τάξη της Ελλάδας, από τη μια πλευρά, και στην εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα, από την άλλη, διεξαγόταν ασίγαστα, αφού το ΚΚΕ, το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ είχαν να αντιμετωπίσουν και την ντόπια ένοπλη αντίδραση με τις δικές της οργανώσεις, από τη «Χ» του Γρίβα, την ΠΑΟ, τη ΜΑΥ, ως τα διαβόητα Τάγματα Ασφαλείας και άλλες που στήριζαν το ντόπιο κατοχικό καθεστώς. Οπως επίσης και τον ΕΔΕΣ του Ναπ. Ζέρβα, που ήταν το αντίβαρο των αστικών δυνάμεων στο ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ και, ουσιαστικά, δρούσε ενάντιά τους με τη συνδρομή και των Αγγλων.
|
Την 1η του Δεκέμβρη, ο Σκόμπι κοινοποίησε στον ΕΛΑΣ προκήρυξη, που καθόριζε ημερομηνία έναρξης της αποστράτευσης των ανταρτικών δυνάμεων την 10η του Δεκέμβρη. Ταυτόχρονα, ο Γ. Παπανδρέου συγκαλούσε την κυβέρνηση, χωρίς τους υπουργούς του ΕΑΜ, κι αποφάσιζε την άμεση διάλυση της Λαϊκής Πολιτοφυλακής σε πολλές περιφέρειες της χώρας. Την ίδια μέρα, παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση οι υπουργοί του ΚΚΕ και του ΕΑΜ.
Μπροστά σ' αυτή την κατάσταση, το ΕΑΜ και το ΚΚΕ κάλεσαν το λαό της Αθήνας και του Πειραιά σε συλλαλητήριο στις 3 του Δεκέμβρη. Πλατεία Συντάγματος. Χιλιάδες λαού συμμετείχαν σε μια τεράστια ειρηνική πορεία, προκειμένου να παρεμποδίσουν τα σχέδια της ελληνικής πλουτοκρατίας που στηριζόταν στους Αγγλους ιμπεριαλιστές.
Η ειρηνική διαδήλωση χτυπήθηκε με τα όπλα. 30 νεκροί και πάνω από 100 τραυματίες ήταν ο αιματηρός απολογισμός της εγκληματικής αυτής ενέργειας της αντίδρασης.
Στις 4 του Δεκέμβρη, η αδούλωτη Αθήνα και ο αδάμαστος Πειραιάς σηκώθηκαν στο πόδι, για να συνοδέψουν στην τελευταία τους κατοικία τα θύματα της μονόπλευρης, από τη μεριά της άρχουσας τάξης, ένοπλης βίας και να απαιτήσουν την άμεση παραίτηση της ματοβαμμένης κυβέρνησης. Χαρακτηριστικό αυτής της διαδήλωσης ένα πανό που έγραφε: «Οταν ο λαός βρίσκεται μπροστά στον κίνδυνο της τυραννίας, διαλέγει τις αλυσίδες ή τα όπλα». Και αυτή η πορεία χτυπήθηκε με όπλα.
|
Στη συνέχεια, η σύγκρουση επεκτάθηκε και γενικεύτηκε.
Οι αστοί και οι σύμμαχοί τους
Ετσι, ο λαός μας την απελευθέρωσή του από τους Γερμανούς κατακτητές δεν πρόλαβε να τη χαρεί και να τη διατηρήσει για πολύ, αφού ο αστικός κόσμος, στηριγμένος στα ένοπλα τμήματα του καθεστώτος που συνεργάστηκε με τους Γερμανούς κατακτητές και στους Αγγλους ιμπεριαλιστές, χτύπησε με τα όπλα το λαϊκό κίνημα, προκειμένου να επανεγκαθιδρύσει αστική εξουσία. Αλλωστε τα Τάγματα Ασφαλείας οργανώθηκαν από την κυβέρνηση Ράλλη με τη συμβολή των Αγγλων.
Στην προκειμένη περίπτωση, εκτός από τη διαπλοκή του ελληνικού κεφαλαίου με το αγγλικό, συνέπιπταν και τα συμφέροντά τους μεταπολεμικά, αφού ο αστικός κόσμος της Ελλάδας χωρίς τους Αγγλους δε θα μπορούσε να επιβάλει τη δική του εξουσία, γιατί δεν είχε λαϊκό έρεισμα, οι δε Αγγλοι έβλεπαν τη γεωστρατηγική σημασία της Ελλάδας στη Μεσόγειο ως έδαφος χρήσιμο για τα συμφέροντά τους στην περιοχή.
Ισως η στρατιωτική δράση των Αγγλων να μην ήταν χρειαζούμενη στους Ελληνες αστούς, αν στον εθνικοαπελευθερωτικό πόλεμο ηγούνταν η αστική τάξη, οπότε και θα θεωρούνταν νικήτρια, άρα θα συνέχιζε να ήταν ο ηγέτης των μεταπελευθερωτικών κοινωνικοοικονομικών και πολιτικών εξελίξεων στην Ελλάδα.
Η πραγματικότητα όμως εξελίχθηκε εντελώς διαφορετικά. Σ' αυτόν τον πόλεμο ηγήθηκε η εργατική τάξη με τους συμμάχους της. Και στη μεταπελευθερωτική πορεία της Ελλάδας αυτό το γεγονός έβαζε τη σφραγίδα του. Αποδείχτηκε με τη μετέπειτα πορεία της Ελλάδας και τον εμφύλιο πόλεμο, αφού δε φαινόταν διαφορετική λύση για το στέριωμα της εξουσίας του κεφαλαίου, με δεδομένο ότι το λαϊκό κίνημα παρά την ήττα του στις μάχες του Δεκέμβρη και την υποχώρησή του, το λάθος του αφοπλισμού του ΕΛΑΣ και γενικότερα τον απαράδεκτο συμβιβασμό του με τη «Συμφωνία της Βάρκιζας», δεν είχε οριστικά ηττηθεί.
Ο Λίβανος
Είχαν όμως προηγηθεί και άλλα γεγονότα που επέδρασαν στις εξελίξεις και οδήγησαν στο Δεκέμβρη.
Στις 5 Ιούλη 1943 αποφασίζεται η υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο εγγλέζικο στρατηγείο της Μ. Ανατολής.
Στο διάστημα 17 έως 20 Μάη 1944 συνήλθε στη Βηρυτό σύσκεψη των ελληνικών πολιτικών δυνάμεων και εθνικοαπελευθερωτικών οργανώσεων, που έμεινε στην ιστορία ως «Συνέδριο του Λιβάνου». Στο συνέδριο συμμετείχαν το ΕΑΜ και η ΠΕΕΑ, που είχε στα χέρια της πραγματική εξουσία κι από την άλλη ήταν η κυβέρνηση του Γ. Παπανδρέου που δεν είχε κανένα στήριγμα στην Ελλάδα και το λαό της. Ηταν κυβέρνηση που είχε συγκροτηθεί στη Μέση Ανατολή, από τα τμήματα της άρχουσας τάξης που είχαν μεταβεί στην περιοχή μετά την εισβολή των Γερμανών στην Ελλάδα εγκαταλείποντας το λαό. Βεβαίως, συμμετείχαν και ο ΕΔΕΣ και η ΕΚΚΑ, επίσης χωρίς σημαντικό λαϊκό έρεισμα στην Ελλάδα.
Με τη διοργάνωση του Συνεδρίου, η άρχουσα τάξη της Ελλάδας και οι Αγγλοι επιχειρούσαν να προλάβουν τις εξελίξεις στη χώρα, να φρενάρουν δηλαδή τη διαγραφόμενη πορεία προς μια μεταπολεμική λαοκρατούμενη Ελλάδα.
Από την άλλη, το ΕΑΜικό κίνημα πήρε μέρος στο συνέδριο, γιατί όπως έλεγε η ηγεσία του ΕΑΜ και η ΠΕΕΑ ευελπιστούσαν στην επίτευξη μιας ευρύτατης εθνικής ενότητας, την οποία θεωρούσαν αναγκαία, για την πιο πλατιά συγκέντρωση δυνάμεων για το οριστικό διώξιμο του κατακτητή από την Ελλάδα. Ας μην ξεχνάμε ότι οι Αγγλοι θεωρούνταν σύμμαχοι στον αντιχιτλερικό αγώνα και συμμετείχαν στον αντιχιτλερικό συνασπισμό. Βεβαίως, δεν έπαυαν να είναι μεγάλη ιμπεριαλιστική δύναμη. Αλλά αυτό φαίνεται να μπήκε σε δεύτερη μοίρα από το ΕΑΜικό κίνημα. Το ίδιο και ο αστικός κόσμος, η φύση του και οι επιδιώξεις του.
Στο συνέδριο έγιναν φανερές οι επιδιώξεις της άρχουσας τάξης. Ο Γ. Παπανδρέου ανέφερε τα εξής: «Κόλασις είναι σήμερον η κατάστασις της Πατρίδος μας... Σφάζουν οι Γερμανοί. Σφάζουν τα Τάγματα Ασφαλείας. Σφάζουν και οι Αντάρται. Σφάζουν και καίουν... Η ευθύνη του ΕΑΜ είναι ότι δεν απέβλεψε μόνον εις τον απελευθερωτικόν αγώνα, αλλά ηθέλησε να προετοιμάση την μεταπολεμικήν δυναμικήν του επικράτησιν... Με την τρομοκρατικήν αυτήν δράσιν του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ εδημιουργήθη δυστυχώς το ψυχολογικόν κλίμα, το οποίον επέτρεψεν εις τους Γερμανούς να επιτύχουν εις το τρίτον έτος της δουλείας ό,τι δεν είχαν κατορθώσει κατά τα δύο πρώτα έτη - την κατασκευήν των Ταγμάτων Ασφαλείας...». Ετσι εξίσωνε το ΕΑΜ και τον ΕΛΑΣ με τους κατακτητές και τους ταγματασφαλίτες.
Η λύση που πρότεινε ο Παπανδρέου, για να εκλείψουν όσα περιέγραφε και για να επιτευχθεί η περιβόητη εθνική ενότητα, ήταν να διαλυθεί ο ΕΛΑΣ.
Στις 2 Σεπτέμβρη του 1944, έναν περίπου μήνα πριν την απελευθέρωση της Αθήνας, το ΕΑΜ προσχώρησε στην κυβέρνηση «Εθνικής Ενότητας» του Γ. Παπανδρέου. Πολιτικό πρόγραμμα της κυβέρνησης αποτελεί το «Εθνικόν Συμβόλαιον του Λιβάνου», το οποίο άνοιγε το δρόμο για την εγκατάσταση της εξουσίας της αστικής τάξης στην Ελλάδα. Η εξέλιξη αυτή ήταν μια απαράδεκτη υποχώρηση του ΕΑΜ απέναντι στον αστικό κόσμο, που δεν είχε κάνει το παραμικρό για την απελευθέρωση της χώρας, αλλά και απέναντι στην Αγγλία που κατάφερνε, για άλλη μια φορά, να προωθήσει τα ιμπεριαλιστικά της σχέδια στην Ελλάδα και τη Μεσόγειο.
Το ΚΚΕ αποδέχτηκε τη Συμφωνία του Λιβάνου, στη συνεδρίαση της ΚΕ του που έγινε στις 2-3 Αυγούστου του 1944, περιορίζοντας το όλο πρόβλημα στο ζήτημα της αντικατάστασης του Γ. Παπανδρέου, αποδεχόμενο ουσιαστικά ανάλογη πρόταση του Αλ. Σβώλου, προέδρου της ΠΕΕΑ.
Ετσι, οι ηγεσίες του ΚΚΕ και του ΕΑΜ είχαν μπει στη δίνη μιας σειράς απαράδεκτων υποχωρήσεων, απέναντι στην ντόπια ολιγαρχία και τους Αγγλους, που συνεχίστηκε με την υπογραφή της Συμφωνίας της Καζέρτας στις 26 Σεπτέμβρη 1944.
Ο Γ. Παπανδρέου ομολογεί τους σκοπούς των αστών
Και ο Λίβανος και η Καζέρτα είναι κρίκοι της ίδιας αλυσίδας που οδήγησε στο Δεκέμβρη. Το ομολογεί αυτό ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου σε επιστολή του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα«Η Καθημερινή» στις 2 Μάρτη 1948. Παραθέτουμε ένα μεγάλο μέρος της επιστολής:
«Φίλε κ. Διευθυντά,
(...) Και ερχόμεθα εις τον ιδικόν μας Δεκέμβριον. Γράφετε: "Ο Υψιστος μάς έκαμε δώρον την Επανάστασιν και τα Δεκεμβριανά. Διότι τι θα συνέβαινε αν δεν εγίνοντο; Διά να μη γίνουν ήμεθα τότε εις κάθε υποχώρησιν έτοιμοι, θα εδίδαμεν εις τους Κομμουνιστάς και ένα και δύο υπουργεία, ακόμα και πέντε. Σιγά σιγά θα τους παραδίδαμεν - για να μη γίνει Επανάστασις - και την Διοίκησιν και τον Στόλον και τον Στρατόν. Θα τους τα εδίδαμεν όλα".
Η διαφωνία μου είναι απόλυτος. Οχι ότι δεν υπήρξε "δώρον του Υψίστου" ο Δεκέμβρης... Αλλά ότι "θα τους τα εδίναμε όλα...". Διότι συνέβαινεν ακριβώς το αντίθετον: "Τους τα επαίρναμε όλα...". Και διότι επεμείναμεν, απεφάσισαν την Στάσιν...
(...) Θα επικαλεστώ κείμενα:
"Την 26η Απριλίου 1944, όταν ανέλαβα την Κυβέρνησιν εις το Κάιρο, διεκήρυξα το σύνθημα: Μία Πατρίς, μία Κυβέρνησις, εις Στρατός.
Εις το Συνέδριον του Λιβάνου την 17ην Μαΐου 1944, ομιλών ενώπιον και των εκπροσωπών του ΚΚΕ. είπα: "Το κύριον επίμαχον θέμα είναι το στρατιωτικόν, το θέμα της υλικής δυνάμεως. Η ώρα είναι ιστορική και οφείλομεν να ομιλήσωμεν ευκρινώς και απεριφράστως. Εάν το ΕAM έχει την πρόθεσιν να χρησιμοποιήσει την υλικήν του δύναμιν ως όργανον εμφυλίου πολέμου και εξοντώσεως των αντιπάλων του, και αύριον, μετά το πέρας του πολέμου, υπό το ψευδώνυμον της Λαϊκής Δημοκρατίας, ως όργανον δυναμικής επικρατήσεως επί της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού, τότε βεβαίως δεν υπάρχει στάδιον συνεννοήσεως. Το καθήκον μας τότε είναι να συνεγείρωμεν το έθνος και να επικαλεσθώμεν την επικουρίαν όλων των Μ. Συμμάχων μας εις τον διπλούν αγώνα και κατά του εξωτερικού εισβολέως και κατά του εσωτερικού εχθρού. Διότι ο Ελληνικός λαός δεν κάμνει επιλογήν τυράννων. Αρνείται την τυραννίαν...".
Εάν όμως το ΕAM έχει λάβει απόφασιν να εγκαταλείψη τους σκοπούς της δυναμικής επικρατήσεως και να αρκεσθή εις τα πολιτικά μέσα της πειθούς και αν, κατά συνέπειαν, δέχεται την κατάργησιν του ΕΛΑΣ καθώς και των άλλων ανταρτικών σωμάτων και την δημιουργίαν Εθνικού Στρατού, ο οποίος θα ανήκει μόνον εις την Πατρίδα και θα υπάκουη εις τας διαταγάς της Κυβερνήσεως, τότε η συμμετοχή και του ΕΑΜ εις την Εθνικήν μας Ενωσιν θα ημπορή να θεωρήται γεγονός.
Την 6η Ιουλίου 1944 απήντησα από το ραδιόφωνον του Καΐρου προς την Επιτροπήν των Βουνών, η οποία είχε ζητήσει επιπροσθέτως τα υπουργεία των Στρατιωτικών και των Εσωτερικών. Και είπα: "Αποδοχή των νέων όρων σημαίνει κατ' ουσία: Στρατός ΕΑΜ. Ελεγχoν της Αστυνομίας, της Χωροφυλακής, της Διοικήσεως και της Δικαιοσύνης από το ΕAM. Και έμπνευσιν της Παιδείας μας από το ΕΑΜ. Τώρα, πλέον, ημπορεί να γίνει πλήρης εξήγησις. Γνωρίζομεν τι μας ζητούν. Και απέναντι των αιτημάτων των λαμβάνωμεν επίσημον, υπεύθυνον θέσιν: Αρνούμεθα. Μας ζητούν να παραδώσουμε την Ελλάδα. Αρνούμεθα!".
Την 21ην Αυγούστου 1944 συνηντήθην εις την Ρώμην με τον Βρετανόν Πρωθυπουργόν. Και όταν μου έθεσε το ερώτημα, ποια είναι η πολιτική μου, απήντησα: "Εξοπλισμός του Κράτους. Αφοπλισμός του ΕΑΜ".
(...) Και συνεπής προς την σταθεράν επαγγελίαν επηκολούθησε η εφαρμογή...
Η κυβέρνησις της Εθνικής Ενώσεως ανεσχηματίσθη εν Αθήναις την 23ην Οκτωβρίου. Και μετά δέκα ημέρας, την 3ην Νοεμβρίου 1944, προέβην εις τας ακολούθους ανακοινώσεις:
"Μετά την συντελεσθείσαν πλήρην Απελευθέρωσιν της Ελλάδος λήγει και η Αντίστασις. Είναι επομένως φυσικόν ότι επακολουθεί η αποστράτευσις των Ανταρτικών Ομάδων ΕΛΑΣ και ΕΔΕΣ, η οποία ωρίσθη διά την 10ην Δεκεμβρίου...".
(...) Οσοι θέλουν να κρίνουν δικαίως εκείνην την εποχήν, οφείλουν να αναπολήσουν την κατάστασιν του Απριλίου 1944, όταν ανέλαβαν την Κυβέρνησιν.
Εις την Ανατολήν, αι ένοπλοι δυνάμεις μας είχον αποσυντεθεί από την Στάσιν. Και εις την Ελλάδα το ΚΚΕ είχε καταστή παντοδύναμον και είχε συγκροτήσει και την Κυβέρνησιν των Βουνών - την ΠΕΕΑ. Και η αγωνία, από την οποία αδιαλείπτως κατειχόμην ήτο: Πώς θα κατελύετο; Δύο ήσαν τα στάδια διά να φθάσωμεν εις την Νίκην: Πρώτον, η έλευσις εις τας Αθήνας! Και δεύτερον, ο αφοπλισμός του ΚΚΕ.
Διά να έλθωμεν εις τας Αθήνας - ως αντίπαλοι του ΚΚΕ - δεν διεθέταμεν, δυστυχώς, ούτε εις το εσωτερικόν, ούτε εις το εξωτερικόν, ελληνικάς δυνάμεις, αριθμητικώς επαρκείς διά να αντιμετωπίσουν τας μυριάδας του ΕΛΑΣ, τακτικού και εφεδρικού, καθώς και την ευρυτάτην συνωμοτικήν οργάνωσιν του ΕAM. Αλλά δεν υπήρχον επίσης τότε ούτε βρετανικαί δυνάμεις διαθέσιμοι, διότι είχαν απορροφηθή από τα τρία ευρωπαϊκά μέτωπα, τα οποία, κατά τους κρίσιμους εκείνους μήνας - Σεπτέμβριον και Οκτώβριον 1944 - επιέζοντο σφοδρώς από τον Χίτλερ, αποβλέποντα εις τον εξαναγκασμόν χωριστής ειρήνης... Και είχε μάλιστα φθάσει εις τόσον βαθμόν η έλλειψις διαθεσίμων βρετανικών δυνάμεων, ώστε να αναγκασθώ μίαν ημέραν, εις τον πρεσβευτήν της Μεγ. Βρετανίας, ο οποίος μου ωμίλει περί αποστολής εις την Ελλάδα "εκατοντάδων" ή και "δεκάδων" ανδρών, να δώσω την απάντησιν, ότι "έχω την εντύπωσιν, ότι ομιλώ με αντιπρόσωπον του Λουξεμβούργου...".
(...) Ιδού, διατί, μόνον η συμμετοχή του ΚΚΕ εις την Κυβέρνησίν μας ήνοιγε τας πύλας της Ελλάδος. Και διά τούτο την επεδίωξα - και ευτυχώς κατωρθώθη... Καθώς επίσης, μόνον το σύμφωνον της Καζέρτας, όπου ο ΕΛΑΣ, διά του Αρχηγού του, υπέγραψε την υποταγήν του εις το Βρετανικόν Στρατηγείον και προσεκάλεσε τους Βρετανούς εις την Ελλάδα, καθίστα Συμμαχικώς εύκολον την παρουσίαν των...
Αλλά υπάρχει και το δεύτερον στάδιον, ο αφοπλισμός του ΕΛΑΣ. Διότι εφ' όσον το ΚΚΕ παρέμεινε πάνοπλον, η Ελληνική Κυβέρνησις, καθώς ελέγαμεν τότε, ήτο απλώς "η περικεφαλαία του ΕΑΜικού Κράτους...".
Αλλά πότε θα έπρεπε ν' αποφασισθή η αποστράτευσις; Θα έπρεπε ν' αποφασισθή αμέσως, ή να αναβληθή δι' αργότερον; Το ζήτημα του χρόνου ήτο κρισιμώτατον. Το ΚΚΕ εζήτει αναβολήν. Και αι γενικώτεραι συνθήκαι την ηυνόουν. Εφόσον εξηκολουθεί ο πόλεμος εναντίον του Ναζισμού, ηδύνατο να θεωρηθή παράλογος η άμεσος αποστράτευσις δυνάμεων της Εθνικής Αντιστάσεως. Και δι' αυτό ουδαμού της Ευρώπης συνέβη...
Αλλά μου ήτο σαφές, ότι ο χρόνος ειργάζετο υπέρ του ΚΚΕ.
Και εσωτερικώς, διότι θα εξησφάλιζεν εν τω μεταξύ την πλήρη διάβρωσιν - όπως φαίνεται να συνέβη εις την Τσεχοσλοβακίαν. Και εξωτερικώς, διότι τότε η Σοβιετική Ενωσις ευρίσκετο ακόμη εις την θανάσιμον εμπλοκήν με τον Ναζισμόν και επροφυλάσσετο να διατάραξη τας Συμμαχικάς σχέσεις της. Και διά τούτο ακριβώς παρέστησε, καθ' όλον τον Δεκέμβριον, τον ουδέτερον - και μάλιστα μέχρι του σημείου να μας αναγγείλη την 30ήν Δεκεμβρίου, την αποστολήν πρέσβεως, ενώ ακόμα αι μάχαι εμαίνοντο εις τας Αθήνας...
Και διά τούτο επέμεινα ανενδότως εις την άμεσον αποστράτευσιν. Και η 10η Δεκεμβρίου έμενεν αμετακίνητος...
Το συμπέρασμα είναι ότι ο Δεκέμβριος ημπορεί να θεωρηθή "δώρον του Υψίστου". Αλλά, διά να ύπαρξη ο Δεκέμβριος, έπρεπε προηγουμένως να είχωμεν έλθει εις την Ελλάδα. Και τούτο ήτο δυνατόν μόνον με την συμμετοχήν και του ΚΚΕ εις την κυβέρνησιν, δηλαδή με τον Λίβανον. Και διά να ευρεθούν εδώ οι Βρετανοί, οι οποίοι ήσαν απαραίτητοι διά την Νίκην, έπρεπε προηγουμένως να είχεν υπογραφή το Σύμφωνον της Καζέρτας. Και διά να μη γίνη η Στάσις - "το δώρον του Υψίστου" - έπρεπε προηγουμένως να επιμείνω εις την άμεσον αποστράτευσιν του ΕΛΑΣ και να θέσω το ΚΚΕ ενώπιον του διλήμματος ή να αποδεχθή ειρηνικώς τον αφοπλισμόν του ή να επιχειρήση την Στάσιν, υπό συνθήκας όμως πλέον, αι οποίαι ωδήγουν εις την συντριβήν του. Αυτή είναι η ιστορική αλήθεια.
Μετ' εξαίρετου τιμής
Γ. Παπανδρέου
1/3/48».
Λαμπρές σελίδες
Στις 33 μέρες των μαχών της Αθήνας και του Πειραιά, το ΚΚΕ, το ΕΑΜ, ο ΕΛΑΣ έγραψαν λαμπρές σελίδες. Ο ηρωισμός, η αυτοθυσία έφτασαν στο επίπεδο που χαρακτηρίζει κάθε μαχόμενο λαϊκό κίνημα που έχει το δίκιο με το μέρος του. Δόθηκαν δεκάδες μάχες, αρκετές νικηφόρες. «Ολοι στις επάλξεις του αγώνα. Ολοι στα οδοφράγματα», ήταν το διάγγελμα της ΚΕ του ΕΛΑΣ.
Σε απόφαση του ΠΓ της ΚΕ του ΚΚΕ γράφεται για τις μάχες στην περιοχή των προσφυγικών, αλλά και άλλων σημείων: «Καταλήφθηκαν ολοκληρωτικά οι φυλακές Αβέρωφ και πιάστηκαν 120 δοσίλογοι. Στην οδό Πειραιώς οι Αγγλοι επειδή ο λαός αχρήστευσε με ορύγματα ένα τανκ, έβαλλαν από την Ακρόπολη με το πυροβολικό και κατερείπωσαν τα γύρω σπίτια. Επίσης έβαλαν φωτιά και έκαψαν τη Λαχαναγορά. Σε όλες τις συνοικίες του Πειραιά και της Κοκκινιάς έχουν οργανωθεί ομάδες θανάτου με το σύνθημα: "Λευτεριά ή θάνατος". Στις μάχες του Δεκέμβρη οι μαχητές του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ χρησιμοποίησαν μαζί με τον ένοπλο αγώνα και όλες τις μορφές πάλης, με διαδηλώσεις και συλλαλητήρια. Εστηναν οδοφράγματα, έκαναν σαμποτάζ. Ανοιγαν αντιαρματικές τάφρους, μετέφεραν τραυματίες και τρόφιμα. Συνολικά στις επιχειρήσεις του Δεκέμβρη πήραν μέρος 60.000 αγγλικού στρατού με 80 αεροπλάνα, 200 τανκ, πολλά πολυβόλα, ενώ μονάδες του αγγλικού στόλου κανονιοβολούσαν την πρωτεύουσα μαζί με 6.000 της ορεινής ταξιαρχίας, τις δυνάμεις της "Χ", του ιερού λόχου της χωροφυλακής, καθώς και 12.000 ταγματασφαλίτες που εξοπλίστηκαν από την κυβέρνηση Παπανδρέου, αφού τους φόρεσαν άλλα ρούχα αντί τα γνωστά που φορούσαν οι ταγματασφαλίτες.
Τις εχθρικές αυτές δυνάμεις τις αντιμετώπισαν τις πρώτες κρίσιμες μέρες το Α' Σώμα Στρατού του ΕΛΑΣ με 6.500 άνδρες με ελαφρύ οπλισμό και 3.500 άνδρες της ΙΙ Μεραρχίας και ο λαός της Αθήνας και του Πειραιά που βρέθηκε επί ποδός πολέμου. Τους πολέμησε τετράγωνο το τετράγωνο, σπίτι το σπίτι. Κατά τα μέσα Δεκέμβρη, ο ΕΛΑΣ με ορμητικές επιθετικές ενέργειες περιόρισε τον αντίπαλο στο χώρο ανάμεσα στην Ομόνοια, στο Σύνταγμα και το Κολωνάκι, στη Σκομπία όπως την ονόμασε ο λαός. Δεν έγινε όμως δυνατόν να συγκεντρωθούν δυνάμεις του ΕΛΑΣ στο βασικό μέτωπο ενάντια στην κυβέρνηση, τα ένοπλα τμήματά της και τους Αγγλους στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες πόλεις σε όλη την Ελλάδα. Δεν υπήρχε τέτοιο σχέδιο και προετοιμασία με πανστρατιά.
Η συγκέντρωση δυνάμεων θα συνέβαλε, και με δεδομένη τη δυσκολία να παρέμβουν και οι Αμερικάνοι, όπως έκαναν αργότερα την περίοδο του ΔΣΕ, το λαϊκό κίνημα σε συνάρτηση και με άλλες προϋποθέσεις, να κινηθεί σε νικηφόρα πορεία ή και να ανασυντάσσεται για νικηφόρα αντεπίθεση.
Στην ένοπλη πάλη είναι αναγκαία η μεγάλη υπεροχή με συγκέντρωση δυνάμεων στο αποφασιστικό σημείο, π.χ. Αθήνα, και σε μεγάλες πόλεις, και την κατάλληλη στιγμή και με πανστρατιά, όπως λέγεται. Ομως, το Δεκέμβρη βασικές δυνάμεις του ΕΛΑΣ βρέθηκαν μακριά από την Αθήνα σε δευτερεύουσα αποστολή, πολεμώντας τον ΕΔΕΣ στην Ηπειρο.
Η ένοπλη πάλη από τη στιγμή που αρχίζει πρέπει να τραβήξει αποφασιστικά έως το τέλος. Να εξασφαλίζεται αιφνιδιασμός του εχθρού τη στιγμή που τα στρατεύματά του είναι σκόρπια, να διατηρείται η ηθική υπεροχή και με συνεχείς μικρές νίκες. Χρειάζεται αποφασιστικότητα, πέρασμα στην επίθεση και όχι μόνο άμυνα.
Το Κόμμα το Δεκέμβρη και το λαϊκό κίνημα δεν εξασφάλισαν τέτοιες προϋποθέσεις και σχέδιο. Η ένοπλη σύγκρουση δεν πήρε δηλαδή χαρακτηριστικά πάλης για την εξουσία. Ακόμα και στη διάρκειά της παρέμενε η θέση για κυβέρνηση εθνικής ενότητας και ομαλή δημοκρατική εξέλιξη.
Στις 5 Γενάρη 1945 άρχισε η υποχώρηση του ΕΛΑΣ και χιλιάδων αγωνιστών. Ακολούθησε η απαράδεκτη συμφωνία της Βάρκιζας που αφοπλίστηκε ο λαός».
Επίκαιρα διδάγματα
«Το ΚΚΕ μελετά την ιστορία του ...προσπαθώντας ταυτόχρονα να εξάγει χρήσιμα διδάγματα από την εμπειρία του. Η ιστορική μελέτη δεν αποτελεί απλώς μια καταγραφή ή αποτίμηση του παρελθόντος. Μπορεί και πρέπει να γίνεται ιδεολογικό όπλο, να ενισχύει τα μεθοδολογικά εργαλεία ανάλυσης για το παρόν και το μέλλον του κινήματός μας. Σε αυτή τη βάση το ΚΚΕ αντιμετωπίζει και τη συγγραφή της Ιστορίας του των χρόνων 1950-1968, που αποτελούν το περιεχόμενο του Β' ΤΟΜΟΥ (ΔΟΚΙΜΙΟΥ) της Ιστορίας του ΚΚΕ...
Στέκεται πρωταρχικά στο θεμελιώδες πολιτικό πρόβλημα, στη στρατηγική του. Επιχειρεί να απαντήσει στο γιατί δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει σωστά το θέμα της πολιτικής εξουσίας.
Θεωρούμε ότι ως πηγή γνώσης και συμπερασμάτων τα χρόνια 1940-1945 έχουν ιδιαίτερη σημασία. Ουσιαστικά, παρόμοια συμπεράσματα με αυτής της πενταετίας βγαίνουν και με τη μελέτη των χρόνων 1946-1949, αν και οι συνθήκες ήταν διαφορετικές.
Για τα χρόνια της ΕΑΜικής Αντίστασης, το ΚΚΕ έχει υπογραμμίσει και στο παρελθόν τα παρακάτω, ανάμεσα σε άλλα:
Τις ημέρες της απελευθέρωσης από τους Γερμανούς (12 Οκτώβρη 1944) στην Ελλάδα είχε διαμορφωθεί επαναστατική κατάσταση. Ταυτόχρονα, το ΕΑΜ κυριαρχούσε, ενώ ο αστικός κρατικός μηχανισμός ήταν σμπαραλιασμένος. Η αστική κυβέρνηση που είχε δημιουργηθεί βρισκόταν στην Αίγυπτο και οι Εγγλέζοι δεν είχαν καταφθάσει ακόμα στην Ελλάδα.
Το βασικό συμπέρασμα είναι ότι το Κόμμα μας, παρά την τεράστια συνεισφορά και τον πρωταγωνιστικό ρόλο του, δεν μπόρεσε να διαμορφώσει τη στρατηγική που θα οδηγούσε προς την επαναστατική επίλυση του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας και τότε ακόμη, ιδίως μετά το 1943, που οι συνθήκες επέβαλαν να θέσει το ζήτημα της επαναστατικής κατάκτησης της εξουσίας. Ετσι, οδηγήθηκε στην υπαγωγή του ΕΛΑΣ στο εγγλέζικο στρατηγείο της Μ. Ανατολής (5 Ιούλη 1943) και αργότερα στις συμφωνίες του Λιβάνου (20 Μάη 1944) και της Καζέρτας (26 Σεπτέμβρη 1944), για να διατηρήσει και να διευρύνει την "εθνική ενότητα". Δε διαμόρφωσε τις υποκειμενικές προϋποθέσεις μιας πορείας, που, ανάλογα και με άλλους παράγοντες, μπορούσε να οδηγήσει στη νίκη.
Πρώτα απ' όλα, δεν εκτίμησε σωστά τη σύμπλεξη του κοινωνικοταξικού περιεχομένου της λαϊκής πάλης με το εθνικοαπελευθερωτικό. Αυτή η σύμπλεξη, πέρα από τις πολιτικές και πολεμικές συγκρούσεις με τις στρατιωτικές οργανώσεις του "δοσιλογισμού", επιβεβαιώνεται και από τις ένοπλες συγκρούσεις του ΕΛΑΣ με τις αντιχιτλερικές και τις αγγλόφιλες οργανώσεις, όπως ο ΕΔΕΣ. Στο ίδιο συμπέρασμα οδηγούν και οι συνεχείς προστριβές του ΕΛΑΣ με τους Εγγλέζους, η αμείωτη ιδεολογική και πολιτική πάλη των αστικών ελληνικών κυβερνήσεων της Μέσης Ανατολής κατά της ΠΕΕΑ και του ΕΑΜ - ΕΛΑΣ, η συχνή συνεργασία αστικών οργανώσεων με τους κατακτητές, για την αντιμετώπιση της "ερυθράς απειλής", καθώς και η αιματηρή καταστολή, από τους Εγγλέζους και την ελληνική κυβέρνηση στο Κάιρο, της ηρωικής "Αντιφασιστικής Στρατιωτικής Οργάνωσης" (ΑΣΟ) τον Απρίλη του 1944.
Οι δυνάμεις που συμμετείχαν στο ΕΑΜ εξέφραζαν διαφορετικά συμφέροντα. Εκτός από το ΚΚΕ, συμμετείχαν και δυνάμεις σοσιαλδημοκρατικές, φιλελεύθερες, γενικά αστικής πολιτικής κατεύθυνσης. Επρεπε να θεωρηθεί βέβαιο ότι, εξαιτίας των ταλαντεύσεων που προσιδιάζουν στη φύση τέτοιων κομμάτων και ατόμων και που δεν είναι διατεθειμένα να φτάσουν μέχρι το τέλος του δρόμου, δεν ήταν δυνατό η εργατική τάξη να βαδίσει μαζί τους σε όλες τις φάσεις της πάλης, πολύ περισσότερο όσο πλησίαζε το τέλος της Κατοχής και το ζήτημα της εξουσίας (ποιος - ποιον) ετίθετο επί τάπητος. Το ΚΚΕ δεν πήρε υπόψη του ότι η ιδεολογικοπολιτική διαπάλη διεξάγεται και στο πλαίσιο της συμμαχίας και ότι για την επιτυχή έκβαση της ταξικής πάλης δεν επιτρέπονται επιζήμιοι συμβιβασμοί. Πολύ περισσότερο, όταν οι συμβιβασμοί δεν αντιστοιχούν στο συσχετισμό των δυνάμεων που υπάρχει ανάμεσα στους συμμάχους.
Ηταν επίσης αναγκαίο να μελετηθεί η στρατηγική των Εγγλέζων και των εγχώριων αστικών δυνάμεων, οι ελιγμοί τους, και ανάλογα να προσαρμοστεί η στρατηγική του ΚΚΕ.
Η κριτική αποτίμηση, μακριά από τη λαθολογία και το μηδενισμό, εστιάζεται στην ικανότητα του ΚΚΕ να επιβεβαιώνει σε κάθε φάση του αγώνα τον αυτοτελή ιδεολογικοπολιτικό και οργανωτικό ρόλο του. Αυτός ο ρόλος εκφράζεται με την επιστημονική θεμελίωση της στρατηγικής του, στη βάση της εφαρμογής στις συγκεκριμένες συνθήκες, αλλά και της ανάπτυξης της θεωρίας του επιστημονικού κομμουνισμού. Εκφράζεται, κατά συνέπεια, με την αντικειμενική ανάλυση των κοινωνικοοικονομικών αντιθέσεων, της διάταξης των ταξικών δυνάμεων, του πολιτικού συσχετισμού, της τακτικής του ταξικού αντιπάλου.
Η αυτοτελής δράση του ΚΚ διασφαλίζει πολιτική συμμαχιών που δεν υποθηκεύει τα στρατηγικά συμφέροντα της εργατικής τάξης, στο όνομα κάποιων πρόσκαιρων επιτυχιών. Οι συμμαχίες, αναπόσπαστο στοιχείο της στρατηγικής, προϋποθέτουν συμβιβασμούς, που όμως δε θα θίγουν την προώθηση της στρατηγικής του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Η ιστορική εξέλιξη, επίσης, έχει αποδείξει με οδυνηρό πολλές φορές τρόπο ότι αν το αστικό κράτος δεν τσακιστεί από τις επαναστατικές δυνάμεις, η δυνατότητα εγκαθίδρυσης και στερέωσης της διάδοχης εξουσίας τίθεται υπό αίρεση. Στο ζήτημα αυτό η αστική τάξη διαθέτει μεγάλη εμπειρία και αμείλικτη αποφασιστικότητα» (από τη «ΔΙΑΚΗΡΥΞΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΓΙΑ ΤΑ 90ΧΡΟΝΑ ΤΟΥ ΚΚΕ»).
Επίκαιρα συμπεράσματα που δυναμώνουν την πάλη μας για το σοσιαλισμό.
Κατά τους αστούς, ο Δεκέμβρης ήταν μία «κομμουνιστική στάση» και μια επιλογή «εθνικού διχασμού»! Κατά τους οπορτουνιστές, που συνηθίζουν να ασελγούν επί των λαϊκών αγώνων που υπερβαίνουν το αστικό πλαίσιο, ο Δεκέμβρης ήταν ένας ακατανόητος τυχοδιωκτισμός!
Ο Δεκέμβρης κατατάσσεται αμετάκλητα στις μεγάλες ώρες της ταξικής πάλης στην Ελλάδα, στις κορυφαίες φάσεις της πορείας του λαϊκού μας κινήματος, κατά τον εικοστό αιώνα.
Οσα κι αν γραφτούν εναντίον του Δεκέμβρη, κατευθυνόμενα ή ανιστόρητα, θα μένει ζωντανό το πύρινο σύνθημα του πανό της ιστορικής φωτογραφίας:
ΟΤΑΝ Ο ΛΑΟΣ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΜΠΡΟΣΤΑ
ΣΤΟΝ ΚΙΝΔΥΝΟ ΤΗΣ ΤΥΡΑΝΝΙΑΣ,
ΔΙΑΛΕΓΕΙ 'Η ΤΙΣ ΑΛΥΣΙΔΕΣ 'Η ΤΑ ΟΠΛΑ.
03/12/10
Ζούμε μέρες απόλυτης παραφροσύνης! Θα 'λεγε κανείς ότι όλες οι δυνάμεις του φρενοκομείου έχουν ενωθεί και σαρώνουν τις κοινωνίες της Ευρώπης απ' άκρη σ' άκρη!
Ομως, αυτό το «τρελάδικο» δεν είναι προϊόν κάποιας διαταραγμένης φύσης. Αποτελεί, αντίθετα, την τυπική λειτουργία ενός συστήματος που φέρει μέσα στο γονιδίωμά του την τρέλα του μισανθρωπισμού, της αναρχίας και της κεφαλαιοκρατικής κτηνωδίας.
Ιδού, λοιπόν, τι σημαίνει καπιταλισμός, και μάλιστα με τα ίδια τα δικά τους στοιχεία:
*
Από τη μια μεριά έχουμε:
Τον ελληνικό λαό να αποδεκατίζεται από μια πολιτική που, μέσω του μνημονίου, υπαγορεύει αφαίμαξη λαϊκών εισοδημάτων, ύψους 30 δισ. ευρώ.
Τον βρετανικό λαό να βιώνει τη μεγαλύτερη μεταπολεμική αφαίμαξη, ύψους 80 δισ. στερλινών.
Τον ιρλανδικό λαό να καλείται να θυσιαστεί υποβαλλόμενος σε νέο πρόγραμμα λιτότητας, ύψους 15 δισ. ευρώ.
Ολους τους λαούς των κρατών - μελών της ΕΕ, από Γαλλία και Γερμανία, μέχρι Πορτογαλία, Ισπανία και Ιταλία (για να περιοριστούμε στα κράτη της Ευρωζώνης), να υφίστανται μια άνευ προηγουμένου πολιτική λιτότητας, με εξάρθρωση των ασφαλιστικών τους δικαιωμάτων, «πάγωμα» μισθών, κατάλυση κάθε έννοιας ασφάλειας στις εργασιακές σχέσεις, απολύσεις και κάθε λογής βαρβαρότητα.
*
Και, τώρα, από την άλλη μεριά:
Οπως ανακοίνωσε χτες η Κομισιόν, από τον Οκτώβρη του 2008, δηλαδή από την εκδήλωση της χρηματοπιστωτικής κρίσης, το ποσό που έχει διατεθεί στις ευρωπαϊκές τράπεζες για την ενίσχυσή τους έχει ξεπεράσει τα 4,6 τρισεκατομμύρια ευρώ!
Είναι φοβερό, είναι ασύλληπτο, είναι πέρα από κάθε λογική: Η ανεργία θερίζει, η φτώχεια σαρώνει, οι λαοί της Ευρώπης αρχίζουν να ψάχνουν ξανά την τύχη τους στη μετανάστευση, αλλά στις ευρωπαϊκές τράπεζες, μέσα στα δύο αυτά χρόνια του «κατακλυσμού», έχουν διατεθεί ένα βουνό λεφτά και για την ακρίβεια 4,589 τρισ. ευρώ!
Μάλιστα, τα 2 τρισ. ευρώ από αυτό το μυθικό ποσό έχουν ήδη απορροφηθεί από τις τράπεζες μέσα στα έτη 2008 - 2009 (με άδηλο ακόμη το ακριβές ποσό που έχουν εισπράξει οι τράπεζες εντός του 2010). Δηλαδή, εδώ δε μιλάμε γενικά για «εγγυήσεις» ή για πακέτα «στήριξης» χωρίς αντίστοιχες εκταμιεύσεις.
Πρόκειται για ζεστό χρήμα, το οποίο έχει μετακινηθεί, απευθείας, από τα κρατικά ταμεία στα ταμεία του χρηματοπιστωτικού τομέα!
*
Δίπλα στα προηγούμενα ας προστεθεί και τούτο:
Οπως ανακοίνωσε το οικονομικό πρακτορείο «Thomson Reuters», αυτή τη στιγμή σε όλο τον κόσμο οι πολυεθνικοί όμιλοι - πέραν εκείνων του χρηματοπιστωτικού τομέα - διαθέτουν σε ρευστό χρήμα ένα ποσό που ανέρχεται στα 4,3 τρισ. δολάρια, με το 1,17 τρισ. από αυτά να βρίσκονται σε ευρωπαϊκές εταιρείες!
*
Το συμπέρασμα είναι προφανές: Με τα χρήματα αυτά που ενθυλακώνει η χρηματιστική ολιγαρχία, η σύμφυση δηλαδή του βιομηχανικού με το τραπεζικό κεφάλαιο,
η Ευρώπη και ο κόσμος όλος θα μπορούσαν να έχουν εξαφανίσει τη λέξη «λιτότητα» για τα υπόλοιπα εκατό χρόνια!
*
Αν αυτός ο πέραν πάσης φαντασίας πλούτος δεν αποτελούσε ιδιοκτησία των κηφήνων και των σφετεριστών, αν βρισκόταν στα χέρια όσων τον παράγουν, τότε οι έννοιες «φτώχεια», «ανεργία» και «εξαθλίωση» θα είχαν εξαφανιστεί και στη θέση τους θα είχε αναδυθεί ο πραγματικός πλούτος, δηλαδή το δικαίωμα του ανθρώπου να χαρεί τη ζωή του, να αναπτύξει ολόπλευρα την επιστημονική του κατάρτιση, τη μορφωτική του καλλιέργεια, τον ελεύθερο χρόνο του, τα ταλέντα και τα ενδιαφέροντά του.
***
Εχουμε απέναντί μας ένα σύστημα που λειτουργεί σαν τονΕρυσίχθονα του Οβίδιου που, λόγω της ασέβειάς του προς τη Δήμητρα, τιμωρήθηκε με αιώνια ακόρεστη πείνα, σε σημείο που άρχισε να κατατρώει τις ίδιες τις σάρκες του.
Σε αντίθεση, όμως, με τον Ερυσίχθονα, ο καπιταλισμός τρέφεται από τις σάρκες των μισθωτών σκλάβων του. Η «ακόρεστη πείνα» του κεφαλαίου για κέρδη κι άλλα κέρδη είναι αυτή που οδηγεί τον πλανήτη σε μια πρωτοφανή στην ιστορία λεηλασία των εργαζομένων.
Ο ιμπεριαλισμός, δηλαδή ο καπιταλισμός στο ανώτατο στάδιό του, το μονοπωλιακό του στάδιο, εμφανίζεται μπροστά στα μάτια ολόκληρης της ανθρωπότητας με την αποκρουστική μορφή του αιμοβόρου Μινώταυρου.
*
Τα στοιχεία που με κυνισμό δημοσιοποιούν η Κομισιόν και τα διεθνή πρακτορεία, πιστοποιούν ότι ο βαθμός της εκμετάλλευσης των αδυνάμων έχει φτάσει στα όρια του κανιβαλισμού!
Οι εργαζόμενοι δημιουργούν, παράγουν, κι ο αμύθητος πλούτος που έχει γεννηθεί από το αίμα και τον ιδρώτα τους όχι μόνο δεν επιστρέφει στους ίδιους ως ανταμοιβή των κόπων τους, αλλά τους ζητούνται κι από πάνω νέες θυσίες, τη στιγμή που οι κεφαλαιοκράτες εισπράττουν τρισεκατομμύρια!
*
Η καπιταλιστική κρίση, μια κρίση που εκδηλώθηκε ως χρηματοπιστωτική, πήρε τη μορφή της κρίσης δανεισμού και τώρα - σε μια αποθέωση της ληστρικής φύσης του κρατικομονοπωλιακού καπιταλισμού - έχει μετατραπεί σε κρίση χρέους, με τα μονοπώλια, από τη μια, να ξαφρίζουν το δημόσιο ταμείο και, από την άλλη, να φορτώνουν τις ζημιές τους στις πλάτες των λαών, περιγράφεται από τους καπιταλιστές σαν «ευκαιρία».
Εννοούν ότι βρήκαν την «ευκαιρία» να γυρίσουν τον προλετάριο στην εποχή του χαλκού. Αλλά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος: Να δοθεί η ευκαιρία, αυτή τη φορά στους λαούς, να βγουν μαζικά στο προσκήνιο της Ιστορίας και να δώσουν, τελεσίδικα, τη δική τους απάντηση πάνω στο από κάθε άποψη επίκαιρο δίλημμα: «Σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα;»...
Νίκος ΜΠΟΓΙΟΠΟΥΛΟΣΟι «θεραπείες σοκ» στην οικονομία, συνοδεύονται κατά κανόνα, όπως αποδεικνύει η διεθνής εμπειρία, από δύο συνέπειες: Φτώχεια για μεγάλα κομμάτια του πληθυσμού και υπονόμευση (πολλές φορές απόλυτη κατάργηση) των ατομικών ελευθεριών και δημοκρατικών κανόνων. Η φτώχεια εξ αιτίας των μέτρων -σοκ της κυβέρνησης είναι ήδη εμφανής. Ταυτόχρονα η υπονόμευση των δημοκρατικών κανόνων εμφανίζεται ως μόνη επιλογή που διαθέτει πια η ελληνική κυβέρνηση προκειμένου να συνεχίσει το έργο της απορρύθμισης της ελληνικής οικονομίας.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία (Λούκα Κατσέλη) «ο ένας στους πέντε Έλληνες ζει κάτω από το όριο της φτώχειας». Το όριο υπολογίζεται στα 6.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα ανά άτομο και στα 13.608 ευρώ ετήσιο εισόδημα όταν πρόκειται για τετραμελή οικογένεια.
Σύμφωνα με επίσημα στοιχεία (Λούκα Κατσέλη) «ο ένας στους πέντε Έλληνες ζει κάτω από το όριο της φτώχειας». Το όριο υπολογίζεται στα 6.000 ευρώ ετήσιο εισόδημα ανά άτομο και στα 13.608 ευρώ ετήσιο εισόδημα όταν πρόκειται για τετραμελή οικογένεια.
Το 22% των πολιτών που ζουν κάτω από το όριο της φτώχειας ανήκουν στην τρίτη ηλικία, το 23% είναι κάτω από 17 ετών και το 42% είναι άνεργοι.
Εντυπωσιακό είναι το στοιχείο το ότι τα τελευταία χρόνια η εργασία δεν αρκεί για να αποτρέψει τη φτώχεια. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι επίσης ότι ο ένας στους επτά εργαζόμενους χάνει το σπίτι του από την τράπεζα.
Ενδεικτικό του τι πρόκειται να ακολουθήσει είναι το λουκέτο που μπαίνει στον ξενώνα για υπερήλικες άστεγους της οδού Πατησίων, όπως επίσης και στο Πολυκεέντρο για ΑΜΕΑ στην Κολοκυνθού και Κοινωνικό Φαρμακείο στη Βαρβάκειο του Δήμου Αθηναίων, εξ αιτίας της δικαστική απόφαση της 22ας Νοεμβρίου με την οποία δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις 61 ατόμων.
Τις τριτοκοσμικές συνθήκες διαβίωσης που μας επιφυλάσσουν οι περικοπές των δαπανών του δημοσίου μπορούμε ήδη να τις αντιληφθούμε περπατώντας στους γεμάτους δρόμους σκουπίδια ή αν χρειαστούμε τις υπηρεσίες δημόσιων νοσοκομείων. Πολύ σύντομα ανάλογες (τριτοκοσμικές συνθήκες) θα επικρατούν στα δημόσια σχολεία...
Είναι προφανές ότι μια οικονομική πολιτική η οποία βάλλει κατά της πλειοψηφίας των εργαζομένων της χώρας, είναι αδύνατο να διατηρήσει επί μακρόν την ανοχή τους. Η κυβέρνηση έχει ήδη αποφασίσει πως θα αντιμετωπίσει δια της πυγμής τις αντιδράσεις.
Εντυπωσιακό είναι το στοιχείο το ότι τα τελευταία χρόνια η εργασία δεν αρκεί για να αποτρέψει τη φτώχεια. Ενδεικτικό της κατάστασης είναι επίσης ότι ο ένας στους επτά εργαζόμενους χάνει το σπίτι του από την τράπεζα.
Ενδεικτικό του τι πρόκειται να ακολουθήσει είναι το λουκέτο που μπαίνει στον ξενώνα για υπερήλικες άστεγους της οδού Πατησίων, όπως επίσης και στο Πολυκεέντρο για ΑΜΕΑ στην Κολοκυνθού και Κοινωνικό Φαρμακείο στη Βαρβάκειο του Δήμου Αθηναίων, εξ αιτίας της δικαστική απόφαση της 22ας Νοεμβρίου με την οποία δεν ανανεώθηκαν οι συμβάσεις 61 ατόμων.
Τις τριτοκοσμικές συνθήκες διαβίωσης που μας επιφυλάσσουν οι περικοπές των δαπανών του δημοσίου μπορούμε ήδη να τις αντιληφθούμε περπατώντας στους γεμάτους δρόμους σκουπίδια ή αν χρειαστούμε τις υπηρεσίες δημόσιων νοσοκομείων. Πολύ σύντομα ανάλογες (τριτοκοσμικές συνθήκες) θα επικρατούν στα δημόσια σχολεία...
Είναι προφανές ότι μια οικονομική πολιτική η οποία βάλλει κατά της πλειοψηφίας των εργαζομένων της χώρας, είναι αδύνατο να διατηρήσει επί μακρόν την ανοχή τους. Η κυβέρνηση έχει ήδη αποφασίσει πως θα αντιμετωπίσει δια της πυγμής τις αντιδράσεις.
Ήδη η πολιτική επιστράτευση των ναυτεργατών περιγράφει αυτό που πολλές φορές ακούσαμε από κυβερνητικά χείλη: «Βρισκόμαστε σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης και απαιτούνται έκτακτα μέτρα».
Η δια της πυγμής επιβολή του οικονομικού προγράμματος του ΔΝΤ εκ των πραγμάτων υποχρεώνει την κυβέρνηση να ακροβατήσει στο όριο της δημοκρατικής νομιμότητας. Όσο οι οδυνηρές συνέπειες των μέτρων διαχέονται σε μεγαλύτερα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας τόσο περισσότερο η κυβέρνηση θα μπαίνει στον πειρασμό να συμπεριφερθεί ως κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης.
Η δια της πυγμής επιβολή του οικονομικού προγράμματος του ΔΝΤ εκ των πραγμάτων υποχρεώνει την κυβέρνηση να ακροβατήσει στο όριο της δημοκρατικής νομιμότητας. Όσο οι οδυνηρές συνέπειες των μέτρων διαχέονται σε μεγαλύτερα κομμάτια της ελληνικής κοινωνίας τόσο περισσότερο η κυβέρνηση θα μπαίνει στον πειρασμό να συμπεριφερθεί ως κυβέρνηση εκτάκτου ανάγκης.
Πάντως, στο ερώτημα μέχρι που μπορεί να φτάσει η (κάθε) κυβέρνηση η απάντηση είναι μια και μας αφορά όλους: Μέχρι εκεί που θα της το επιτρέψουμε ως κοινωνία...
Το Μνημόνιο και τα διόδια
30/11/10
Πάνε αιώνες, σε πολιτικό χρόνο, αφότου πρωτοκυκλοφόρησε ένας «αστικός μύθος», από αυτούς που δεν τους έχει γραφτεί ζωή πέραν του τριμήνου. «Μόλις μπούμε στην ΕΟΚ θα καταργηθούν τα διόδια, γιατί ο Ευρωπαίοι δεν πληρώνουν, άρα κι εμείς σαν Ευρωπαίοι που θα γίνουμε δεν θα πρέπει να πληρώνουμε»... Και, φυσικά, δεν πάψαμε ποτέ να πληρώνουμε. Οπως δεν πάψαμε ποτέ να παίζουμε τη ζωή μας κορόνα-γράμματα στις εθνικές· κι όχι μονάχα επειδή είμαστε κακομαθημένοι οδηγοί, αλλά και επειδή το οδικό δίκτυο, από την κατασκευή και τις αμέτρητες ανακατασκευές του οποίου θησαύρισαν πολλοί στυλοβάτες του έθνους, παραμένει επικίνδυνο. Και βέβαια πανάκριβο. Τα διόδια όχι μόνο δεν καταργήθηκαν, αλλά και πολλαπλασιάστηκαν και η τιμή τους αυξήθηκε κατακορύφως, σε πλήρη αναντιστοιχία με ό,τι προσφέρεται στους εποχούμενους.Με τα διόδια, λοιπόν, συμβαίνει ό,τι περίπου και με το Μνημόνιο. Πρώτον, πληρώνουμε σήμερα, πληρώνουμε δηλαδή επί δεκαετίες, «για να φτιάξουν αργότερα τα πράγματα». Δεύτερον, επειδή τα πράγματα δεν φτιάχνουν (ούτε οι δρόμοι ούτε τα οικονομικά μας), διότι οι «διαχειριστές» έχουν άλλα στο μυαλό τους, καλούμαστε να ξαναπληρώσουμε και μάλιστα περισσότερα, υποχρεωτικά, δίχως δυνατότητα διαφυγής. Τρίτον, τις συχνές υποσχέσεις των αρμοδίων υπουργών ότι θα μειωθεί η τιμή των διοδίων τις ακολουθεί η αύξησή της, ακριβώς όπως τις διαβεβαιώσεις ότι δεν θα ληφθούν νέα οικονομικά μέτρα τις σφραγίζει η λήψη νέων μέτρων. Τέταρτον, η στρατηγική της χρονικής επιμήκυνσης χρησιμοποιείται και στους δύο τομείς, και με το ίδιο πρόσχημα: ότι γίνεται προς το συμφέρον μας. Για το καλό μας (για να συνεχίσουμε να πληρώνουμε και να κινδυνεύουμε) αναβάλλουν οι κοινοπραξίες την παράδοση των οδών (άλλωστε, οι συμβάσεις τους με το κράτος δεν είναι λεπτομερώς γνωστές), για το καλό μας επιμηκύνεται ο χρόνος αποπληρωμής του δανείου με τιμωρητικά αυξημένο επιτόκιο.
Σαν την εθνική οδό Αθηνών - Πατρών είναι το Μνημόνιο: Πληρώνουμε όχι για ν’ αγοράσουμε μια ασφαλή πορεία αλλά για να μας δοθεί το «δικαίωμα» να μπούμε σε κίνδυνο ενόσω άλλοι θα πλουτίζουν από την αγωνία μας. Του Παντελη Μπουκαλα
Οι άρπαγες της Ευρώπης
29/11/10
Χωρίς προηγούμενο μέτρα λιτότητας προβλέπει για το 2011 ο προϋπολογισμός της Πορτογαλίας που ψήφισαν προχθές (σ.σ. τι σύμπτωση) οι σοσιαλιστές κυβερνώντες της χώρας.
Χωρίς προηγούμενο, όμως, για τους Πορτογάλους. Γιατί αρκεί μια απλή ανάγνωση των μέτρων, ώστε να διαπιστώσει κανείς ότι οι Ιβηρες πήραν το σκονάκι με τη συνταγή που «πιλοτικά» εφάρμοσαν ΔΝΤ και Ε.Ε. στο πειραματόζωο Ελλάδα και το αντέγραψαν αυτολεξεί.
Περικοπές μισθών και συντάξεων, κατεδάφιση του όποιου κοινωνικού κράτους, ΦΠΑ 23% και πάει λέγοντας. Στόχος, η μείωση του ελλείμματος από το 7,3% του ΑΕΠ φέτος, στο 4,6% το 2011. Για προσέξτε όμως τα νούμερα. Οι Πορτογάλοι θα υποστούν το «μαρτύριο αλά ελληνικά» με στόχο του χρόνου το έλλειμμα να κλείσει στο 4,6%. Στο μισό από το δικό μας δηλαδή.
Να, γιατί ο Γιώργος και η παρεούλα του λένε, ακόμα και τώρα που δοκιμάζεται σκληρά ο ελληνικός λαός, ψέματα για τα σχέδιά τους. Παλιά μου τέχνη κόσκινο, θα μου πείτε, αλλά φανταστείτε τι σφαγή θα ακολουθήσει αφού, ενώ έχουμε ήδη πάρει τα μέτρα που θα πάρουν οι Πορτογάλοι, το δικό μας έλλειμμα φέτος θα κλείσει σχεδόν στο 10%. Δηλαδή, θα πρέπει ο ελληνικός λαός να υποστεί κι άλλες, τις διπλές και τριπλές περικοπές από αυτές των Πορτογάλων ώστε να καταλήξει στο σημείο από το οποίο οι Πορτογάλοι τώρα ξεκινάνε το δικό τους αγώνα δρόμου. Και διανοηθείτε τι άλλο θα γίνει σε αυτή τη χώρα προκειμένου να φτάσουμε στο στόχο που είναι: έλλειμμα 3%. Αν ένα χρόνο μετά την εισβολή των τροϊκανών και των εδώ εξαπτέρυγών τους στην καθημερινότητά μας το 90% των εργαζομένων βρίσκεται στα όρια της κατάθλιψης, το 2013 το απέραντο φρενοκομείο θα φαντάζει επιεικής χαρακτηρισμός.
Το μεγάλο ζήτημα όμως είναι γιατί επιμένουν σε μια πολιτική που φωνάζει από μακριά πως είναι αδιέξοδη, σε μέτρα που εξοντώνουν λαούς και χώρες. Και όσο αυτοί επιμένουν, τόσο επιβεβαιώνονται εκείνοι που υποστήριζαν ότι τα spreads, οι αγορές, τα ομόλογα, οι κερδοσκόποι και τα πιστόλια πάνω στο τραπέζι είναι μέρος ενός γενικότερου σχεδίου, που δεν έχει στόχο την οικονομική στήριξη των χωρών αλλά την αλλαγή του status quo σε εργασιακά, κοινωνικά αλλά και εθνικά θέματα. Ο κοινωνικός ιστός αλλάζει βίαια, οι γεωπολιτικές ισορροπίες μετατοπίζονται, ο χάρτης της Ευρώπης επανασχεδιάζεται, η Ευρωπαϊκή Ενωση των πολλών ταχυτήτων είναι ορατή περισσότερο από ποτέ.
Αλλά για ποια Ευρωπαϊκή Ενωση μιλάμε. Υπάρχει; Αν υπήρχε, δεν θα δανειζόταν η μια χώρα με 1% και η άλλη με 11%. Αυτό δεν είναι ένωση, είναι γκρουπούσκουλο. Ούτε θα δάνειζε η μια χώρα την άλλη με επιτόκιο τοκογλύφων της Ομόνοιας. Υπολογίζεται ότι, μόνο από τους τόκους των δανείων στην Ελλάδα, η Γερμανία θα εισπράξει φέτος περί τα 600 εκατ. ευρώ! Αυτή είναι η Ευρώπη και η ΟΝΕ και η σύγκλιση για την οποία παραληρούσαν εκσυγχρονιστές και μη τόσα χρόνια. Πόσο αστείοι ακούγονται τώρα όλοι αυτοί που προέβλεπαν και πιπίλιζαν μέχρι πρόσφατα ότι η Ε.Ε. θα εξελιχθεί σε άλλες Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής.
Αποδεικνύεται ένας μηχανισμός που στήθηκε για να εξυπηρετήσει τους ισχυρούς του Βορρά, οι οποίοι γιγαντώθηκαν ακόμη περισσότερο απομυζώντας τις αδύναμες οικονομίες του Νότου. Και τώρα, αφού η αφαίμαξη φαίνεται να ολοκληρώθηκε, κάνουν ό,τι μπορούν για να μετατρέψουν τις χώρες αυτές σε προτεκτοράτα και φτηνούς για την αναψυχή τους προορισμούς, με πολίτες-καφετζήδες που αμείβονται με πουρμπουάρ.
Αλλά αυτό το σχέδιο φαίνεται να βρίσκεται εδώ και πολλά χρόνια σε εξέλιξη. Ας πάρουμε την Ελλάδα για παράδειγμα. Γιατί η χώρα μας έφτασε στη χρεοκοπία; Οσοι βλέπουν πολλή τηλεόραση το πρώτο που θα σκεφτούν είναι ότι επειδή το κράτος είναι σπάταλο, επειδή έχουμε πολλούς δημοσίους υπαλλήλους και συμβασιούχους, επειδή οι συνταξιούχοι παίρνουν 600 ευρώ σύνταξη, ότι μαζί τα φάγαμε και άλλα τέτοια όμορφα. Οχι. Αυτά είναι δικαιολογίες για τον Πεταλωτή και τους... συνεργάτες του στα δελτία των 8.
Φτάσαμε σε αυτό το σημείο γιατί είμαστε μια χώρα που δεν παράγει τίποτα πια. Μια χώρα που κάποτε όμως παρήγε και υποχρεώθηκε από τους Ευρωπαίους εταίρους της, με τη συμφωνία πάντα των ευρω-λιγούρηδων, ή καλύτερα σκέτο λιγούρηδων, πολιτικών μας, να οδηγήσει στο μαρασμό και ουσιαστικά σε εξαφάνιση γεωργία, κτηνοτροφία και αλιεία, που ήταν η ραχοκοκαλιά της οικονομίας της. Μας επιδοτούσαν για να αυτοχειριαστούμε και εμείς πανηγυρίζαμε. Πού είναι το μπαμπάκι μας, τα καπνά μας, το λάδι μας, τα ψάρια μας, το γάλα μας και τα τυριά μας...
Φτάσαμε σε αυτό το σημείο γιατί οι κατά τα άλλα φίλοι μας Ευρωπαίοι δεν εγγυήθηκαν ποτέ τα σύνορά μας, που είναι και σύνορα της Ευρώπης, για να μπορούν να μας πουλάνε υποβρύχια που γέρνουν, τανκς που δεν στρίβουν και αεροπλάνα που είναι τυφλά. Ετσι, η Ελλάδα έγινε ένας από τους καλύτερους και μεγαλύτερους πελάτες όπλων των χωρών που τώρα μας δανείζουν με επιτόκια πιστωτικής κάρτας, για να μπορέσουμε να τους ξεπληρώσουμε τα άχρηστα οπλικά συστήματα που έχουμε ήδη αγοράσει με αστρονομικά ποσά.
Για ποια Ευρωπαϊκή Ενωση των 27 μιλάμε; Ενας πολιορκητικός κριός των Βορείων, ένας μηχανισμός εξυπηρέτησης των γεωπολιτικών παιχνιδιών και συμφερόντων των επίσης φίλων μας, από την άλλη όχθη του Ατλαντικού, είναι. Και μας έχουν βάλει στη μέση. Εκείνο το παλιό συνθηματάκι που έλεγε «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο» πόσο επίκαιρο παραμένει... Του ΔΗΜΗΤΡΗ ΠΑΠΑΘΑΝΑΣΙΟΥ
26/11/10
Πώς μπορεί να υπάρχει «ελευθερία των παραγωγικών δυνάμεων» χωρίς να έχει αφαιρεθεί από αυτές η φυλακή τους; Δηλαδή, χωρίς να καταργηθούν οι σχέσεις παραγωγής που εμποδίζουν τις παραγωγικές δυνάμεις να αναπτυχθούν;
Η απάντηση είναι απόλυτα αρνητική εδώ και 150 χρόνια: Δε γίνεται να ελευθερωθούν οι παραγωγικές δυνάμεις χωρίς να καταργηθεί η φυλακή τους, δηλαδή οι καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής. Δε γίνεται, όσο τα μέσα παραγωγής είναι ιδιοκτησία των καπιταλιστών και ο κοινωνικά παραγόμενος πλούτος αρπάζεται επίσης απ' αυτούς.
Οσοι ζητάνε «ελευθερία στις παραγωγικές δυνάμεις» χωρίς να ζητάνε κατάργηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής καταφεύγουν σε λαθροχειρία συνειδητά.
Είναι η ίδια λαθροχειρία που αντί να λέει «να σωθούν οι καπιταλιστές» ζητάει «να σωθεί η Ελλάδα». Η ίδια λαθροχειρία που ταυτίζει τα συμφέροντα των εργατών με αυτά των καπιταλιστών.
Πίσω από τη διακήρυξη περί ελευθερίας ζητάνε απλά να αφεθούν οι καπιταλιστές ακόμα περισσότερο ασύδοτοι, να δεθούν οι εργάτες ακόμα πιο πολύ στο άρμα της καπιταλιστικής ανάπτυξης.
Αν η κουβέντα γινόταν στο κενό, μεταξύ γνωστού τύπου «διανοουμένων», σε κάποιο μπαρ σε ανύποπτη εποχή, θα έλεγες άστους να ψάχνονται.
Οταν όμως γίνεται δημόσια, μέσα από τις εφημερίδες, την ώρα που καλπάζει η καπιταλιστική κρίση, την ώρα που η επίθεση στα εργατικά δικαιώματα παίρνει χαρακτήρα σύνθλιψης των εργατών, ε, δεν την αφήνεις να πέσει κάτω.
Δεν αφιερώνουν «σεντόνια» οι αστοί στις εφημερίδες τους για να πείσουν την εργατική τάξη να απελευθερωθεί. Αντίθετα, θέλουν να την πείσουν ότι το κεφάλαιο πρέπει να 'ναι ακόμα πιο ελεύθερο στη δράση του να τσακίζει τους εργάτες.
Οσοι - τον καιρό που έκανε επέλαση η αντεπανάσταση - έβλεπαν στη χρήση της λέξης «ελευθερία» την πλήρη διαστροφή του όρου είχαν δίκιο.
Είκοσι χρόνια μετά οι καπιταλιστές δεν κρύβουν λόγια (κι εδώ που τα λέμε, ούτε τότε έκρυβαν...).
Ελευθερία γι' αυτούς ήταν και παραμένει η ανεμπόδιστη διαρκής αύξηση των κερδών τους. Η δυνατότητά τους να μειώνουν διαρκώς την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης, να αυξάνουν το βαθμό εκμετάλλευσής της. Τότε, το έντυναν με ολίγον από δημοκρατία (η σοβιετική εξουσία ήταν αντιδημοκρατική και εννοούσαν ότι είχε τσακίσει τους καπιταλιστές και δεν υπήρχαν για να εκμεταλλεύονται τους εργάτες, αυτή είναι η δημοκρατία τους). Τώρα επικαλούνται την κρίση του δικού τους συστήματος, το αδιέξοδο που δημιουργεί ο μεταξύ τους ανταγωνισμός, για να αξιώσουν πλήρη ελευθερία κινήσεων στο τσάκισμα των εργατών.
Οι πάντα πρόθυμοι δημοσιογράφοι του αστικού Τύπου αναμασούν αυτό το κήρυγμα ελευθερίας. Αρχίζοντας και το κλάμα για μια άλλη διαχείριση που θα έφερνε καλύτερα αποτελέσματα. Οι ίδιοι που έδωσαν μάχη στις πρόσφατες εκλογές για ψήφο υπέρ του μνημονίου, διαμαρτύρονται δήθεν τώρα για το προτεινόμενο μείγμα. Προβάλλουν μια εικονική πραγματικότητα - ένα άλλο μείγμα διαχείρισης, για να συγκαλύψουν την πραγματικότητα.
Ομως, η καπιταλιστική κρίση είναι πραγματικότητα. Η καταστροφή εργατών είναι πραγματικότητα. Η καταστροφή παραγωγικών δυνάμεων είναι πραγματικότητα. Τόσο το κλείσιμο επιχειρήσεων όσο και η εξαθλίωση των εργατών είναι αναγκαστικά πράγματα για τους καπιταλιστές. Οχι γιατί είναι κακοί άνθρωποι, αλλά γιατί μόνο έτσι ελπίζουν να ξαναβάλουν σε κίνηση τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαιά τους, ώστε να έχουν αυξανόμενα κέρδη.
Οποιος λέει στην εργατική τάξη κάτι λιγότερο απ' αυτό, όποιος διακηρύσσει πως μ' αυτήν ή την άλλη διαχείριση μπορεί και να την γλιτώσουμε, στην πιο επιεική εκδοχή προωθεί την εργατική τάξη στον καιάδα.
Πέρα από το αντιεπιστημονικό του πράγματος, και ιστορικά έχει αποδειχτεί πως τέτοιοι τύποι δουλεύουν συνειδητά για τον αντίπαλο. Ακόμα κι αυτοί που ενώ ξεκινούν από μια γενική αίσθηση δικαίου, τρέμουν, όμως, στο ενδεχόμενο να κινηθεί διαδικασία ανατροπής του καπιταλισμού, γιατί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο έχουν συνδέσει το μικρόκοσμό τους με την τύχη του καπιταλισμού.
Τα ψέματα, όμως, έχουν τελειώσει για τους καπιταλιστές, όπως έχουν τελειώσει και για τους εργάτες.
Στη μια μετά την άλλη τις επιχειρήσεις βιώνουν πια πολύ πραγματικά την επιδίωξη του καπιταλιστή να πατήσει πάνω σε πτώματα εργατών για να τα βγάλει πέρα στον ανταγωνισμό του με τους άλλους καπιταλιστές.
Αυτό που ήταν καθαρό από την αρχή, έγινε πεντακάθαρο σήμερα. Το συντριπτικό χτύπημα επιχειρείται να δοθεί εκεί ακριβώς που παράγεται ο πλούτος. Σ' αυτή καθαυτή την τιμή πώλησης της εργατικής δύναμης. Για να πάρει ανάσα το κεφάλαιο ως την επόμενη κρίση, πρέπει να καταστραφεί και εργατική δύναμη.
Στον αστικό Τύπο επιμένουν πως αυτός είναι ο μονόδρομος που πρέπει να διαβούν οι εργαζόμενοι.
Απέναντι σε έναν τέτοιο ισχυρισμό τίποτα λιγότερο δεν αρμόζει από αυτό που διακηρύσσει το ΚΚΕ: Καμιά συναίνεση, οργάνωση της αντεπίθεσης.
Η καταστροφή των καπιταλιστών είναι όρος για την απελευθέρωση των εργατών.
Άνοιξαν τις πύλες της κολάσεως
Στον... 19ο αιώνα επιστρέφουν οι εργασιακές σχέσεις στην Ελλάδα μετά την απόφαση της κυβέρνησης Παπανδρέου να υποκύψει στις απαιτήσεις των ξένων επικυρίαρχων της πατρίδας μας και να καταργήσει ουσιαστικά τις κλαδικές συμβάσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα.
Η αναγόρευση ως υπέρτατων των επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι των κλαδικών χωρίς «ανάρμοστους περιορισμούς» στις ζημιογόνες επιχειρήσεις αλλά και σε εκείνες που παρουσιάζουν σοβαρή μείωση του κύκλου εργασιών τους έχει δραματικές συνέπειες για τις αποδοχές των υπαλλήλων τους.
Σε απλά ελληνικά αυτό σημαίνει ότι οι επιχειρήσεις θα μπορούν να μειώνουν όσο θέλουν και όσες φορές θέλουν τους μισθούς των εργαζομένων σε αυτές! Τον ένα μήνα π.χ. 10%, τον επόμενο μήνα άλλο ένα10% μείωση, το επόμενο εξάμηνο νέα μείωση 20% ή ό,τι τέλος πάντων νομίζει ανά πάσα στιγμή ο κάθε επιχειρηματίας ότι τον συμφέρει να κάνει σχετικά με τους μισθούς του κάθε εργαζόμενου στην επιχείρησή του.
Ανοιξε τις πύλες της κολάσεως για τους εργαζόμενους και στον ιδιωτικό τομέα δηλαδή η κυβέρνηση Παπανδρέου με αυτή τη στάση της. Δίνει τη δυνατότητα στους εργοδότες ακόμη και μεγάλους και παλιούς εργαζόμενους, που αυτή τη στιγμή τους αμείβουν π.χ. με 1.500 ή 2.000 ευρώ, να τους ρίξουν στα... 740 ευρώ.
Μάλιστα μέχρι να δημοσιευθεί μετά από ένα δεκαήμερο το πλήρες κείμενο του Μνημονίου-3, όπως θα το εγκρίνουν η ΕΕ και το ΔΝΤ, δεν είμαστε καθόλου βέβαιοι αν θα ισχύει προσωρινά ακόμη και το κατώτατο όριο των 740 ευρώ της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας ή αν θα έχει καταργηθεί αμέσως και αυτό, όπως απαιτούν η ΕΕ και το ΔΝΤ ώστε οι μισθοί να πέσουν στο... 500ρικο ή και πιο χαμηλά!
Πρέπει να σημειωθεί ότι η κυβέρνηση Παπανδρέου έχει ήδη υπογράψει στο Μνημόνιο-2 της 6ης Αυγούστου 2010 ότι «η κυβέρνηση διασφαλίζει ότι οι συμβάσεις σε επίπεδο επιχείρησης υπερισχύουν των κλαδικών συμβάσεων» και ότι «η κυβέρνηση αποσύρει τη διάταξη που επιτρέπει στο υπουργείο Εργασίας να επεκτείνει όλες τις κλαδικές συμβάσεις σε εκείνους που δεν εκπροσωπούνται στις διαπραγματεύσεις (Κεφάλαιο 1, υποκεφάλαιο 4, «Διαρθρωτικές Μεταρρυθμίσεις», παράγραφος «Για την ενίσχυση των θεσμών της αγοράς εργασίας»).
Αφ’ ης στιγμής η κυβέρνηση έχει υπογράψει αυτά τα πράγματα χωρίς καμίαεπιφύλαξη, δεν υπάρχει περίπτωση η ΕΕ και το ΔΝΤ να μην απαιτήσουν τελικά την πλήρη και άνευ όρων εφαρμογή τους, ακόμη και αν τώρα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να διατηρήσει κάποιο φύλλο συκής για μερικούς μήνες προκειμένου να τη διευκολύνουν να περάσει αυτό το εφιαλτικό μέτρο. Eνα μέτρο το οποίο θα αλλάξει για πάντα τη ζωή των εργαζομένων στη χώρα μας, καταβαραθρώνοντας τους μισθούς και το βιοτικό τους επίπεδο. Είναι όντως αποκαρδιωτικό το φαινόμενο να εφαρμόζει μια τέτοια πολιτική η κυβέρνηση Παπανδρέου, την οποία έφεραν θριαμβευτικά στην εξουσία πρωτίστως οι εργαζόμενοι και τα υπόλοιπα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα, πιστεύοντας τις διακηρύξεις της για καλυτέρευση της ζωής τους.
Αν η κυβέρνηση ενδιαφερόταν πραγματικά να βοηθήσει επιχειρήσεις που βρίσκονται σε δυσκολίες, έχει πολλούς άλλους τρόπους να το κάνει. Είναι γελοίο το επιχείρημα που προβάλλουν σοβαροφανώς ορισμένοι ότι δήθεν η Ελλάδα υστερεί σε ανταγωνιστικότητα εξαιτίας του εργασιακού κόστους. Αφού η χώρα μας είναι... 14η (!) στους μισθούς μεταξύ των 15 χωρών της «παλιάς» ΕΕ. Εχουμε δηλαδή τους χαμηλότερους μισθούς σε ολόκληρη τη Δυτική Ευρώπη πλην της Πορτογαλίας και θα τους κόψουμε κι από πάνω;
Χρειάζεται πολύ «σοσιαλιστικό» μυαλό για να καταλάβει κανείς ότι αυτή η πολιτική οδηγεί τους εργαζόμενους σε εξαθλίωση και την αγορά σε καταβαράθρωση; Ανόητοι είναι δηλαδή οι έμποροι και οι επαγγελματοβιοτέχνες που τάσσονται αναφανδόν εναντίον της κατάργησης των κλαδικών συμβάσεων; Θέλουν να πληρώνουν περισσότερο τους υπαλλήλους τους χωρίς λόγο ή απλούστατα καταλαβαίνουν ότι, αν εκατομμύρια εργαζόμενοι φτωχύνουν, οι ίδιοι θα κλείσουν τις επιχειρήσεις τους;
ΤΡΟΪΚΑ
Νοοτροπία κατακτητών
Νοοτροπία κατακτητών
ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΑΝ τη χρήση της... ελληνικής (!) γλώσσας οι «γκαουλάιτερ» της τρόικας της ΕΕ, του ΔΝΤ και της ΕΚΤ στη συνέντευξη Τύπου που έδωσαν χθες στην Αθήνα. Αρνήθηκαν να παραστεί διερμηνέας, απαιτώντας οι Ελληνες δημοσιογράφοι να τους απευθύνονται μόνο στα αγγλικά και αγνόησαν επιδεικτικά ερώτηση που υποβλήθηκε στα ελληνικά! Προφανώς οι υπάλληλοι της ΕΕ και του ΔΝΤ αισθάνονται ότι απολαμβάνουν εξουσιών αντίστοιχων με εκείνες της... γερμανικής «κομαντατούρας» κατά τη διάρκεια της ναζιστικής κατοχής! Αφού όμως αυτή η βαθύτατα ταπεινωτική για την Ελλάδα συμπεριφορά τους γίνεται ανεκτή, γιατί να μη συμπεριφέρονται ως κατακτητές;
Γιώργος Δελαστίκ 24/11/10
Ένα δάκρυ για την Ιρλανδία
21/11/10
ΜΝΗΜΟΝΙΟ
Είναι φάρμακο ή... δηλητήριο;
Είναι φάρμακο ή... δηλητήριο;
ΚΑΤΕΡΡΕΥΣΕ η ιρλανδική οικονομία. Στην Ιρλανδία όμως έχουν ήδη καταβαραθρωθεί μισθοί και συντάξεις. Εχουν ήδη καταργηθεί όλα τα εργατικά δικαιώματα. Εχει ήδη εκποιηθεί η δημόσια περιουσία. Φοροδιαφυγή δεν υπάρχει, γιατί όπως είπαμε οι επιχειρήσεις φορολογούνται με ασήμαντο συντελεστή.
Αυτή η χώρα του αχαλίνωτου νεοφιλελευθερισμού κατέρρευσε όμως, επειδή έχει εφαρμόσει κατά γράμμα όλα αυτά που επιτάσσει στην Ελλάδα το... Μνημόνιο που έχει υπογράψει η κυβέρνηση Παπανδρέου με την ΕΕ και το ΔΝΤ! Υλοποίησαν τη γραμμή αυτή και... χρεοκόπησαν! Εύλογο λοιπόν το ερώτημα που πρέπει να απασχολήσει όλους τους Ελληνες: φάρμακο είναι τελικά αυτό που προτείνει η συνταγή του ΔΝΤ ή... δηλητήριο;
Την τσάκισαν και την Ιρλανδία! Οχι βέβαια οι απρόσωπες «αγορές» ή οι επίσης μυστηριωδώς ανώνυμοι «επενδυτές», αλλά η Γερμανία και οι μηχανισμοί της ΕΕ, με τη βοήθεια και της Αγγλίας. Εις μάτην οι πατριωτικές κορώνες την Κυριακή του υπουργού Επιχειρήσεων και Εμπορίου της Ιρλανδίας Μπράιαν Ο’ Κίφι σε ραδιοφωνική του συνέντευξη: «Η κυριαρχία αυτής της χώρας κερδήθηκε με πολύ μεγάλη δυσκολία και η κυβέρνηση δεν πρόκειται να εκχωρήσει αυτή την κυριαρχία σε οποιονδήποτε» είχε δηλώσει με στόμφο.
«Περιμένοντας την κραυγή βοήθειας από την Ιρλανδία» ήταν ο προκλητικός κεντρικός πρωτοσέλιδος τίτλος της δεξιάς γερμανικής εφημερίδας «Ντι Βελτ» την επόμενη μέρα, τη Δευτέρα, η οποία αγνόησε επιδεικτικά τις ιαχές αντίστασης της ιρλανδικής κυβέρνησης.
Δηλητηριώδες επί της ουσίας ήταν το ρεπορτάζ που ακολουθούσε: «Η ΕΕ βρίσκεται ενώπιον της επόμενης πράξης σωτηρίας ενός κράτους - μέλους. Σύμφωνα με πληροφορίες της «Βελτ αμ Ζόντακ», θα γίνουν ήδη αυτή την εβδομάδα στις Βρυξέλλες διαβουλεύσεις για τη συγκεκριμενοποίηση ενός πακέτου βοήθειας» έγραφε κατηγορηματικά.
Είχε δίκιο. Την επόμενη κιόλας ημέρα, την Τρίτη, ο Ολι Ρεν, ο επίτροπος Οικονομικών και Νομισματικών Υποθέσεων της Κομισιόν, ανακοίνωνε ότι η ιρλανδική κυβέρνηση άρχισε συνομιλίες με το ΔΝΤ και την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα για την κατάρτιση ενός σχεδίου σωτηρίας του ιρλανδικού τραπεζικού τομέα - μια «κωδική» τεχνοκρατική ονομασία για να μην καταλάβει αμέσως ο ιρλανδικός λαός ότι ετοιμάζεται η χώρα του να υπαχθεί σε καθεστώς ξένης επικυριαρχίας μέσω Μνημονίου με την ΕΕ και το ΔΝΤ.
Χθες πανηγύριζε ψυχρά ο γερμανικός Τύπος, καθώς ήδη αντιπροσωπεία της τρόικας βρισκόταν στο Δουβλίνο και διεξήγε κατεπείγουσες συνομιλίες με θέμα ακριβώς την κατάρτιση μνημονίου. «Επίκειται η ιρλανδική παράκληση για οικονομική βοήθεια» ανέφερε ο πρωτοσέλιδος τίτλος της εφημερίδας «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε».
Τι κρύβεται όμως πίσω από τη φαινομενικά παράλογη στάση της ΕΕ, η οποία πίεζε ασφυκτικά την Ιρλανδία να υπαχθεί με το ζόρι (!) σε καθεστώς μνημονίου και να πάρει δάνεια από την ΕΕ και το ΔΝΤ ύψους περίπου 100 δισεκατομμυρίων ευρώ; Και γιατί η ιρλανδική κυβέρνηση αρνιόταν τόσο σθεναρά; Μόνο για λόγους εθνικής ανεξαρτησίας και υπερηφάνειας;
Σίγουρα οι λόγοι αυτοί υφίστανται. Οι Ιρλανδοί χρειάστηκαν αγώνες αιώνων για να κερδίσουν μόλις προ 90 χρόνων την ανεξαρτησία τους από την Αγγλία και μάλιστα μόνο σε ένα τμήμα της πατρίδας τους, ενώ μόλις το 1949 το βρετανικό κοινοβούλιο αποδέχθηκε ότι η Ιρλανδία δεν είναι «κτήση» της Βρετανίας!
Υπάρχει όμως και ένα άλλο «μυστικό», πέρα από την αγάπη των Ιρλανδών για την εθνική ανεξαρτησία της πατρίδας τους. Πολύ πιο ταπεινό.
Η Ιρλανδία έχει έναν εξωφρενικά χαμηλό συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων που δεν υπάρχει πουθενά αλλού μέσα στην ΕΕ - 12,5%!
Σε Γερμανία, Γαλλία, Ισπανία κ.λπ. ο συντελεστής αυτός είναι διπλάσιος ή και τριπλάσιος. Μέσω του συντελεστή αυτού και καθώς η Ιρλανδία είναι μέλος τόσο της ΕΕ όσο και της ευρωζώνης, το Δουβλίνο προσελκύει γιγαντιαίες αμερικανικές και άλλες πολυεθνικές επιχειρήσεις, οι οποίες δηλώνουν ως έδρα τους την Ιρλανδία, δεν πληρώνουν ουσιαστικά τίποτα για φόρους και αναπτύσσουν ελεύθερα τη δραστηριότητά τους, χωρίς δασμούς ή άλλα εμπόδια, σε ολόκληρη την ευρωπαϊκή ήπειρο!
Αυτό προκαλεί την οργή του Βερολίνου, των Βρυξελλών και όλων των άλλων ευρωπαϊκών πρωτευουσών, οι οποίες το θεωρούν «αθέμιτο ανταγωνισμό», αλλά δεν μπορούν να κάνουν τίποτα γιατί η ευρωζώνη ή η ΕΕ δεν έχουν κοινή φορολογική πολιτική.
Ετσι, είναι βέβαιο ότι ο πρώτος όρος που θα περιέχει το ιρλανδικό μνημόνιο θα είναι σίγουρα ή αύξηση του συντελεστή φορολόγησης των επιχειρήσεων, κάτι που θέλει να αποτρέψει πάση θυσία η ιρλανδική κυβέρνηση!
«Επίθεση στον ιρλανδικό φορολογικό παράδεισο» π.χ. ο αποκαλυπτικός τίτλος οικονομικής ανάλυσης στη γερμανική εφημερίδα «Φράνκφουρτερ Αλγκεμάινε». «Η ΕΕ θα απαιτήσει από την Ιρλανδία αύξηση φόρων για να τη διασώσει» πανηγύριζε στους τίτλους της και η ισπανική «Ελ Παΐς». Ολη η φασαρία δηλαδή για το... 12,5%! Γιώργος Δελαστίκ
Στρατηγικό στοίχημα οι εκλογές
Ξεκαθάρισε το πολιτικό τοπίο η τηλεοπτική συνέντευξη του πρωθυπουργού Γιώργου Παπανδρέου. Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ αποφάσισε να κάνει στροφή 180 μοιρών ως προς το περιεχόμενο των περιφερειακών και δημοτικών εκλογών της 7ης Νοεμβρίου, η οποία συνιστά στρατηγικής σημασίας υποχώρηση στη γραμμή του προέδρου της ΝΔ Αντώνη Σαμαρά. Αποδέχθηκε ότι οι Ελληνες θα προσέλθουν στις κάλπες μόνο προσχηματικά για να ψηφίσουν περιφερειάρχες και δημάρχους. Στην ουσία καλούνται να πουν «ναι» ή «όχι» στο Μνημόνιο, που έχει υπογράψει ο Γ. Παπανδρέου με το ΔΝΤ και την ΕΕ, εγκρίνοντας έτσι ή όχι την πολιτική που ακολουθεί η κυβέρνηση στη βάση του περιεχομένου του Μνημονίου.
Αυτό ζητούσε να είναι το περιεχόμενο της λαϊκής ψήφου η ΝΔ, αυτό ζητούσαν τα κόμματα της Αριστεράς. Δημιούργησαν μια δυναμική, στην οποία ο Γ. Παπανδρέου αναγκάστηκε να υποκύψει.
Από την Κυριακή, με το γνωστό άρθρο του στο «Βήμα», ο πρωθυπουργός είχε προαναγγείλει τη στροφή του.
«Η βαρύτητα της ψήφου στις 7 Νοεμβρίου αποκτά πλέον και βαθύτερο πολιτικό περιεχόμενο: Οι πολίτες θα δώσουν ξεκάθαρο στίγμα για το πού θέλουν να πάει η χώρα», είχε γράψει.
Τη Δευτέρα το βράδυ όμως ο Γ. Παπανδρέου κλιμάκωσε το διακύβευμα, δηλώνοντας ότι αν χάσει τις περιφερειακές εκλογές το ΠΑΣΟΚ, τότε θα προκηρύξει ο ίδιος βουλευτικές εκλογές. Με την απόφασή του αυτή ο πρωθυπουργός ανέκτησε την πολιτική πρωτοβουλία. Κανείς δεν μπορούσε να του πει ότι επειδή έχασε π.χ. ο Σγουρός στην Αττική ή επειδή πήρε μόνο π.χ. πέντε περιφέρειες το ΠΑΣΟΚ, ενώ με βάση τα αποτελέσματα των βουλευτικών εκλογών έπαιρνε και τις 13 (!), η κυβέρνηση όφειλε να παραιτηθεί. Δηλώνοντας όμως ο ίδιος ότι αυτό προτίθεται να κάνει σε περίπτωση ήττας, κατέστησε περιττή οποιαδήποτε συζήτηση επί του θέματος.
Θεωρούμε εντελώς άγονες τις οποιεσδήποτε ενστάσεις δευτερεύοντος χαρακτήρα που μπορούν να προβληθούν. Προφανώς και είναι αστείο το πρόσχημα προκήρυξης βουλευτικών εκλογών λόγω της ήττας του κυβερνώντος κόμματος στην περιοχή Δυτικής Μακεδονίας ή στον Δήμο Σπαρτιατών. Είναι όμως σοβαρότεροι οι δήθεν «εθνικοί λόγοι» που προβάλλονται ανελλιπώς κάθε τρία χρόνια για να προκηρυχθούν εθνικές εκλογές μόνο και μόνο επειδή το εκάστοτε κυβερνών κόμμα θεωρεί ευνοϊκή την πολιτική συγκυρία για τις εκλογικές του επιδόσεις;
Δεν αντιλαμβανόμαστε γιατί προκαλεί αντιδράσεις η προσπάθεια του Γ. Παπανδρέου να κερδίσει τις εκλογές με το σύνθημα «Ή εγώ με το ΔΝΤ ή το χάος». Φυσικά και προσπαθεί με τον τρόπο αυτό να τρομάξει τους επιχειρηματίες και να εξασφαλίσει τη μαχητική υλική και προπαγανδιστική στήριξή τους. Φυσικά και προσπαθεί με την απειλή απώλειας της εξουσίας να φοβίσει οργισμένα τμήματα ψηφοφόρων του ΠΑΣΟΚ στον δημόσιο τομέα ότι αν δεν τον ψηφίσουν, μπορεί να χάσουν παράνομα προνόμια που τους εξασφαλίζει η διασύνδεση με το κυβερνών κόμμα. Και λοιπόν; Εκανε κάτι διαφορετικό ο Καραμανλής;
Φυσικά και ο Γ. Παπανδρέου επισείει το σκιάχτρο βουλευτικών εκλογών, επειδή έχει επίγνωση του ότι η ΝΔ δεν είναι σε θέση να κερδίσει τις εκλογές και επειδή έχει εμπιστοσύνη στην υπονομευτική δουλειά κατά του Αντώνη Σαμαρά που κάνουν στην παράταξη της Δεξιάς ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και η Ντόρα Μπακογιάννη. Τι περίμεναν δηλαδή στη ΝΔ, να προκηρύξει ο Γ. Παπανδρέου βουλευτικές εκλογές όποτε συμφέρει τον Α. Σαμαρά;
Δεν γνωρίζουμε αν ο πρωθυπουργός θα προκηρύξει όντως βουλευτικές εκλογές, αν χάσει το ΠΑΣΟΚ στις περιφερειακές. Προσωπικά έχουμε ισχυρές αμφιβολίες, αλλά έτσι που εκτέθηκε δημόσια ο ίδιος στην τηλεοπτική του συνέντευξη, δεν αποκλείεται να εξαναγκαστεί να πάει εκών - άκων σε βουλευτικές εκλογές, αν το ΠΑΣΟΚ χάσει την Αττική και πάρει μόνο πέντε - έξι περιφέρειες. Αφησε και ο ίδιος ένα παράθυρο, λέγοντας στη συνέντευξή του ότι «το μήνυμα των εκλογών μπορεί να αξιολογηθεί με διάφορους τρόπους», πράγμα που σε απλά ελληνικά σημαίνει ότι ο καθένας ερμηνεύει τα αποτελέσματα όπως θέλει - άρα με άλλα κριτήρια θα γίνει η επιλογή βουλευτικές εκλογές ή όχι.
ΕΥΚΑΙΡΙΑ
Ωρα ευθύνης των ψηφοφόρων
Ωρα ευθύνης των ψηφοφόρων
Ο λαός έχει χρυσή ευκαιρία να αναλάβει τις δικές του ευθύνες πολύ νωρίτερα από το προβλεπόμενο - δηλαδή το 2013 που θα συμπληρωνόταν η τετραετία της διακυβέρνησης Παπανδρέου. Ο πρωθυπουργός του είπε ξεκάθαρα ότι κάθε ψήφος υπέρ υποψηφίων του ΠΑΣΟΚ την άλλη Κυριακή θα μετρήσει ως ψήφος υπέρ του Μνημονίου του ΔΝΤ και των εφιαλτικών μέτρων για τα εισοδήματα του κόσμου που απορρέουν από το κείμενο του Μνημονίου. Οποιος είναι υπέρ του Μνημονίου ψηφίζει υποψηφίους του ΠΑΣΟΚ, όποιος είναι κατά του Μνημονίου ψηφίζει υποψηφίους άλλων κομμάτων, είπε ο ίδιος ο πρωθυπουργός. Κανένας ψηφοφόρος πλέον δεν δικαιούται να ισχυριστεί ότι δεν ήξερε. Με την ψήφο του καθορίζει τη μοίρα του.