Εδώ θα βρείτε αυτό που εμείς επιλέξαμε και παρουσιάζουμε σαν...
Το άρθρο της μέρας
Ένας «δούρειος ίππος» του Σόρος στο εσωτερικό της νέας ελληνικής κυβέρνησης;
Την ώρα που η Ελλάδα γιορτάζει τον σχηματισμό κυβέρνησης κατά της λιτότητας, θα έπρεπε η ευφορία να μετριαστεί από μια δόση ρεαλισμού. Αν και ο νέος Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας, ο οποίος ονόμασε το γιο του «Ερνέστο» προς τιμή του Κουβανού επαναστάτη Ερνέστο «Che» Guevara, καθώς και η συντριπτική πλειοψηφία της νέας κυβέρνησης συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ έχουν ισχυρά διαπιστευτήρια αριστερών και φιλεργατικών προθέσεων, δεν μπορεί κατ΄ ανάγκη να λεχθεί το ίδιο για τον άνθρωπο που διάλεξε ο Τσίπρας για υπουργό Οικονομίας της Ελλάδας. Ο Γιάννης Βαρουφάκης είναι Αυστραλός υπήκοος, σπούδασε στη Βρετανία και εργάστηκε σαν καθηγητής στο Πανεπιστήμιο του Τέξας. Στην Ανατολική Ευρώπη υπάρχει προηγούμενη εμπειρία ανάληψης εξουσίας από άτομα με διπλή υπηκοότητα δύο χωρών με αντικρουόμενα συμφέροντα. Για παράδειγμα στην Ουκρανία, όπου η Αμερικανίδα Natalija Jaresko έγινε υπουργός Οικονομίας με σκοπό να δοθεί στην χώρα το δηλητήριο της λιτότητας του ΔΝΤ και της ΕΚΤ.
Σήμερα οι χώρες της Ανατολικής και Κεντρικής Ευρώπης είναι γεμάτες από πιστούς της παγκοσμιοποίησης φανερούς, αλλά και κρυφούς, πολλοί από τους οποίους είναι υπήκοοι ή πρώην κάτοικοι άλλων χωρών, όπως ο Βαρουφάκης [ΣτΜ : και ο GAP]. Η υπουργός Οικονομίας της Ρουμανίας Ioana Petrescu είναι απόφοιτος του Κολλεγίου Wellesley και του Πανεπιστημίου Harvard και πρώην εκπρόσωπος του Εθνικού Ρεπουμπλικανικού Ινστιτούτου του κόμματος των Ρεπουμπλικάνων στο νεοσυντηρητικό και αντιρωσικό American Enterprise Institute (AEI). Διατέλεσε επίσης καθηγήτρια στο Πανεπιστήμιο του Maryland. Αν και οι δεξιές διασυνδέσεις της Petrescu στην Ουάσινγκτον φαίνονται να βρίσκονται σε αντίθεση με τους δεσμούς του Βαρουφάκη με το νεοφιλελεύθερο Brookings Institution στον κόσμο των δήθεν πολιτικών διαφορών, η Petrescu και ο Βαρουφάκης είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος. Αν κάποιος ακολουθήσει τη διαδρομή των χρηματοδοτήσεων αυτών των δύο υπουργών Οικονομίας, καθώς και της Natalija Jaresko [ΣτΜ : υπουργού Οικονομίας της Ουκρανίας μέχρι το 2014, γεννημένης στις ΗΠΑ], θα καταλήξει στην Ουάσιγκτον και σε ιδρύματα που τροφοδοτούνται από τη CIA και τις μυριάδες των ιδρυμάτων που λειτουργούν σαν προκάλυμμά της. [ΣτΜ : να ισχύει άραγε κάτι άλλο για τον GAP;;;]
Το βιογραφικό σημείωμα του Βαρουφάκη, όπως αυτό της Jaresko, μυρίζει έντονα εστίες παγκοσμιοποίησης διασυνδεδεμένες με τον Τζορτζ Σόρος. Αν πιστέψουμε τα κορπορατιστικά ΜΜΕ, ο Βαρουφάκης ως υπουργός Οικονομίας θα αμφισβητήσει τα μέτρα λιτότητας που υπαγορεύονταν σε προηγούμενες αποτυχημένες συντηρητικές και σοσιαλδημοκρατικές ελληνικές κυβερνήσεις από την Τρόικα του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Αλλά ο Βαρουφάκης είχε στο παρελθόν στενές σχέσεις με τις διεθνείς δυνάμεις, τις οποίες υποτίθεται ότι τώρα θα αντικρούσει.
Ο Βαρουφάκης εργάστηκε επίσης ως εσωτερικός οικονομικός σύμβουλος στην Valve Corporation, εταιρεία ανάπτυξης βιντεοπαιχνιδιών και ψηφιακής διανομής περιεχομένου, ουσιαστικά θυγατρικής της πάντα ύποπτης Microsoft του ακραίου οπαδού της παγκοσμιοποίησης Bill Gates.
Οι προειδοποιητικές ενδείξεις ότι ο Βαρουφάκης είναι ένας «δούρειος ίππος» των παγκόσμιων τραπεζιτών είναι πολλές. Πρώτον, ο Βαρουφάκης ήταν οικονομικός σύμβουλος της αποτυχημένης σοσιαλδημοκρατικής κυβέρνησης του Γιώργου Παπανδρέου, που έβαλε την Ελλάδα στο δρόμο προς τα δρακόντεια μέτρα λιτότητας. Τώρα ισχυρίζεται ότι ήταν κάθετα αντίθετος στη συμφωνία του Παπανδρέου με την Τρόικα, αλλά κανείς δεν θα μάθει ποτέ σε πόσα συμφώνησε ο νυν κατά της λιτότητας υπουργός Οικονομίας τον καιρό που συμβούλευε τον Παπανδρέου στο πώς να αντιμετωπίσει το τεράστιο πρόβλημα του χρέους της Ελλάδας.
Ο Βαρουφάκης είναι στενός φίλος και συν-συγγραφέας του Αμερικανού οικονομολόγου και συναδέλφου του στο Πανεπιστήμιο του Τέξας James K. Galbraith, γιου του αείμνηστου κορυφαίου Αμερικανού οικονομολόγου John Kenneth Galbraith. Οι δεσμοί του Galbraith με την παγκόσμια τραπεζική ελίτ φαίνονται από τη θέση του σαν επισκέπτη διδάσκοντα στο ελιτίστικο Brookings Institution στην Ουάσιγκτον. Με άλλα λόγια, αν και το παρελθόν του Τσίπρα υποδεικνύει έναν καλόπιστο αριστερό, το παρελθόν του Βαρουφάκη δείχνει ότι ο νέος υπουργός Οικονομίας της Ελλάδας αισθάνεται μια χαρά και σαν στο σπίτι του όταν βρίσκεται με τις ελίτ των τραπεζιτών που κατακρεούργησαν τους Έλληνες με λεπίδι τις περικοπές στην κοινωνική ασφάλιση, τη δημόσια υγεία και άλλες βασικές δημόσιες υπηρεσίες.
Ο πρόλογος του βιβλίου του Βαρουφάκη «Μια μετριοπαθής πρόταση για επίλυση της κρίσης της Ευρωζώνης» (το οποίο έγραψε μαζί με τον James Galbraith και τον πρώην Βρετανό βουλευτή Stuart Holland) γράφτηκε από τον πρώην Γάλλο πρωθυπουργό Μισέλ Ροκάρ. Ο Ροκάρ κάλεσε την ΕΕ να ορίσει έναν Ευρωπαίο «ισχυρό άνδρα» και η προσωπική του επιλογή είναι ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Martin Schulz, ο οποίος προειδοποίησε τη νέα κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ να τηρήσει τις συμφωνίες λιτότητας που έχουν συναφθεί με το ΠΑΣΟΚ και τις υπόλοιπες συντηρητικές κυβερνήσεις.
Ο Holland διατέλεσε σύμβουλος του πρώην Έλληνα Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου και μαζί με τον Γάλλο Πρόεδρο Φρανσουά Μιτεράν συμμετείχε στην επεξεργασία της Single European Act του 1986, έναν από τους οδηγούς για τη δημιουργία του οικονομικού συστήματος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αυτού που χρησιμοποιήθηκε στην καταστροφή της ελληνικής οικονομίας εν ονόματι της λιτότητας.
Η δέσμευση του Βαρουφάκη να λειτουργήσει στο πλαίσιο του ΔΝΤ και του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος είναι εμφανής από αυτά που έχει γράψει στην ιστοσελίδα του. Στις παροτρύνσεις των Αμερικανών Οικονομολόγων Paul Krugman και Mark Weisbrot προς την Ελλάδα να ακολουθήσει το παράδειγμα της Αργεντινής, να διαγράψει το χρέος της και να βγει από την Ευρωζώνη, ο Βαρουφάκης απαντά ότι η Ελλάδα, ως μέλος της Ευρωζώνης, πρέπει να αποδεχτεί τα μέτρα που της επιβάλλονται από τους τραπεζίτες και τη γερμανική κυβέρνηση. Και αυτό σημαίνει ότι ο υπουργός Οικονομίας του ΣΥΡΙΖΑ παραδόθηκε στους τραπεζίτες πολύ πριν από την εκλογική νίκη του ΣΥΡΙΖΑ. Λαμβάνοντας υπόψη τα αναμφισβήτητα αριστερά διαπιστευτήρια πολλών μελών της ελληνικής κυβέρνησης, οι τραπεζίτες έχουν τουλάχιστον έναν πρόθυμο συνεργό στην ελληνική πλευρά, τον υπουργό Οικονομίας, στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για το μέλλον της οικονομίας της χώρας και τα αντιλαϊκά μέτρα λιτότητας που επέβαλε η Τρόικα, μέτρα που έφεραν τον ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.
Αν και ο Βαρουφάκης δείχνει έτοιμος να συμφωνήσει με τους διεθνείς και ευρωπαίους τραπεζίτες, οι συνεργάτες του στην κυβέρνηση συνεργασίας του ΣΥΡΙΖΑ με το αντι-ΕΕ αλλά δεξιό κόμμα των ΑΝΕΛ δεν θα συμμορφωθούν σε υποδείξεις της ΕΕ σε θέματα όπως η συνέχιση της λιτότητας και οι κυρώσεις της ΕΕ κατά της Ρωσίας. Πριν καλά-καλά γίνει πρωθυπουργός, ο Τσίπρας επέκρινε την ΕΕ για την έκδοση προειδοποίησης για περαιτέρω κυρώσεις κατά της Ρωσίας εξ αιτίας της στάσης της στο θέμα της Ουκρανίας. Ο Τσίπρας δήλωσε ότι η προειδοποίηση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου είχε εκδοθεί χωρίς τη σύμφωνη γνώμη της Ελλάδας.
Ο νέος υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας Νίκος Κοτζιάς είναι, όπως κι ο Βαρουφάκης, πανεπιστημιακός. Ωστόσο, σε αντίθεση με τον Βαρουφάκη, ο πρώην κομμουνιστής Κοτζιάς ήταν καθηγητής σε ελληνικό και όχι σε ξένο πανεπιστήμιο. Ο Κοτζιάς και ο Τσίπρας τηρούν τις υποσχέσεις τους όσον αφορά τις τρέχουσες και μελλοντικές κυρώσεις της ΕΕ εναντίον της Ρωσίας, κάτι που δεν θα αρέσει στις διασυνδέσεις του Σόρος που έχουν επαφές με τον Βαρουφάκη. Ο Κοτζιάς έχει το δικαίωμα να ασκήσει βέτο σε νέες κυρώσεις ή σε ανανέωση κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Αντιτίθεται στην γερμανική κυριαρχία στην Ευρώπη και ήταν τόσο αφοσιωμένος κομμουνιστής, ώστε υποστήριξε την καταστολή του συνδικαλιστικού κινήματος της Αλληλεγγύης από τον Πολωνό κομμουνιστή ηγέτη Βόιτσεχ Γιαρουζέλσκι στην Πολωνία το 1980, γεγονός που τον θέτει σε πλήρη αντιπαράθεση με τον Πολωνό Πρόεδρο της ΕΕ Donald Tusk, έναν πρώην ακτιβιστή στο κίνημα της Αλληλεγγύης, που θέλει να επιβάλει περαιτέρω κυρώσεις στη Ρωσία. Με δεδομένα που θα μπορούσαν να στείλουν τους οπαδούς της παρεμβατικότητας της ΕΕ και του ΝΑΤΟ σε μια πορεία προς την άβυσσο, ο Κοτζιάς θα μπορεί να αισθάνεται πιο οικεία στη Μόσχα, παρά στις Βρυξέλλες και στο Βερολίνο. Ο Ρώσος πρόεδρος Βλαντιμίρ Πούτιν έχει ήδη ξεκινήσει τη διαδικασία δημιουργίας στενών σχέσεων με τη νέα κυβέρνηση της Αθήνας. Η αμερικανική Εθνική Υπηρεσία Ασφαλείας (NSA) έχει πιθανότατα αρχίσει να παρακολουθεί όλα τα επίσημα κανάλια επικοινωνίας μεταξύ Αθήνας και Μόσχας και σίγουρα έχει κατατάξει την Ελλάδα, όπως και τη Ρωσία, την Τουρκία, τη Βραζιλία, την Ουγγαρία, τη Βενεζουέλα, το Ιράν, τη Συρία και τον Λίβανο στην κατηγορία των εχθρικών της χωρών, για τις οποίες συλλέγει πληροφορίες από και με ηλεκτρονικά μέσα (SIGINT).
Η Ελλάδα, η οποία επινόησε τον δούρειο ίππο για να κατακτήσει την Τροία, πρέπει να είναι σε επιφυλακή για δούρειους ίππους σαν τον Βαρουφάκη που έχουν εμφυτευτεί στη νέα ελληνική κυβέρνηση. Του Wayne MADSEN 29 Ιανουαρίου 2015 epaminternational
Το χρέος, η διαχείρισή του και η ανάπτυξη
Θα περιοριστώ σε τρία ζητήματα, γιατί είναι πολύ μεγάλο το αντικείμενο της σημερινής εκδήλωσης. Το ένα βεβαίως είναι το δημόσιο χρέος, το δεύτερο ζήτημα είναι η διαχείρισή του και το τρίτο είναι ανάπτυξη για ποιον.
Κατ' αρχάς, ας δούμε το χρέος και ας προσπαθήσουμε να διερευνήσουμε τους παράγοντες για τους οποίους αυτό διευρύνεται. Οι παράγοντες αυτοί είναι:
-- Πρώτον, το αστικό κράτος και η δημοσιοοικονομική πολιτική διαχείρισης. Ο κρατικός προϋπολογισμός διαχρονικά αποτελεί ένα επιπλέον εργαλείο αναδιανομής του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, ενός τμήματος του κοινωνικά παραγόμενου πλούτου, προς όφελος του κεφαλαίου και σε βάρος του λαού. Αυτό αποτυπώνεται τόσο στο σκέλος των εσόδων όσο και στο σκέλος των δαπανών.
-- Δεύτερον, είναι οι λεγόμενοι κατά καιρούς «εθνικοί στόχοι», στόχοι που τους καθορίζει η αστική τάξη, όπως για παράδειγμα οι Ολυμπιακοί Αγώνες.
-- Τρίτον, τα εξοπλιστικά προγράμματα, τα οποία βεβαίως δε διασφαλίζουν την εδαφική ακεραιότητα, αλλά είναι ενταγμένα στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς.
Αλλά ο πιο βασικός από όλους τους παράγοντες, κατά τη γνώμη μας, είναι η συρρίκνωση της παραγωγικής βάσης της ελληνικής οικονομίας, μια συρρίκνωση που επιταχύνθηκε εξαιτίας της συμμετοχής της Ελλάδας στην ΕΟΚ αρχικά και μετέπειτα στην ΕΕ.
Τέλος, παράγοντα διεύρυνσης αποτελεί και η διαχείριση της καπιταλιστικής κρίσης.
Αρα, λοιπόν, το χρέος αποτελεί παιδί και όχι αποπαίδι του συστήματος και της ίδιας της καπιταλιστικής ανάπτυξης. Από αυτή την άποψη, λοιπόν, πρέπει να προσεγγίσουμε και τη διαπάλη που αφορά τη διαχείριση του χρέους.
Υπάρχουν αντικειμενικές αιτίες. Αυτές εδράζονται στον ανταγωνισμό για το ποιος θα ωφεληθεί περισσότερο από τη διαχείριση της κρίσης, ποια τμήματα του κεφαλαίου, ποιες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις θα βγουν περισσότερο ωφελημένες από την καπιταλιστική κρίση και ποιοι θα επιβαρυνθούν τη διαχείρισή της. Εδράζεται στις επιμέρους αντιθέσεις διαφόρων κλάδων της οικονομίας, σχετικά με το ποιος θα έχει το πάνω χέρι, στην κρατική και κοινοτική στήριξη και χρηματοδότηση.
Από αυτή την άποψη λοιπόν και η συζήτηση για τα δύο, ας το πούμε έτσι, μείγματα με τις όποιες παραλλαγές, ανάμεσα στην επιμήκυνση και τη διευκόλυνση εξυπηρέτησης του χρέους ή στο «κούρεμα», δεν αμφισβητεί τη βασική αιτία, αλλά ούτε και τη στόχευση. Οτι όποια λύση και αν επιλεγεί για τη διαχείριση του χρέους, αυτή δεν πρόκειται να αμφισβητήσει την κλιμάκωση της αντιλαϊκής επίθεσης που στοχεύει στη θωράκιση της ανταγωνιστικότητας και της κερδοφορίας των επιχειρηματικών ομίλων.
Πρέπει να απαντήσουμε στο ακόλουθο ερώτημα: Η υπόθεση διαχείρισης του χρέους αποτελεί και την αιτία της αντιλαϊκής επίθεσης; Αυτή ικανοποιεί τις δύο βασικές στοχεύσεις της αστικής τάξης:
-- Πρώτη, με τη δημοσιονομική πειθαρχία τα βάρη να τα επωμιστούν τα λαϊκά στρώματα, μέσα από μειώσεις μισθών και συντάξεων, μέσα από γενικευμένη φοροεπιδρομή και μέσα από τη μείωση των κοινωνικών παροχών.
-- Δεύτερη, η πιο βασική είναι η προώθηση των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων. Που βεβαίως αυτές οι καπιταλιστικές αναδιαρθρώσεις στοχεύουν στην επόμενη μέρα. Στην καπιταλιστική ανάπτυξη, στο πώς δηλαδή θα διαμορφωθούν καλύτερα οι προϋποθέσεις για να έρθει η καπιταλιστική ανάπτυξη.
Ετσι λοιπόν, αυτό το οποίο επιβεβαιώνεται είναι ότι έχουμε να κάνουμε με μια κρίση του καπιταλιστικού συστήματος, περιοδικού χαρακτήρα. Γι' αυτόν ακριβώς το λόγο και δεν είναι τυχαίο ότι τα μέτρα αυτά εφαρμόζονται παντού. Βεβαίως αξιοποιήθηκε η καπιταλιστική κρίση για να επιταχυνθεί αυτή η διαδικασία μέσα από τα μνημόνια. Αρα τα μνημόνια τι κάνουν; Συγκεκριμενοποιούν τα μέτρα τα οποία είχαν αποφασιστεί από τις αρχές της δεκαετίας του '90 σε επίπεδο ΕΕ, τουλάχιστον όσον αφορά την ΕΕ και την Ελλάδα.
Προϋπόθεση της καπιταλιστικής ανάπτυξης το τσάκισμα των εργατών
Ποιες όμως είναι οι προϋποθέσεις της καπιταλιστικής ανάπτυξης; Σε ένα έντονα διεθνοποιημένο περιβάλλον, σε ένα έντονα ανταγωνιστικό περιβάλλον σε διεθνές επίπεδο, ηόσο το δυνατόν πιο φθηνή εργατική δύναμη χωρίς συγκροτημένα δικαιώματα. Δεύτερον, νέα προνόμια, νέα κίνητρα, νέες μορφές στήριξης στους επιχειρηματικούς ομίλους και ταυτόχρονα διαμόρφωση νέων τομέων για να μπορεί το υπερσυσσωρευμένο κεφάλαιο να επενδύσει με στόχο την κερδοφορία του. Γι' αυτό δεν είναι υπόθεση της διαχείρισης του χρέους οι ιδιωτικοποιήσεις και η απελευθέρωση της αγοράς, αυτές αποτελούν διέξοδο για τα υπερσυσσωρευμένα κεφάλαια, τα οποία λιμνάζουν και τα οποία δεν αποδίδουν κέρδος στον καπιταλιστή.
Η διαπάλη επί της ουσίας ανάμεσα στη δημοσιονομική πειθαρχία και στην επεκτατική δημοσιονομική πολιτική είναι μια διαπάλη που μπορεί να συμπυκνωθεί στο εξής: Ανάμεσα στην εσωτερική και την εξωτερική υποτίμηση. Ομως, και στις δύο περιπτώσεις υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής: Η υποτίμηση. Που σημαίνει δηλαδή μείωση της αξίας της εργατικής δύναμης. Αρα λοιπόν και τα δύο αυτά μείγματα οδηγούν στο ίδιο αποτέλεσμα.
Μια ανάπτυξη η οποία θα είναι αβέβαιη και προσωρινή και η οποία θα προετοιμάσει τις προϋποθέσεις για την εκδήλωση μιας νέας ακόμα πιο βαθιάς κρίσης. Μια ανάπτυξη η οποία δε θα οδηγήσει στην αξιοποίηση του συνόλου των παραγωγικών δυνατοτήτων. Γι' αυτό δεν είναι τυχαίο ότι σήμερα γίνεται η προσαρμογή σε ένα νέο αναπτυξιακό μοντέλο, το οποίο θα αξιοποιεί τα συγκριτικά πλεονεκτήματα. Ποιος καθορίζει αλήθεια τα συγκριτικά πλεονεκτήματα; Οι λαϊκές ανάγκες ή αυτοί που έχουν τα μέσα παραγωγής στα χέρια τους;Τα συγκριτικά πλεονεκτήματα πάντοτε τα καθόριζαν αυτοί που έχουν τα εργαλεία στα χέρια τους. Και έτσι κι αλλιώς, και το προηγούμενο παραγωγικό μοντέλο πάλι αναπτύχθηκε σε κλάδους και τομείς που υπήρχε συγκριτικό πλεονέκτημα. Είναι τυχαίο; Ναυτιλία, τουρισμός, κόμβος ενεργειακός και διαμετακομιστικός. Οι υπόλοιπες παραγωγικές δυνατότητες καταστρέφονται. Και δεύτερον, βεβαίως, ανάπτυξη δεν πρόκειται να σημάνει επιστροφή των απωλειών για το λαό.
Ποιο είναι το ζήτημα για μια αναπτυξιακή διαδικασία; Ποιο είναι το κίνητρο, ποιον εξυπηρετεί; Σήμερα η όποια παραγωγική διαδικασία αποσκοπεί στη θωράκιση του καπιταλιστικού κέρδους. Αρα, δηλαδή, το κίνητρο για τον κάθε επενδυτή, για τον κάθε επιχειρηματία δεν είναι πώς θα ικανοποιηθούν οι λαϊκές ανάγκες αλλά πώς διαμέσου της ικανοποίησης των λαϊκών αναγκών θα έχει όσο το δυνατόν μεγαλύτερα κέρδη και από αυτή την άποψη προσαρμόζει, προσανατολίζει τις επενδύσεις σε χώρες, περιοχές και κλάδους. Και ο δεύτερος δρόμος, η δεύτερη λογική είναι ότι η παραγωγική ανάπτυξη καθεαυτή πρέπει να υπηρετεί την ικανοποίηση των λαϊκών αναγκών, ξηλώνοντας από τη μέση το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους.
Η ρεαλιστική διέξοδος
Αντίστοιχα με αυτή τη λογική, με αυτούς τους δύο δρόμους, είναι και ο σχεδιασμός. Και για να φέρω ένα πολύ επίκαιρο παράδειγμα: Ενεργειακός σχεδιασμός και λαϊκή ευημερία. Ο ενεργειακός σχεδιασμός σήμερα, αυτός ο υπάρχων ενεργειακός σχεδιασμός, γιατί δεν ικανοποιεί τη λαϊκή ευημερία; Γιατί δεν μπορεί να ικανοποιήσει τη λαϊκή ευημερία σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, η οποία είναι πολύ πλούσια σε πηγές παραγωγής Ενέργειας, σε ενεργειακές πηγές, είτε είναι ανανεώσιμες είτε είναι ορυκτές; Γιατί, ενώ υπάρχει αυτός ο τεράστιος πλούτος, βιώνουν συνθήκες ενεργειακής φτώχειας εκατοντάδες χιλιάδες λαϊκά νοικοκυριά; Ποιος φταίει για αυτό; Φταίνε οι αστοχίες κάποιου σχεδιασμού; Φταίει ότι ο ενεργειακός σχεδιασμός είναι προσαρμοσμένος στους νόμους της καπιταλιστικής αγοράς, στους νόμους του καπιταλιστικού κέρδους. Και εργαλείο για να θωρακιστεί το καπιταλιστικό κέρδος είναι ακριβώς η απελευθέρωση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας, που σε επίπεδο ΕΕ ξεκίνησε από τα μέσα της δεκαετίας του '90.
Εμείς λέμε καθαρά: Σε αυτό το σύστημα, το καπιταλιστικό, δεν υπάρχει διέξοδος προς όφελος του λαού, όσο κυριαρχούν τα μονοπώλια στην οικονομική ζωή, όσο η Ελλάδα συμμετέχει στην ΕΕ. Από αυτή την άποψη διέξοδος θα υπάρξει για μια ανάπτυξη που να ικανοποιεί τις λαϊκές ανάγκες όταν το σύνολο των παραγωγικών δυνατοτήτων, το σύνολο των μέσων και των εργαλείων παραγωγής και των υποδομών γίνουν κοινωνική περιουσία. με κεντρικό σχεδιασμό, αποδέσμευση από το σύνολο των ιμπεριαλιστικών οργανισμών (ΕΕ, ΔΝΤ, ΝΑΤΟ και λοιποί) και μη αναγνώριση, μονομερή διαγραφή του χρέους.
Αυτή η πρόταση είναι ρεαλιστική; Εμείς θεωρούμε πως είναι ρεαλιστική, γιατί αντικειμενικά υπάρχουν όλες οι προϋποθέσεις. Τι χρειάζεται; Χρειάζεται ανατροπή του συσχετισμού δυνάμεων, για να οδηγήσει στην αλλαγή τάξης στην εξουσία. Είναι εύκολο πράγμα; Λέμε όχι. Δεν είναι εύκολο. Αλλά στο όνομα των δυσκολιών εμείς δεν υποτασσόμαστε στο ρεύμα, όπως κάνουν άλλες δυνάμεις. Αλλωστε γνωρίζουμε πολύ καλά ότι στην ιστορία της ανθρωπότητας, οι καινοτόμοι και οι ριζοσπάστες είναι αυτοί που πήγαν κόντρα στο ρεύμα και όχι αυτοί που στο όνομα της προσαρμογής υποτάχθηκαν στην καθεστηκυία τάξη πραγμάτων.
* Το κείμενο αναδημοσιεύεται από τον «Ριζοσπάστη» και περιλαμβάνει εκτενή αποσπάσματα από την παρέμβαση του Νίκου Καραθανασόπουλου, μέλους της ΚΕ του ΚΚΕ και του Τμήματος Οικονομίας της ΚΕ, σε εκδήλωση που διοργάνωσε το Οικονομικό Επιμελητήριο Ελλάδος στο ξενοδοχείο «METROPOLITAN», με θέμα: «Η λύση για το δημόσιο χρέος και η προοπτική της ανάπτυξης».
Λύση υπάρχει μόνο μία για το χρέος και είναι πολιτική
Σοκ προκάλεσε σε πολλούς αναγνώστες η συνειδητοποίηση της υπερχρέωσης της Ελλάδας μέσω των δανείων «σωτηρίας» από την ΕΕ και το ΔΝΤ, στην οποία αναφερθήκαμε στο προχθεσινό μας άρθρο. Αναυδους, όμως, τους άφησε χθες η επισήμανση ότι κατά τη διάρκεια της «δεκαπενταετίας της ευημερίας» 1994-2008 (ύστερη διετία Ανδρέα Παπανδρέου, οκταετία Κώστα Σημίτη και πενταετία Κώστα Καραμανλή) το δημόσιο χρέος της χώρας μας δεν... αυξήθηκε καθόλου! Ηταν 111,6% του ΑΕΠ το 1993 και 110,6% του ΑΕΠ το 2008! Το συγκλονιστικό αυτό στοιχείο ανατρέπει εκ βάθρων την κυβερνητική προπαγάνδα ότι δήθεν «τρώγαμε δανεικά λεφτά»!
Το γεγονός ότι δεν αυξανόταν το δημόσιο χρέος ως ποσοστό του ΑΕΠ σημαίνει απλούστατα ότι ξοδεύαμε όσα ακριβώς μπορούσαμε να πληρώνουμε! Φυσικά και τη δεκαπενταετία αυτή το ελληνικό δημόσιο χρέος αυξήθηκε σε απόλυτο ποσό, αλλά με τον ίδιο ρυθμό αυξήθηκε και το ΑΕΠ της χώρας και γι' αυτό το ποσοστό του χρέους προς το ΑΕΠ παρέμεινε σταθερό γύρω στο 110%.
Το ποσό που χρωστάει μια χώρα δεν έχει πραγματική σημασία, αν δεν συγκριθεί με το μέγεθος της οικονομίας της - γι' αυτό και πάντα αναφερόμαστε στο πόσο τοις εκατό του ΑΕΠ μιας χώρας είναι το χρέος της. Δευτερεύουσα σημασία έχει τα πόσα ακριβώς λεφτά χρωστάει μια χώρα, αν δεν συγκρίνουμε το ποσό αυτό με το ΑΕΠ της. Η Γερμανία π.χ. έχει δημόσιο χρέος 2,17 τρισεκατομμύρια ευρώ - έξι φορές περισσότερο από την Ελλάδα. Θα ισχυριστούμε ότι βρίσκεται γι' αυτό σε χειρότερη κατάσταση από τη χώρα μας; Κάτι τέτοιο θα ήταν ανοησία για τον απλούστατο λόγο ότι παράλληλα η Γερμανία έχει ΑΕΠ ύψους 2,64 τρισεκατομμυρίων ευρώ, οπότε το δημόσιο χρέος της ανέρχεται στο 82% του ΑΕΠ της, ενώ το ελληνικό δημόσιο χρέος αναμένεται φέτος στο 175% του ΑΕΠ.
Επανερχόμενοι στη 15ετία της ευημερίας και της παράλληλης μηδενικής αύξησης του δημόσιου χρέους ως ποσοστού του ΑΕΠ, αντιλαμβανόμαστε κάτι που έχει τεράστια σημασία: Οχι, δεν τρώγαμε ξένα λεφτά πέρα από εκείνα που με συνέπεια μας επέτρεπε το διαρκώς αυξανόμενο ΑΕΠ της χώρας να πληρώνουμε με άνεση! Εύλογα προκύπτει τότε το ερώτημα: Γιατί το 2009 ξαφνικά το δημόσιο χρέος σε όλες τις χώρες της Ευρωζώνης αναγορεύτηκε σε τρομερά σημαντικό πρόβλημα, αφού όλα τα κράτη της εξυπηρετούσαν με συνέπεια το δημόσιο χρέος τους; Η απάντηση είναι απλή και ωμή: Η αιτία είναι η κρίση του ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού συστήματος! Οι κυβερνήσεις της ΕΕ και η ΕΚΤ ξόδεψαν από 5 έως 8 τρισεκατομμύρια ευρώ, ανάλογα με τις σχετικές μελέτες, προκειμένου να σώσουν τις γερμανικές, αγγλικές, γαλλικές και τις υπόλοιπες ευρωπαϊκές τράπεζες. Τις έσωσαν. Μετά από αυτό οι κυβερνήσεις άρχισαν να σκέπτονται πώς θα μπορέσουν να μαζέψουν ένα σημαντικό μέρος του κολοσσιαίου αυτού ποσού.
Εντελώς σχηματικά μιλώντας, κατέληξαν στην εξής απόφαση: Δεδομένου ότι η ΕΕ έχει περίπου 500 εκατομμύρια κατοίκους, αν κατά μέσο όρο πάρουμε 1.000 ευρώ περισσότερους φόρους τον χρόνο από τον κάθε πολίτη (μέσω της αύξησης του φόρου εισοδήματος, του φόρου ακίνητης περιουσίας, της αύξησης των συντελεστών του ΦΠΑ, της μείωσης των παροχών κ.λπ.) θα λύσουμε το πρόβλημα! Τα 500 εκατομμύρια επί 1.000 ευρώ μάς κάνουν 500 δισεκατομμύρια, μισό τρισεκατομμύριο! Σε πέντε - δέκα χρονάκια δηλαδή θα μαζέψουμε από τις μάζες του «λαουτζίκου» τα λεφτά που δώσαμε στους τραπεζίτες! Αυτή είναι η ουσία της ασκούμενης σε όλη την Ευρωζώνη πολιτικής της λιτότητας. Μια καθαρά πολιτική απόφαση για το ποια οικονομική πολιτική θα επιλέξουν για να αντιμετωπίσουν την κρίση.
Μια πολιτική απόφαση, που φόρτωσε στις κυβερνήσεις το κόστος σωτηρίας των τραπεζών -δηλαδή στην ουσία... κρατικοποίησε τα χρέη τους!- και το οποίο κόστος με τη σειρά τους οι κυβερνήσεις φορτώνουν στους λαούς της Ευρώπης. Σχεδόν όλα τα λεφτά των δανείων που πήρε η Ελλάδα πήγαν στις... ιδιωτικές ευρωπαϊκές τράπεζες (που ξεφορτώθηκαν έτσι τα ελληνικά, ισπανικά, πορτογαλικά, κ.λπ. δάνεια) με αποτέλεσμα τώρα να χρωστάμε στα κράτη της Ευρωζώνης, στην ΕΚΤ και στον ευρωπαϊκό μηχανισμό στήριξης και πολύ, πολύ λιγότερα σε ιδιωτικές ευρωπαϊκές τράπεζες. Χρεωθήκαμε δηλαδή ως χώρα τα μαλλιοκέφαλά μας για να σωθούν οι γερμανικές, γαλλικές και άλλες ευρωπαϊκές τράπεζες, αυτή είναι η αλήθεια! Η «κρατικοποίηση» όμως σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μεγάλου μέρους του δημόσιου χρέους των χωρών του ευρωπαϊκού Νότου σημαίνει ταυτόχρονα ότι είναι πολύ ευκολότερη πλέον η πολιτική απόφαση επιμήκυνσης, «κουρέματος» ή διαγραφής μεγάλου ή μικρού τμήματος του δημόσιου χρέους των χωρών αυτών! Μια πολιτική απόφαση αρκεί! Για τα κράτη - δανειστές, οι οικονομικές συνέπειες θα είναι ασήμαντες!
Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ: Συμφωνούν στην παραχάραξη
Mία γραμμή διαπερνάει όλες τις συνιστώσες του αστικού πολιτικού συστήματος όταν αναφέρονται στη στάση της Σοβιετικής Ένωσης στη διάρκεια της προετοιμασίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου από τα ιμπεριαλιστικά κράτη. Αυτή η γραμμή είναι το σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ που υπογράφηκε στις 23/8/1939 ανάμεσα στον υπουργό Εξωτερικών της Σοβιετικής Ένωσης Μολότοφ και τον Γερμανό ομόλογό του Ρίμπεντροπ. Ορισμένοι δημοσιογράφοι και ιστορικοί μέχρι τη Χρυσή Αυγή και το λεγόμενο χώρο της εξωκοινοβουλευτικής «αριστεράς» ομονοούν:
- Διαβάζουμε στις 23/8/2013 στο site www.ksm.gr που ανήκει στο Κυριακάτικο Σχολείο Μεταναστών στο οποίο δραστηριοποιούνται διάφορες ομάδες, αλλά και συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ «...σε μυστικό συμπληρωματικό πρωτόκολλο αποφασίστηκε η δημιουργία γερμανικών και σοβιετικών "σφαιρών επιρροής" στην Ευρώπη. Δηλαδή, με απλά λόγια, ολόκληρη η Ανατολική Ευρώπη μοιραζόταν ανάμεσα στις δυο δυνάμεις. Η Πολωνία θα μοιραζόταν μεταξύ των δυο χωρών με σύνορα τους ποταμούς Νάφερ, Βιστούλα και Σαν. Οι Βαλτικές χώρες και η Φινλανδία θα ανήκαν στη σοβιετική σφαίρα επιρροής – με εξαίρεση τη Λιθουανία».
- Η εφημερίδα «Eργατική Αλληλεγγύη» της οργάνωσης ΣΕΚ (μία από τις συνιστώσες της ΑΝΤΑΡΣΥΑ) αναφέρει σε άρθρο που αναρτήθηκε στην ηλεκτρονική της ιστοσελίδα:
«Το Σύμφωνο Μολότοφ - Ρίμπεντροπ -όπως έμεινε γνωστό από τα ονόματα των δύο υπουργών Εξωτερικών που έβαλαν την υπογραφή τους- όριζε ότι καμιά από τις δύο χώρες δε θα προχωρούσε σε επιθετική κίνηση εναντίον της άλλης. Ένα μυστικό πρωτόκολλο συμπλήρωνε την κύρια συμφωνία. Εκεί ολόκληρη η Ανατολική Ευρώπη μοιραζόταν ανάμεσα στις δύο δυνάμεις».
- Η «Αυγή» από την πλευρά της, σε άρθρο που δημοσιεύτηκε στις 6/2/2013, δεν διαψεύδει τον οπορτουνισμό της και αφού εντάσσει και το Σύμφωνο μη Επίθεσης στις εκλογικές βλέψεις του ΣΥΡΙΖΑ, αναφέροντας ότι ακόμα και ο Στάλιν έκανε ελιγμό υπογράφοντάς το, ενώ «υπάρχουν κάποιοι στην Αριστερά, και μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ, που αρνούνται οποιονδήποτε ελιγμό κόντρα στο παγκόσμιο κατεστημένο»(!), εξαπολύει με πονηριά σουπιάς το αντισοβιετικό μελάνι, αναφέροντας ότι «μυστικά παραρτήματα της συνθήκης αυτής προέβλεπαν αφενός το διαμελισμό της Πολωνίας, αφετέρου τη δημιουργία σφαιρών επιρροής, των συμβαλλομένων μερών, σε χώρες της Ευρώπης. Με εξαίρεση τη Λιθουανία, οι Βαλτικές χώρες και η Φινλανδία θα ανήκουν στη σοβιετική σφαίρα επιρροής».
- Τα παραπάνω αναφέρει και ο Γ. Πρετεντέρης στα «ΝΕΑ» στις 29/10/2013, ότι το σύμφωνο μη επίθεσης «δεν ήταν επιλογή ανάγκης, ούτε περιστάσεων», αλλά μια «κανονική μοιρασιά της Ανατολικής Ευρώπης». «Να θυμηθούμε, λοιπόν» υπογραμμίζει, «πως όταν ξεκίνησε ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος την 1η Σεπτεμβρίου 1939, η ναζιστική Γερμανία, η φασιστική Ιταλία και η κομμουνιστική Σοβιετική Ένωση βρίσκονταν στο ίδιο στρατόπεδο».
- Το άρθρο βρήκε θερμή υποδοχή από τον Γ. Καρατζαφέρη, ο οποίος, χυδαιολογώντας την Τρίτη το βράδυ μέσα από το τηλεοπτικό του κανάλι, είπε ότι ο εν λόγω αρθρογράφος ανέβηκε στην εκτίμησή του.
Αυτά σε ό,τι αφορά τους κονδυλοφόρους της κυρίαρχης ιδεολογίας, όποια μάσκα και αν φοράνε.
Φυσικά, όλοι αυτοί πολύ θα ήθελαν να μην ανέκοπτε ο Κόκκινος Στρατός την επέλαση των ναζιστικών στρατευμάτων προς την Ανατολή και τη Σοβιετική Ένωση. Να μη δημιουργούσε έναν ανατολικό φραγμό που θα εξασφάλιζε ευνοϊκότερους στρατηγικούς όρους για την απόκρουση της επιδρομής, την οποία οι Σοβιετικοί περίμεναν από το 1927, παρακολουθώντας την ιμπεριαλιστική τακτική για την ενδυνάμωση της Γερμανίας. Σύμφωνα με την «ιερά συμμαχία» της παραχάραξης της ιστορικής αλήθειας, δεν έπρεπε να φράξουν το δρόμο στις ναζιστικές ληστρικές ορδές και κυρίως το δρόμο προς το Μινσκ, πρωτεύουσα της Λευκορωσίας, που η κατάληψή του θα σήμαινε το άνοιγμα του δρόμου προς τη Δυτική Ουκρανία. Επίσης δεν θέλουν να γνωρίζουν ή κάνουν πως δεν γνωρίζουν ότι η Γερμανία επιτέθηκε στην Πολωνία την 1η Σεπτέμβρη 1939, αλλά ο Κόκκινος Στρατός προωθήθηκε στα ανατολικά εδάφη της Πολωνίας στις 17 Σεπτέμβρη όταν πλέον το πολωνικό κράτος και η κυβέρνησή του έπαψαν να υπάρχουν. Αλλά το κυριότερο: Τα εδάφη αυτά ήταν εδάφη της Δυτικής Λευκορωσίας και της Δυτικής Ουκρανίας που είχαν ληστέψει οι αστοί και οι τσιφλικάδες της Πολωνίας το 1920 κατά τη διάρκεια της αντεπαναστατικής εκστρατείας της Αντάντ.
Και, βέβαια, αγνοούν την οργή των Αμερικανών και των Άγγλων από την ενέργεια της σοβιετικής κυβέρνησης που απέτρεψε την άμεση επίθεση των Γερμανών εναντίον της. Στις 7 Οκτώβρη 1939 η αμερικανική εφημερίδα «Νew York Herald Tribune» έγραφε ότι ο Χίτλερ «δεν κράτησε την υπόσχεσή του να είναι λιοντάρι προς ανατολάς και αρνάκι προς δυσμάς». Παρόμοιες κατηγορίες εκτοξεύονταν και από τη Μ. Βρετανία και τη Γαλλία. Μάλιστα ο Τσόρτσιλ κατηγορούσε τους ναζί ότι «πρόδωσαν το αντικομιντέρν σύμφωνο και τις αντιμπολσεβίκικες συμφωνίες» (Collier's - ΗΠΑ, 30/9/1939).
Εξάλλου οι ιμπεριαλιστές δεν βοήθησαν την Πολωνία γιατί ήθελαν μέσα από την Πολωνία ο γερμανικός στρατός να προελάσει ενάντια στη Σοβιετική Ένωση. Και φυσικά κάνουν πως δεν ξέρουν ότι η σοβιετική κυβέρνηση είχε προτείνει στη Φινλανδία σύμφωνο αλληλοβοήθειας σε περίπτωση γερμανικής επίθεσης, το οποίο απορρίφθηκε όπως απορρίφθηκε και η πρόταση για εκμίσθωση του λιμανιού Χάνκο με αντάλλαγμα έκταση της Καρελίας, νησιά της Βαλτικής και ένα τμήμα του ισθμού της Καρελίας. Σημειώνεται ότι το λιμάνι Χάνκο απέχει από το Λένινγκραντ μόλις 350 χλμ. και μόλις 35 χιλιόμετρα από τα φινλανδικά σύνορα και οι σοβιετικές προτάσεις απέβλεπαν στην προστασία του.
Επίσης δεν θέλουν να γνωρίζουν ότι μετά την απόρριψη των προτάσεων της Σοβιετικής Ένωσης η αντιδραστική κυβέρνηση της Φινλανδίας, υποκινούμενη από τους ιμπεριαλιστές ξεκίνησε συνοριακά επεισόδια που κατέληξαν στο ξέσπασμα του σοβιετοφινλανδικού πολέμου στις 30 Νοέμβρη 1939.
Επίσης δεν θέλουν να γνωρίζουν ότι όταν ξέσπασε ο πόλεμος ανάμεσα στις δύο χώρες, η Μ. Βρετανία και η Γαλλία προετοίμαζαν εκστρατευτικό σώμα για βοήθεια προς τη Φινλανδία και για εκστρατεία ενάντια στο Λένινγκραντ. Επίσης την ίδια στιγμή η Γαλλία διά στόματος Ντε Γκολ απειλούσε με εισβολή από την περιοχή της Μέσης Ανατολής και μαζικούς βομβαρδισμούς ενάντια στο Μπακού, στο Αζερμπαϊτζάν.
Επίσης κάνουν πως δεν γνωρίζουν ότι οι τρεις βαλτικές χώρες δεν ήταν σε θέση να προβάλουν την παραμικρή αντίσταση στους Γερμανούς, πέρα από το γεγονός ότι τα φασιστικά τους καθεστώτα ήταν έτοιμα να ακολουθήσουν τα άρματα της Βέρμαχτ και των SS ενάντια στη Σοβιετική Ένωση.
O Μπέρτολτ Μπρεχτ έγραφε για τους αντίστοιχους κονδυλοφόρους της εποχής του: «Είναι τρομερό γιατί εδώ, όπου κλείστηκε το εργαστήρι της αλήθειας και της προόδου, εκείνοι ποτέ δεν έκαναν την εμφάνισή τους. Και είναι επίσης τρομερό γιατί, όταν απαγορεύτηκε η αλήθεια, δεν απαγορεύτηκε τίποτα απ’ όσα εκείνοι είχαν τυχόν πει ή επρόκειτο να πουν. Η απαγόρευση της αλήθειας δεν τους αφορά. Εκείνοι δεν έχουν καμιά σχέση με την αλήθεια. Αυτοί γράφουν πράγματα χωρίς καμιά αξία, επομένως δε θα τους απαγορευτεί να γράφουν ό,τι γράφουν. Τι να κάνουν; Η αστυνομία απαγορεύει την αλήθεια και οι εφημερίδες πληρώνουν καλά το ψέμα»! Αντανάκλαση: 902
Έβηχαν οι εφοπλιστές φταρνίζονταν οι χρυσαυγίτες
Εγκαιρα το ΚΚΕ και ο «Ριζοσπάστης» είχαν επισημάνει με συγκεκριμένα στοιχεία, ότι η Χρυσή Αυγή είναι το μαντρόσκυλο των καπιταλιστών και ότι τα όσα διακηρύττουν είναι βγαλμένα απευθείας από τα συρτάρια των εφοπλιστών και των βιομηχάνων.
Υπενθυμίζουμε ορισμένες στιγμές του έργου τους, όπως καταγράφηκε από το ρεπορτάζ του «Ρ»: Το Νοέμβρη του 2012 ο βουλευτής τους Παναγιώταρος, μιλώντας στην Επιτροπή Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής για τον προϋπολογισμό, έλεγε μεταξύ άλλων: «Λέτε ότι από φορολόγηση των πλοίων υπό ελληνική σημαία θα αποκομίσουμε 80 εκατ. ευρώ... Ε, το πιο εύκολο που θα κάνουν οι Ελληνες πλοιοκτήτες είναι να αλλάξουν τη σημαία για να γλιτώσουν τα λεφτά, αντί να βρεθεί μια χρυσή τομή κι από δυο - τρεις Ελληνες που είναι μάξιμουμ σε κάθε πλήρωμα, ο καπετάνιος και ο πρώτος μηχανικός, να δοθούν κίνητρα για να είναι και οι υπόλοιποι ναύτες Ελληνες (...)». Να επιδοτηθούν, δηλαδή, οι κεφαλαιοκράτες με νέες φοροαπαλλαγές...
Την ίδια μέρα, άλλος βουλευτής της οργάνωσης, ο Γεώργιος Γερμενής (γνωστότερος ως «Καιάδας»), είπε: «(...) Ο επιχειρηματικός κόσμος στενάζει (...) Λέτε ότι θα φορολογήσετε τα πλοία του ελληνικού στόλου με βάση το τονάζ (...) Την ίδια μέρα που θα εφαρμοστεί το μέτρο τα περισσότερα πλοία του εμπορικού στόλου θα υποστείλουν την ελληνική σημαία και με μεγάλη ευκολία θα επιλέξουν μια σημαία άλλη που θα εξυπηρετεί καλύτερα τα συμφέροντά τους. Και ενώ ο κλάδος της ναυτιλίας έχει στηρίξει την ελληνική οικονομία κατά το παρελθόν, εσείς πάλι συμβάλλετε καθοριστικά στην καταστροφή του».
Το Φλεβάρη του 2013, ο ίδιος ο «αρχηγός» των νεοναζί, Μιχαλολιάκος, κατά τη διάρκεια της απεργίας των ναυτεργατών σχολίασε: «Υπάρχει κι ένας ολόκληρος λαός που απαιτεί από το κράτος, κι αυτός (σ.σ. ο λαός) είναι το θύμα της υποθέσεως, από τη μια μεριά δηλαδή το κράτος, ένα ανήμπορο κράτος, από την άλλη οι εργατοπατέρες, δεν είναι αθώοι, έτσι; Εχουν κάνει πολλά...». Στοχοποίηση των πρωτοπόρων ναυτεργατών και επιχειρηματολογία κατευθείαν από τα υπόγεια του Μαξίμου και την Ενωση Εφοπλιστών.
Στις 12 Μάρτη 2013 σε συνέντευξή του ο βουλευτής της οργάνωσης Γ. Λαγός είχε πει μεταξύ άλλων: «Τα ναυπηγεία κλείνουν (...) γιατί τα αριστερίστικα εργατικά σωματεία φρόντιζαν τόσα χρόνια, ώστε ο Ελληνας εργαζόμενος να χάσει όλα τα δικαιώματά του».
Η εικόνα έρχεται να συμπληρωθεί και από την πλευρά της Διεύθυνσης Κοινοβουλευτικού Ελέγχου της Βουλής, που δείχνει ότι οι βουλευτές της Χρυσής Αυγής κατέθεσαν συνολικά 145 Ερωτήσεις για τα συμφέροντα των εφοπλιστών.
Ενδεικτικά: Τον περασμένο Γενάρη σε Ερώτηση του βουλευτή της ΧΑ Νίκου Κούζηλου αναφερόταν: «Τράπεζες όπως η Εμπορική, η Εθνική και η Marfin διαθέτουν ναυτιλιακά χαρτοφυλάκια αξίας 6 δισ. ευρώ που πρέπει να τα κατευθύνουν για την ενίσχυση των ναυτιλιακών εταιρειών». Και ζητούσε «να δοθούν εγγυητικές επιστολές από το κράτος για να μπορέσουν να λύσουν το πρόβλημα ρευστότητας οι ναυτιλιακές εταιρείες».
Σε πρόσφατη εκτρωματική τροπολογία που προέβλεπε ότι δεν θα θα συμπεριλαμβανόταν στο πόθεν έσχες η συμμετοχή σε ναυτιλιακές εταιρείες, από τη Χρυσή Αυγή ο βουλευτής Ηλίας Παναγιώταρος είχε δηλώσει στη συζήτηση στην Ολομέλεια ότι η τροπολογία κινείται στη σωστή κατεύθυνση και γι' αυτό το κόμμα του τη στηρίζει. Η τροπολογία αποσύρθηκε.
Αντανάκλαση: Ριζοσπάστης
Στους τραπεζίτες πηγαίνουν τα δάνεια της τρόικας
*Ούτε ένα ευρώ από τα 110 δισ. ευρώ του δανείου της τρόικας δεν πηγαίνει για μισθούς και συντάξεις
*Τουλάχιστον 404 δισ. ευρώ έχουν πληρωθεί από το 2000 για τοκοχρεολυτικές δόσεις, αλλά το χρέος είναι ακόμα 356 δισ. ευρώ
*Τουλάχιστον 404 δισ. ευρώ έχουν πληρωθεί από το 2000 για τοκοχρεολυτικές δόσεις, αλλά το χρέος είναι ακόμα 356 δισ. ευρώ
Η απροκάλυπτη τρομοκρατία που έχουν εξαπολύσει το «μαύρο μέτωπο» της πλουτοκρατίας και τα φερέφωνα που διαθέτει στα Μέσα Ενημέρωσης, για τη δήθεν καταστροφή που απειλεί τα λαϊκά στρώματα της χώρας η έλλειψη των δανείων της τρόικας, έχει στόχο να φοβίσει τους εργαζόμενους και να εξουδετερώσει τις αντιδράσεις ενάντια στα αντιλαϊκά μέτρα που παίρνονται και – πολύ περισσότερο – σε εκείνα που έρχονται το επόμενο διάστημα, με τη νέα κυβέρνηση.
Ο «Ρ» πολλές φορές έχει αποκαλύψει ότι η άρχουσα τάξη και οι κυβερνώντες δε διστάζουν να προπαγανδίζουν τη φιλομονοπωλιακή τους πολιτική χρησιμοποιώντας ψευτιές και μυθεύματα.
Βέβαια, αυτοί είναι αδίστακτοι και εφαρμόζουν μια πολιτική καθημερινής εξόντωσης για εκατομμύρια εργαζόμενους, σιγά μην είχαν τέτοιους ενδοιασμούς. Ωστόσο, η απολυτότητα με την οποία προβάλλουν ακόμα και τα ψέματά τους, φαίνεται ότι προκαλεί ερωτηματικά και αμφιθυμίες, κάποιους ίσως ακόμα και να τους κλονίζει.
Η αλήθεια βέβαια είναι εντελώς διαφορετική.
Ούτε ένα ευρώ από τα κονδύλια των δανείων της τρόικας δεν πηγαίνει για την πληρωμή μισθών και συντάξεων.
Ούτε ένα ευρώ από τα κονδύλια των δανείων της τρόικας δεν πηγαίνει για την πληρωμή μισθών και συντάξεων.
Ούτε ένα ευρώ από τα δάνεια των τραπεζών δεν πηγαίνει για τη χρηματοδότηση των ασφαλιστικών ταμείων ή οποιουδήποτε φορέα που να σχετίζεται με την οικονομική ή άλλη ενίσχυση των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Οτιδήποτε διαφορετικό αποτελεί παραμύθι, ψέμα ολκής, από την αρχή μέχρι το τέλος.
Τα περιβόητα ποσά που υποτίθεται ότι …«μας δίνει» η τρόικα, είναι δάνεια με αποκλειστικό στόχο να στηριχτούν οι τράπεζες, να εξυπηρετούνται, δηλαδή, δάνεια προηγούμενων χρόνων, που είχαν συνάψει κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.
Είναι δάνεια με επαχθείς όρους, σε ό,τι αφορά στις συνθήκες αποπληρωμής, ενώ συνοδεύονται από συγκεκριμένες δεσμεύσεις, που συμφώνησε η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Λόγος γίνεται για το μνημόνιο, που προβλέπει μέτρα και πολιτικές βίαιης μείωσης των λαϊκών εισοδημάτων, κατάργηση του κοινωνικού χαρακτήρα του κοινωνικοασφαλιστικού συστήματος, πλήρη ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων, αθρόες ιδιωτικοποιήσεις της δημόσιας περιουσίας, παραπέρα εμπορευματοποίηση της Υγείας και Παιδείας κ.ο.κ.
Να ποιους πληρώνει η τρόικα
Οι ίδιοι οι αριθμοί, τα επίσημα στοιχεία που παρουσιάζουν κυβέρνηση και τρόικα στα κείμενα του κρατικού προϋπολογισμού, μιλάνε από μόνα τους:
Η τρόικα, από το δάνειο των 110 δισ. ευρώ, έχει εκταμιεύσει μέχρι στιγμής 5 δόσεις, συνολικού ποσού 65 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Οι ίδιοι οι αριθμοί, τα επίσημα στοιχεία που παρουσιάζουν κυβέρνηση και τρόικα στα κείμενα του κρατικού προϋπολογισμού, μιλάνε από μόνα τους:
Η τρόικα, από το δάνειο των 110 δισ. ευρώ, έχει εκταμιεύσει μέχρι στιγμής 5 δόσεις, συνολικού ποσού 65 δισεκατομμυρίων ευρώ.
Την ίδια ακριβώς περίοδο, το 2010 και φέτος μέχρι το Σεπτέμβρη, η κυβέρνηση έχει πληρώσει προς τους τραπεζίτες τόκους και χρεολύσια που ήδη ξεπερνούν τα 75 δισ. ευρώ.
Αρα, τα 65 δισ. ευρώ του δανείου της τρόικας πήγαν κατευθείαν στα ταμεία των τραπεζών, ενώ η κυβέρνηση Παπανδρέου μαζί με αυτά έδωσε ακόμα 10 δισ. ευρώ, που άρπαξε, με την πολιτική του μνημονίου, από τους εργαζόμενους.
Και το μυστικό της 6ης δόσης το γνωρίζουν τώρα οι πάντες. Η τρόικα επέλεξε και καθυστερεί την εκταμίευσή της, επειδή είναι η μόνη δόση από τις δώδεκα που δεν προορίζεται για την απευθείας πληρωμή κρατικών ομολόγων.
Αυτά ως απάντηση στα ψέματα που σερβίρουν διάφοροι μαφιόζοι της προπαγάνδας για να τρομάξουν τον κόσμο. Για να ξέρουμε και να συνειδητοποιούμε, και με βάση τους αριθμούς, ότι ούτε ένα ευρώ από τα δάνεια της τρόικας δεν πηγαίνει για τη μισθοδοσία ή τις συντάξεις, αλλά συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.
Σφαγιάζονται οι μισθοί και οι συντάξεις και ακυρώνονται λαϊκές κατακτήσεις δεκαετιών, προκειμένου να κατατίθενται δισεκατομμύρια στο βωμό της διάσωσης των τραπεζών.
Ενα παράδειγμα
Τα στοιχεία που αφορούν στο μέρος του κοινωνικού πλούτου, που καταβροχθίζεται από τις τράπεζες για να πληρωθούν τα χρέη που προκαλεί στην κοινωνία η φιλομονοπωλιακή πολιτική της κυβέρνησης, φέρνουν ίλιγγο.
Τα στοιχεία που αφορούν στο μέρος του κοινωνικού πλούτου, που καταβροχθίζεται από τις τράπεζες για να πληρωθούν τα χρέη που προκαλεί στην κοινωνία η φιλομονοπωλιακή πολιτική της κυβέρνησης, φέρνουν ίλιγγο.
Μαζί, όμως, και ατελείωτη αγανάχτηση για το μέγεθος της λεηλασίας που υφίστανται τα λαϊκά στρώματα, για να πλουτίζουν οι εκπρόσωποι του μεγάλου κεφαλαίου, είτε μιλάμε για τις τράπεζες, είτε αναφερόμαστε στις βιομηχανίες, είτε σε άλλες ομάδες μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων σε διάφορους τομείς της οικονομίας.
Μία αναγκαία παρένθεση. Μας λένε ότι τα ελλείμματα και το χρέος είναι δήθεν αποτέλεσμα της …«κοινωνικής πολιτικής», της χρηματοδότησης των συντάξεων, των ασφαλιστικών ταμείων και άλλα συναφή.
Ψέμα είναι κι αυτό, γιατί κρύβουν την ουσία, την πηγή της πρόκλησης των ελλειμμάτων και του χρέους.
Ενα απλό παράδειγμα: Οι πάντες αποδέχονται (πώς άραγε θα μπορούσαν να διαστρέψουν και αυτή την αλήθεια…) ότι η προηγούμενη δεκαετία ήταν η περίοδος που οι επιχειρήσεις παρουσίασαν καθαρά κέρδη μυθικών διαστάσεων, τα οποία ξεπέρασαν κάθε ιστορικό προηγούμενο.
Κοιτάξτε, όμως, τι έγινε με τη φορολογία εισοδήματος. Οι επιχειρήσεις, με βάση την κερδοφορία που είχαν το 2000, συμμετείχαν με ποσοστό 40,6% στα έσοδα του Δημοσίου από φόρους εισοδήματος.
Παρά τη συνεχή αύξηση των κερδών τους, που απογειώθηκαν σε επίπεδα που δύσκολα υπολογίζονται, η συμμετοχή στα φορολογικά έσοδα συνεχώς, και επί ΠΑΣΟΚ και επί ΝΔ, μειώνεται. Το αποτέλεσμα ήταν το 2010 να συμμετέχουν με ποσοστό μόλις 22% στα έσοδα από φόρο εισοδήματος.
Αυτή η επιλογή, η επιλογή των φορολογικών ελαφρύνσεων και των φοροαπαλλαγών, προκαλεί τα ελλείμματα, τα ελλείμματα οδηγούν στο δανεισμό κι ο δανεισμός, μαζί με τον πολλαπλασιασμό των κερδών των τραπεζών, οδηγεί στην υπερχρέωση του αστικού κράτους.
Απροκάλυπτη λεηλασία
Γι’ αυτά τα δάνεια που παίρνουν οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις των δύο κομμάτων, αλλά κι αυτά που θα συνάψει τώρα η «νέα» κυβέρνηση συνεργασίας, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πληρώνουν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι από τον παραγόμενο πλούτο.
Γι’ αυτά τα δάνεια που παίρνουν οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις των δύο κομμάτων, αλλά κι αυτά που θα συνάψει τώρα η «νέα» κυβέρνηση συνεργασίας, οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα πληρώνουν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι από τον παραγόμενο πλούτο.
Πόσα ακριβώς ποσά έχουν εισπραχθεί, με την κυριολεξία του όρου, κανείς δεν είναι σε θέση να βεβαιώσει με ακρίβεια, μια και πολλές φορές τα δάνεια δεν εκταμιεύονται καν, αφού πρόκειται για δάνεια εξόφλησης παλαιότερων δανείων.
Και με δεδομένο ότι ο ουσιαστικός διαχειριστής του κρατικού χρέους είναι οι ίδιες οι τράπεζες, …τρέχα γύρευε. Εκείνο που αποτελεί ακλόνητη βεβαιότητα και αποδεικνύεται και με αριθμούς, είναι ότι το Δημόσιο πληρώνει όλο και περισσότερα δισεκατομμύρια για την εξόφληση του χρέους, το χρέος όμως συνεχώς διογκώνεται.
Ενδεικτικός είναι ο πίνακας που δημοσιεύει σήμερα ο «Ρ» και στον οποίο απεικονίζεται, πρώτον, η πορεία διαμόρφωσης του χρέους και, δεύτερον, τα τοκοχρεολύσια που πληρώνονται χρόνο το χρόνο.
Είναι χαρακτηριστικό ότι τη χρονιά της δημιουργίας του ευρώ, το 2001, το κρατικό χρέος ήταν 151,8 δισ. ευρώ. Εκτοτε και μέχρι σήμερα, έχουν πληρωθεί τόκοι και χρεολύσια ύψους 381,5 δισ. ευρώ, αλλά το χρέος έχει πάει ήδη στα 356,5 δισ. ευρώ.
Για να έχουμε ένα μέτρο σύγκρισης, να πούμε ότι οι δαπάνες του Δημοσίου για μισθούς και συντάξεις ωχριούν μπροστά στα δισεκατομμύρια που πάνε για τοκοχρεολυτικές δόσεις.
Το 2011, για παράδειγμα, το σύνολο της εξυπηρέτησης του δημόσιου χρέους, οι πληρωμές τοκοχρεολυσίων για τον μακροπρόθεσμο και για τον βραχυπρόθεσμο δανεισμό, αναμένεται να φτάσουν τα 65,5 δισ. ευρώ.
Ακόμα και αν αφαιρέσουμε τον βραχυπρόθεσμο δανεισμό, τα σχετικά ποσά είναι της τάξης των 47,5 δισ. ευρώ. Την ίδια στιγμή, τη στιγμή που οι τραπεζίτες ενθυλακώνουν τουλάχιστον 47,5 δισ. μέσα σε μια χρονιά, την ίδια χρονιά, το 2011:
Το συνολικό κονδύλι για τη μισθοδοσία όλων των εργαζομένων ολόκληρου του δημόσιου τομέα και η συνταξιοδότηση όλων των συνταξιούχων του Δημοσίου, το εισόδημα δηλαδή, περίπου 1,2 εκατομμυρίων ανθρώπων, ήταν 19,8 δισ. ευρώ.
Τα κονδύλια που δίνονται προς τα ασφαλιστικά ταμεία, για τα οποία πολλά λέγονται και καταγγέλλονται για …σπατάλες, είναι κι αυτά καθηλωμένα σε απαράδεκτα επίπεδα. Το σύνολο των λεγόμενων επιχορηγήσεων, που είναι μέρος από αυτά που χρωστάνε οι κυβερνώντες στα Ταμεία, είναι μόλις 11 δισεκατομμύρια ευρώ.
Και να σημειώσουμε ότι εδώ περιλαμβάνονται και τα κερατιάτικα που πληρώνει ο κρατικός προϋπολογισμός για υποχρεώσεις που έχουν αναλάβει οι κυβερνήσεις έναντι πολυεθνικών, στο πλαίσιο των ιδιωτικοποιήσεων δημόσιων οργανισμών, όπως για παράδειγμα ο ΟΤΕ.
Οταν οι δυνάμεις του «μαύρου μετώπου» διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους αξιώνοντας όλο και μεγαλύτερη μείωση των κρατικών δαπανών εννοούν ένα και μοναδικό πράγμα:
Μειώστε ακόμα περισσότερο τους μισθούς και τις συντάξεις, σταματήστε τις επιχορηγήσεις των ασφαλιστικών ταμείων, καταργήστε τη χρηματοδότηση της Τοπικής Αυτοδιοίκησης, επειδή μόνο έτσι είναι δυνατόν να συνεχιστεί κανονικά η απρόσκοπτη πληρωμή των δόσεων που πρέπει να πληρώνονται προς τους ντόπιους και ξένους τραπεζίτες και γιατί μόνο με αυτόν τον τρόπο μπορεί να εξασφαλιστεί η χρηματοδότηση των άλλων τμημάτων της οικονομικής ολιγαρχίας.
Ολα τα άλλα είναι φιοριτούρες.
Οσο η κοινωνία στροβιλίζεται γύρω από τις απονενοημένες προσπάθειες της άρχουσας τάξης να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση, μεταφέροντας τα βάρη και τις συνέπειές της στις πλάτες των εργαζομένων, τα αδιέξοδα για τα λαϊκά στρώματα θα πληθαίνουν.
Η διέξοδος για τους εργαζόμενους, που ήδη απειλούνται με μαζική και ανεξέλεγκτη πτώχευση, κινείται σε εντελώς διαφορετική κατεύθυνση. Αν μιλήσουμε γι’ αυτή με βάση όλα τα παραπάνω στοιχεία, είναι ολοφάνερο ότι το πρώτο, το πλέον απαραίτητο, το στοιχειώδες βήμα που χρειάζεται, είναι να απαλλαγεί η κοινωνία μας από όλα αυτά τα τρωκτικά, που με τον έναν ή τον άλλον τρόπο καταβροχθίζουν τον κοινωνικό πλούτο.
Οι τεράστιοι πόροι που, ελέω ΕΕ και κεφαλαιοκρατικής εξουσίας, αποσπούν μερικές χιλιάδες εκπρόσωποι του κεφαλαίου, ανήκουν στο λαό.
Τα δεκάδες και εκατοντάδες δισεκατομμύρια ευρώ που προσπορίζονται, δεν είναι τα χαρτονομίσματα που εκδίδει η ΕΚΤ.
Είναι πόροι και εφεδρείες, είναι πλούτος παραγωγικός, είναι η εργασία εκατομμυρίων εργαζομένων, που στα χέρια μιας άλλης, εργατικής, εξουσίας, μπορεί να αποτελέσει τη σερμαγιά για την οικοδόμηση μιας κοινωνίας που, λυτρωμένη από τα σαπρόφυτα, θα θέσει ως αποκλειστικό της στόχο την ικανοποίηση των αναγκών του λαού.
Από αυτή την άποψη το σύνθημα – πρόταση για άμεση έξοδο από την ΕΕ και μονομερή διαγραφή του χρέους, από μια λαϊκή εξουσία, είναι στην πρώτη γραμμή της επικαιρότητας.
Η λύση!
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Ολα όσα παρουσίαζαν ως δήθεν «λύσεις» του προβλήματος αποδείχτηκαν φούμαρα.
*
Στην αρχή μιλούσαν για «επιμήκυνση» του χρέους την οποία ανέμεναν «πώς και πώς». Ε, λοιπόν, τον περασμένο Μάρτη έγινε η «επιμήκυνσή τους». Την πανηγύρισαν δεόντως. Μόλις τέλειωσαν τα πανηγύρια, εκείνο που έφερε για το λαό η «επιμήκυνση» ήταν νέα λιτότητα. Νέα μέτρα. Νέοι φόροι.
*
Μετά μιλούσαν για «αναδιάρθρωση» του χρέους. Που, όπως έλεγαν, θα έδινε «ανάσα» και θα έφερνε την «ανακούφιση». Ε, λοιπόν, η «αναδιάρθρωση» έγινε τον περασμένο Μάη. Πάλι πανηγύρισαν δεόντως. Πάλι στήθηκαν τα προπαγανδιστικά και επικοινωνιακά «ταρατατζούμ». Τελικά εκείνο που έφερε η «αναδιάρθρωση» για τους εργαζόμενους ήταν το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα της λεηλασίας. Και τον εφαρμοστικό νόμο εξανδραποδισμού.
*
Επειτα μίλησαν για «κούρεμα» του χρέους. Το πολύφερνο εκείνο «κούρεμα» που εδώ και δυο χρόνια οι υμνητές των μνημονίων το περίμεναν πώς και πώς! Που το περιέγραφαν σαν «τελική λύση» των προβλημάτων του λαού. Που το διαφήμιζαν περίπου ως «μάννα εκ... Βρυξελλών». Ε, λοιπόν, με τις περίφημες αποφάσεις της «ιστορικής» 21ης Ιούλη ήρθε και το πρώτο «κούρεμα». Και τι έγινε; Αυτό που έγινε είναι νέα χαράτσια... Νέοι φόροι... Νέες «έκτακτες» εισφορές... Νέες μειώσεις μισθών και συντάξεων, απολύσεις και μέτρα αφανισμού..!
***
Τα συμπεράσματα είναι προφανή και οφθαλμοφανή, αρκεί να θέλει κανείς να τα δει.
Πρώτον: Αυτό που οι αστοί, οι οικονομολόγοι, οι πολιτικοί τους εκπρόσωποι και δημοσιολόγοι θέλουν να βαφτίζουν σαν «κρίση χρέους», δεν είναι παρά μια βαθιά καπιταλιστική κρίση.
Είναι κρίση υπερσυσσώρευσης και υπερπαραγωγής κεφαλαίου, η οποία αφορά στις ίδιες τις δομές του καπιταλιστικού συστήματος και η οποία δεν αντιμετωπίζεται ούτε με «κουρέματα», ούτε με «αναδιαρθρώσεις», ούτε με «επιμηκύνσεις» που αφορούν στο επιφαινόμενο, δηλαδή στο χρέος.
*
Δεύτερον: Ούτε η «διαπραγμάτευση», ούτε η «αναδιαπραγμάτευση», ούτε η «διάρθρωση», ούτε η «αναδιάρθρωση» του χρέους, ούτε η «ελεγχόμενη», ούτε η... ανεξέλεγκτη «πτώχευση», ούτε η «στάση», ούτε η «παράταση» πληρωμών, ούτε τα «ευρωομόλογα», ούτε η «επιμήκυνση», ούτε το «κούρεμα»,
καμία απ' όλες αυτές τις διαχειριστικές στην ουσία τους προτάσεις δεν αποτελεί «λύση» για το λαό.
*
Στο πλαίσιο της κρίσης, η οποία αναπόφευκτα επιφέρει καταστροφή τμήματος του υπερσυσσωρευμένου κεφαλαίου, τα παραπάνω αντανακλούν θέσεις,
αντιθέσεις και αδυσώπητους ανταγωνισμούς μεταξύ ιμπεριαλιστικών κέντρων (όπως για παράδειγμα της Γερμανίας με τους «εταίρους» της στην ΕΕ) με ένα «διακύβευμα»:
Το πόσο λιγότερο το καθένα από αυτά τα ιμπεριαλιστικά κέντρα θα επιβαρυνθεί από την καταστροφή του κεφαλαίου και πόσο μεγαλύτερο κομμάτι του κατεστραμμένου κεφαλαίου θα καταφέρουν οι αντιμαχόμενοι να επιβαρύνει τους ανταγωνιστές τους.
*
Πρόκειται, τελικά, για προτάσεις και ενδοαστικές - ενδοϊμπεριαλιστικές διευθετήσεις μεταξύ κεφαλαιοκρατών, που έχοντας τη βοήθεια των οπορτουνιστικών ουρών τους,
εισηγούνται στον καπιταλισμό διάφορες εναλλακτικές μανούβρες, για να ξεπεράσει την κρίση του φορτώνοντάς την, πάντα, στο λαό.
*
Αντίθετα, ειδικά σε μια χώρα όπως η Ελλάδα,
που ο λαός μόνο την πρώτη δεκαετία του 21ου αιώνα έχει πληρώσει μισό τρισ. ευρώ (!) για τοκοχρεολύσια, αλλά τώρα του λένε ότι «χρωστάει» τα διπλά (!!),
σε μια χώρα που κυβέρνηση, ΝΔ, ΛΑ.Ο.Σ., αστικό πολιτικό κατεστημένο, ΔΝΤ και ΕΕ λειτουργούν σαν «χωροφύλακες», σαν «φουσκωτοί» και σαν «εισπράκτορες» των τοκογλύφων για λογαριασμό των ντόπιων «πατριωτών» και των «φιλελλήνων» καπιταλιστών, τραπεζιτών και δανειστών «μας»,
η λύση για το λαό δεν μπορεί να προέλθει μέσα στον καπιταλισμό.
Η καπιταλιστική κρίση γεννιέται πάνω στο έδαφος της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας και μόνο η εξάλειψη της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας μπορεί να επιφέρει την εξάλειψη των κρίσεων.
*
Επομένως η λύση - η μόνη λύση που υπάρχει - ισοδυναμεί με το... «κούρεμα» και με το πέταμα στο σκουπιδοτενεκέ της Ιστορίας όλων αυτών που προκάλεσαν το πρόβλημα.
Η λύση, η μόνη δυνατή, η μόνη ρεαλιστική, περνάει μέσα από εκείνο
που το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή της «τρομοκρατίας» του χρέους και των ελλειμμάτων, τονίζει, καθαρά και ξάστερα:
Συμμαχία της εργατικής τάξης και των καταπιεζόμενων στρωμάτων για την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών.
Κοινωνική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής, κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων, που ως λαϊκή περιουσία θα τεθούν στην υπηρεσία της κάλυψης των κοινωνικών αναγκών, θα λειτουργούν σχεδιασμένα για τη μετατροπή του παραγόμενου πλούτου σε κοινωνικό όφελος και όχι σε ατομικό κέρδος του καπιταλιστή.
Αποδέσμευση της Ελλάδας από την ΕΕ.
Οργανωμένη άρνηση του λαού να πληρώσει την κρίση της πλουτοκρατίας.
Διαγραφή του χρέους, με λαϊκή εξουσία και οικονομία.
Από: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 14/10/11
Εκροές - εισροές: 5-1!
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, μέσα στο α' εξάμηνο του 2011 η εισροή ξένων κεφαλαίων για άμεσες επενδύσεις στην Ελλάδα ήταν 177 εκατ. ευρώ.
Το ίδιο διάστημα οι Ελληνες κεφαλαιοκράτες εμφανίζονται από την Τράπεζα της Ελλάδας να έχουν επενδύσει σε διάφορα σημεία του πλανήτη 882 εκατ. ευρώ!
*
Σημείωση:
Αθροιστικά οι εκροές κεφαλαίων από την Ελλάδα τα έτη 2009, 2010, α' εξάμηνο 2011,
ξεπερνούν τα 4,2 δισ. ευρώ!
*
α) Τι σημαίνουν αυτά τα νούμερα που αποτυπώνουν τις εισροές και εκροές κεφαλαίων από τη χώρα:
*
Οτι ενώ ο ελληνικός λαός αφανίζεται,
ότι ενώ στο όνομα της «ανταγωνιστικότητας» κόβονται μισθοί, συντάξεις, εργασιακά και ασφαλιστικά δικαιώματα (κι όλα τούτα για να μειωθεί το κόστος των πλουτοκρατών, ώστε να κάνουν... «επενδύσεις» και να έρθει «ανάπτυξη»),
για κάθε 1 ευρώ που μπαίνει στην Ελλάδα ως υποτιθέμενη «επένδυση», τα ευρώ που βγάζουν από την Ελλάδα οι Ελληνες «πατριώτες» κεφαλαιοκράτες για να απομυζήσουν κέρδος πίνοντας το αίμα των λαών στο εξωτερικό... είναι 5!
*
β) Τι επιβεβαιώνουν αυτά τα νούμερα:
*
Πρώτον, ότι στα θησαυροφυλάκια της εγχώριας πλουτοκρατίας υπάρχει συσσωρευμένος πλούτος. Πλούτος που έχει κλαπεί από την εκμετάλλευση του Ελληνα εργαζόμενου, και που αναζητά κερδοφόρα διέξοδο στην παραγωγή. Και φυσικά η αναζήτηση του κέρδους ουδεμία σχέση έχει για το κεφάλαιο με πατριωτικά... «κουραφέξαλα», αφού ποτέ το ελληνικό και κάθε «εθνικότητας» κεφάλαιο δεν είχε πατρίδα και η μόνη του πατρίδα είναι εκείνη που κάθε φορά του αποφέρει το μεγαλύτερο κέρδος.
*
Δεύτερον, ότι η ελληνική πλουτοκρατία είναι αδυσώπητη μέσα και έξω από την Ελλάδα, είναι ιμπεριαλιστική και επιθετική, όπως κάθε πλουτοκρατία, ότι κερδίζει και κερδοσκοπεί μετατρέποντας την Ελλάδα σε θύμα και θύτη, ταυτόχρονα, στο πλαίσιο των διεθνών συμμαχιών της.
*
Τρίτον, όσα λένε το ΠΑΣΟΚ, η ΝΔ και οι φίλοι τους για «επενδυτικές ευκαιρίες» και «ανάπτυξη» δεν σημαίνουν παρά μετατροπή της Ελλάδας των εργαζομένων, των μισθών και των δικαιωμάτων τους σε Ινδία, σε Κίνα και σε ό,τι υποτίθεται αποτελεί... «κόκκινη γραμμή» για την κυβέρνηση.
*
Στην ουσία, δηλαδή, το εγχώριο κεφάλαιο όσα ζητάει και προωθεί μέσω των εφαρμοζόμενων πολιτικών
(ακόμα φθηνότερη εργατική δύναμη, γενικευμένη εκποίηση της δημόσιας περιουσίας, χαμηλότερη φορολογία, απελευθέρωση όλων των τομέων της παραγωγής),
δεν τα ζητάει γιατί θέλει να «επενδύσει» στην Ελλάδα ορμώμενο από λόγους... «πατριωτικούς».
Τα προωθεί ώστε μέσα από την κατακρήμνιση του βιοτικού επιπέδου του ελληνικού λαού, να μπορεί να «επενδύει» στην Ελλάδα με όρους ακόμα πιο εκμεταλλευτικούς, δηλαδή ακόμα πιο κερδοφόρους, χωρίς την ανάγκη να... μεταναστεύει.
Τόσο εκμεταλλευτικούς, τόσο κερδοφόρους και τόσο «ελκυστικούς» όρους, όσο μπορεί να βρει στην Ασία, στην Αφρική, στη Βουλγαρία...
*
Υπ' αυτό το πρίσμα θα πρέπει να διαβαστεί η δήλωση όπως και ο ντόρος που δημιουργήθηκε κατά την επίσκεψη του αντικαγκελάριου της Γερμανίας απ' αφορμή την τοποθέτηση του τελευταίου, με την οποία καλούσε τους Ελληνες κεφαλαιούχους αντί να επενδύουν στο εξωτερικό να επενδύσουν πρώτα αυτοί στην Ελλάδα και μετά να περιμένουν να έρθουν στην Ελλάδα γερμανικές επενδύσεις.
Στην ουσία, εκείνο που - ως εκπρόσωπος του γερμανικού κεφαλαίου - είπε ο Ρέσλερ στους Ελληνες καπιταλιστές ήταν να συνεχίσουν να είναι
αρπακτικά, αλλά... με μέτρο.
*
Η τοποθέτηση Ρέσλερ δεν έγινε προφανώς διότι ο αντικαγκελάριος θέλησε να φανεί «φιλέλλην» και μάλιστα τόσο ένθερμος «φιλέλλην» ώστε να κάνει δημόσια παραινέσεις... πατριωτισμού στους Ελληνες κεφαλαιοκράτες.
Ούτε διότι ο Ρέσλερ είναι τόσο αφελής, ώστε να πιστεύει πως το ελληνικό κεφάλαιο, όπως και κάθε κεφάλαιο, είναι δυνατόν να λειτουργήσει κόντρα στην αρπακτική φύση του.
Ο Ρέσλερ, στο πλαίσιο της αλληλοδιαπλοκής, της αλληλεπίδρασης, της αλληλεξάρτησης και προπαντός του ανταγωνισμού του κεφαλαίουστο πλαίσιο του ιμπεριαλισμού, απευθύνθηκε από τη θέση του ισχυρού, κάνοντας στο ελληνικό κεφάλαιο
την εξής σύσταση:
Αυτή, τουλάχιστον, την περίοδο της βαθιάς καπιταλιστικής κρίσης, μην μπλέκετε στα πόδια του γερμανικού κεφαλαίου και στις μπίζνες που εκείνο θέλει να κάνει.
Φροντίστε - είπε ο Ρέσλερ στους φίλους του Ελληνες πλουτοκράτες - να ρημάξετε τον ελληνικό λαό μέχρι τα ακρότατα όρια. Και τότε η ελληνική επικράτεια θα έχει γίνει μια θαυμάσια πηγή «επενδυτικών ευκαιριών». Και για σας και για μας...
Από: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Περί του κύρους του Κοινοβουλίου
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Τα αντανακλαστικά του κυρίου προέδρου της Βουλής λειτούργησαν άψογα. Ο κ. Πετσάλνικος θεώρησε «σκηνοθετικό εφέ» εκ μέρους του ΚΚΕ να γίνεται λόγος εντός του Κοινοβουλίου για την τιμή του ψωμιού και για την τιμή του γάλακτος.
Πολύ περισσότερο τον τάραξε η αυθάδεια του ΚΚΕ να καλεί τους κυρίους που κόβουν μισθούς και συντάξεις να απαντήσουν στο εξής απλό ερώτημα:
Πώς μια οικογένεια θα τα βγάλει πέρα όταν μόνο για μισό κιλό ψωμί και ένα μπουκάλι γάλα χρειάζεται περίπου 1.000 ευρώ το χρόνο;...
*
Τέτοιες κινήσεις, που θίγουν βάναυσα το κύρος του Κοινοβουλίου, δεν μπορούν να περνούν αναπάντητες. Και ο πρόεδρος της Βουλής έσπευσε να τις στιγματίσει ως«απαράδεκτες».
Μετά, δε, την παρέμβαση του κ. Πετσάλνικου μπορούμε να είμαστε βέβαιοι: Το κύρος της Βουλής αποκαταστάθηκε.
*
Ετσι - με αποκατεστημένο πια το κύρος του - το Κοινοβούλιο μπορεί να συνεχίσει το έργο του.
Για παράδειγμα:
1) Να συνεχίσει να δέχεται τροπολογίες με τις οποίες παραδίδονται στον πρωθυπουργό δικαιοδοσίες ...Λουδοβίκου, όπως έπραξε το Μάρτη του 2010.
Τότε, σε εντελώς άσχετο νομοσχέδιο του υπουργείου Εσωτερικών, κατατέθηκε μια πολύ «περίεργη» τροπολογία. Με τη συγκεκριμένη τροπολογία και «κατά παρέκκλιση κάθε γενικής ή ειδικής διάταξης», ο πρωθυπουργός παρέχει στον ...εαυτό του το δικαίωμα να συγκροτεί επιτροπές και ομάδες εργασίας και ταυτόχρονα παραχωρεί στον εαυτό του το αποκλειστικό δικαίωμα να αποφασίζει την παράδοση σε αυτές τις επιτροπές κάθε πληροφορίας και κάθε εγγράφου του κράτους. Ακόμα κι αν - όπως αναφέρεται στην τροπολογία - αυτό το στοιχείο«χαρακτηρίζεται κρατικό απόρρητο ή εμπιστευτικό».
Ο πρόεδρος της Βουλής, για να μην έχει τοποθετηθεί επί του θέματος, μάλλον δεν θα θεωρεί ότι τέτοιες τροπολογίες προσβάλλουντο κύρος του Κοινοβουλίου...
*
2)Η Βουλή - με αποκατεστημένο το κύρος της - μπορεί να συνεχίσει να πράττει ό,τι έπραξε το Μάη του 2010.
Ηταν τότε που η κυβέρνηση έφερε στη Βουλή προς κύρωση το μνημόνιο. Δηλαδή μια σύμβαση διεθνούς χαρακτήρα μεταξύ της Ελλάδας με διεθνείς οργανισμούς. Μόνο που γι' αυτού του τύπου τις συμβάσεις το Σύνταγμα περιλαμβάνει ειδική διάταξη όσον αφορά την κύρωσή τους. Πόσο σέβονται το δικό τους, το αστικό Σύνταγμα και το κύρος του Κοινοβουλίου αυτοί που κόπτονται περί «κύρους»; Το απέδειξαν όταν χωρίς καμία αυταπάτη για τα όρια της συνταγματικής νομιμότητας που υπηρετούν τα αστικά κόμματα στο Κοινοβούλιο, το ΚΚΕ κατέθεσε αίτημα για την εφαρμογή του συγκεκριμένου άρθρου, του άρθρου 28 του Συντάγματος, το οποίο προβλέπει αυξημένη πλειοψηφία 180 ψήφων για την κύρωση συμβάσεων από τη Βουλή που αφορούν σε μεταβίβαση κυριαρχικών δικαιωμάτων σε ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς. Το αίτημα αντιμετωπίστηκε από τα κόμματα του κεφαλαίου με το γνωστό τρόπο που συνηθίζουν να τσαλαπατούν ακόμη και το Σύνταγμά τους, αν αυτό επιτάσσουν τα συμφέροντα του κεφαλαίου. Η κυβέρνηση, επειδή έπρεπε να διευκολύνει τη ΝΔ να μην ψηφίσει το μνημόνιο και επειδή η προθυμία του ΛΑ.Ο.Σ. δεν ήταν αρκετή για να μαζευτούν οι 180 ψήφοι, δήλωσε διά χειλέων του συνταγματολόγου Ευ. Βενιζέλου ότι θα εφαρμόσει την «τυπική (!) διάσταση της δημοκρατίας» και ότι για την κύρωση του μνημονίου αρκούσαν οι 151 ψήφοι.
Τότε ο πρόεδρος της Βουλής κ. Πετσάλνικος δεν διέγνωσε ουδεμία προσβολή στο κύρος του Κοινοβουλίου...
*
3) Το Κοινοβούλιο - με αποκατεστημένο το κύρος του - μπορεί επίσης να κυρώνει (το φροντίζουν οι κοινοβουλευτικές πλειοψηφίες) πραξικοπηματικές τροπολογίες, όπως εκείνη που κατατέθηκε την επομένη της ψήφισης του μνημονίου.
Σύμφωνα με τη συγκεκριμένη τροπολογία, η οποία προφανώς αναβαθμίζει το κύρος του Κοινοβουλίου (απόδειξη ότι ο κ. Πετσάλνικος την υπερψήφισε), ο εκάστοτε επί της Οικονομίας υπουργός «νομιμοποιείται» να προχωρά σε όποια συμφωνία θέλει με το ΔΝΤ, την ΕΚΤ και τα ξένα κράτη της ΕΕ, για την οποία συμφωνία το Κοινοβούλιο απλώς και μόνο θα ...«ενημερώνεται»! Δηλαδή αφαιρέθηκε από τη Βουλή ακόμα και η στοιχειώδης αστικοδημοκρατική αρμοδιότητα να επικυρώνει ή να απορρίπτει μια διεθνή συμφωνία της χώρας!
Η τροπολογία αναφέρει: «Τα μνημόνια, οι συμφωνίες και οι συμβάσεις εισάγονται στη Βουλή για συζήτηση και ενημέρωση. Ισχύουν και εκτελούνται από της υπογραφής τους».Με κοινοβουλευτική έγκριση, δηλαδή, η κύρωση μιας συνθήκης και μιας συμφωνίας της Ελλάδας με ξένα κέντρα ανήκει στη δικαιοδοσία της «ενός ανδρός Αρχής» (!), της Αυτού Εξοχότητος του εκάστοτε υπουργού της «σοσιαλιστικής» κυβερνήσεως των «αντιεξουσιαστών», η Ελλάδα μετατρέπεται σε «τσιφλίκι» με «υποθηκοφύλακες» τους Παπανδρέου - Παπακωνσταντίνου - Βενιζέλο, με «επιστάτες» τον ΛΑ.Ο.Σ. και τη ΝΔ και με «χωροφύλακα» το ΠΑΣΟΚ!
Αυτός είναι ο «σεβασμός» στο Σύνταγμά τους, αυτό εννοούν σαν «Ναό της Δημοκρατίας» όταν μιλούν για τη Βουλή καιτο κύρος του Κοινοβουλίου, αυτή είναι η αστική κοινοβουλευτική τους «τάξις»: Με την τροπολογία εξουσιοδοτείται ο υπουργός Οικονομικών να υπογράφει συμφωνίες και συμβάσεις με την ιμπεριαλιστική τρόικα και επαφίεται στην καλή διάθεση του κυρίου υπουργού πότε, αν και ποιες από αυτές θα ψηφίζονται από τη Βουλή ή αν και πότε η Βουλή θα ενημερώνεται ...εκ των υστέρων. Φυσικά, το αίτημα του ΚΚΕ, να αποσυρθεί η τροπολογία και να γίνει ονομαστική ψηφοφορία για την ψήφισή της, απορρίφθηκε.
*
4) Το Κοινοβούλιο - με αποκατεστημένο το κύρος του - μπορεί να συνεχίσει να λειτουργεί όπως λειτούργησε τον Ιούνη του 2010. Ηταν τότε που η κυβέρνηση κατέθεσε στη Βουλή τη δανειακή σύμβαση με την τρόικα. Μόνο που την κατέθεσε για το θεαθήναι!
Η κατάπτυστη συμφωνία, με την οποία η Ελλάδα υπάγεται υπό το «αγγλικό δίκαιο» και αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία που έχει ή που πρόκειται να αποκτήσει όσον αφορά τα περιουσιακά της στοιχεία, δεν κατατέθηκε στο Κοινοβούλιο προς κύρωση, αλλά απλώς ...προς ενημέρωση! Στην περίπτωση, δε, της δανειακής σύμβασης προχώρησαν κι ένα βήμα παραπέρα: Οχι μόνο απαγορεύτηκε στη Βουλή ακόμα και η διαδικασία τυπικής επικύρωσης της σύμβασης, αλλά απαγορεύτηκε ακόμα και η ...συζήτηση για τη σύμβαση! Ουδέποτε το ΠΑΣΟΚ επέτρεψε διεξαγωγή συζήτησης στη Βουλή με αντικείμενο τη δανειακή σύμβαση.
Πράγμα που φυσικά δεν θίγει το κύρος του Κοινοβουλίου. Απόδειξη ότι ο κ. Πετσάλνικος ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκε για το συγκεκριμένο θέμα...
***
Χτες στη - με αποκατεστημένο το κύρος της - Βουλή, η πλειοψηφία του ΠΑΣΟΚ υπερψήφισε το με μορφή νόμου χαράτσι εναντίον εκατομμυρίων ανθρώπων του μόχθου.
Μετατρέπει τη ΔΕΗ σε φοροεισπράκτορα και απειλεί ανέργους, γερόντους, λεηλατημένους μισθωτούς, μεροκαματιάρηδες ότι αν δεν πληρώσουν, τότε θα τους κόψει το ρεύμα, θα τους καταδικάσει στο κρύο και στο σκοτάδι, μέσα στο χειμώνα!
Να, άλλη μια απόφαση που συνάδει - απολύτως - με το κύρος του Κοινοβουλίου...
Από: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 28/09/11
Αυτό είναι «βία»;
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Να σου έχουν λεηλατήσει το μισθό. Να σου έχουν στερήσει τη σύνταξη.
Να σου έχουν αυξήσει τα εισιτήρια στα λεωφορεία και τον ηλεκτρικό (που τα τρένα του κινούνται πλέον ανά μισάωρο!) κατά 40%.
Να σου λένε ότι η ανεργία σου δεν είναι δυστυχία, αλλά κάτι σαν εκδρομή στο λούνα παρκ της «εργασιακής εφεδρείας».
Να σου λένε ότι στόχος τους είναι στην οικογένειά σου να υπάρχει... ένας εργαζόμενος.
Να σου λένε ότι δίπλα στα υπόλοιπα έξοδα για τη «Δημόσια και Δωρεάν» Παιδεία θα πρέπει να πληρώσεις και για τα... βιβλία - φωτοτυπίες των παιδιών.
Να σου δίνουν τα ψίχουλα των 517 ευρώ για μηνιάτικο και να σου ζητάνε - γι' αυτά τα ψίχουλα - να πληρώσεις φόρο εισοδήματος.
Να σου κόβουν το μεροκάματο στο μισό και ταυτόχρονα να σου έχουν διπλασιάσει τις τιμές στο ρεύμα, στα καύσιμα, στα τρόφιμα με απανωτές αυξήσεις στους έμμεσους φόρους.
*
Και μετά από όλα αυτά κι από τόσα άλλα, να έρχονται - σε σένα που σε χρεοκοπήσανε, που σε πτωχεύσανε, που σου διέλυσαν κάθε προγραμματισμό, που σου τσακίσανε τη ζωή - και να σου λένε:
*
Με τα λεφτά που σου έχουνε απομείνει
(σ.σ.: που όμως δεν έχει απομείνει τίποτα, γιατί τα πήρανε όλα!)
αν δεν μας πληρώσεις το νέο τρισβάρβαρο χαράτσι που θα σου στείλουμε με το λογαριασμό της ΔΕΗ για το σπίτι που μένεις
(σ.σ.: για το σπίτι που στο έχουν φορολογήσει χίλιες φορές, που το πληρώνεις τοκογλυφικά στην τράπεζα μια ζωή και που ζεις με την ελπίδα ότι κάποτε θα το ξεχρεώσουν τα... παιδιά σου)
τότε εμείς
οι «σοσιαλιστές», οι «αντιεξουσιαστές», «οι σωτήρες», οι «πατριώτες»:
*
Πρώτον, θα σου κόψουμε το ρεύμα.
Δεύτερον, θα αφήσουμε εσένα και την οικογένειά σου στο σκοτάδι.
Τρίτον, θα σου στερήσουμε ακόμα και τη θέρμανση μέσα στο χειμώνα.
Τέταρτον, θα σε υποχρεώσουμε να ζεις εσύ, τα παιδιά σου και οι γέροντες γονείς σου στο κρύο και στη νύχτα.
Πέμπτον, αφού σου κόψουμε το ρεύμα, θα στείλουμε τον απλήρωτο λογαριασμό σε όλες τις υπηρεσίες του κράτους, θα σε κυνηγήσουμε με όλους τους δυνατούς τρόπους και θα εφαρμόσουμε εις βάρος σου όλες τις διατάξεις του Κώδικα Είσπραξης Δημοσίων Εσόδων.
*
Απευθυνόμαστε στους κάθε λογής ευαίσθητους της «δημοκρατίας».
Προς τους πάσης φύσεως εισαγγελείς που βαφτίζουν «βία» τις λαϊκές διαμαρτυρίες.
Προς τους κατηγόρους που έχουν αναλάβει εργολαβικά να καταγγέλλουν την «ανομία» των απεργιών και των εργατικών κινητοποιήσεων.
*
Και ρωτάμε:
Αυτό είναι ή δεν είναι «βία»;
Να απειλείς τον χρεοκοπημένο, τον απολυμένο, τον άνεργο, τον κατεστραμμένο, τον λεηλατημένο (αυτόν που εσύ λεηλάτησες)
εκδίδοντας χοτζέτι και λέγοντάς του ότι «ή θα τα βρεις να μου τα δώσεις ή θα σε αφήσω χωρίς καλοριφέρ και χωρίς φως μέσα στο χειμώνα»,
αυτό είναι ή δεν είναι «βία»;
*
Προφανώς, είναι παραπάνω από «βία». Είναι «πόλεμος». Αυτή τη λέξη, άλλωστε, χρησιμοποίησε ο Παπανδρέου στη Θεσσαλονίκη:
*
«Πόλεμος».
*
Μόνο που σ' αυτόν τον «πόλεμο» δεν υπάρχει «εξωτερικός αντίπαλος». Υπάρχει μόνο «εσωτερικός εχθρός»: Ο λαός!
Πρόκειται για εκείνον τον ανελέητο και αμείλικτο ταξικό πόλεμο που έχουν εξαπολύσει ενάντια στο λαό οι τραπεζίτες, οι εφοπλιστές, οι καπιταλιστές.
Εναν «πόλεμο» που τον διεξάγουν για λογαριασμό της πλουτοκρατίας ο Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Λοβέρδος, έχοντας στο πλευρό τους τον Καρατζαφέρη του μνημονίου, τη ΝΔ του «άλλου μείγματος», την Μπακογιάννη, τους «ενσωματωμένους» στην ΕΕ.
*
Ο ταξικός πόλεμος, για τον οποίο το ΚΚΕ προειδοποίησε από την πρώτη στιγμή,
η βαρβαρότητα που τον εξανδραποδίζει,
τα διαδοχικά εγκλήματα που διαπράττονται εις βάρος του,
θέτουν πλέον το λαό μπροστά στο ιστορικό δίλημμα:
'Η θα διαλέξει τις «αλυσίδες» ή θα τους ανατρέψει.
'Η θα υποκύψει στη βία που του ασκούν και θα αποδεχτεί τον αφανισμό του
ή θα πάρει την υπόθεση στα χέρια του, ανοίγοντας το δρόμο για μια Ελλάδα της λαϊκής εξουσίας και της λαϊκής οικονομίας.
Από: Ριζοσπάστης
Αντίσταση με προοπτική
Οι τίτλοι στα δελτία σε καλούν να κλάψεις μαζί τους: «μαύρη Δευτέρα για τα χρηματιστήρια».
Η αλήθεια είναι πως όσο πιο μαύρες είναι οι μέρες στα χρηματιστήρια, τόσο πιο καλά μπορούν να πάνε τα πράγματα για την εργατική τάξη.
Το σίγουρο είναι πως βαθαίνει η καπιταλιστική κρίση.
Και το μόνο ερώτημα είναι αν οι εργαζόμενοι θα δώσουν φιλί ζωής στους καπιταλιστές, ή, με την πάλη τους θα διευρύνουν το ρήγμα που απαιτείται για να γκρεμιστεί ένα σύστημα που μόνο δεινά φέρνει.
***
Μαζί με το κλάμα για τα καπιταλιστικά κέρδη μερικές ειδήσεις στα ψιλά ενισχύουν την εικόνα της γενικευμένης επίθεσης στην εργατική τάξη, στα λαϊκά στρώματα: Ενα διεστραμμένο μυαλό αποφάσισε πως είναι θετικό μέτρο η παρακράτηση κι αυτών ακόμα των πενιχρών συντάξεων απ' όσους νοσηλεύονται σε ιδρύματα. Μια κατ' εξοχήν προνοιακή υποχρέωση του κράτους μετατρέπεται και αυτή σε ιδιωτική υπόθεση. Στις Εφορίες, διπλοελέγχουν, λέει, τις περιπτώσεις επιστροφής φόρων. Πρόκειται για τμήματα του μισθού που έχουν προεισπραχτεί και πρέπει να επιστραφούν καθώς λείπουν απ' το εργατικό εισόδημα. Με την πατέντα του «διπλοελέγχου» αξιοποιούνται σαν ζωντανό κρατικό χρήμα για την ενίσχυση των αναξιοπαθούντων καπιταλιστών που δεν κάνουν βήμα χωρίς κρατική ενίσχυση. Η εικόνα συμπληρώνεται με κλασικές συνταγές: Περικοπές σε δρομολόγια λεωφορείων, κόψιμο ρεύματος σε οικογένειες, απολύσεις και ξανά απολύσεις, εξαφάνιση των επιδομάτων ανεργίας που τώρα πια νοούνται μόνο σαν επιδοτήσεις στους καπιταλιστές - παροχή, δηλαδή, τζάμπα εργατών.
***
Ο,τι συμβαίνει γύρω μας είναι μόνο το προοίμιο της λαίλαπας που έρχεται. Γιατί το σύστημα είναι σε κίνδυνο και η συνταγή με την οποία αντιμετωπίζει αυτή την κατάσταση είναι πάντα μία: ακόμα μεγαλύτερο τσάκισμα των εργατών.
Η επίθεση είναι γενικευμένη. Και η απάντηση δεν μπορεί παρά να είναι γενικευμένη. Μ' ένα νέο ποιοτικό στοιχείο: Δεν αρκούν πια οι επιμέρους αντιστάσεις. Απαιτείται στο στόχαστρο να μπει ολόκληρο το σύστημα που σαπίζει.
Για να γίνει αυτό - ανάμεσα σ' άλλα - απαιτείται και μία προς μία οι λέξεις που χρησιμοποιούνται από την αστική προπαγάνδα για να προκαλέσουν κλάμα και συμπάθεια υπέρ των καπιταλιστών, να πεταχτούν στο καλάθι των αχρήστων. Οι περίφημες «αγορές» δεν είναι παρά κεφάλαια που ψάχνουν τρόπο ν' αυγατίσουν. Κι αυτός είναι πάντα ένας: Εξαθλίωση των εργατών, συγκέντρωση του παραγόμενου πλούτου σε όλο και πιο λίγα χέρια.
Η συνέπεια με την οποία ένα προς ένα τα άρθρα για την κρίση στον αστικό Τύπο καταλήγουν στη μία και μόνο συνταγή είναι αποκαλυπτική ως προς το τι διακυβεύεται: Αξιώνουν να υπάρξει απέναντί τους μια όσο το δυνατόν ανίσχυρη εργατική τάξη «χωρίς ΠΑΜίτες, χωρίς σταθερούς μισθούς, χωρίς δικαιώματα». Το άρθρο στην «Καθημερινή» είναι χαρακτηριστικό. Περνά αυτήν την πολιτική σαν μονόδρομο κι έχει δίκιο απ' τη σκοπιά του συμφέροντος των καπιταλιστών.
Για τους εργάτες η λύση βρίσκεται απέναντι: Με το ΠΑΜΕ, για την υπεράσπιση των μισθών, για δουλειά με δικαιώματα. Κι ακόμα περισσότερο: Με το ΚΚΕ, με ενίσχυση της κοινωνικής συμμαχίας που θα παλεύει για λαϊκή εξουσία - οικονομία.
***
Το κλάμα των καπιταλιστών αφορά κύρια στο ποιοι απ' αυτούς θα χάσουν. Μιλάνε για ανάξιους ηγέτες για να μη μιλήσουν για ανάξιο σύστημα.
Το κρίσιμο για τους εργάτες είναι να μην ταυτίζονται στη συνείδησή τους σε τίποτα με τα κέρδη των καπιταλιστών. Να έχουν όλο και πιο καθαρό ότι το σύστημα δεν γιατρεύεται κι ότι κάθε αδυναμία του είναι αφορμή για να γκρεμιστεί. Αυτό απαιτεί κίνημα προσανατολισμένο σε τέτοιο στόχο.
Οσο περισσότερο οι καπιταλιστές θα ζητάνε θυσίες για το σύστημα, τόσο περισσότερο οι εργάτες πρέπει να ετοιμάζονται για θυσίες στην πάλη ενάντια στο καπιταλιστικό σύστημα.
Αυτό ξεκινά απ' τα απλά: απ' την καθημερινή αντίσταση στα μέτρα που παίρνονται, σαν μάχη που δυσκολεύει το σύστημα, έτσι που να μην πληρώσουν την κρίση οι εργαζόμενοι.
Οχι κάπου στο μέλλον, αλλά από τώρα, πρέπει να σηματοδοτείται ότι η αντίσταση έχει προοπτική την ίδια την ανατροπή αυτού του συστήματος.
Το ΚΚΕ έκανε και χτες καθαρό ότι ρίχνει όλες του τις δυνάμεις σε μια τέτοιας ποιότητας μάχη.
Από: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣΧρεοκοπία μεν, αλλά... «επιλεκτική»!
Στην αρχή μας είπαν:
«Αλλαγές στο Ασφαλιστικό (σ.σ.: εννοούσαν διάλυση του Ασφαλιστικού) ή χρεοκοπία;»...
Ακολούθως ισχυρίστηκαν:
«Αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις (σ.σ.: εννοούσαν επιβολή εργασιακών σχέσεων τύπου «Νταχάου») ή χρεοκοπία;»...
Στη συνέχεια και αφού πρώτα οι «παπαγάλοι» τους προλείαναν το έδαφος με... αθώα ερωτήματα του τύπου
«ΔΝΤ ή χρεοκοπία;»,
«τρόικα ή χρεοκοπία;»,
πέρασαν στο προκείμενο:
«Μνημόνιο (τουτέστιν: μειώσεις μισθών, κατακρήμνυση συντάξεων, κατάργηση δώρου, φοροεπίθεση κλπ.) ή χρεοκοπία;»...
Στην πορεία εφαρμογής του «σωτήριου» μνημονίου, δίπλα στα κεντρικά τρομοκρατικά «διλήμματα» με τα οποία ουδέποτε σταμάτησαν να βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη, είχαμε και τις απειλές... ειδικής στόχευσης:
«Απολύσεις ή χρεοκοπία;»,
«μείωση κρατικών δαπανών (σ.σ.: εννοούσαν διάλυση της Παιδείας, της Υγείας και κάθε υπολείμματος κοινωνικής πρόνοιας) ή χρεοκοπία;»,
«νέες αυξήσεις φόρων ή χρεοκοπία;»...
Ενα χρόνο αργότερα, και ενώ παράλληλα μας έλουσαν με «γλυκόλογα» (σ.σ.: «όλοι μαζί τα φάγαμε», «κοπρίτες» κλπ.), επανήλθαν δριμύτεροι:
«Μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία (και... τανκς);»,
«Εφαρμοστικός ή χρεοκοπία;»,
«ιδιωτικοποιήσεις (σ.σ.: ξεπούλημα άνευ προηγουμένου δηλαδή) ή χρεοκοπία;»,
«νέα φορολεηλασία ή χρεοκοπία;»...
Κάπως έτσι πορεύεται η Ελλάδα δυο σχεδόν χρόνια. Αλλά τώρα πια, έπειτα από την τόσο παθιασμένη προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να μας διασώσει από την χρεοκοπία, έφτασε η ώρα. Τώρα πια δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί. Το παζλ ολοκληρώθηκε:
Και μνημόνιο,
και μειώσεις μισθών,
και αφαίμαξη των συντάξεων,
και ξεπούλημα των πάντων,
και φορογιουρούσι,
και εργασιακές σχέσεις - απαρτχάιντ,
και απολύσεις,
και μετά από όλα αυτά τα... «σωτήρια»,
πάρτε από πάνω και μια (σ.σ.: «επιλεκτική»...) χρεοκοπία!
Αυτοί είναι οι «σωτήρες»!
Αυτό ήταν το προαποφασισμένο σχέδιο:
Να ρημάξουν τον ελληνικό λαό, να του φορτώσουν τα βάρη της κρίσης που προκάλεσαν οι εκμεταλλευτές του, να τον βυθίσουν στον γκρεμό της ανεξέλεγκτης πτώχευσης και μετά, με «καθαρό» το έδαφος, να προχωρήσουν στις μεταξύ τους... «επιλεκτικές» διευθετήσεις.
Αυτά είναι τα «μνημόνια» που αδίστακτα οι κεφαλαιοκράτες, οι τραπεζίτες, οι κερδοσκόποι, οι τοκογλύφοι, οι ομολογιούχοι, οι κυβερνώντες - υπηρέτες τους και τα «αντιπολιτευόμενα» πολιτικά τους ανδρείκελα, εφαρμόζουν πάνω στην πλάτη του ελληνικού λαού.
Χρεοκοπούν, καταστρέφουν, εξανδραποδίζουν τον κόσμο του μόχθου για να εξασφαλίσουν ότι το μερίδιο της ζημιάς που αναγκαστικά θα κληθεί να καταβάλει η πλουτοκρατία για την κρίση που η ίδια δημιούργησε θα είναι το ελάχιστο δυνατό.
Αυτό ήταν εξ αρχής το «πλάνο» τους:
Επέφεραν την φτωχοποίηση τως εργαζομένων.
Επιτάχυναν την ερημοποίηση της χώρας.
Προκάλεσαν ένα εκατομμύριο άνεργους.
Εσπειραν χιλιάδες «λουκέτα».
Δημιούργησαν μια Ελλάδα της καθημερινής δυστυχίας, της ανείπωτης ανέχειας και της γενικευμένης ανασφάλειας.
Γύρισαν τον τόπο σε συνθήκες προπολεμικής μιζέριας.
Και τώρα λανσάρουν το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» με όρους 21ου αιώνα!
Ας θυμηθούμε:
Πόσες και πόσες φορές δεν ακούσαμε τον Παπανδρέου να πουλάει «πατριωτισμό» και να διαλαλεί ότι η πολιτική του... «προφυλάσσει τη χώρα από τη χρεοκοπία»;
Σε πόσα και πόσα Υπουργικά Συμβούλια, σε πόσα και πόσα διαγγέλματα, σε πόσες και πόσες δημόσιες εμφανίσεις, σε πόσα και πόσα «ραβασάκια» που μετέφεραν οι φίλοι του στα ΜΜΕ, δεν ακούστηκε και δεν γράφτηκε: «'Η εφαρμόζουμε την πολιτική των μνημονίων ή χρεοκοπούμε»;
Επί δυο χρόνια ακατάπαυστα, πόσες και πόσες φορές ο πρωθυπουργός, τα κυβερνητικά στελέχη και τα πολιτικά τους δεκανίκια, δεν εμφανίστηκαν με θράσος τριακοσίων πιθήκων ενώπιον του λαού για να κατακεραυνώσουν κάθε φωνή καταδίκης της πολιτικής τους, λέγοντας:
«Και τι θέλετε, να χρεοκοπήσουμε;»!
Ε, λοιπόν, αυτοί είναι,
οι «και τι θέλετε, να χρεοκοπήσουμε;»,
που από προχτές με θράσος εξακοσίων πιθήκων (διπλάσιο δηλαδή θράσος από το προηγούμενο) μας λένε:
Ε, δεν είναι και τόσο κακό να χρεοκοπήσουμε!
Μάλιστα έχουν την αναίδεια να ζητούν και... περγαμηνές, γιατί - όπως διαβεβαιώνουν τα εκατομμύρια θύματά τους - τα «κατάφεραν» και τους εξασφάλισαν μια προνομιακή μεταχείριση:
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Από: rizospastis
Καταβαράθρωση με ή χωρίς αναδιάρθρωση
Στοιχείο πρώτο:
Το Μάρτη του 2010, στο τελευταίο δάνειο πριν την υπαγωγή της Ελλάδας στο «μηχανισμό στήριξης» και στο μνημόνιο, το επιτόκιο εκτινάχτηκε στο 6,3%. Το τοκογλυφικό αυτό επιτόκιο αποτέλεσε και την αφορμή που επικαλέστηκε η κυβέρνηση για να καταφύγει στην «τρόικα».
Οπως δικαιολογήθηκε, το ύψος του επιτοκίου καθιστούσε πλέον επικίνδυνα ασύμφορη τη χρηματοδότηση της χώρας από τις διεθνείς αγορές. Η προσφυγή στο «μηχανισμό στήριξης» δικαιολογήθηκε με το επιχείρημα ότι η «βοήθεια» προς την Ελλάδα θα ανάγκαζε τις «αγορές» να μειώσουν τις πιέσεις και να προχωρήσουν στην αποκλιμάκωση των επιτοκίων δανεισμού.
*
Το αποτέλεσμα:
- Στα τέλη του 2010, τα περίφημα «σπρεντς» δανεισμού της Ελλάδας έκλεισαν πάνω από τις 1.000 μονάδες βάσης. Δηλαδή εάν η Ελλάδα έβγαινε για δανεικά στις διεθνείς χρηματαγορές στα τέλη του χρόνου θα δανειζόταν με ένα επιτόκιο της τάξης του 12,7%!
- Χτες μόλις τα «σπρεντς» εκτινάχτηκαν στις 1.100 μονάδες, που σημαίνει ένα επιτόκιο δανεισμού της τάξης του 14%!
Αυτές ήταν οι «ευεργετικές» συνέπειες του «μηχανισμού στήριξης» και του μνημονίου:
Από τη στιγμή που η Ελλάδα προσέτρεξε στις αγκάλες τους το αποτέλεσμα ήταν το επιτόκιο δανεισμού της χώρας να έχει υπερδιπλασιαστεί (!) σε σχέση με το ήδη ληστρικό επιτόκιο που η Ελλάδα δανειζόταν πριν καταφύγει στο «μηχανισμό» και την «τρόικα».
*
Στοιχείο δεύτερο:
Πέρα από τους εγχώριους τοκογλύφους, οι οποίοι τη στιγμή της εισόδου της Ελλάδας στο «μηχανισμό» κατείχαν περίπου το 30% του ελληνικού δημόσιου χρέους, μέχρι τον Ιούνη του 2010 (στοιχεία της Τράπεζας Διεθνών Διακανονισμών, Εκθεση Δεκέμβρης 2010) μεταξύ των διεθνών τοκογλύφων δέσποζαν οι γερμανικές (65,4 δισ. ευρώ) και οι γαλλικές τράπεζες (83,1 δισ. ευρώ).
*
Σήμερα, ένα χρόνο μετά την εφαρμογή του μνημονίου, όλα τα στοιχεία δείχνουν ότι τόσο οι γερμανικές όσο και οι γαλλικές τράπεζες φρόντισαν στο διάστημα που μεσολάβησε να «ξεφορτωθούν» τα ελληνικά ομόλογα.
- Σύμφωνα με δημοσιεύματα του ελληνικού Τύπου το «άνοιγμα» των γαλλικών τραπεζών στην Ελλάδα έχει περιοριστεί στα 13 δισ. ευρώ και των γερμανικών έχει πλέον μειωθεί στα 8 δισ. Είναι χαρακτηριστικό ότι οι δυο μεγαλύτερες γερμανικές τράπεζες, η «Ντόιτσε Μπανκ» και η «Κόμερζμπανκ» κατέχουν πλέον ελληνικά ομόλογα λιγότερα του 1 και των 3 δισ. ευρώ, αντίστοιχα («Ελεύθερος Τύπος», 31/3/2011).
- Ακόμα και με τις πλέον «απαισιόδοξες» εκτιμήσεις, σύμφωνα με μελέτη της «Nomura International», μια ενδεχόμενη ελληνική αναδιάρθρωση δεν θα επέφερε απώλειες μεγαλύτερες από 21,4 δισ. για τα γαλλικά συμφέροντα και 15 δισ. για τα γερμανικά... ένα κόστος απόλυτα «διαχειρίσιμο», όπως τονίζεται.
***
Τα παραπάνω οδηγούν στα εξαρχής γνωστά, αλλά εξόχως οφθαλμοφανή πλέον συμπεράσματα:
1) Το μνημόνιο και η είσοδος στο «μηχανισμό» δεν έγιναν για τη «σωτηρία» της Ελλάδας, αλλά για να δοθεί χρόνος στην ελληνική πλουτοκρατία και τις διεθνείς ομοούσιές της να κάνουν τα «κουμάντα» τους.
2) Στο διάστημα που μεσολάβησε, στο πλαίσιο της πολιτικής της «ελεγχόμενης χρεοκοπίας», ντόπιοι και ξένοι δανειστές εξασφάλισαν τα λεφτά τους, εισέπραξαν τα επιπλέον τοκογλυφικά και τελικά πέταξαν από πάνω τους τα «σκουπίδια» του ελληνικού χρέους. Ετσι σήμερα δεν έχουν κανένα πρόβλημα, σε ένα σχέδιο γενικότερης διευθέτησης στο πλαίσιο της Ευρωζώνης, να προωθούν την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους, οδηγώντας την Ελλάδα από τη «συντονισμένη χρεοκοπία» στη φάση της «ελεύθερης πτώσης».
3) Στο εσωτερικό της χώρας, αντιτιθέμενες μερίδες της άρχουσας τάξης τοποθετούνται ανάλογα με τα συμφέροντά τους είτε υπέρ είτε κατά της αναδιάρθρωσης και με κριτήριο το πόσο λιγότερα ή περισσότερα θα χάσουν από την απαξίωση του κεφαλαίου που θα επέλθει από μια τέτοια απόφαση.
4) και κυριότερο: Σε κάθε περίπτωση, ο ελληνικός λαός είναι ξεγραμμένος και καταδικασμένος να ζήσει σε καθεστώς είλωτα. Μέχρι να γίνει η αναδιάρθρωση θα υφίσταται τα πάνδεινα στο όνομα της «σωτηρίας» του και της «επικαιροποίησης» του μνημονίου εις το διηνεκές. Οταν και εφόσον γίνει η αναδιάρθρωση, με όποια μορφή κι αν γίνει (επιμήκυνση του χρέους, διαγραφή μέρους του χρέους που θα την επωμιστούν ασφαλιστικά ταμεία, νοσοκομεία κλπ), θα συνεχίσει να υφίσταται τα πάνδεινα, αυτή τη φορά στο όνομα του ότι η χώρα «χρεοκόπησε».
*
Ο χρόνος που μεσολαβεί είναι κρίσιμος. Ο ελληνικός λαός έχει μόνο μια επιλογή:
Να διαγράψει ο ίδιος από τη συνείδησή του ότι έχει την ελάχιστη ευθύνη για το χρέος της πλουτοκρατίας. Να ξεσηκωθεί, να σαρώσει τους εκμεταλλευτές του, να πάρει στα χέρια του τις υποθέσεις του, να εγκαθιδρύσει τη δική του λαϊκή εξουσία και να αρνηθεί να πληρώσει έστω και ένα ευρώ στους δυνάστες του.
Νίκος Μπογιόπουλος - Ριζοσπάστης 19/04/2011
Στην αρχή μας είπαν:
«Αλλαγές στο Ασφαλιστικό (σ.σ.: εννοούσαν διάλυση του Ασφαλιστικού) ή χρεοκοπία;»...
Ακολούθως ισχυρίστηκαν:
«Αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις (σ.σ.: εννοούσαν επιβολή εργασιακών σχέσεων τύπου «Νταχάου») ή χρεοκοπία;»...
Στη συνέχεια και αφού πρώτα οι «παπαγάλοι» τους προλείαναν το έδαφος με... αθώα ερωτήματα του τύπου
«ΔΝΤ ή χρεοκοπία;»,
«τρόικα ή χρεοκοπία;»,
πέρασαν στο προκείμενο:
«Μνημόνιο (τουτέστιν: μειώσεις μισθών, κατακρήμνυση συντάξεων, κατάργηση δώρου, φοροεπίθεση κλπ.) ή χρεοκοπία;»...
Στην πορεία εφαρμογής του «σωτήριου» μνημονίου, δίπλα στα κεντρικά τρομοκρατικά «διλήμματα» με τα οποία ουδέποτε σταμάτησαν να βομβαρδίζουν την κοινή γνώμη, είχαμε και τις απειλές... ειδικής στόχευσης:
«Απολύσεις ή χρεοκοπία;»,
«μείωση κρατικών δαπανών (σ.σ.: εννοούσαν διάλυση της Παιδείας, της Υγείας και κάθε υπολείμματος κοινωνικής πρόνοιας) ή χρεοκοπία;»,
«νέες αυξήσεις φόρων ή χρεοκοπία;»...
Ενα χρόνο αργότερα, και ενώ παράλληλα μας έλουσαν με «γλυκόλογα» (σ.σ.: «όλοι μαζί τα φάγαμε», «κοπρίτες» κλπ.), επανήλθαν δριμύτεροι:
«Μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία (και... τανκς);»,
«Εφαρμοστικός ή χρεοκοπία;»,
«ιδιωτικοποιήσεις (σ.σ.: ξεπούλημα άνευ προηγουμένου δηλαδή) ή χρεοκοπία;»,
«νέα φορολεηλασία ή χρεοκοπία;»...
Κάπως έτσι πορεύεται η Ελλάδα δυο σχεδόν χρόνια. Αλλά τώρα πια, έπειτα από την τόσο παθιασμένη προσπάθεια του ΠΑΣΟΚ να μας διασώσει από την χρεοκοπία, έφτασε η ώρα. Τώρα πια δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για το αποτέλεσμα. Το αποτέλεσμα δεν μπορεί πλέον να κρυφτεί. Το παζλ ολοκληρώθηκε:
Και μνημόνιο,
και μειώσεις μισθών,
και αφαίμαξη των συντάξεων,
και ξεπούλημα των πάντων,
και φορογιουρούσι,
και εργασιακές σχέσεις - απαρτχάιντ,
και απολύσεις,
και μετά από όλα αυτά τα... «σωτήρια»,
πάρτε από πάνω και μια (σ.σ.: «επιλεκτική»...) χρεοκοπία!
Αυτοί είναι οι «σωτήρες»!
Αυτό ήταν το προαποφασισμένο σχέδιο:
Να ρημάξουν τον ελληνικό λαό, να του φορτώσουν τα βάρη της κρίσης που προκάλεσαν οι εκμεταλλευτές του, να τον βυθίσουν στον γκρεμό της ανεξέλεγκτης πτώχευσης και μετά, με «καθαρό» το έδαφος, να προχωρήσουν στις μεταξύ τους... «επιλεκτικές» διευθετήσεις.
Αυτά είναι τα «μνημόνια» που αδίστακτα οι κεφαλαιοκράτες, οι τραπεζίτες, οι κερδοσκόποι, οι τοκογλύφοι, οι ομολογιούχοι, οι κυβερνώντες - υπηρέτες τους και τα «αντιπολιτευόμενα» πολιτικά τους ανδρείκελα, εφαρμόζουν πάνω στην πλάτη του ελληνικού λαού.
Χρεοκοπούν, καταστρέφουν, εξανδραποδίζουν τον κόσμο του μόχθου για να εξασφαλίσουν ότι το μερίδιο της ζημιάς που αναγκαστικά θα κληθεί να καταβάλει η πλουτοκρατία για την κρίση που η ίδια δημιούργησε θα είναι το ελάχιστο δυνατό.
Αυτό ήταν εξ αρχής το «πλάνο» τους:
Επέφεραν την φτωχοποίηση τως εργαζομένων.
Επιτάχυναν την ερημοποίηση της χώρας.
Προκάλεσαν ένα εκατομμύριο άνεργους.
Εσπειραν χιλιάδες «λουκέτα».
Δημιούργησαν μια Ελλάδα της καθημερινής δυστυχίας, της ανείπωτης ανέχειας και της γενικευμένης ανασφάλειας.
Γύρισαν τον τόπο σε συνθήκες προπολεμικής μιζέριας.
Και τώρα λανσάρουν το «δυστυχώς επτωχεύσαμεν» με όρους 21ου αιώνα!
Ας θυμηθούμε:
Πόσες και πόσες φορές δεν ακούσαμε τον Παπανδρέου να πουλάει «πατριωτισμό» και να διαλαλεί ότι η πολιτική του... «προφυλάσσει τη χώρα από τη χρεοκοπία»;
Σε πόσα και πόσα Υπουργικά Συμβούλια, σε πόσα και πόσα διαγγέλματα, σε πόσες και πόσες δημόσιες εμφανίσεις, σε πόσα και πόσα «ραβασάκια» που μετέφεραν οι φίλοι του στα ΜΜΕ, δεν ακούστηκε και δεν γράφτηκε: «'Η εφαρμόζουμε την πολιτική των μνημονίων ή χρεοκοπούμε»;
Επί δυο χρόνια ακατάπαυστα, πόσες και πόσες φορές ο πρωθυπουργός, τα κυβερνητικά στελέχη και τα πολιτικά τους δεκανίκια, δεν εμφανίστηκαν με θράσος τριακοσίων πιθήκων ενώπιον του λαού για να κατακεραυνώσουν κάθε φωνή καταδίκης της πολιτικής τους, λέγοντας:
«Και τι θέλετε, να χρεοκοπήσουμε;»!
Ε, λοιπόν, αυτοί είναι,
οι «και τι θέλετε, να χρεοκοπήσουμε;»,
που από προχτές με θράσος εξακοσίων πιθήκων (διπλάσιο δηλαδή θράσος από το προηγούμενο) μας λένε:
Ε, δεν είναι και τόσο κακό να χρεοκοπήσουμε!
Μάλιστα έχουν την αναίδεια να ζητούν και... περγαμηνές, γιατί - όπως διαβεβαιώνουν τα εκατομμύρια θύματά τους - τα «κατάφεραν» και τους εξασφάλισαν μια προνομιακή μεταχείριση:
Του Νίκου Μπογιόπουλου
Από: rizospastis
Καταβαράθρωση με ή χωρίς αναδιάρθρωση
Τσόμσκι: Η χειραγώγηση από τα ΜΜΕ
Παλαιότερο, αλλά πάντα επίκαιρο: Ο Αμερικανός γλωσσολόγος Νόαμ Τσόμσκι αναφέρει τις 10 στρατηγικές χειραγώγησης από τα ΜΜΕ.
1. Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής
Το θεμελιώδες στοιχείο του κοινωνικού ελέγχου είναι η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής που έγκειται στην εκτροπή της προσοχής του κοινού από τα σημαντικά προβλήματα και τις αποφασισμένες από τις οικονομικές και πολιτικές ελίτ αλλαγές μέσω της τεχνικής του κατακλυσμού συνεχόμενων αντιπερισπασμών και ασήμαντων πληροφοριών.
Η στρατηγική της απόσπασης της προσοχής είναι επίσης απαραίτητη για να μην επιτρέψει στο κοινό να ενδιαφερθεί για απαραίτητες γνώσεις στους τομείς της επιστήμης, της οικονομίας, της ψυχολογίας, της νευροβιολογίας και της κυβερνητικής.
«Διατηρήστε την προσοχή του κοινού αποσπασμένη, μακριά από τα αληθινά κοινωνικά προβλήματα, αιχμάλωτη θεμάτων που δεν έχουν καμία σημασία. Διατηρήστε το κοινό απασχολημένο, τόσο πολύ ώστε να μην έχει καθόλου χρόνο για να σκεφτεί – πίσω στο αγρόκτημα, όπως τα υπόλοιπα ζώα» (απόσπασμα από το κείμενο: «Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους»).
2. Δημιουργία προβλημάτων και μετά προσφορά λύσεων
Αυτή η μέθοδος καλείται επίσης «πρόβλημα - αντίδραση - λύση». Δημιουργείται ένα πρόβλημα, μια προβλεφθείσα «κατάσταση» για να υπάρξει μια κάποια αντίδραση από τον κόσμο, με σκοπό αυτός ο ίδιος να ορίσει τα μέτρα που η εξουσία θέλει να τον κάνει να δεχτεί.
Για παράδειγμα: Αφήνετε να ξεδιπλωθεί και να ενταθεί η αστική βία ή οργανώνονται αιματηρές επιθέσεις που αποσκοπούν στο να απαιτήσει ο κόσμος νόμους ασφαλείας και πολιτικές εις βάρος της ελευθερίας. Ή ακόμα: Δημιουργούν μία οικονομική κρίση ώστε να γίνει αποδεκτή ως αναγκαίο κακό η υποχώρηση των κοινωνικών δικαιωμάτων και η διάλυση των δημόσιων υπηρεσιών.
3. Η στρατηγική της σταδιακής εφαρμογής
Για να γίνουν αποδεκτά τα διάφορα απαράδεκτα μέτρα, αρκεί η σταδιακή εφαρμογή τους, λίγο λίγο, επί συναπτά έτη. Κατ' αυτόν τον τρόπο επιβλήθηκαν τις δεκαετίες του '80 και '90 οι δραστικά νέες κοινωνικοοικονομικές συνθήκες (νεοφιλελευθερισμός): ανύπαρκτο κράτος, ιδιωτικοποιήσεις, ανασφάλεια, ελαστικότητα, μαζική ανεργία, μισθοί που δεν εξασφαλίζουν ένα αξιοπρεπές εισόδημα, τόσες αλλαγές που θα είχαν προκαλέσει επανάσταση αν είχαν εφαρμοστεί μονομιάς.
4. Η στρατηγική της αναβολής
Ένας άλλος τρόπος για να γίνει αποδεκτή μια αντιλαϊκή απόφαση είναι να την παρουσιάσουν ως «επώδυνη και αναγκαία», εξασφαλίζοντας τη συγκατάβαση του λαού τη δεδομένη χρονική στιγμή και εφαρμόζοντάς τη στο μέλλον. Είναι πιο εύκολο να γίνει αποδεκτή μια μελλοντική θυσία απ' ό,τι μία άμεση. Κατά πρώτον επειδή η προσπάθεια δεν καταβάλλεται άμεσα και κατά δεύτερον επειδή το κοινό, η μάζα, πάντα έχει την τάση να ελπίζει αφελώς ότι «τα πράγματα θα φτιάξουν στο μέλλον» και ότι οι απαιτούμενες θυσίες θα αποφευχθούν. Αυτό δίνει περισσότερο χρόνο στο κοινό να συνηθίσει στην ιδέα των αλλαγών και να τις αποδεχτεί με παραίτηση όταν φτάσει το πλήρωμα του χρόνου.
5. Απεύθυνση λόγου στο κοινό σαν αυτό να είναι στην παιδική ηλικία
Η πλειονότητα των διαφημίσεων που απευθύνονται στο ευρύ κοινό χρησιμοποιούν λόγο, επιχειρήματα, προσωπικότητες και τόνο της φωνής, όλα ιδιαίτερα παιδικά, πολλές φορές στα όρια τηςαδυναμίας, σαν ο θεατής να ήταν μικρό παιδάκι ή διανοητικά υστερημένος. Όσο περισσότερο θέλουν να εξαπατήσουν το θεατή τόσο πιο πολύ υιοθετούν έναν παιδικό τόνο. Γιατί;
«Αν κάποιος απευθύνεται σε ένα άτομο σαν αυτό να ήταν 12 χρόνων ή και μικρότερο, αυτό, λόγω της υποβολής, είναι πολύ πιθανό να τείνει σε μια απάντηση ή αντίδραση απογυμνωμένη από κάθε κριτική σκέψη, όπως αυτή ενός μικρού παιδιού» (βλ. «Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους»).
6. Πολύ περισσότερη χρήση του συναισθήματος παρά της λογικής
Η χρήση του συναισθήματος είναι μια κλασική τεχνική προκειμένου να επιτευχθεί βραχυκύκλωμα στη λογική ανάλυση και την κριτική σκέψη των ατόμων. Από την άλλη η χρήση των συναισθημάτων ανοίγει την πόρτα για την πρόσβαση στο ασυνείδητο και την εμφύτευση ιδεών, επιθυμιών, φόβων, καταναγκασμών ή την προτροπή για ορισμένες συμπεριφορές.
7. Η διατήρηση του κοινού στην άγνοια και τη μετριότητα
Κάντε το κοινό να είναι ανήμπορο να κατανοήσει τις μεθόδους και τις τεχνολογίες που χρησιμοποιούνται για τον έλεγχο και τη σκλαβιά του… «Η ποιότητα της εκπαίδευσης που δίνεται στις κατώτερες κοινωνικές τάξεις πρέπει να είναι η φτωχότερη και μετριότερη δυνατή, ώστε το χάσμα της άγνοιας μεταξύ των κατώτερων και των ανώτερων κοινωνικών τάξεων να είναι και να παραμένει αδύνατον να γεφυρωθεί» (βλ. «Αθόρυβα όπλα για ήρεμους πολέμους»).
8. Ενθάρρυνση του κοινού να είναι ικανοποιημένο με τη μετριότητα
Προωθήστε στο κοινό την ιδέα ότι είναι της μόδας να είσαι ηλίθιος, χυδαίος και αμόρφωτος…
9. Ενίσχυση της αυτοενοχής
Κάντε τα άτομα να πιστέψουν ότι αυτά και μόνον αυτά είναι ένοχα για την κακοτυχία τους, εξαιτίας της ανεπάρκειας της νοημοσύνης τους, των ικανοτήτων ή των προσπαθειών τους. Έτσι τα άτομα, αντί να εξεγείρονται ενάντια στο οικονομικό σύστημα, υποτιμούν τους εαυτούς τους και νιώθουν ενοχές, κάτι που δημιουργεί μια γενικευμένη κατάσταση κατάθλιψης, της οποίας απόρροια είναι η αναστολή της δράσης… Και χωρίς δράση δεν υπάρχει επανάσταση.
10. Το σύστημα γνωρίζει τα άτομα καλύτερα απ' ό,τι αυτά γνωρίζουν τους εαυτούς τους
Κατά τα τελευταία 50 χρόνια η ταχεία πρόοδος της επιστήμης έχει δημιουργήσει ένα αυξανόμενο κενό μεταξύ των γνώσεων του κοινού και εκείνων που κατέχουν και χρησιμοποιούν οι κυρίαρχες ελίτ. Χάρη στη βιολογία, στη νευροβιολογία και στην εφαρμοσμένη ψυχολογία, το σύστημα έχει επιτύχει μια εξελιγμένη κατανόηση των ανθρώπων, τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά.
Το σύστημα έχει καταφέρει να γνωρίζει καλύτερα τον «μέσο άνθρωπο» απ' ό,τι αυτός γνωρίζει τον εαυτό του. Αυτό σημαίνει ότι στις περισσότερες περιπτώσεις το σύστημα ασκεί μεγαλύτερο έλεγχο και μεγάλη εξουσία πάνω στα άτομα, μεγαλύτερη από αυτήν που τα ίδια ασκούν στους εαυτούς τους.
Τρίτη, 28 Δεκεμβρίου 2010
Από: www.dixti.net
|
Λιάνα Κανέλλη: Το Αιγαίο πεδίο ιδιότυπου ενεργειακού πολέμου τα επόμενα 20 χρόνια
Γιατί κορυφώνεται σήμερα η συζήτηση για τα πετρέλαια στο Αιγαίο; Πώς «ξαφνικά» η Ελλάδα... απέκτησε τόσο χρυσό και ουράνιο; Ποια σχέδια προωθούνται μέσω της μυστικής διπλωματίας και τι υποκρύπτουν οι διαβεβαιώσεις Παπανδρέου ότι δεν τίθεται ζήτημα συνεκμετάλλευσης;
Σε όλα αυτά τα ερωτήματα απαντά με σαφήνεια η βουλευτίνα του ΚΚΕ, Λιάνα Κανέλλη, σε συνέντευξη της στην εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς", κάνοντας λόγο για υλοποίηση ενός παλιού και πολύ συγκεκριμένου ενεργειακού σχεδίου στα βαλκάνια. Επιπλέον, σημειώνει με νόημα ότι «ο Παπανδρέου από το Καστελόριζο έβαζε το σημείο στο χάρτη για τα αφεντικά της περιοχής. Τον έπιασε ο πόνος για το Καστελόριζο; Το ΔΝΤ πάτησε πρώτα στο Καστελόριζο και μετά οπουδήποτε αλλού».
Παραθέτουμε την συνέντευξη που έδωσε στον δημοσιογράφο Μηχάλη Σιάχο:
- Ξαφνικά γέμισε η Ελλάδα πετρέλαιο, η Χαλκιδική χρυσό κ.λπ. Ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει ζήτημα συνεκμετάλλευσης...
- Αυτά τα έχω γραμμένα εκεί που τα έχουν γραμμένα και οι κατσίκες στα Ίμια. Σου θυμίζω πως από εμάς, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, άνθρωποι την εποχή των Ιμίων, των S300, του Μάαστριχτ, της Λισσαβόνας της κοινής εξωτερικής πολιτικής του Σολάνα κ.λπ. φωνάζαμε και λέγαμε ότι ήρθαν οι γκριζάδες και η διάλυση των συνόρων. Και νά σημειώσουμε ότι έχουμε πίσω μας Βοσνίες - Ερζεγοβίνες, κατεχόμενα, βόρια και νότια Κορέα, Βιετνάμ, αλλά και Ιράκ. Να μιλάνε για πολυπολιτισμικότητα και να φτιάχνουν τον όρο διαλύοντας λαούς. Πολυπολιτισμικά κράτη, όπως η Γιουγκοσλαβία, να την εθνοκαθάρουν σε κρατίδια, αντιστρατευόμενοι ακόμη και την έννοια της ενωμένης Ευρώπης -ακόμη και ως φράση. Ενωμένη Ευρώπη σημαίνει διαμελίζω το πτώμα και το ανασυνθέτω. Αυτή είναι η ενωμένη Ευρώπη. Σε αυτή την Ευρώπη κάποιοι φωνάζανε με ντοκουμέντα.
Στο περιοδικό NEMECIS δημοσιεύτηκε το '97-'98 το σχέδιο της οικονομικής επιτροπής των Ναζί. Και ό,τι συμβαίνει σήμερα αποτυπώνεται στο συγκεκριμένο σχέδιο κατά λέξη. Έχει μοιρασμένο το ποσοστό εκμετάλλευσης μεταξύ Ιταλών και Γερμανών του χρυσού στην Αλεξανδρούπολη, έχει αναφορές στο στρόντιο, από το οποίο φτιάχνεταιη βαφή των στελθ κ.λπ. Κάποιοι μιλούσαν με ντοκουμέντα ότι αυτά είναι προσχεδιασμένες αξιοποιήσεις. Ο τρόπος διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας είναι σχεδιασμένος και δημοσιευμένος. Γ αυτό πήγα μάρτυρας στη Χάγη. Το σχέδιο έλεγε ότι η Σεβία πρέπει να έχει τη μορφή που έχει σήμερα, η Κροατία το ίδιο, η Ελλάδα και τα βαλκάνια να λειτουργούν ως κήπος της βαριάς βιομηχανικής Ευρώπης.
Πρόκειται για αξιοποίηση παλαιότατων σχεδίων. Οι Γερμανοί ήταν πάντα εδώ, από την εποχή του Κάιζερ. Υλοποιείται ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο στα βαλκάνια, το οποίο είναι ενεργειακό. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι έχει πετρέλαιο το Αιγαίο -και δεν θα μπορούσε να μην έχει. Δεν θα μιλήσω για κόστος εξόρυξης, ούτε για τις έρευνες που γίνονται στο Ιόνιο από πολυεθνικές κ.λπ. Απλά
αναρωτιέμαι πού θα την πάνε αυτή τη χώρα. Αν έχεις, ας πούμε, μία πετρελαιοκηλίδα επιπέδου ΒΡ, όπως συνέβη στον κόλπο του Μεξικού, στο Αιγαίο, οι επιπτώσεις ποιες θα είναι; θα μιλάμε για δολοφονία από οποιαδήποτε πολυεθνική, από οποιαδήποτε εταιρία -ακόμα και αν είναι κρατική, θα μιλάμε για φόνο... Ποιος θέλει να το βγάλει αυτό το πετρέλαιο; Με τι τίμημα και με τι κόστος;
- Σχετίζεται όλο αυτό με την ΑΟΖ;
Υπάρχει μία μεγάλη αλήθεια που σχετίζεται με την ΑΟΖ. Το ξέρανε πολλά χρόνια, ένθεν και κείθεν του Αιγαίου (καμία σχέση με τις εκπομπές τύπου Χαρδαβέλα). Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο κοίτασμα, το επιβεβαιώνουν και οι Γάλλοι, από την Πάφο έως το Καστερόριζο, πολύ μεγαλύτερο από το Λεβιάθαν και πολύ φθηνότερο ως προς την εξόρυξη. Μελετώντας το αρχίζεις να σκέφτεσαι τι παιχνίδι θα φάνε οι λαοί στη μάπα, πασπαλισμένο με εθνικισμούς, πολέμους κ.λπ. Το ζήτημα δεν σχετίζεται μόνο με την υφαλοκρηπίδα. Το πράγμα είναι προσχεδιασμένο και τώρα υλοποιείται αργά, σταθερά, με κανόνες μυστικής διπλωματίας.
Οι αρικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκιας είναι σε συμφωνία. Και δεν θα εξαιρούσα το Ισραήλ -ελιγμός ήταν η κίνηση του Παπανδρέου με το Ισραήλ για να κρατήσει αδιαφανώς τα ενδιαφέρονται των Αμερικάνων στη περιοχή. Έγραφα και φώναζα πριν 5 χρόνια από τη Βουλή, γιατί βγαίνουν οι Άγγλοι και λένε ότι οι βάσεις της Δεκέλειας έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, ως βρετανικό έδαφος; Από εκεί ξεκίνησα να ψάχνω για την έννοια της ΑΟΖ. Οι βάσεις των Άγγλων στην Κύπρο είναι έδαφος εξαιρεθέν και από τη συμφωνία ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε. Πάμε σε μία ουδετεροποίηση της ζώνης των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής.
Και πάω πιο πίσω για να πω ότι πριν σχεδόν 10 χρόνια φώναζα για το σχέδιο της μεγάλης Μέσης Ανατολής, από το Μαγκρέπ έως το Αφγανιστάν. Αυτό ήταν το σχέδιο. Και όλα αυτά έρχονται χρόνια στη Βουλή αλλά δεν γίνονται συζητήσεις... Αν θέλουμε να πάμε στη ρίζα του προβλήματος, να πάμε στην Εγνατία, όταν εμφανίστηκαν 10 χώρες, μεταξύ αυτών η ΔΝΤ-ποιημένη Αργεντινή, πρόθυμες για την κατασκευή της παραΕγνατίας. Το βασικό σχέδιο ήταν να φτιαχτεί μεταξύ Εγνατίας και παραΕγνατίας ένα είδος ουδέτερου χώρου που θα ελέγχεται από τις πολυεθνικές της ενέργειας, ώστε να περάσουν από κει οι αγωγοί και να πέσει το κόστος. Μ' ένα σπάρο, δηλαδή, 50 τρυγόνια. Πέσανε, όμως, στα Βαλκάνια που δεν είναι εύκολα. Και αφού δεν πέρασε, άρχισαν οι παρακάμψεις. Μία από το Βορρά, μία από το Νότο...
Είναι πολύ το χρήμα και έχουμε επαναφορά του Εγγλέζικου και του Γερμανικού παράγοντα στην περιοχή, που, βέβαια, είναι εδώ πριν τον εμφύλιο. Τώρα «ξανάρχονται» με εξαιρετικά συμφέροντα, καθώς οι Αμερικάνοι έχουν μετακινήσει το ρόλο τους κοντά στην Κίνα και με βουβό ως τώρα, το Ρωσικό οαράγοντα στο θέμα των γεωπολιτικών θεμάτων. Ανοίγεται ένα μεγάλο παιχνίδι που μυρίζει αίμα, το όποιο όταν θα χυθεί θα έχει οσμή πετρελαίου.
- Η κρίση πόσο επιταχύνει τα σχέδια που περιγράφετε;
- Η κρίση κερδών δαιμονοποιεί την έννοια του εθνικού συμφέροντος για ίδιον ταξικό όφελος. Δεν μπορεί κάποιος να φοβάται την έννοια του εθνικού συμφέροντος, και νά λέει ότι είναι διεθνιστής. Πρέπει να δείξεις ότι δεν κέρδισαν τίποτα οι λαοί, οι μάζες, οι εργαζόμενοι με την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, υπό το πρόσχημα ευρύτερων, ειρηνικότερων, τάχα, σχηματισμών. Απλά μετέτρεψαν τον πόλεμο των τανκς σε πόλεμο του ευρώ. Και είναι ένας πόλεμος διαρκής, καθημερινός, έξω από την πόρτα σου. Καλύτεροι υλοποιητές του σχεδίου είναι κυρίως οι σοσιαλδημοκράτες.
Φώναζα ότι ο Παπανδρέου δεν πήγε καθόλου τυχαία να κάνει την αναγγελία για το ΔΝΤ στο Καστελόριζο. Οι Αμερικανοί (όπως έκαναν και οι Ναζί) τα μεγάλα ζητήματα, σε επίπεδο προπαγάνδας, τα βγάζουν πότε από το Χόλυγουντ, πότε από τα ΜΜΕ, πότε από τη συντηρητική και τη γενικευμένη προπαγάνδα. Ο Παπανδρέου, λοιπόν, από το Καστελόριζο έβαζε το σημείο στο χάρτη για τα αφεντικά της περιοχής.
Τον έπιασε ο πόνος για το Καστελόριζο; Το ΔΝΤ πάτησε πρώτα στο Καστελόριζο και μετά οπουδήποτε αλλού. Είναι κομβικό σημείο και δεν μπορείς να το δεις ρομαντικά, όπως η κυρά της Ρω, καλής της ώρα, ούτε με λεονταρισμούς τύπου Ίμια. Πρέπει να το δεις μέσα στη συνολική στρατηγική για την περιοχή.
Το Αιγαίο είναι το πεδίο του πλέον ιδιότυπου ενεργειακού - χρηματοπιστωτικού κρισιακού πολέμου τα επόμενα 20 χρόνια, και από τα πλέον πολύπλοκα, λόγω της καθαυτής πολύπλοκης φύσης της περιοχής ...
- Το σκηνικό που διαμορφώνεται στην Ευρώπη;
- Η Ευρώπη απέτυχε. Θεωρώ ότι σε αυτό το ΚΚΕ έχει απίστευτο δίκιο. Δεν είναι Ευρώπη των λαών. Πρέπει να διαλυθεί με ταχύτατους ρυθμούς και με εκείνους τους συσχετισμούς δύναμης που η διάλυση δεν θα συνεπάγεται και αιματοκύλισμα. Απέτυχε γιατί δεν ήταν ποτέ ένωση λαών και τώρα χρειάζεται τη σιδερένια μπότα για να κρατήσει τις καπιταλιστικές αντιφάσεις και συγκρούσεις που γεννήθηκαν στο εσωτερικό της. Εμφανίζουν τώρα τη φράση κλειδί: αειφόροςανάπτυξη, η οποία είναι αειφόρος καπιταλιστική ανάπτυξη. Η αειφόρος καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να γίνει μόνο αειφόρος δολοφονική των λαών ανάπτυξη. Δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Ποια Ευρώπη να προχωρήσει, πού;
- Ανοίγουν, πάντως, έντεχνα τη συζήτηση περί νομιμότητας.
- Ε βέβαια, ή ανομία, ή νομιμότητα. Εδώ θα θυμηθώ κάτι: Πόσο αποδεκτός σοσιαλδημοκρατικά, όπως και σήμερα, ήταν ο νόμος περί εκτοπίσεων του Βενιζέλου που έγινε για την αντιμετώπιση της ζωοκλοπής. Με αυτόν το νόμο έγιναν όλες οι εξορίες και όλα τα ξερονήσια στην Ελλάδα. Με αυτόν το νόμο, με τρεις λεξούλες: Διατάραξη κοινωνικής ειρήνης. Αυτό είναι σήμερα εδώ. Έτσι είχαμε αγροτοδικεία, έτσι είχαμε μαθητοδικεία, έτσι είχαμε κατασχέσεις τρακτέρ. Έτσι θα κάνουν και στα διόδια. Θέλει πολιτική έκφραση, ουσιαστική έκφραση και οργάνωση! Πού χτυπάς, πώς χτυπάς, πότε χτυπάς, γιατί χτυπάς και κυρίως πού στοχεύεις.
- Γύρω από συγκεκριμένα ζητήματα θα μπορούσε η Αριστερά να συνεργαστεί; Μια -έστω και μικρή- νίκη για ένα θέμα δεν θα άλλαζε σταδιακά συνειδήσεις; Δεν θα έκανε τον κόσμο να αντιληφθεί ότι έχει δύναμη στα χέρια του;
- Θα σου έλεγα σε έναν παρελθόντα χρόνο ναι. Την εποχή της σύμπλευσης για την απλή αναλογική, για παράδειγμα, ήταν πιο αισιόδοξα τα πράγματα απ' ό,τι σήμερα... Σήμερα υπάρχει ανάγκη συζήτησης και κουβέντας από τα κάτω. Αλλά πρέπει, ας πούμε, να καταδικαστεί η συμφωνία μερών της Αριστεράς με ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. στην ΚΕΔΚΕ. Τι μπορείς να συνενώσεις σήμερα στον Καλλικράτη; Τίποτα. Έχει εγγράψει άθλιες υποθήκες η ενδοαριστερή σύγκρουση ως τα σήμερα. Μακάρι να το δείξει η εποχή αλλά υπό τις παρούες συνθήκες είναι δύσκολο. Aπό: Βαθύ κόκκινο 06/03/2011
Σε όλα αυτά τα ερωτήματα απαντά με σαφήνεια η βουλευτίνα του ΚΚΕ, Λιάνα Κανέλλη, σε συνέντευξη της στην εφημερίδα "Δρόμος της Αριστεράς", κάνοντας λόγο για υλοποίηση ενός παλιού και πολύ συγκεκριμένου ενεργειακού σχεδίου στα βαλκάνια. Επιπλέον, σημειώνει με νόημα ότι «ο Παπανδρέου από το Καστελόριζο έβαζε το σημείο στο χάρτη για τα αφεντικά της περιοχής. Τον έπιασε ο πόνος για το Καστελόριζο; Το ΔΝΤ πάτησε πρώτα στο Καστελόριζο και μετά οπουδήποτε αλλού».
Παραθέτουμε την συνέντευξη που έδωσε στον δημοσιογράφο Μηχάλη Σιάχο:
- Ξαφνικά γέμισε η Ελλάδα πετρέλαιο, η Χαλκιδική χρυσό κ.λπ. Ταυτόχρονα ο πρωθυπουργός διαβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει ζήτημα συνεκμετάλλευσης...
- Αυτά τα έχω γραμμένα εκεί που τα έχουν γραμμένα και οι κατσίκες στα Ίμια. Σου θυμίζω πως από εμάς, ανεξαρτήτως πολιτικής τοποθέτησης, άνθρωποι την εποχή των Ιμίων, των S300, του Μάαστριχτ, της Λισσαβόνας της κοινής εξωτερικής πολιτικής του Σολάνα κ.λπ. φωνάζαμε και λέγαμε ότι ήρθαν οι γκριζάδες και η διάλυση των συνόρων. Και νά σημειώσουμε ότι έχουμε πίσω μας Βοσνίες - Ερζεγοβίνες, κατεχόμενα, βόρια και νότια Κορέα, Βιετνάμ, αλλά και Ιράκ. Να μιλάνε για πολυπολιτισμικότητα και να φτιάχνουν τον όρο διαλύοντας λαούς. Πολυπολιτισμικά κράτη, όπως η Γιουγκοσλαβία, να την εθνοκαθάρουν σε κρατίδια, αντιστρατευόμενοι ακόμη και την έννοια της ενωμένης Ευρώπης -ακόμη και ως φράση. Ενωμένη Ευρώπη σημαίνει διαμελίζω το πτώμα και το ανασυνθέτω. Αυτή είναι η ενωμένη Ευρώπη. Σε αυτή την Ευρώπη κάποιοι φωνάζανε με ντοκουμέντα.
Στο περιοδικό NEMECIS δημοσιεύτηκε το '97-'98 το σχέδιο της οικονομικής επιτροπής των Ναζί. Και ό,τι συμβαίνει σήμερα αποτυπώνεται στο συγκεκριμένο σχέδιο κατά λέξη. Έχει μοιρασμένο το ποσοστό εκμετάλλευσης μεταξύ Ιταλών και Γερμανών του χρυσού στην Αλεξανδρούπολη, έχει αναφορές στο στρόντιο, από το οποίο φτιάχνεταιη βαφή των στελθ κ.λπ. Κάποιοι μιλούσαν με ντοκουμέντα ότι αυτά είναι προσχεδιασμένες αξιοποιήσεις. Ο τρόπος διαμελισμού της Γιουγκοσλαβίας είναι σχεδιασμένος και δημοσιευμένος. Γ αυτό πήγα μάρτυρας στη Χάγη. Το σχέδιο έλεγε ότι η Σεβία πρέπει να έχει τη μορφή που έχει σήμερα, η Κροατία το ίδιο, η Ελλάδα και τα βαλκάνια να λειτουργούν ως κήπος της βαριάς βιομηχανικής Ευρώπης.
Πρόκειται για αξιοποίηση παλαιότατων σχεδίων. Οι Γερμανοί ήταν πάντα εδώ, από την εποχή του Κάιζερ. Υλοποιείται ένα πολύ συγκεκριμένο σχέδιο στα βαλκάνια, το οποίο είναι ενεργειακό. Ας υποθέσουμε, λοιπόν, ότι έχει πετρέλαιο το Αιγαίο -και δεν θα μπορούσε να μην έχει. Δεν θα μιλήσω για κόστος εξόρυξης, ούτε για τις έρευνες που γίνονται στο Ιόνιο από πολυεθνικές κ.λπ. Απλά
αναρωτιέμαι πού θα την πάνε αυτή τη χώρα. Αν έχεις, ας πούμε, μία πετρελαιοκηλίδα επιπέδου ΒΡ, όπως συνέβη στον κόλπο του Μεξικού, στο Αιγαίο, οι επιπτώσεις ποιες θα είναι; θα μιλάμε για δολοφονία από οποιαδήποτε πολυεθνική, από οποιαδήποτε εταιρία -ακόμα και αν είναι κρατική, θα μιλάμε για φόνο... Ποιος θέλει να το βγάλει αυτό το πετρέλαιο; Με τι τίμημα και με τι κόστος;
- Σχετίζεται όλο αυτό με την ΑΟΖ;
Υπάρχει μία μεγάλη αλήθεια που σχετίζεται με την ΑΟΖ. Το ξέρανε πολλά χρόνια, ένθεν και κείθεν του Αιγαίου (καμία σχέση με τις εκπομπές τύπου Χαρδαβέλα). Υπάρχει ένα πολύ μεγάλο κοίτασμα, το επιβεβαιώνουν και οι Γάλλοι, από την Πάφο έως το Καστερόριζο, πολύ μεγαλύτερο από το Λεβιάθαν και πολύ φθηνότερο ως προς την εξόρυξη. Μελετώντας το αρχίζεις να σκέφτεσαι τι παιχνίδι θα φάνε οι λαοί στη μάπα, πασπαλισμένο με εθνικισμούς, πολέμους κ.λπ. Το ζήτημα δεν σχετίζεται μόνο με την υφαλοκρηπίδα. Το πράγμα είναι προσχεδιασμένο και τώρα υλοποιείται αργά, σταθερά, με κανόνες μυστικής διπλωματίας.
Οι αρικές τάξεις Ελλάδας και Τουρκιας είναι σε συμφωνία. Και δεν θα εξαιρούσα το Ισραήλ -ελιγμός ήταν η κίνηση του Παπανδρέου με το Ισραήλ για να κρατήσει αδιαφανώς τα ενδιαφέρονται των Αμερικάνων στη περιοχή. Έγραφα και φώναζα πριν 5 χρόνια από τη Βουλή, γιατί βγαίνουν οι Άγγλοι και λένε ότι οι βάσεις της Δεκέλειας έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, ως βρετανικό έδαφος; Από εκεί ξεκίνησα να ψάχνω για την έννοια της ΑΟΖ. Οι βάσεις των Άγγλων στην Κύπρο είναι έδαφος εξαιρεθέν και από τη συμφωνία ένταξης της Κύπρου στην Ε.Ε. Πάμε σε μία ουδετεροποίηση της ζώνης των Βαλκανίων και της Μέσης Ανατολής.
Και πάω πιο πίσω για να πω ότι πριν σχεδόν 10 χρόνια φώναζα για το σχέδιο της μεγάλης Μέσης Ανατολής, από το Μαγκρέπ έως το Αφγανιστάν. Αυτό ήταν το σχέδιο. Και όλα αυτά έρχονται χρόνια στη Βουλή αλλά δεν γίνονται συζητήσεις... Αν θέλουμε να πάμε στη ρίζα του προβλήματος, να πάμε στην Εγνατία, όταν εμφανίστηκαν 10 χώρες, μεταξύ αυτών η ΔΝΤ-ποιημένη Αργεντινή, πρόθυμες για την κατασκευή της παραΕγνατίας. Το βασικό σχέδιο ήταν να φτιαχτεί μεταξύ Εγνατίας και παραΕγνατίας ένα είδος ουδέτερου χώρου που θα ελέγχεται από τις πολυεθνικές της ενέργειας, ώστε να περάσουν από κει οι αγωγοί και να πέσει το κόστος. Μ' ένα σπάρο, δηλαδή, 50 τρυγόνια. Πέσανε, όμως, στα Βαλκάνια που δεν είναι εύκολα. Και αφού δεν πέρασε, άρχισαν οι παρακάμψεις. Μία από το Βορρά, μία από το Νότο...
Είναι πολύ το χρήμα και έχουμε επαναφορά του Εγγλέζικου και του Γερμανικού παράγοντα στην περιοχή, που, βέβαια, είναι εδώ πριν τον εμφύλιο. Τώρα «ξανάρχονται» με εξαιρετικά συμφέροντα, καθώς οι Αμερικάνοι έχουν μετακινήσει το ρόλο τους κοντά στην Κίνα και με βουβό ως τώρα, το Ρωσικό οαράγοντα στο θέμα των γεωπολιτικών θεμάτων. Ανοίγεται ένα μεγάλο παιχνίδι που μυρίζει αίμα, το όποιο όταν θα χυθεί θα έχει οσμή πετρελαίου.
- Η κρίση πόσο επιταχύνει τα σχέδια που περιγράφετε;
- Η κρίση κερδών δαιμονοποιεί την έννοια του εθνικού συμφέροντος για ίδιον ταξικό όφελος. Δεν μπορεί κάποιος να φοβάται την έννοια του εθνικού συμφέροντος, και νά λέει ότι είναι διεθνιστής. Πρέπει να δείξεις ότι δεν κέρδισαν τίποτα οι λαοί, οι μάζες, οι εργαζόμενοι με την εκχώρηση της εθνικής κυριαρχίας, υπό το πρόσχημα ευρύτερων, ειρηνικότερων, τάχα, σχηματισμών. Απλά μετέτρεψαν τον πόλεμο των τανκς σε πόλεμο του ευρώ. Και είναι ένας πόλεμος διαρκής, καθημερινός, έξω από την πόρτα σου. Καλύτεροι υλοποιητές του σχεδίου είναι κυρίως οι σοσιαλδημοκράτες.
Φώναζα ότι ο Παπανδρέου δεν πήγε καθόλου τυχαία να κάνει την αναγγελία για το ΔΝΤ στο Καστελόριζο. Οι Αμερικανοί (όπως έκαναν και οι Ναζί) τα μεγάλα ζητήματα, σε επίπεδο προπαγάνδας, τα βγάζουν πότε από το Χόλυγουντ, πότε από τα ΜΜΕ, πότε από τη συντηρητική και τη γενικευμένη προπαγάνδα. Ο Παπανδρέου, λοιπόν, από το Καστελόριζο έβαζε το σημείο στο χάρτη για τα αφεντικά της περιοχής.
Τον έπιασε ο πόνος για το Καστελόριζο; Το ΔΝΤ πάτησε πρώτα στο Καστελόριζο και μετά οπουδήποτε αλλού. Είναι κομβικό σημείο και δεν μπορείς να το δεις ρομαντικά, όπως η κυρά της Ρω, καλής της ώρα, ούτε με λεονταρισμούς τύπου Ίμια. Πρέπει να το δεις μέσα στη συνολική στρατηγική για την περιοχή.
Το Αιγαίο είναι το πεδίο του πλέον ιδιότυπου ενεργειακού - χρηματοπιστωτικού κρισιακού πολέμου τα επόμενα 20 χρόνια, και από τα πλέον πολύπλοκα, λόγω της καθαυτής πολύπλοκης φύσης της περιοχής ...
- Το σκηνικό που διαμορφώνεται στην Ευρώπη;
- Η Ευρώπη απέτυχε. Θεωρώ ότι σε αυτό το ΚΚΕ έχει απίστευτο δίκιο. Δεν είναι Ευρώπη των λαών. Πρέπει να διαλυθεί με ταχύτατους ρυθμούς και με εκείνους τους συσχετισμούς δύναμης που η διάλυση δεν θα συνεπάγεται και αιματοκύλισμα. Απέτυχε γιατί δεν ήταν ποτέ ένωση λαών και τώρα χρειάζεται τη σιδερένια μπότα για να κρατήσει τις καπιταλιστικές αντιφάσεις και συγκρούσεις που γεννήθηκαν στο εσωτερικό της. Εμφανίζουν τώρα τη φράση κλειδί: αειφόροςανάπτυξη, η οποία είναι αειφόρος καπιταλιστική ανάπτυξη. Η αειφόρος καπιταλιστική ανάπτυξη μπορεί να γίνει μόνο αειφόρος δολοφονική των λαών ανάπτυξη. Δεν μπορεί να είναι αλλιώς. Ποια Ευρώπη να προχωρήσει, πού;
- Ανοίγουν, πάντως, έντεχνα τη συζήτηση περί νομιμότητας.
- Ε βέβαια, ή ανομία, ή νομιμότητα. Εδώ θα θυμηθώ κάτι: Πόσο αποδεκτός σοσιαλδημοκρατικά, όπως και σήμερα, ήταν ο νόμος περί εκτοπίσεων του Βενιζέλου που έγινε για την αντιμετώπιση της ζωοκλοπής. Με αυτόν το νόμο έγιναν όλες οι εξορίες και όλα τα ξερονήσια στην Ελλάδα. Με αυτόν το νόμο, με τρεις λεξούλες: Διατάραξη κοινωνικής ειρήνης. Αυτό είναι σήμερα εδώ. Έτσι είχαμε αγροτοδικεία, έτσι είχαμε μαθητοδικεία, έτσι είχαμε κατασχέσεις τρακτέρ. Έτσι θα κάνουν και στα διόδια. Θέλει πολιτική έκφραση, ουσιαστική έκφραση και οργάνωση! Πού χτυπάς, πώς χτυπάς, πότε χτυπάς, γιατί χτυπάς και κυρίως πού στοχεύεις.
- Γύρω από συγκεκριμένα ζητήματα θα μπορούσε η Αριστερά να συνεργαστεί; Μια -έστω και μικρή- νίκη για ένα θέμα δεν θα άλλαζε σταδιακά συνειδήσεις; Δεν θα έκανε τον κόσμο να αντιληφθεί ότι έχει δύναμη στα χέρια του;
- Θα σου έλεγα σε έναν παρελθόντα χρόνο ναι. Την εποχή της σύμπλευσης για την απλή αναλογική, για παράδειγμα, ήταν πιο αισιόδοξα τα πράγματα απ' ό,τι σήμερα... Σήμερα υπάρχει ανάγκη συζήτησης και κουβέντας από τα κάτω. Αλλά πρέπει, ας πούμε, να καταδικαστεί η συμφωνία μερών της Αριστεράς με ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. στην ΚΕΔΚΕ. Τι μπορείς να συνενώσεις σήμερα στον Καλλικράτη; Τίποτα. Έχει εγγράψει άθλιες υποθήκες η ενδοαριστερή σύγκρουση ως τα σήμερα. Μακάρι να το δείξει η εποχή αλλά υπό τις παρούες συνθήκες είναι δύσκολο. Aπό: Βαθύ κόκκινο 06/03/2011
Σε ένα αντιδραστικό ντελίριο επιδίδονται το τελευταίο διάστημα τα αστικά ΜΜΕ και οι εκπρόσωποι των κομμάτων της πλουτοκρατίας, βάζοντας στο στόχαστρο το εργατικό λαϊκό κίνημα και το ίδιο το δικαίωμα του λαού να παλεύει ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και τους νόμους που υπηρετούν το κεφάλαιο. Ολοι, μ' ένα στόμα, λοιδορούν, βρίζουν, συκοφαντούν και απειλούν με καταστολή τους αγώνες που οργανώνoυν φορείς και συνδικάτα, για να εμποδίσουν την εφαρμογή των βάρβαρων μέτρων και να αποτρέψουν τα καινούργια που έρχονται. Για να αλλάξουν οι αντιλαϊκοί συσχετισμοί, να διεκδικήσει ο λαός το δίκιο του και να το επιβάλει.
Με μόνιμη επωδό ότι η γενικευμένη λαϊκή ανυπακοή καλλιεργεί τη «ανομία» και βάζει σε κίνδυνο τη «δημοκρατία», στελέχη της κυβέρνησης και των άλλων αστικών κομμάτων, μαζί με τα παπαγαλάκια τους στα ΜΜΕ, απαιτούν να επιβληθεί το «νόμος και τάξη». Από τα τηλεπαράθυρα και με τις επίσημες δηλώσεις τους, χαρακτηρίζουν «ανομία» τους αγώνες των εργαζομένων ενάντια σε νόμους και ρυθμίσεις που τσεκουρώνουν τα δικαιώματά τους, με σκοπό να μην ψηφιστούν, να αποσυρθούν, να μην εφαρμοστούν ή να ανατραπούν.
Στον αντίποδα, θεωρούν απόλυτα «νόμιμο» εννιά στις δέκα απεργίες να κρίνονται από την ταξική Δικαιοσύνη παράνομες και καταχρηστικές, εργοδότες που βαρύνονται με θανατηφόρα εγκλήματα στους τόπους δουλειάς να παραμένουν ατιμώρητοι, μεγαλοεπιχειρήσεις να απασχολούν συλλήβδην ανασφάλιστους εργαζόμενους και να ασκούν πραγματική βία πίσω από τις κλειστές πόρτες των εργοστασίων.
Για το αστικό πολιτικό σύστημα «νόμιμο» είναι οι εφοπλιστές και τα άλλα παράσιτα να χρωστούν δισ. ευρώ στο κράτος και τα ασφαλιστικά ταμεία και την ίδια ώρα η κυβέρνηση να φέρνει νόμους που χαρίζουν 24 δισ. από οφειλές επιχειρήσεων, ή να νομοθετεί τη γενικευμένη απαλλαγή των εργοδοτών από τις ασφαλιστικές εισφορές. Θεωρούν, όμως, «ανομία» τον αγώνα των εργαζομένων ενάντια σε νόμους που αυξάνουν τις ώρες εργασίας, μειώνουν τους μισθούς, βαθαίνουν την εμπορευματοποίηση και ιδιωτικοποίηση της Υγείας, μετατρέπουν τις θάλασσες σε τσιφλίκι των εφοπλιστών και βυθίζουν την εργατική λαϊκή οικογένεια πιο βαθιά στη φτώχεια.
Στην κορύφωση της υποκρισίας, καλούν όποιον αισθάνεται ότι θίγεται από τα αντιλαϊκά μέτρα, είτε να κάτσει στα αυγά του, αφού «ο νόμος είναι νόμος», είτε να εκφράσει την αντίρρησή του μέσα στα όρια που προβλέπει το θεσμικό πλαίσιο που έφτιαξε το αστικό πολιτικό σύστημα, για να θωρακίσει τα συμφέροντά του. Για να θωρακίσει, δηλαδή, τους αντιλαϊκούς του νόμους!
Κρύβουν από το λαό ότι το δίκιο σε κανένα κοινωνικό και οικονομικό σύστημα δεν είναι αταξικό και πως η διαμόρφωσή του είναι κάθε φορά ζήτημα συσχετισμών. Σε τελική ανάλυση, αυτό που προσπαθούν να αποτρέψουν είναι η πάλη του λαού, δηλαδή της συντριπτικής πλειοψηφίας, να αλλάξει τους συσχετισμούς προς όφελός του και να διαμορφώσει το δίκιο με βάση τα δικά τους συμφέροντα.
Τι είναι αυτό που τους ανησυχεί;
Τι είναι όμως αυτό που πυροδοτεί σήμερα τη λυσσαλέα επίθεση των αστών στο εργατικό και λαϊκό κίνημα; Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι ο φόβος τους μεγαλώνει από το γεγονός ότι κερδίζει διαρκώς έδαφος το κάλεσμα που έγκαιρα απηύθυνε το ΚΚΕ στα λαϊκά στρώματα για ανυπακοή και απειθαρχία στους άδικους αντιλαϊκούς νόμους και στην πολιτική που τους επιβάλλει.
Το ΚΚΕ μίλησε, από την πρώτη ώρα, για πόλεμο της πλουτοκρατίας και των κομμάτων της σε βάρος των εργαζομένων και του λαού, καλώντας σε γενικευμένη αντεπίθεση με ανυπακοή και απειθαρχία στην αντιλαϊκή πολιτική και την τρομοκρατική προπαγάνδα που τη συνοδεύει. Το γεγονός ότι οι εργατικές κινητοποιήσεις και οι άλλες λαϊκές πρωτοβουλίες πυκνώνουν, αψηφώντας τα κελεύσματα της υποταγής που θέλουν να περάσουν ανεμπόδιστα τα σκληρά μέτρα, έχει χτυπήσει καμπανάκι στα επιτελεία της πλουτοκρατίας.
Γι' αυτό το αστικό σύστημα επιτίθεται σε κάθε κινητοποίηση, λαϊκή πρωτοβουλία, σύνθημα, δράση που απειλεί τα συμφέροντά του, ιδιαίτερα μάλιστα όταν διαπιστώνει ότι η λαϊκή οργή βρίσκει όλο και πιο ξεκάθαρα το δρόμο της στο ρυάκι τής μαζικά και συλλογικά οργανωμένης απειθαρχίας και ανυπακοής. Με την προπαγάνδα περί «ανομίας», η αστική τάξη θέλει να αφυπνίσει τα πιο αντιδραστικά αντανακλαστικά, για να νομιμοποιήσει την καταστολή ενάντια σε όποιον αγωνίζεται.
Γι' αυτούς, «θεμιτή» διαφωνία είναι αυτή που εκφράζεται στα τραπέζια των «κοινωνικών διαλόγων», όπου νομιμοποιούνται προειλημμένες αποφάσεις. «Θεμιτή» είναι η σιωπηλή διαμαρτυρία, που πνίγεται στο λαιμό των εργαζομένων, ποτίζοντάς τους με μοιρολατρία. Η διαμαρτυρία που περιορίζεται το πολύ στην έκφραση της αγανάκτησης στα μικρόφωνα των αστικών ΜΜΕ, που δε διακρίνει την αιτία των λαϊκών προβλημάτων, γι' αυτό και δε στρέφεται ενάντια στην αντιλαϊκή πολιτική και - κυρίως - στην εξουσία των μονοπωλίων.
Ανυπακοή δε σημαίνει ούτε ανομία ούτε χάος. Ανυπακοή είναι ο νόμος των εργαζομένων και του λαού απέναντι στη βαρβαρότητα της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης και των νόμων του πολιτικού συστήματος που την αναπαράγει. Ανυπακοή είναι, πρώτα και κύρια, να μη νομιμοποιείται στη συνείδηση των εργατοϋπαλλήλων, των λαϊκών στρωμάτων και της νεολαίας η αντιδραστική αντιλαϊκή πολιτική. Αποτελεί, δηλαδή, ένα στοιχείο ουσιώδες στη ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων, στην αφύπνιση των λαϊκών στρωμάτων από την κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική.
Ανυπακοή σημαίνει να μην «καταπίνουν» οι εργαζόμενοι αμάσητα τα ιδεολογήματα της αστικής τάξης που επιχειρεί να τους πείσει ότι για την καπιταλιστική οικονομική κρίση ευθύνονται «όλοι» και ως εκ τούτου οι εργαζόμενοι πρέπει να πληρώσουν «το μάρμαρο». Προς αυτήν την κατεύθυνση, είναι ελπιδοφόρο το γεγονός ότι η προπαγάνδα της αστικής τάξης βρίσκει σοβαρά εμπόδια και ο λαός αναπτύσσει πολύμορφες αντιστάσεις.
Καθοριστικός ο ρόλος του ΠΑΜΕ και του ΚΚΕ
Ανυπακοή είναι να μπαίνουν σε δράση οι λαϊκές δυνάμεις για να ανατρέψουν αυτήν την αντιλαϊκή πολιτική ή επιμέρους πλευρές της αντιλαϊκής νομοθεσίας που κάθε φορά βάζει το εργατικό κίνημα στην αιχμή του δόρατος. Είναι η οργάνωση της εργατικής και λαϊκής πάλης, κόντρα σε νόμους και ρυθμίσεις που κατοχυρώνουν την αφαίρεση δικαιωμάτων και κατακτήσεων. Είναι η οργάνωση του αγώνα των εργαζομένων σε κάθε τόπο δουλειάς, προκειμένου να μην περάσουν οι επιχειρησιακές συμβάσεις, να μη γενικευτούν οι ελαστικές σχέσεις εργασίας, να μην περάσει η εκ περιτροπής απασχόληση.
Ανυπακοή είναι η διεκδίκηση των δικαιωμάτων των εργατοϋπαλλήλων και των λαϊκών στρωμάτων στη δουλειά με αξιοπρέπεια, στην Κοινωνική Ασφάλιση, στη σύνταξη, στην Υγεία, στην Παιδεία κ.λπ. Είναι το δικαίωμα των εργαζομένων στην απεργία και η παλικαρίσια στάση των απεργών που εξακολουθούν να θέτουν αυτό τους το δικαίωμα πάνω από το «δικαίωμα» της πλουτοκρατίας και της αστικής Δικαιοσύνης να χαρακτηρίζει τις απεργίες - σχεδόν πάντα - ως παράνομες ή καταχρηστικές.
Η στάση που κράτησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια κλάδοι όπως οι ναυτεργάτες, όπου στην οργάνωση της πάλης πρωτοστατούν τα ταξικά σωματεία, καρπίζει σήμερα πλατιά στις λαϊκές συνειδήσεις. Η αποφασιστικότητά τους να συνεχίσουν την απεργία κάθε φορά που αυτή κρινόταν παράνομη ή πολεμούνταν με επιστράτευση, άφησε μεγάλη παρακαταθήκη στο κίνημα, έδειξε τη δύναμη που κρύβει το σύνθημα «νόμος είναι το δίκιο του εργάτη».
Καθοριστική σ' αυτό ήταν και παραμένει η συμβολή του ΠΑΜΕ, από την ίδρυσή του το 1999. Ο πρωτοπόρος ρόλος του στην οργάνωση της μαζικής λαϊκής ανυπακοής, σε κοινό μέτωπο με την ΠΑΣΥ, την ΠΑΣΕΒΕ, το ΜΑΣ και την ΟΓΕ, αναγνωρίζεται σήμερα πλατύτερα από εργατοϋπαλλήλους, αυτοαπασχολούμενους, φτωχούς και μεσαίους αγρότες, νεολαίους και γυναίκες. Κινητοποιήσεις στις οποίες πρωτοστάτησε τα προηγούμενα χρόνια το ΠΑΜΕ, όπως το άνοιγμα των διοδίων, με αίτημα την πλήρη κατάργησή τους, βρίσκουν σήμερα μεγάλη απήχηση.
Γι' αυτό, η ισχυροποίηση της λαϊκής συμμαχίας αποτελεί αγκάθι στο μάτι του αντίπαλου, που προσπαθεί με κάθε μέσο να αποδυναμώσει το κάλεσμα σε ανυπακοή πριν αυτό εκδηλωθεί με ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών συνειδήσεων, με πολιτικοποίηση της εργατικής λαϊκής πάλης.
Ζήτημα συσχετισμού δύναμης
Στον πυρήνα του πολιτικού συνθήματος για ανυπακοή και κριτήριο της ορθότητάς της είναι το δίκιο του εργάτη. Αυτό είναι που κρίνει αν είναι «σωστός» ένας αγώνας, ή το ποιος έχει το δίκιο με το μέρος του. Από αυτήν τη σκοπιά, το ΚΚΕ καλεί σε ανυπακοή και από την αντίπερα όχθη οι δυνάμεις του κεφαλαίου λιθοβολούν την αγωνιστική δράση των εργαζομένων. Το πώς αντιλαμβάνεται, κανείς, την ανυπακοή, εξαρτάται από το μετερίζι στο οποίο στέκεται και δρα στο πλαίσιο της ταξικής πάλης: Αν βρίσκεται στο πλευρό των εργαζομένων ή των μονοπωλίων.
Είναι, λοιπόν, ζήτημα συσχετισμού δύναμης. Ο δοσμένος συσχετισμός δύναμης στο επίπεδο της πολιτικής εξουσίας είναι που επιβάλλει σήμερα τη βάρβαρη επέλαση του κεφαλαίου σε βάρος των εργατικών και λαϊκών στρωμάτων. Ο δοσμένος συσχετισμός δύναμης στο συνδικαλιστικό κίνημα είναι που διευκολύνει αυτήν την επέλαση. Το γεγονός ότι ο συσχετισμός δύναμης αποτελεί προϊόν δημοκρατικοφανών διαδικασιών, δε σημαίνει ότι μέσα από αυτόν εκφράζεται το δίκιο της πλειοψηφίας, δηλαδή των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων.
Προς το συμφέρον του λαού είναι να αλλάξει τους συσχετισμούς, να γυρίσει την πλάτη στα κόμματα που στέλνουν στο εκτελεστικό απόσπασμα τα δικαιώματά του και να πυκνώσει τις γραμμές των συσπειρώσεων που αποτελούν τα φύτρα της λαϊκής συμμαχίας.
Σε μια τέτοια πορεία ανασύνταξης του εργατικού και λαϊκού κινήματος, οργάνωσης της λαϊκής πάλης και αντεπίθεσης, θα κερδίζει έδαφος το σύνθημα της ανυπακοής, θα φουντώνει το λαϊκό ποτάμι που θα θέτει στην ημερήσια διάταξη ριζοσπαστικά αιτήματα και στόχους, που θα φτάνουν μέχρι την ανατροπή της εξουσίας του κεφαλαίου και την αντικατάστασή της από τη λαϊκή εξουσία, για λαϊκή οικονομία. Από: Ριζοσπάστης 06/02/11
Tετάρτη, 7 Οκτωβρίου του 2009. Στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο της νέας κυβέρνησης, μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές της 4ης του μηνός, ο κ. Γ. Α. Παπανδρέου, πιθανόν επηρεασμένος και από το γεγονός ότι κατέρριπτε ένα ρεκόρ μάλλον παγκόσμιο (τρίτος πρωθυπουργός από την ίδια οικογένεια, σε ευθεία διαδοχή) και δείχνοντας έτοιμος να ξαναδοξάσει την επαγγελία που είχε συνοψιστεί στο σύνθημα «το ΠΑΣΟΚ στην κυβέρνηση, ο λαός στην εξουσία», είπε και το εξής παραμυθητικό: «Είμαστε οι ενδιάμεσοι μεταξύ του πολίτη και της διοίκησης. Είμαστε αντιεξουσιαστές της εξουσίας». Κι ο λόγος του, που δικαίωνε όσους επιμένουν ότι στην ιστορία της πολιτικής ρητορικής πρέπει να υπάρξει ολόκληρο κεφάλαιο αφιερωμένο στη σχολή του παπανδρεϊσμού, έγινε πρωτοσέλιδος τίτλος, αφορμή για δεκάλεπτες «σημειολογικές» αναλύσεις στην τηλεόραση και κυρίως αιτία για να ταραχτούν τα φαντάσματα του Μπακούνιν, του Κροπότκιν και του Ντουρούτι.
Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, Παρασκευή, 10 Σεπτεμβρίου του 2010. Στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο τής μόλις ανασχηματισθείσας κυβέρνησης, το οποίο μάλιστα συνήλθε «για συμβολικούς λόγους» στη Θεσσαλονίκη (άλλο κεφάλαιο αυτό, απέραντο: το ΠΑΣΟΚ και η συμβολολογία), ο κ. Παπανδρέου επανέρχεται στην προσφιλή του διαβεβαίωση. Εχοντας ίσως πληροφορηθεί ότι εν τω μεταξύ ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν και ο Ντουρούτι είχαν ξαναβρεί την ηρεμία τους, διατράνωσε ξανά το πιστεύω του: «Είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία. Είμαστε εκπρόσωποι των πολιτών μας και όχι των υπουργείων μας».
Κάτι παραπάνω από ένα χρόνο μετά, 20 Ιανουαρίου του 2011, ο κ. Παπανδρέου αποδεικνύει πόσο σταθερός είναι στις πεποιθήσεις του, δηλαδή στις διακηρύξεις του: μιλώντας και πάλι στο Υπουργικό του Συμβούλιο, απηύθυνε προσκλητήριο στους υφισταμένους του «να γίνουν αντιεξουσιαστές στην εξουσία» και, επιπλέον, «αιρετικοί». Κάπως φθαρμένη ακούστηκε τούτη τη φορά η μαγνητοταινία, αυτό όμως δεν μείωσε τον ενθουσιασμό των υπουργών για το αρχηγικό κέλευσμα, ο ενθουσιασμός αυτός άλλωστε τυγχάνει καταστατική τους υποχρέωση. Γενικότερα, οι κομματικώς υφιστάμενοι, κι όχι μονάχα στο ΠΑΣΟΚ, οφείλουν να συναρπάζονται (δηλαδή να δείχνουν ότι συναρπάζονται) όποτε ακούνε τις εντολές του ηγέτη, να βρίσκουν βαθύτατο νόημα και στην πιο ρηχή φράση του και να αναφωνούν με θαυμασμό και συγκίνηση «πρωτάκουστο!» ακόμα κι όταν γίνονται αυτήκοοι μάρτυρες της δέκατης επανάληψης ενός κενολογήματος. Οταν βέβαια ο ηγέτης συνταξιοδοτηθεί, για οποιονδήποτε λόγο, έχουν κάποιο δικαίωμα αναδρομικής κριτικής, υπό την προϋπόθεση ότι, για να γίνουν περισσότερο πιστευτοί, θα ξεκινούν κάθε δήλωσή τους με το μοτίβο «εγώ τα έλεγα από τότε αλλά δεν με άκουγαν» («προφανώς επειδή τα έλεγα από μέσα μου» θα συμπληρώνουν από μέσα τους).
Καμία αντίρρηση. Οι άνθρωποι είμαστε οι εμμονές μας, τα κλισέ μας, τα τρία-τέσσερα πράγματα που παγιώνονται μέσα μας και μας στοιχειώνουν. Τα κλισέ του κ. Παπανδρέου, οι εμμονές του, είναι τέσσερις, όσο βλέπω: Πρώτη, η «άμεση δημοκρατία», αλλά με αυτήν ξεμπέρδεψε νωρίς, στα συνέδρια του κόμματός του, όταν με το πριγκιπικό δαχτυλίδι ήδη φορεμένο, έδωσε στους οπαδούς του το κορυφαίο δικαίωμα να τον ανακηρύξουν πάραυτα ηγεμόνα, δίχως τη χρονοβόρα μεσολάβηση συζητήσεων, συγκρούσεων με αντίπαλες υποψηφιότητες και λοιπά μη αμεσοδημοκρατικά. Δεύτερη, η ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ανώτερο στάδιο της οποίας είναι το κυβερνάν διά τηλεδιασκέψεων, ώστε να μην εμποδίζεται η διοίκηση της χώρας από τα αλλεπάλληλα ταξίδια του. Εμμονή τρίτη η «επανάσταση του αυτονόητου», όπου, αυτονοήτως, τα αυτονόητα ορίζονται αυθεντικά από τον ίδιο, αφού όλοι οι υπόλοιποι δεν διαθέτουν τις παραστάσεις εκείνες που θα τους επέτρεπαν να πουν κάτι ουσιώδες επί του θέματος, κάτι να συνεισφέρουν. Κλισέ τέταρτο, «η αντιεξουσία στην εξουσία», κατεξοχήν προσωποποιημένη από τον ίδιο (και κατά δεύτερο λόγο από τον κ. Πάγκαλο, αποδεδειγμένα αναρχικής παιδείας και αντιεξουσιαστικής πρακτικής).
Για να επανέρχεται ωστόσο ανά τρίτο ή πέμπτο Υπουργικό Συμβούλιο ο πρωθυπουργός στην ίδια παραίνεση, δύο τινά πρέπει να συμβαίνουν. Ενδεχόμενο πρώτο: οι υπουργοί του δεν τον ακούνε καν, δεν καταγράφουν βαθιά στο μυαλό τους τις εντολές και τις συμβουλές του, άλλωστε η ρουτίνα των υπουργικών συμβουλίων υπό τον κ. Παπανδρέου, όπου μιλάει μόνο αυτός και οι άλλοι παρακολουθούν με ελαφρώς σκυμμένη κεφαλή, δεν ευνοεί ιδιαίτερα την πνευματική συγκέντρωση και την προσεκτική παρακολούθηση. Ενδεχόμενο δεύτερο: οι υπουργοί ακούνε με προσοχή, καταγράφουν αλλά αμέσως μόλις ξαναβρεθούν στα γραφεία και στον θώκο τους ξεγράφουν, σβήνουν, με γομολάστιχα, με διορθωτικό ή με ένα ντιλίτ στον υπολογιστή της μνήμης τους. Και διαγράφουν όσα πατερναλιστικά άκουσαν είτε επειδή αδιαφορούν για το περιεχόμενό τους (πράγμα όχι και τόσο πιθανό, γιατί θα διακινδύνευαν τη θέση τους), είτε επειδή η μικρή ή μεγάλη τους θητεία στα αξιώματα τους έχει πείσει ότι η εξουσία, και η πιο μικρή, δεν μοιράζεται, δεν αυτοϋπονομεύεται, δεν αυτοκρίνεται καν, διότι διαφορετικά χάνει το μεδούλι της, τη νοστιμιά και την ουσία της. Κι απ’ ό, τι θυμάμαι, μόνο ο κ. Χρυσοχοΐδης είχε λάβει κατά γράμμα το μήνυμα του προϊσταμένου του και δήλωνε ότι «και αντιεξουσιαστής είναι και φίλους αντιεξουσιαστές έχει», και τιμήθηκε κατόπιν αυτού με την αναβάθμισή του από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, όπου ως γνωστόν θριάμβευσε για δεύτερη φορά, στο της Αναπτύξεως, όπου ήδη θριαμβεύει.
Τι σημαίνει στ’ αλήθεια, τι θα μπορούσε να σημαίνει πολιτικά το δόγμα «είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία»; Σε ποιο παραδεισένιο σύστημα διαχείρισης των κοινών μπορεί να υπάρξει αυτό το περίεργο υβριδικό πλάσμα, μισός αντιεξουσιαστής-μισός εξουσιαστής; Πόσο αντιεξουσιαστής μπορεί να γίνει ξαφνικά, στα μισά του βίου του και παραπάνω, κάποιος που, όπως διδάχτηκε παιδιόθεν, συνήθισε να ηγείται αυτονομιμοποιούμενος, να λατρεύεται, να διατάζει, να μην ανέχεται την κριτική ακόμα και στην ηπιότερη εκδοχή της και να εξαντλεί την αυτοκριτική του προθυμία στα τηλεοπτικής καταναλώσεως λογύδρια; Ο «αντιεξουσιαστής στην εξουσία» πρωθυπουργός ηγεμονεύει εξουσιαστικότατα, σαν τυπικός Παπανδρέου, απλώς φροντίζει να επικαλύπτει τον αυταρχισμό του με το χαμόγελο του προσηνούς και του ανοιχτού στον διάλογο (τον ηλεκτρονικό πάντοτε). Αυτό το μοντέλο διδάσκει στους υφισταμένους του, είτε υπουργοί είναι είτε ανθυποδιοικητές σε οποιαδήποτε υπηρεσία. Κι αυτοί το ασπάζονται και το αναπαράγουν εκθύμως στο μικρό πεδίο των αρμοδιοτήτων τους. Τον ακούνε βέβαια να κηρύσσει ανένδοτο πόλεμο κατά της εξουσίας, αλλά χαμογελάνε, απλώς χαμογελάνε - από μέσα τους πάντοτε. Οι υπόλοιποι, όσοι υφιστάμεθα την αντιεξουσία τους, δεν έχουμε λόγους να χαμογελάμε όταν, προς το παρόν τουλάχιστον, παραμένει αναφαίρετο το δικαίωμα του καγχασμού.
Tου Παντελη Μπουκαλα 30/01/11
Σχεδόν ένα χρόνο αργότερα, Παρασκευή, 10 Σεπτεμβρίου του 2010. Στο πρώτο Υπουργικό Συμβούλιο τής μόλις ανασχηματισθείσας κυβέρνησης, το οποίο μάλιστα συνήλθε «για συμβολικούς λόγους» στη Θεσσαλονίκη (άλλο κεφάλαιο αυτό, απέραντο: το ΠΑΣΟΚ και η συμβολολογία), ο κ. Παπανδρέου επανέρχεται στην προσφιλή του διαβεβαίωση. Εχοντας ίσως πληροφορηθεί ότι εν τω μεταξύ ο Μπακούνιν, ο Κροπότκιν και ο Ντουρούτι είχαν ξαναβρεί την ηρεμία τους, διατράνωσε ξανά το πιστεύω του: «Είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία. Είμαστε εκπρόσωποι των πολιτών μας και όχι των υπουργείων μας».
Κάτι παραπάνω από ένα χρόνο μετά, 20 Ιανουαρίου του 2011, ο κ. Παπανδρέου αποδεικνύει πόσο σταθερός είναι στις πεποιθήσεις του, δηλαδή στις διακηρύξεις του: μιλώντας και πάλι στο Υπουργικό του Συμβούλιο, απηύθυνε προσκλητήριο στους υφισταμένους του «να γίνουν αντιεξουσιαστές στην εξουσία» και, επιπλέον, «αιρετικοί». Κάπως φθαρμένη ακούστηκε τούτη τη φορά η μαγνητοταινία, αυτό όμως δεν μείωσε τον ενθουσιασμό των υπουργών για το αρχηγικό κέλευσμα, ο ενθουσιασμός αυτός άλλωστε τυγχάνει καταστατική τους υποχρέωση. Γενικότερα, οι κομματικώς υφιστάμενοι, κι όχι μονάχα στο ΠΑΣΟΚ, οφείλουν να συναρπάζονται (δηλαδή να δείχνουν ότι συναρπάζονται) όποτε ακούνε τις εντολές του ηγέτη, να βρίσκουν βαθύτατο νόημα και στην πιο ρηχή φράση του και να αναφωνούν με θαυμασμό και συγκίνηση «πρωτάκουστο!» ακόμα κι όταν γίνονται αυτήκοοι μάρτυρες της δέκατης επανάληψης ενός κενολογήματος. Οταν βέβαια ο ηγέτης συνταξιοδοτηθεί, για οποιονδήποτε λόγο, έχουν κάποιο δικαίωμα αναδρομικής κριτικής, υπό την προϋπόθεση ότι, για να γίνουν περισσότερο πιστευτοί, θα ξεκινούν κάθε δήλωσή τους με το μοτίβο «εγώ τα έλεγα από τότε αλλά δεν με άκουγαν» («προφανώς επειδή τα έλεγα από μέσα μου» θα συμπληρώνουν από μέσα τους).
Καμία αντίρρηση. Οι άνθρωποι είμαστε οι εμμονές μας, τα κλισέ μας, τα τρία-τέσσερα πράγματα που παγιώνονται μέσα μας και μας στοιχειώνουν. Τα κλισέ του κ. Παπανδρέου, οι εμμονές του, είναι τέσσερις, όσο βλέπω: Πρώτη, η «άμεση δημοκρατία», αλλά με αυτήν ξεμπέρδεψε νωρίς, στα συνέδρια του κόμματός του, όταν με το πριγκιπικό δαχτυλίδι ήδη φορεμένο, έδωσε στους οπαδούς του το κορυφαίο δικαίωμα να τον ανακηρύξουν πάραυτα ηγεμόνα, δίχως τη χρονοβόρα μεσολάβηση συζητήσεων, συγκρούσεων με αντίπαλες υποψηφιότητες και λοιπά μη αμεσοδημοκρατικά. Δεύτερη, η ηλεκτρονική διακυβέρνηση, ανώτερο στάδιο της οποίας είναι το κυβερνάν διά τηλεδιασκέψεων, ώστε να μην εμποδίζεται η διοίκηση της χώρας από τα αλλεπάλληλα ταξίδια του. Εμμονή τρίτη η «επανάσταση του αυτονόητου», όπου, αυτονοήτως, τα αυτονόητα ορίζονται αυθεντικά από τον ίδιο, αφού όλοι οι υπόλοιποι δεν διαθέτουν τις παραστάσεις εκείνες που θα τους επέτρεπαν να πουν κάτι ουσιώδες επί του θέματος, κάτι να συνεισφέρουν. Κλισέ τέταρτο, «η αντιεξουσία στην εξουσία», κατεξοχήν προσωποποιημένη από τον ίδιο (και κατά δεύτερο λόγο από τον κ. Πάγκαλο, αποδεδειγμένα αναρχικής παιδείας και αντιεξουσιαστικής πρακτικής).
Για να επανέρχεται ωστόσο ανά τρίτο ή πέμπτο Υπουργικό Συμβούλιο ο πρωθυπουργός στην ίδια παραίνεση, δύο τινά πρέπει να συμβαίνουν. Ενδεχόμενο πρώτο: οι υπουργοί του δεν τον ακούνε καν, δεν καταγράφουν βαθιά στο μυαλό τους τις εντολές και τις συμβουλές του, άλλωστε η ρουτίνα των υπουργικών συμβουλίων υπό τον κ. Παπανδρέου, όπου μιλάει μόνο αυτός και οι άλλοι παρακολουθούν με ελαφρώς σκυμμένη κεφαλή, δεν ευνοεί ιδιαίτερα την πνευματική συγκέντρωση και την προσεκτική παρακολούθηση. Ενδεχόμενο δεύτερο: οι υπουργοί ακούνε με προσοχή, καταγράφουν αλλά αμέσως μόλις ξαναβρεθούν στα γραφεία και στον θώκο τους ξεγράφουν, σβήνουν, με γομολάστιχα, με διορθωτικό ή με ένα ντιλίτ στον υπολογιστή της μνήμης τους. Και διαγράφουν όσα πατερναλιστικά άκουσαν είτε επειδή αδιαφορούν για το περιεχόμενό τους (πράγμα όχι και τόσο πιθανό, γιατί θα διακινδύνευαν τη θέση τους), είτε επειδή η μικρή ή μεγάλη τους θητεία στα αξιώματα τους έχει πείσει ότι η εξουσία, και η πιο μικρή, δεν μοιράζεται, δεν αυτοϋπονομεύεται, δεν αυτοκρίνεται καν, διότι διαφορετικά χάνει το μεδούλι της, τη νοστιμιά και την ουσία της. Κι απ’ ό, τι θυμάμαι, μόνο ο κ. Χρυσοχοΐδης είχε λάβει κατά γράμμα το μήνυμα του προϊσταμένου του και δήλωνε ότι «και αντιεξουσιαστής είναι και φίλους αντιεξουσιαστές έχει», και τιμήθηκε κατόπιν αυτού με την αναβάθμισή του από το υπουργείο Προστασίας του Πολίτη, όπου ως γνωστόν θριάμβευσε για δεύτερη φορά, στο της Αναπτύξεως, όπου ήδη θριαμβεύει.
Τι σημαίνει στ’ αλήθεια, τι θα μπορούσε να σημαίνει πολιτικά το δόγμα «είμαστε αντιεξουσιαστές στην εξουσία»; Σε ποιο παραδεισένιο σύστημα διαχείρισης των κοινών μπορεί να υπάρξει αυτό το περίεργο υβριδικό πλάσμα, μισός αντιεξουσιαστής-μισός εξουσιαστής; Πόσο αντιεξουσιαστής μπορεί να γίνει ξαφνικά, στα μισά του βίου του και παραπάνω, κάποιος που, όπως διδάχτηκε παιδιόθεν, συνήθισε να ηγείται αυτονομιμοποιούμενος, να λατρεύεται, να διατάζει, να μην ανέχεται την κριτική ακόμα και στην ηπιότερη εκδοχή της και να εξαντλεί την αυτοκριτική του προθυμία στα τηλεοπτικής καταναλώσεως λογύδρια; Ο «αντιεξουσιαστής στην εξουσία» πρωθυπουργός ηγεμονεύει εξουσιαστικότατα, σαν τυπικός Παπανδρέου, απλώς φροντίζει να επικαλύπτει τον αυταρχισμό του με το χαμόγελο του προσηνούς και του ανοιχτού στον διάλογο (τον ηλεκτρονικό πάντοτε). Αυτό το μοντέλο διδάσκει στους υφισταμένους του, είτε υπουργοί είναι είτε ανθυποδιοικητές σε οποιαδήποτε υπηρεσία. Κι αυτοί το ασπάζονται και το αναπαράγουν εκθύμως στο μικρό πεδίο των αρμοδιοτήτων τους. Τον ακούνε βέβαια να κηρύσσει ανένδοτο πόλεμο κατά της εξουσίας, αλλά χαμογελάνε, απλώς χαμογελάνε - από μέσα τους πάντοτε. Οι υπόλοιποι, όσοι υφιστάμεθα την αντιεξουσία τους, δεν έχουμε λόγους να χαμογελάμε όταν, προς το παρόν τουλάχιστον, παραμένει αναφαίρετο το δικαίωμα του καγχασμού.
Tου Παντελη Μπουκαλα 30/01/11
Λαμπρά: Το όραμα της αστικής τάξης που από το 1821 αναζητά να βρει πατρωνα γίνεται πραγματικότητα.
24/01/11
Οι ευρωπαϊκοί λαοί και οι Γερμανοί κυρίως μέσω των προϋπολογισμών τους θα δώσουν χρήματα στο Ευρωπαϊκό 
Ταμείο Διάσωσης με τόκο προφανώς. Αυτά τα χρήματα θα τα δανειστούμε με τόκο εμείς και άλλοι υπερχρεωμένοι εταίροι και με αυτά θα αγοράσουμε από τους κατόχους τους, τα ομολόγα που τυπώσαμε τα προηγούμενα χρόνια πληρώνοντας τους κανονικά και σώζωντας τους.
Ταμείο Διάσωσης με τόκο προφανώς. Αυτά τα χρήματα θα τα δανειστούμε με τόκο εμείς και άλλοι υπερχρεωμένοι εταίροι και με αυτά θα αγοράσουμε από τους κατόχους τους, τα ομολόγα που τυπώσαμε τα προηγούμενα χρόνια πληρώνοντας τους κανονικά και σώζωντας τους.
Έτσι τα 350 δις χρέος μας θα βαρύνουν πλέον το ελληνικό δημόσιο που πολύ πιθανών να τα εξαφανίσει. Θα μείνουν όμως τα 350 δις τοκιζόμενα Ευρωπαϊκό Ταμείο Διάσωσης.
Θα ευχόμουν όλο αυτό να είναι κειμενο του Δ. Ψαθά του στυλ: «Ανοίγει την μεγάλη τσάντα, βγάζει το μικρό τσαντάκι, κλείνει την μεγάλη τσάντα, ανοίγει το μικρό τσαντάκι …»
Όμως δυστυχώς δεν είναι έτσι…
Τα 350 δις θα τα χρωστάμε εσαεί αφού είναι ήδη μη εξυπηρέτησα. Αυτό το ταμείο (σ.σ Γερμανοί) θα γίνει ο Νο1 πιστωτής μας. Προφανώς δεν θα τον πληρώσουμε ποτέ αλλά θα έχουμε χρεωθεί ισόβια και εθνική κυριαρχία παύει να υπάρχει. Ότι ώρα θα θέλουν θα μας χρεοκοπούν και θα μας διατάζουν τόσο στα εθνικά, όσο και στα ενεργειακά και εξωτερική πολιτική. Ο πρωθυπουργός υποβιβάζεται σε νομάρχη και ο ΥΠΟΙΚ σε κλητήρα, η Τινα σε αστυνόμο περιβάλλοντος, ο Γερουλανος σε γκαλερίστα και ο Λοβερδος σε Δημοτική αστυνομία για το κάνπισμα, στην Ν. Γερμανική επικράτεια.
Η διασπορά του χρέους μας -είναι προφανές- οτι δεν δίνει εξουσία σε κανέναν κάτοχο Ελληνικών ομολόγων. Η συγκέντρωση τους όμως στα χέρια ενός φορέα ανοιγει το δρόμο του ολοκληρωτισμού.
Στην πράξη θα ρωτάμε την εκάστοτε Μερκελ για να κάνουμε προσλήψεις, απολύσεις, έκδοση ομολόγων, εκλογές, λίστες κομμάτων, φαρμάκων, λίστες για τα ψώνια,για τα οπλικά, για τις εταιρίες που θα πουλούν στην Ελλάδα, για το Καστελόριζο, για την ΑΟΖ, τα πετρέλαια, για την άμυνα, για τα σχολικά πρόγραμμα, για την υλη για την Κύπρο.
Μην ξαφνιαστείτε εάν δείτε την φραου Μερκελ να κατεβαίνει για επιθεώρηση της αποικίας μας και να κρατήσει τον Γιώργο στην θέση του για μαριονέτα. Μην αμελήσετε να κλείσετε θέση σε μια πλατειά για το άγαλμα της και καλού κακού ξεσκονίστε τους δρόμους και τις πλατειές που παραπέμπουν στον Όθωνα
Λαμπρά, το όραμα της αστικής τάξης που από το 1821 αναζητά να βρει πατρωνα γίνεται πραγματικότητα. Αν οι Γερμανοί με την τρόικα είχαν το ένα τρίτο της εξουσίας στην χωρα μας τώρα πετούν έξω την ΕΚΤ και το ΔΝΤ πετυχαίνοντας μια ειρωνική νίκη για όσους ζητούσαν να φύγει το ΔΝΤ και η τρόικα.
Η Ιστορία επαναλαμβάνεται με την τριπλή κατοχή του 1941 να κληρονομείται από την Γερμανία. Πάλι είναι εδω οι γνωστοί πεμπτοφαλαγγίτες, πάλι υπάρχουν εδώ υποστηριχτές των Γερμανων και φίλιες δυνάμεις πάλι υπαρχει μια ξενόδουλη κυβέρνηση. Μόνο που οι δυνάμεις μας πλέον έρμαια της προπαγάνδας δεν αμυνονται του πατρώου εδάφους.
κάπου εδώ νομίζω πρέπει να στηθεί και το ΕΑΜ και να πάρουμε τα πράγματα από εκεί που έμειναν.
19/01/11
Ο επικεφαλής της «Χρυσής Αυγής», περιστοιχιζόμενος από ναζιστοειδή - μπράβους, «κοσμεί» το δημοτικό συμβούλιο της Αθήνας εκφωνώντας λόγους κατά των «Ινδομπαγκλαντέζων» και απευθύνοντας στους παριστάμενους «περήφανο» ναζιστικό χαιρετισμό!
Ο Βελόπουλος του ΛΑ.Ο.Σ. δηλώνει ότι πρέπει οι ακροβολισμένοι φαντάροι πάνω στο φράκτη του Παπουτσή, μετά το δεύτερο «Αλτ τις ει;», να πράττουν τα «δέοντα» κατά των μεταναστών...
Οι «σοσιαλιστές» παίζουν ένα παιχνίδι αποπροσανατολισμού και αναζητούν αποδιοπομπαίους τράγους στους μετανάστες για την οικονομική λεηλασία που οι ίδιοι προκαλούν στους Ελληνες εργαζόμενους, προχωρώντας σε πολιτικές κινήσεις έμφορτες κτηνώδους συμβολισμού τύπου «φράκτης».
Οι νεοδημοκράτες επιδίδονται σε αντιμεταναστευτικές ρητορείες, προσπαθώντας να τρυγήσουν κι αυτοί κατιτίς επενδύοντας στο κλίμα της ανασφάλειας, του φόβου και της ξενοφοβίας.
Οι δημοσκόποι υποδύονται τον «καθρέφτη» της κοινωνίας, την οποία εμφανίζουν με «δικτατορικά» ποσοστά, βγαλμένα μέσα από τον παραμορφωτικό καθρέφτη της δικής τους αφασίας, να ζητά «να φάμε τους μετανάστες».
*
Δυστυχώς, βέβαια, το φαινόμενο μια κοινωνία να οδηγείται σε παράκρουση δεν είναι απίθανο.
Με την κατάλληλη προπαγάνδα και την κατάλληλη πλύση εγκεφάλου, το ίδιο εύκολα μπορεί κάποιος να μάθει ότι 2+2 δεν κάνει 4, αλλά 5, όπως έλεγε ο Μπρεχτ. Συνέβη στις αρχές του 20ού αιώνα στην Αμερική, όταν οι «Αμερικαναράδες», ιδεολογικοί πρόγονοι των «Ελληναράδων», υποδείκνυαν ως υπαίτιους όλων των δεινών τους ...Ελληνες, τότε, μετανάστες. Συνέβη στη Γερμανία του μεσοπολέμου, όταν ως «αιτία της κρίσης» στοχοποιείτο το «διαφορετικό» και σταμπαριζόταν με ένα κίτρινο αστέρι στο ύψος της καρδιάς.
Εχει, δε, αποδειχτεί: Οποτε η άρχουσα τάξη αποφάσισε να προωθήσει τα συμφέροντά της παίζοντας το χαρτί της ακροδεξιάς, και μάλιστα στο όνομα του «κατευνασμού» της ακροδεξιάς, έσυρε την κοινωνία στη βαρβαρότητα και έγινε συνειδητά τροφός του φασιστικού φιδιού. Η περίπτωση Λεπέν στη Γαλλία ή της Λίγκας στην Ιταλία, είναι μερικά μόνο παραδείγματα της «δημοκρατικής» ΕΕ.
*
Η «πατρίδα», όπως τη διακονούν οι φορείς του αντιμεταναστευτικού μίσους, είναι πατριδοκαπηλεία, είναι δηλαδή ύβρις και προσβολή του γνήσιου πατριωτισμού εκ μέρους εκείνων που εννοούν το ακριβώς αντίθετό του. Η βία που εισηγούνται ενάντια στους «άλλους», στους «απ' έξω», είναι ευθέως ανάλογη του αυταρχισμού που επιδεικνύουν στα ενδότερα του «φράκτη».
Πριν λίγους μήνες, ο υπουργός Εσωτερικών του Μπερλουσκόνι, ο Μαρόνι, υπερασπιζόμενος το πογκρόμ του Σαρκοζί κατά των Τσιγγάνων, δήλωσε ότι έρχεται η ώρα των μαζικών απελάσεων όποιου«παραβιάζει τους κανόνες που απαιτούνται για να ζει κάποιος σε κράτος - μέλος της ΕΕ: Ελάχιστο επίπεδο εισοδήματος, στέγη και να μην είναι βάρος στην κοινωνική πρόνοια της χώρας που τον φιλοξενεί».
Σύμφωνα με τα «κριτήρια» του «κυρίου» Μαρόνι, πάνω από 2,5 εκατομμύρια κάτοικοι της Ελλάδας «περισσεύουν» και πρέπει να απελαθούν. Και δεν είναι μετανάστες...
*
Η λυδία λίθος για την προσέγγιση του μεταναστευτικού προβλήματος είναι τούτη: Ο μετανάστης θα αντιμετωπίζεται, τελικά, ως άνθρωπος ή σαν «ζώο» όπως εισηγούνται οι «κυνηγοί κεφαλών». Από εκεί απορρέουν όλα τα υπόλοιπα.
Είναι αλήθεια ότι η ελληνική κοινωνία έχει αντιστάσεις και, στην πλειοψηφία της, απαντά με απέχθεια στα «ζωώδη» ένστικτα του αγριανθρωπισμού.
Λόγω ιστορικών και πολιτικών καταβολών, έχει την πείρα και τα εργαλεία να ξεχωρίζει ότι η εθνικοφροσύνη, όπως κι αν εκδηλώνεται, με το ρατσισμό, την ξενοφοβία, το σοβινισμό, ήταν και είναι πάντα το ιδεολογικό μαστίγιο και το προσωπείο μιας τάξης που δε γνωρίζει πατρίδα. `Η που, μάλλον, σφετερίζεται την πατρίδα του λαού ως λάφυρο, ως ενέχυρο και ως βάση εξόρμησης για ίδιον όφελος και πουτο μίσος της απέναντι στον άνθρωπο δε σταματά μπροστά στο χρώμα του δέρματος ή στα νομιμοποιητικά έγγραφα. Είτε πρόκειται για αλλοδαπό, είτε για γηγενή.
18/01/11
Το Δίστομο, λοιπόν. Κοντά 70 χρόνια από τη σφαγή με το ελληνικό κράτος των Πλαστήρων, των Παπάγων, των Μητσοτάκηδων, των Καραμανλήδων και των Παπανδρέου να φτύνει πάνω στη μνήμη. Με τον τελευταίο των Παπανδρέου, τον σημερινό πρωθυπουργό, να φτύνει πάνω και στην έννοια της πατριωτικής τιμής.
Γιατί αν υπήρχε τέτοια, τότε αυτοί που κυβερνάνε σήμερα δε θα είχαν το θράσος να καμώνονται τους «μαχητές» μιας υπόθεσης που την έχουν ξεπουλήσει όσο κανένας άλλος.
Γιατί αν ήταν «λεβέντες» θα μας το είχαν αποδείξει αρνούμενοι να αναφωνήσουν εκείνα τα απίθανα «συγγνώμην - συγγνώμην - συγγνώμην» προς τη Γερμανία διά στόματος Πάγκαλου, το 1994. Αν ήταν «λεβέντες» θα μας είχαν εξηγήσει κάπως πιο πειστικά τι έγιναν εκείνα τα «περίστροφα» του πρωθυπουργού κατά της Μέρκελ, εν έτει 2010.
*
Και εν πάση περιπτώσει:
Αν ήταν «λεβέντες», θα το είχαν θέσει το θέμα μια φορά (έστω μία!) σε επίπεδο διακρατικών σχέσεων με τη Γερμανία. Δε θα χρειαζόταν να διοργανώνουν επισκέψεις εσωτερικής κατανάλωσης στη Χάγη για να μας αποδείξουν τη «λεβεντιά» τους. Εδώ δίπλα είναι το υπουργείο Δικαιοσύνης. Το ελληνικό υπουργείο Δικαιοσύνης. Επομένως:
1) Γιατί ο κύριος πρωθυπουργός δε δίνει την εντολή στον υπουργό του να επιτρέψει την εφαρμογή της απόφασης του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς (137/1997), το οποίο, μετά από προσφυγή των Διστομιτών, υποχρέωνε το γερμανικό δημόσιο να καταβάλει αποζημιώσεις στους συγγενείς των θυμάτων, αλλά την κρατάει «παγωμένη»;
2) Γιατί ο κύριος πρωθυπουργός δε δίνει εντολή στον υπουργό του να εφαρμοστεί η απόφαση του Αρείου Πάγου (12/2000), με την οποία απορρίπτονταν οι γερμανικές αιτιάσεις περί ετεροδικίας και κατέστη αμετάκλητη, σύμφωνα με το διεθνές δίκαιο, η απόφαση του Πρωτοδικείου Λιβαδειάς, σύμφωνα με την οποία επιβαλλόταν η δήμευση περιουσίας του γερμανικού δημοσίου στην Ελλάδα, αλλά την κρατάει «παγωμένη» από την εποχή που ήταν πρωθυπουργός ο Σημίτης και ο ίδιος ήταν υπουργός Εξωτερικών;
3) Γιατί ο κύριος πρωθυπουργός δε διαμορφώνει το κατάλληλο νομικό πλαίσιο και δεν αναπέμπει την υπόθεση στο Ανώτατο Ειδικό Δικαστήριο ώστε να ακυρωθεί η ιταμή απόφαση που αναγνωρίζει δικαίωμα ετεροδικίας στους σφαγείς του ελληνικού λαού;
*
Συμπέρασμα:
Λίγα πράγματα είναι τόσο ντροπιαστικά όσο η προσποιητή λεβεντιά.
Λίγα πράγματα είναι τόσο ανάξια όσο η κάλπικη ανδρειοσύνη.
Λίγα πράγματα είναι τόσο θλιβερά όσο ο κορδακισμός εκείνων που θέλουν να μετρούν σαν μπόι τον ψοφοδεή ίσκιο τους.
Και πραγματικά: Λίγα πράγματα είναι τόσο απεχθή όσο το να παρακολουθείς τους γλοιώδεις γλείφτες και τους αυλοκόλακες να επιδαψιλεύουν ύμνους και να απαγγέλλουν θούριους για τη «γενναιότητα» των εξόφθαλμα «γυμνών βασιλέων» που υπηρετούν.
17/01/09
Σχεδόν κάθε βράδυ, στα τηλεοπτικά δελτία ειδήσεων, καταβάλλεται μια αγωνιώδης προσπάθεια από ορισμένους να αποσυνδέσουν πλήρως την ατομική τρομοκρατία από κάθε είδους διασύνδεση με μυστικές υπηρεσίες, με ιμπεριαλιστικούς μηχανισμούς και «κέντρα» του αστικού κράτους. Οσοι έχουν αναλάβει εργολαβικά την αθώωση των μυστικών υπηρεσιών, καταγγέλλουν κάθε αντίθετη άποψη σαν «γραφική συνωμοσιολογία»...
Ο «Ρ» με αφορμή την εμφανιζόμενη σαν «εξάρθρωση» της «17Ν», ήδη από το 2002, είχε ερευνήσει, μελετήσει και δημοσιεύσει ενδιαφέροντα στοιχεία σχετικά με το πώς κατασκευάζονται οι τρομοκράτες, ποιος τους κατασκευάζει και κυρίως ποιος και πώς τους αξιοποιεί.
Ας υπενθυμίσουμε ορισμένα από αυτά.
Οταν η CIA βάζει βόμβες
Οπως σημειώνεται στο βιβλίο «Τα κρυφά ελατήρια της διεθνούς τρομοκρατίας» (Λ. Ζαμοΐσκι, «Σύγχρονη Εποχή»), το μπαράζ των τρομοκρατικών ενεργειών που είχαν ως συνέπεια 16 νεκρούς και 100 τραυματίες σε Μιλάνο και Ρώμη το Δεκέμβρη του 1969 και για τις οποίες επιχειρήθηκε να ενοχοποιηθεί η Αριστερά, δέκα χρόνια μετά αποκαλύφθηκε ότι οργανώθηκαν από (νεοφασίστες) τρομοκράτες, συνεργάτες της CIA...
Επίσης, δεδομένο θεωρείται πλέον ότι πίσω τόσο από την τρομοκρατική επίθεση στο τρένο «Ιτάλικους» με 12 νεκρούς (Αύγουστος 1974) όσο και από τις τρομοκρατικές ενέργειες στην Μπολόνια (Αύγουστος 1980) με 80 νεκρούς, βρισκόταν η μασονική στοά «P-2». Ο επικεφαλής της, ο Λίτσο Τσέλι, υπήρξε προσωπικός φίλος του Ρίγκαν και πατενταρισμένος πράκτορας της CΙΑ...
Στοχευμένη προβοκάτσια
Στην ερώτηση «γιατί» η CIA ενεπλάκη σε τρομοκρατικά χτυπήματα που στοίχισαν πάνω από 200 νεκρούς κατά μιας συμμαχικής των ΗΠΑ χώρας, της Ιταλίας, αντί άλλης απάντησης, καταγράφουμε την τοποθέτηση (έγινε το 2000 στην εφημερίδα «Λα Ρεπούμπλικα») του Τζαναμέλιο Μαλέτι, του επικεφαλής της ιταλικής στρατιωτικής αντικατασκοπίας τη δεκαετία του '70:
«Ο σταθμός της CΙΑ στη Γερμανία - ομολόγησε ο Μαλέτι - προμήθευσε σε ακροδεξιές ομάδες πυρομαχικά και εκρηκτικούς μηχανισμούς, λειτουργούσε ως σύνδεσμος ανάμεσα στις ακροδεξιές οργανώσεις της Ιταλίας και της Γερμανίας, ενώ, παράλληλα, τους υπαγόρευε και τον τρόπο δράσης τους».
Ο στόχος της CΙΑ, κατά τον Μαλέτι, ήταν «να εμποδίσει με την τρομοκρατική συνδρομή της άκρας Δεξιάς τη στροφή της κοινωνίας στην Ιταλία και στη Γερμανία προς την Αριστερά»...
«Εγχειρίδιο» τρομοκρατίας
Τον Ιούλη του 1981 η αποκάλυψη ενός απόρρητου ντοκουμέντου προκαλεί διεθνή σάλο. Ο τίτλος του εύγλωττος:
«Εγχειρίδιο για τις μυστικές υπηρεσίες. Επιχειρήσεις σταθεροποίησης. Κατασκοπία»!
Στο εν λόγω πόνημα που φτιάχτηκε το 1970 από το στρατιωτικό επιτελείο των ΗΠΑ σημειώνεται ότι «αν οι φιλικές (προς τις ΗΠΑ) κυβερνήσεις δείχνουν αδυναμία ή ανικανότητα μπροστά στην κομμουνιστική εξέγερση...», τότε τίθεται σε λειτουργία το πρόγραμμα «σταθεροποίησης»...
Στόχος του προγράμματος «σταθεροποίησης» είναι η «διείσδυση ειδικών πρακτόρων» σε διάφορες οργανώσεις, οι οποίες «υπό τον έλεγχο των αμερικανικών μυστικών υπηρεσιών αρχίζουν βίαιες και άλλες πράξεις. Στην περίπτωση αυτή - τονίζεται - η χρησιμοποίηση ακροαριστερών οργανώσεων μπορεί να οδηγήσει στο ζητούμενο στόχο»!
Οσο για τον πρώην διευθυντή της CΙΑ, τον Κόλμπι, αναφερόμενος στα απομνημονεύματά του, είναι επίσης αποκαλυπτικός: «Εκεί όπου υπήρχε κομμουνιστική οργάνωση, εμείς χρηματοδοτούσαμε και στηρίζαμε αντικομμουνιστική οργάνωση», γράφει...
Η «Αριστερή» τρομοκρατία
Ενα πολύ ενδιαφέρον γεγονός για τη σύνδεση της CΙΑ με την «αριστερή» τρομοκρατία, είναι φυσικά η δολοφονία του πρωθυπουργού της Ιταλίας Α. Μόρο, από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες». Τι ακριβώς έκαναν, λοιπόν, τότε οι «Ερυθρές Ταξιαρχίες»; Και ποιος ωφελήθηκε;
Τα συμπεράσματα του γραμματέα του Χριστιανοδημοκρατικού Κόμματος, του Πικόλι, αλλά και του υπουργού Εσωτερικών, του Τζαμπερλέτι, είναι αξιοσημείωτα:
«Ο Μόρο - έλεγαν στο περιοδικό "Πανόραμα", στις 8/8/1978 -πλήρωσε με τη ζωή του την προσπάθεια να αποδεσμεύσει την Ιταλία από την "υπό εποπτεία ελευθερία" στην τροχιά των ΗΠΑ και επειδή αρνήθηκε να αποκλείσει την είσοδο του ΙΚΚ στην κυβερνητική πλειοψηφία, παρά την πίεση του Πενταγώνου και του Στέιτ Ντιπάρτμεντ».
Κάτι ακόμα: Στο βιβλίο με τίτλο «Il delitto infinito», που κυκλοφόρησε στην Ιταλία το 2002 και υπογράφεται από δύο μέλη της μόνιμης ιταλικής διακομματικής επιτροπής για την τρομοκρατία, αποκαλύπτεται ότι:
Η «γιάφκα» των «Ερυθρών Ταξιαρχιών», στην οποία κρατήθηκε όμηρος ο Μόρο από τις «Ερυθρές Ταξιαρχίες» μέχρι τη δολοφονία του, ήταν ιδιοκτησίας των μυστικών υπηρεσιών της Ιταλίας!
Η «Διεθνής» της τρομοκρατίας - Η «Γκλάντιο»
Σύμφωνα με τις αποκαλύψεις του περιοδικού «US Newsand world report», μόνο από το 1961 μέχρι το 1976, η CΙΑ οργάνωσε γύρω στις 900 μεγάλες τρομοκρατικές επιχειρήσεις σε όλο τον κόσμο!
Αλλά ας έρθουμε στα πιο «δικά μας»:
Τη δεκαετία του '50, η CΙΑ οργανώνει σε πανευρωπαϊκό επίπεδο μια απίστευτη τρομοκρατική - παρακρατική επιχείρηση κατά του ...«κομμουνιστικού κινδύνου». Η επιχείρηση στην Ιταλία έχει τον κωδικό «Γκλάντιο». Το ελληνικό παράρτημα βαφτίζεται «Κόκκινη προβιά»...
Για την «ελληνική Γκλάντιο», που θεωρείται «μια από τις πιο σκληρές μονάδες μάχης του ΝΑΤΟ», η οποία συστήθηκε το Μάρτη του 1955 με συμφωνία του Παπάγου με τον στρατηγό της CIA Τράσκοτ, το περιοδικό «Σπίγκελ» έγραφε το Νοέμβρη του 1990:
«Πάνω από 800 κρύπτες με όπλα, ασυρμάτους, και άλλο εξοπλισμό υπήρχαν σε σπηλιές, σε υπόγεια δημόσιων κτιρίων, σε καλυμμένα πηγάδια και ακόμα κάτω από ελληνικές ορθόδοξες εκκλησίες στην επαρχία. Η μυστική ομάδα, για την οποία είχε τοποθετηθεί το οπλοστάσιο, αριθμούσε 1.500 άντρες και σε περίπτωση πολέμου θα έφτανε τις 3.500»!
Οπως σημείωνε το «Σπίγκελ», ένας «από τους αξιωματικούς των μυστικών υπηρεσιών που γνώριζαν ακριβώς τα καθήκοντα και το δυναμικό των κρυφών μονάδων ήταν ο συνταγματάρχης Γεώργιος Παπαδόπουλος»...
Η «Επιτροπή Πάικ» και η «17Ν»
Εδώ και χρόνια, στο πλαίσιο του αμερικανικού Κογκρέσου λειτουργεί η «Επιτροπή Πάικ». Στόχος της η διερεύνηση κάποιων «περίεργων» δολοφονιών στελεχών της CIA, που έγιναν σε όλο τον κόσμο, στα μέσα της δεκαετίας του '70.
Η «Επιτροπή Πάικ» διαπίστωσε μια φοβερή σύμπτωση: Περισσότεροι από 200 πράκτορες της CIA, που «υπηρετούσαν» από την Ευρώπη και τη Νότια Αμερική μέχρι την Απω Ανατολή, «βγήκαν από τη μέση» το διάστημα 1974-1976, ακριβώς την εποχή που ο νέος επικεφαλής της CIA, o Μπους, είχε αναλάβει να «σβήσει τα αμερικανικά ίχνη» από τις βρωμοδουλειές του Νίξον ανά τον πλανήτη.
Οσοι έχουν αναδιφήσει στα κείμενα της επιτροπής, καταλήγουν σε μια ενδιαφέρουσα διαπίστωση (όπως περιγράφεται στο βιβλίο «Τρομοκρατία» του Κ. Γρίβα): Οτι τα στελέχη της CIA «δολοφονήθηκαν από συναδέλφους τους, που μεταμφιέζονταν σε τρομοκράτες».
Εδώ ας προσέξουμε δύο στοιχεία.
Πρώτον, ο Γουέλς, ο σταθμάρχης της CIA στην Ελλάδα, δολοφονήθηκε από την πρωτοεμφανιζόμενη «17Ν», ακριβώς εκείνη την περίοδο. Πόσο συμπτωματικό είναι ότι η «17Ν», στα πρώτα της βήματα, φαίνεται να συμμετέχει σε ένα ξεκαθάρισμα «εσωτερικών» λογαριασμών της CIA και να προβαίνει σε ένα είδος επιχειρήσεων που επιβάλλει διασύνδεση, τουλάχιστον, με υψηλά κέντρα παροχής πληροφοριών;..
Δεύτερον, όπως έχει γραφτεί («Βήμα», 14/4/2002), υπάρχει έκθεση στην Ασφάλεια, σύμφωνα με την οποία οι σφαίρες που χρησιμοποιήθηκαν στη δολοφονία Γουέλς προέρχονταν από παρτίδα πυρομαχικών που είχε παραγγείλει το ΝΑΤΟ σε εταιρεία της Ιταλίας! Ο κ. Χρυσοχοΐδης, ο οποίος προΐστατο του υπουργείου Δημόσιας Τάξης επί «εξάρθρωσης» των τρομοκρατών, ουδέποτε μπήκε στον κόπο να διαψεύσει την πληροφορία. Επίσης, ποτέ δε δόθηκαν από το κράτος επαρκείς εξηγήσεις σε ερωτήματα, όπως, πώς γνώριζε η «17Ν» για τις δραστηριότητες του Σόντερς στη ...Σιέρα Λεόνε, ή για τις κινήσεις Τούρκων διπλωματών, ή για παλιότερες υποθέσεις όπως οι «σχέσεις» της ΚΥΠ με τις λεγόμενες ορφανές βόμβες, κλπ.
Κατόπιν όλων αυτών, πού, άραγε, καταλήγουμε;...
Τι θέλει η Μέρκελ στην Κύπρο;
Ιστορική ημέρα για την Κύπρο η σημερινή. Για πρώτη φορά στα πενήντα χρόνια ύπαρξης της Κυπριακής Δημοκρατίας Γερμανός καγκελάριος επισκέπτεται το νησί. Πρόκειται αναντίρρητα για μεγάλη πολιτική επιτυχία του Κύπριου Προέδρου Δημήτρη Χριστόφια. Οτιδήποτε κι αν πει η Μέρκελ στη Λευκωσία, οτιδήποτε κι αν ζητήσει ή οποιαδήποτε πίεση κι αν ασκήσει -πράγμα που στη συγκεκριμένη χρονική συγκυρία δεν θεωρείται πιθανό- επί της κυπριακής κυβέρνησης, το πολιτικό και διπλωματικό κέρδος για την Κύπρο είναι αδιαφιλονίκητο. Καμία διαφωνία επί της γραμμής που ακολουθεί ο Δ. Χριστόφιας στο Κυπριακό δεν μπορεί να μειώσει το κέρδος αυτό - και καλά θα κάνουν να το συνειδητοποιήσουν αυτό και οι υπόλοιπες κυπριακές πολιτικές δυνάμεις πέραν του κυβερνητικού ΑΚΕΛ, το οποίο ούτως ή άλλως θα στήριζε τον Δ. Χριστόφια.
Ας είμαστε ειλικρινείς. Το διεθνές κύρος της κρατικής υπόστασης της Κυπριακής Δημοκρατίας έχει υποστεί βαρύτατα πλήγματα. Πρωτίστως εξαιτίας του γεγονότος ότι οι προηγούμενες κυβερνήσεις της Αθήνας και της Λευκωσίας επέτρεψαν την έναρξη των ενταξιακών συνομιλιών ΕΕ - Τουρκίας, χωρίς να απαιτήσουν ως προϋπόθεση την αναγνώριση της Κυπριακής Δημοκρατίας εκ μέρους της Αγκυρας, κάτι το οποίο ούτε διανοούνται βεβαίως σήμερα να ζητήσουν οι κυβερνήσεις Παπανδρέου και Χριστόφια. Συνεπεία όμως αυτού του θεμελιώδους λάθους, η Κύπρος έχει αντικειμενικά υποβιβαστεί σε κράτος αμφιλεγόμενης ισοτιμίας με τα υπόλοιπα κράτη-μέλη της ΕΕ. Η επίσκεψη της καγκελαρίου της ηγεμονικής δύναμης της Ευρώπης συνιστά ως εκ τούτου πολύτιμη και θεαματική αναβάθμιση του κύρους του κυπριακού κράτους.
Πόσω μάλλον που σύντομα, ίσως και τον επόμενο μήνα, ο Γάλλος πρόεδρος Νικολά Σαρκοζί θα ακολουθήσει τα χνάρια της Μέρκελ, ενώ έχει ήδη προηγηθεί επίσκεψη στην Κύπρο του Ντμίτρι Μεντβέντεφ, του πρώτου Ρώσου προέδρου που πάτησε το πόδι του στο κυπριακό έδαφος.
Εύλογη η απορία: γιατί συρρέουν τώρα στην Κύπρο οι ηγέτες των ισχυρότερων κρατών της Ευρώπης, όταν επί μισόν αιώνα κανένας προκάτοχός τους δεν έκρινε άξιο λόγου ένα τέτοιο ταξίδι;
Ευνόητο είναι πως αυτή η πρεμούρα των Ευρωπαίων κορυφαίων ηγετών δεν έχει καμία απολύτως σχέση με το Κυπριακό αυτό καθαυτό. Δεν συμμεριζόμαστε απόψεις ότι έχει ήδη υπάρξει σχεδόν προσυμφωνημένο σχέδιο επίλυσης του Κυπριακού και η Μέρκελ, ο Σαρκοζί ή ο Μεντβέντεφ τρέχουν στη Λευκωσία για να διασφαλίσουν ότι δεν θα έχει την τύχη του σχεδίου Ανάν.
Ο λόγος είναι άλλος: τα κοιτάσματα φυσικού αερίου στην Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη (ΑΟΖ) του Ισραήλ, του Λιβάνου και ενδεχομένως της Κύπρου. Οι ηγέτες της Γερμανίας, της Γαλλίας και της Ρωσίας ταξιδεύουν στη Λευκωσία για να διασφαλίσουν ότι ενεργειακές εταιρείες από τις χώρες τους θα κληθούν (και θα πληρωθούν) από την κυπριακή κυβέρνηση να συμμετάσχουν στις έρευνες και εν συνεχεία, εφόσον υπάρξει ευόδωση των ερευνών, στην εκμετάλλευση των όποιων κοιτασμάτων φυσικού αερίου εντοπιστούν στην ΑΟΖ της Κύπρου. Αν μάλιστα βρεθούν αξιόλογα κοιτάσματα, ιδίως οι Γερμανοί θα είναι πρόθυμοι να αγοράσουν υποθετικό κυπριακό φυσικό αέριο και εν γένει να το δουν να κατευθύνεται προς τις αγορές της Ευρώπης. Θέλουν δηλαδή να αλλάξουν τη σημερινή κατάσταση, όπου η κυπριακή κυβέρνηση έχει μέχρι στιγμής εκχωρήσει κυρίως σε αμερικανικές εταιρείες τις μελλοντικές έρευνες. Εχοντας εξαρχής γερμανικές, γαλλικές και ρωσικές εταιρείες στις έρευνες, το Βερολίνο, το Παρίσι και η Μόσχα θα έχουν από πρώτο χέρι (πριν καν από τη Λευκωσία!) απολύτως έγκυρη πληροφόρηση για τα πραγματικά δεδομένα των κυπριακών κοιτασμάτων φυσικού αερίου, αν υπάρχουν, ώστε να καθορίζουν έγκαιρα την πολιτική τους στον τομέα αυτόν.
Αμεση προτεραιότητα, όμως, των Ευρωπαίων ηγετών είναι να διαπιστώσουν ιδίοις όμμασι τις διαθέσεις της κυπριακής κυβέρνησης να συμμετάσχει, εάν κληθεί, ως σύμμαχος του Ισραήλ στην οξεία αντιπαράθεση που ήδη κυοφορείται με τους Αραβες, εξαιτίας του παραγκωνισμού του Λιβάνου στη συμφωνία Τελ Αβίβ - Λευκωσίας για την οριοθέτηση των ΑΟΖ τους. Η Βηρυτός καταγγέλλει ήδη αυθαιρεσία εις βάρος της και ληστεία δικών της πλουτοπαραγωγικών ενεργειακών πηγών.
ΕΥΡΩΠΑΙΟΙ
Με το βλέμμα στο αέριο του Ισραήλ
Με το βλέμμα στο αέριο του Ισραήλ
Υποθέσεις συνιστούν για την ώρα τα περί αξιοποιήσιμων κοιτασμάτων φυσικού αερίου στην ΑΟΖ της Κύπρου. Αντιθέτως, πολύ πιο προχωρημένα είναι τα πράγματα με κοιτάσματα που το Ισραήλ θεωρεί ότι είναι δικά του. Με δεδομένο ότι όλες οι χώρες που συνορεύουν με το Ισραήλ είναι εχθρικές προς αυτό, η Κύπρος ενδέχεται να αποκτήσει σημασία ακόμη και ως τμήμα κάποιας οδού εξαγωγής προς την Ευρώπη ισραηλινού φυσικού αερίου, αν όντως υπάρξουν αξιόλογες ποσότητες ισραηλινού φυσικού αερίου προς εξαγωγή, πράγμα που καθόλου δεν είναι σίγουρο σήμερα. Η Μέρκελ και ο Σαρκοζί, όμως, θέλουν από τώρα να είναι βέβαιοι πως η Κύπρος θα δεχτεί να συμμετάσχει σε αυτό το επικίνδυνο παιχνίδι, αν παραστεί ανάγκη.
Αγοράζοντας ψωμί με μετρητά από πιστωτική…
11/01/11
Αν ένας οικογενειάρχης έχει φθάσει στο σημείο να αγοράζει ψωμί για τα παιδιά του με αναλήψεις (πανάκριβων) μετρητών από την τελευταία από τις δέκα κάρτες του που έχει ακόμη «ανοικτό» πιστωτικό όριο, όλοι αντιλαμβάνονται ότι βρίσκεται ήδη ένα βήμα πριν την πτώχευση. Τι συμβαίνει, όμως, όταν ένα κράτος κάνει, αναλογικά, ακριβώς το ίδιο;
Καλώς ήλθατε στην ισχυρή Ελλάδα του 2011, του μνημονίου και των υποτιθέμενων εντατικών προετοιμασιών για επιστροφή στις αγορές! Από σήμερα το Δημόσιο αρχίζει τη δική του… κούρσα αναλήψεων από την τελευταία του πιστωτική, τα έντοκα γραμμάτια, για να καλύψει το έλλειμμα του 2011 και να συνεχίσει και φέτος να λειτουργεί ως κράτος.
Το υπουργείο Οικονομικών έχει αρχίσει ήδη, με «διαρροές» στον Τύπο τις τελευταίες ημέρες, να στήνει το σκηνικό για μια δήθεν σοβαρή δοκιμασία, ένα κρίσιμο τεστ, που θα δείξει (δήθεν…) αν η χώρα διατηρεί στοιχειώδη πρόσβαση στις αγορές. Όταν «καταφέρει» να καλύψει τη σημερινή δημοπρασία εντόκων, με ένα επιτόκιο πολύ κοντά, αλλά όχι πάνω από το 5% (το θεωρητικό «πλαφόν», αφού με 5% δανειζόμαστε από τους επίσημους πιστωτές), θα ακούσουμε πανηγυρισμούς για ένα δήθεν επιτυχημένο τεστ, που πιστοποιεί την πρόοδο της ελληνικής οικονομίας και άλλα φαιδρά.
Το υποτιθέμενο σημερινό «τεστ» είναι στην πραγματικότητα ένα παιχνίδι χαρτιών με σημαδεμένη τράπουλα: οι ελληνικές τράπεζες θα καλύψουν το μεγαλύτερο μέρος, αν όχι ολόκληρη την έκδοση εντόκων, ενώ το επιτόκιο έχει συμφωνηθεί εκ των προτέρων μεταξύ των ελληνικών τραπεζών και του ΟΔΔΗΧ. Δεν υπάρχει, λοιπόν, κανένα «τεστ», καμιά «κρίσιμη δοκιμασία». Το Δημόσιο έχει ακόμη ένα τελευταίο πιστωτικό όριο, με απελπιστικά βραχυχρόνιες και ακριβές εκδόσεις τίτλων, και το χρησιμοποιεί ακριβώς όπως ο οικογενειάρχης που «σηκώνει» μετρητά από την πιστωτική του, για να μην ζητήσει «βερεσέ» από τον φούρναρη.
Πόσο ακριβό είναι αυτό το «σπορ» του δανεισμού με έντοκα; Προ πολλού τα επιτόκια αυτών των εκδόσεων είναι τοκογλυφικά! Η Γερμανία δανείζεται με εξάμηνα έντοκα με επιτόκια «μια ανάσα» από το μηδέν, η Ελλάδα με επιτόκια κοντά στο 5%. Η ίδια η Ελλάδα δανειζόταν μέχρι το φθινόπωρο του 2009 με επιτόκια κάτω από 1% για τις εκδόσεις εντόκων. Σε αυτή την περίπτωση, λοιπόν, δεν μπορεί κανείς να μιλήσει καν για spread. Τα επιτόκια δανεισμού μας είναι καθαρά τοκογλυφικά. Και ας μην ξεχνάμε, ότι οι τόκοι των εντόκων γραμματίων πληρώνονται τη στιγμή της έκδοσής τους και ότι η αγορά, δηλαδή οι ελληνικές τράπεζες, δεν εμπιστεύεται το υπουργείο Οικονομικών ούτε για να το δανείσει με τέτοιους όρους για διάρκειες άνω των 6 μηνών –στο υπουργείο γνωρίζουν, ότι αν τολμήσουν να εκδώσουν έντοκα 12μηνης διάρκειας, το επιτόκιο θα εκτιναχθεί πάνω από το απαγορευτικό όριο του 5% και δεν το αποτολμούν.
Στην πραγματικότητα, λοιπόν, αν κάποιος έχει λόγους να πανηγυρίζει (όσο μπορεί κανείς σε αυτό το κλίμα να πανηγυρίζει), επειδή το Δημόσιο καταφέρνει ακόμη να πλασάρει έντοκα στην αγορά, είναι οι ίδιες οι τράπεζες. Είναι κοινό μυστικό, άλλωστε, ότι αυτό το χρόνο που θα χάνουν λεφτά από τις περισσότερες πηγές εισοδημάτων τους, οι τράπεζες θα στηρίξουν την κερδοφορία τους στους σίγουρους, υψηλούς και προπληρωμένους τόκους από τις εκδόσεις εντόκων του Δημοσίου, που αναμένεται να φθάσουν τα 20 δις. ευρώ συνολικά.
Πόσο μπορεί να συνεχισθεί αυτή η κατάσταση, χωρίς να γονατίζει το Δημόσιο από τους υπερβολικούς τόκους. Το μνημόνιο προβλέπει ότι το πολύ μέχρι το τέλος του 2011 η Ελλάδα θα δανείζεται με έντοκα και από το 2012 θα επιστρέψει στον παράδεισο των αγορών, θα κάνει πραγματικές δημοπρασίες ομολόγων και τα επιτόκια δανεισμού θα οδηγούν σε βιώσιμη εξυπηρέτηση του χρέους τα επόμενα χρόνια. Αυτό το σενάριο, βέβαια, μόνο γέλια προκαλεί όχι μόνο σε τραπεζικά στελέχη ή ανθρώπους της αγοράς, αλλά ακόμη και σε έναν επαρκώς πληροφορημένο πολίτη.
Ο οικογενειάρχης του αρχικού παραδείγματος, αν θέλει να συνεχίσει να δίνει ψωμί στα παιδιά του, θα χρειασθεί να βρει δεύτερη ή και τρίτη δουλειά, να περιορίσει στο ελάχιστο τα οικογενειακά έξοδα και να ρυθμίσει τα χρέη τους στις δέκα κάρτες, με ένα καταναλωτικό δάνειο σχετικά χαμηλού επιτοκίου, μεγαλύτερης διάρκειας και μικρότερης δόσης. Οι διαχειριστές των δημοσίων οικονομικών, πρέπει με κάποιο τρόπο να βρουν δρόμο προς την ανάπτυξη, να «τσεκουρώσουν» δαπάνες και να πετύχουν μια καλύτερη συμφωνία με τους πιστωτές μας για μια βιώσιμη εξυπηρέτηση του χρέους. Και στις δύο περιπτώσεις, πρόκειται για ένα οριακό παιχνίδι ισορροπίας: ο οικογενειάρχης με το πρώτο στραβοπάτημα θα βρεθεί αντιμέτωπος με την απόλυτη φτώχεια και, αντίστοιχα, η εθνική οικονομία με μια ανεξέλεγκτη κατάρρευση….
Γιώργος Δελαστίκ: "Εφιάλτης το 2010, κόλαση το 2011!"
 |
| 05/01/2011 Από: www.epikaira.gr |
Nα πάει στον αγύριστο και να μην ξανάρθει ποτέ χρονιά φριχτή σαν το 2010 είναι η ευχή που θα ήθελαν να ανταλλάξουν οι Έλληνες. Πέρσι τέτοιες μέρες, ούτε στους χειρότερους εφιάλτες τους δεν μπορούσαν να φανταστούν ότι η κυβέρνηση του Γιώργου Παπανδρέου, την οποία με τόσες ελπίδες για καλύτερη ζωή είχαν εκλέξει θριαμβευτικά, θα οδηγούσε την Ελλάδα στη μεγαλύτερη εθνική ταπείνωση και στο μεγαλύτερο διεθνή διασυρμό της σύγχρονης ιστορίας της και τον ελληνικό λαό στη μεγαλύτερη οικονομική μιζέρια μετά τη ναζιστική Κατοχή.
Δυστυχώς, η οικονομική πολιτική της κυβέρνησης Παπανδρέου μάς ετοιμάζει ένα 2011 ακόμη χειρότερο και από το απεχθές 2010. Αν το 2010 ήταν εφιαλτικό, το 2011 θα αποδειχτεί κόλαση, αν η κυβέρνηση κατορθώσει να περάσει πάλι την πολιτική της!
Αναμφίβολα, ο Γιώργος Παπανδρέου ηγείται της πιο μισητής κυβέρνησης από την εποχή της Μεταπολίτευσης, το 1974, μέχρι σήμερα.
Απέδειξε, δε, ότι σε καμία περίπτωση δεν προτίθεται να αλλάξει πολιτική. Αντιθέτως, αξιοποιεί την ανεπαρκή αντίσταση των θιγόμενων τμημάτων του πληθυσμού για να παίρνει όλο και πιο βίαια μέτρα λεηλασίας των εισοδημάτων των Ελλήνων. Σωστά ενεργεί από τη σκοπιά του ο πρωθυπουργός, βάσει της πολιτικής που πρεσβεύει και υπηρετεί.
Ακραίος νεοφιλελεύθερος
Πέρα από διάφορα φληναφήματα δημαγωγικού χαρακτήρα που αποσκοπούν στην πολιτική παραπλάνηση αφελών και ηλιθίων, ο Γιώργος Παπανδρέου έχει σαφέστατη πολιτική, την οποία υπηρετεί με συνέπεια. Είναι φορέας της πιο ακραίας νεοφιλελεύθερης αντίληψης, βάσει της οποίας πρέπει να φτωχύνουν όσο το δυνατόν περισσότερο όσο το δυνατόν περισσότεροι Έλληνες – ει δυνατόν όλοι!
Η λογική της άποψης αυτής συνίσταται στο ότι με μηδαμινούς μισθούς, χωρίς εργασιακά δικαιώματα και με φθηνές τιμές υπηρεσιών και ακινήτων, θα έρθουν ευρωπαϊκά και αμερικανικά κεφάλαια να αγοράσουν επιχειρήσεις στην Ελλάδα, όπως κάνουν στην Κίνα, στο Βιετνάμ, στην Ινδονησία και σε πληθώρα άλλων τριτοκοσμικών χωρών.
Αυτή την «κινεζοποίηση» της Ελλάδας θέλει να προωθήσει ο Γιώργος Παπανδρέου με την πολιτική του. Γι’ αυτό μειώνει τους μισθούς και στον ιδιωτικό τομέα, γι’ αυτό θέλει να καταργηθεί ο κατώτατος μισθός, γι’ αυτό μειώνει κατά 25% τις ασφαλιστικές εισφορές των επιχειρήσεων, γι’ αυτό θέλει να διαλύσει τη δωρεάν δημόσια παιδεία και υγεία και να τις ιδιωτικοποιήσει κ.λπ.
Αναντίρρητα, ο Γιώργος Παπανδρέου ηγείται της πιο επιθετικής κυβέρνησης του κεφαλαίου που υπήρξε μέχρι τώρα στην Ελλάδα και αυτή την πολιτική προτίθεται να συνεχίσει και το 2011 και όσα χρόνια παραμείνει στην εξουσία. Δεν υπάρχουν πλέον αυταπάτες περί αυτού.
Ρήξη με το λαό
Ευνόητο είναι πως αυτή η πολιτική οδηγεί τον Γιώργο Παπανδρέου και την κυβέρνησή του σε μετωπική αντιπαράθεση και ρήξη με ολοένα διευρυνόμενα τμήματα του ελληνικού λαού. Μπορεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ να ψηφίζει με σύσσωμη την Κοινοβουλευτική Ομάδα της τα πιο ακραία αντιλαϊκά μέτρα με καταιγιστικούς ρυθμούς, η ρήξη της όμως με τα θιγόμενα κοινωνικά στρώματα είναι μια πολύ πιο αργή διαδικασία.
Μεσολαβεί πάντα ένα σημαντικό χρονικό διάστημα από τη στιγμή που θα ψηφιστεί ένα μέτρο μέχρι τη στιγμή που όσοι το υφίστανται θα συνειδητοποιήσουν πάνω στο πετσί τους και σε όλη του την έκταση τις συνέπειές του.
Αυτό εξηγεί γιατί ακόμα οι λαϊκές αντιδράσεις στην κυβερνητική πολιτική είναι αναιμικές και βεβαίως ανεπαρκείς για να την αναχαιτίσουν – πόσω μάλλον για να ανατρέψουν την κυβέρνηση Παπανδρέου. Δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι τα εκατομμύρια εργαζομένων και μισθωτών, που αποτελούν τα κύρια θύματα της κυβερνητικής πολιτικής, θα κατορθώσουν να αναδειχτούν σε πρωταγωνιστή της ανατροπής της.
Πιθανότατα θα απογοητευτούν και όσοι εκτιμούν ότι η σύγκρουση του Γιώργου Παπανδρέου με τα υψηλής κατάρτισης μεσαία στρώματα με πρόσχημα το άνοιγμα «κλειστών» επαγγελμάτων (γιατρούς, δικηγόρους, μηχανικούς κ.λπ.) ενδέχεται να αποδυναμώσει καθοριστικά την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Συμμαχία με το κεφάλαιο
Αν αναλύσει κανείς προσεκτικότερα τα μέτρα Παπανδρέου θα δια πιστώσει ότι, π.χ., τσακίζουν τους μισθωτούς γιατρούς του ΕΣΥ που παίρνουν 1.400 ευρώ το μήνα και επιδιώκουν να τους βάζουν να κάνουν απλήρωτες εφημερίες, δεν θίγουν όμως καθόλου τους μεγαλογιατρούς που κερδίζουν 30.000 ή 50.000 ή και 100.000 ευρώ το μήνα και μάλιστα αδήλωτα στην εφορία. Ανάλογη είναι η επίπτωση των μέτρων και σε μηχανικούς, δικηγόρους κ.λπ.
Δεν πρόκειται για «παράλειψη», αλλά για συνειδητή πολιτική επιλογή. Ο Γιώργος Παπανδρέου «γδέρνει» τα ασθενέστερα κοινωνικά στρώματα, αλλά οι νεοφιλελεύθερες αντιλήψεις που καθορίζουν την πολιτική του δημιουργούν στέρεες βάσεις συμμα χιών με τα πιο επιθετικά τμήματα του κεφαλαίου.
Όταν ο Γιώργος Παπανδρέου δημιουργεί για πρώτη φορά στη σύγχρονη ελληνική ιστορία το θεσμικό πλαίσιο μείωσης των μισθών των εργαζομένων, κατάργησης του κατώτατου μισθού, κατάλυσης κάθε εργασιακού δικαιώματος, μείωσης των ασφαλιστικών εισφορών κ.λπ., είναι αυτονόητο ότι το ελληνικό κεφάλαιο θα του κάνει «εικόνισμα»! Ποια δεξιά κυβέρνηση, ακόμη και δικτατορική, έχει προσφέρει ποτέ τόσα στο κεφάλαιο όσα ο πρόεδρος της... Σοσιαλιστικής –τρομάρα μας! – Διεθνούς Γιώργος Παπανδρέου; Καμία, ποτέ!
Η ελίτ θα τον στηρίξει
Λογικό είναι επομένως το κατεστημένο τόσο του ελληνικού όσο και του ξένου κεφαλαίου να στηρίξουν αποφασιστικά τον Γιώργο Παπανδρέου, από τη στιγμή που αυτός αναδεικνύεται σε κορυφαίο πολιτικό τους εκπρόσωπο – πόσω μάλλον που δεν έχει δημιουργηθεί ακόμα εκρηκτική κατάσταση στην ελληνική κοινωνία εναντίον της κυβέρνησης.
Η υποστήριξη της οικονομικής ελίτ προς τον Γιώργο Παπανδρέου αυξάνεται σταδιακά, στο βαθμό που πολλαπλασιάζονται τα αντεργατικά μέτρα που ψηφίζει η κυβέρνησή του. Είναι προφανές πλέον ότι δεν θέλει ούτε το ελληνικό κεφάλαιο να πέσει ο Γιώργος Παπανδρέου ούτε, φυσικά, εργάζεται για την ανατροπή του.
Το πρόβλημα που πρέπει να λύσει ο πρωθυπουργός έγκειται στο ότι ο ιδιωτικός τομέας στη χώρα μας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από δραστηριότητες και έργα του Δημοσίου. Καθώς, λοιπόν, η Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο έχουν «παγώσει» τα πάντα μέσω του Μνημονίου, με απώτερο στόχο να χρεοκοπήσουν τους ελληνικούς επιχειρηματικούς ομίλους και να τους υπαγάγουν σε αμερικανικούς, γερμανικούς ή γαλλικούς και άλλους ευρωπαϊκούς που θα λυμαίνονται τους πόρους του Ελληνικού Δημοσίου και θα εκτελούν αυτοί οι ξένοι όλα τα έργα, ο ελληνικός ιδιωτικός τομέας αισθάνεται «ριγμένος».
Το ελληνικό μεγάλο κεφάλαιο τηρεί στάση αναμονής απέναντι στον Γιώργο Παπανδρέου. Περιμένει να δει αν θα ρίξει χρήμα στην ελληνική αγορά, του οποίου βεβαίως θα αποσπάσει τη μερίδα του λέοντος, ή αν ο πρωθυπουργός θα παίξει μέχρι τέλους το παιχνίδι των ξένων επικυρίαρχων, όπως είναι και το πιθανότερο.
Ούτως ή άλλως πάντως, η στήριξη της ελίτ προς τον Γιώργο Παπαν δρέου είναι για την ώρα δεδομένη, άρα πολύ δύσκολη η ανατροπή της κυβέρνησής του.
Εποχή ανακατατάξεων
Το 2011 θα αποδειχτεί κόλαση για τα εκατομμύρια εργαζομένων, νέων, συνταξιούχων και πολλών μικρομεσαίων που θα δουν το βιοτικό τους επίπεδο είτε να υποβαθμίζεται αισθητά είτε να καταβαραθρώνεται, αν πέσουν στην ανεργία.
Η «μνημονιακή» κατοχή της χώρας μας όμως από τους ξένους επικυρίαρχους της ΕΕ και του ΔΝΤ θα επιφέρει ανακατατάξεις και στους κόλπους του ελληνικού κεφαλαίου.
Όπως έγινε και κατά τη ναζιστική Κατοχή του 1941-44, προπολεμικοί όμιλοι χρεοκόπησαν, άλλοι που συνεργάστηκαν με τους κατακτητές επιβίωσαν ή και ενισχύθηκαν, ενώ από τις τάξεις των μαυραγοριτών, που στη συνέχεια προσκολλήθηκαν στους Αμερικανούς, αναδύθηκαν τα πιο δυναμικά και επιθετικά «νέα τζάκια» του ελληνικού καπιταλισμού που κυριάρχησαν στη χώρα το δεύτερο μισό του 20ού αιώνα.
Κάτι ανάλογο θα γίνει και τώρα με το Μνημόνιο Παπανδρέου - ΕΕ - ΔΝΤ. Μέσα από τη δυστυχία της τεράστιας πλειοψηφίας του ελληνικού λαού που προκαλεί το Μνημόνιο αυτό και η οικονομική κατοχή της πατρίδας μας, θα αναδειχθούν οι νέοι επιχειρηματικοί όμιλοι της Ελλάδας του 21ου αιώνα, πατώντας επί «πτωμάτων» εργαζομένων και «ερειπίων» επιχειρήσεων.
Πού αποσκοπούν;
Με αφορμή δύο «ρεπορτάζ» για το ΚΚΕ
Δεν είναι η πρώτη φορά ούτε η τελευταία που ο αστικός Τύπος ασχολείται με το ΚΚΕ όχι για να προβάλει την πολιτική του γραμμή και τη δράση του, αλλά για να περάσει στους αναγνώστες του σενάρια για το Κόμμα, με την προσδοκία να το παρουσιάσει σαν μία από τα ίδια με τα αστικά κόμματα. Ετσι, το «Βήμα της Κυριακής» προβάλλει την άποψη για στελέχη του Κόμματος, ότι «οι μετριοπαθείς οδηγούνται στην κομματική αποστρατεία», ενώ σε παρόμοιο κλίμα ο γνωστός μυθοπλάστης της «Κυριακάτικης Ελευθεροτυπίας» ανακαλύπτει «τρικυμία στον Περισσό». Ετσι τιτλοφορούν τα θέματά τους κάνοντας δήθεν ρεπορτάζ οι συγκεκριμένες εφημερίδες.
Ανάλογα με την περίοδο που διανύουμε εναλλάσσουν τα προπαγανδιστικά τους όπλα ενάντια στο Κόμμα μας. Πότε επιστρατεύουν τα οικονομικά του, πότε ασχολούνται με τα στελέχη του.
Ο στόχος είναι πάντα ένας και συγκεκριμένος. Η με κάθε τρόπο κατασυκοφάντηση του ΚΚΕ στις λαϊκές συνειδήσεις επειδή ακριβώς το Κόμμα παλεύει αταλάντευτα με τη στρατηγική του και δεν μπορούν «να το βάλουν στο χέρι». Ξέρουν καλά ότι το ΚΚΕ είναι ο μοναδικός πραγματικός τους αντίπαλος. Η στρατηγική του έχει τη δυναμική ρήξης και ανατροπής. Ριζοσπαστικοποιεί τις λαϊκές συνειδήσεις. Θέλουν πάση θυσία να ανακόψουν, να εμποδίσουν τη δράση του. Τη φοβούνται, ιδιαίτερα τώρα σε συνθήκες κρίσης και αντιλαϊκού πολέμου, γιατί μόνο αυτή τους κάνει ζημιά. Γι' αυτό δέχεται ανελέητη επίθεση από τα αστικά επιτελεία.
Αλλωστε, τα τελευταία χρόνια, επειδή ακριβώς το εργατικό, το λαϊκό κίνημα ανασυντάσσεται σε ταξική κατεύθυνση, επειδή το ΚΚΕ έχει καθοριστική συμβολή στην πάλη του λαού κόντρα στα μονοπώλια, τα αστικά επιτελεία εφευρίσκουν φανταστικά ζητήματα για να εξαπολύσουν την αντικομμουνιστική τους προπαγάνδα. Το 2007 εξαπέλυσαν τη βρώμικη επίθεση με τα οικονομικά του και την υπόθεση «Γερμανός». Στις μεγάλες εργατικές κινητοποιήσεις έκαναν λόγο για καταστροφή της οικονομίας από τη δράση του ΚΚΕ. Την οποία καταστρέφει η καπιταλιστική κρίση, καταστρέφοντας πρώτ' απ' όλα τους εργαζόμενους με την αύξηση της ανεργίας, τη μείωση μισθών κλπ.
Ετσι και τώρα μπήκαν μπροστά τα «μεγάλα μέσα». Τώρα βρήκαν τον «παραγκωνισμό των μετριοπαθών». Τι θέλουν να πουν με τα συγκεκριμένα ρεπορτάζ; Οτι το ΚΚΕ δεν είναι αυτό που φαίνεται. Παραγκωνίζει τάχα στελέχη του και ας είναι όλα ενεργά στη δράση με συγκεκριμένο καταμερισμό καθηκόντων. Επομένως, μην εναποθέτετε τις ελπίδες σας στο ΚΚΕ, μην το εμπιστεύεστε. Μη συσπειρώνεστε στη γραμμή διεξόδου που προτείνει και παλεύει. Θέλουν να ανακόψουν τις θετικές διεργασίες απεγκλωβισμού λαϊκών δυνάμεων από την αστική πολιτική και την έκφρασή τους σε συνειδητή επιλογή συστράτευσης με το ΚΚΕ.
Βεβαίως, γνωρίζουν πώς λειτουργεί το ΚΚΕ. Αλλά επιμένουν, γιατί πιστεύουν ότι θα προκαλέσουν συγχύσεις, ερωτήματα για το Κόμμα και θα δυσκολέψουν γενικότερα τη λαϊκή συστράτευση στην πολιτική του και δράση του. Δημιουργούν «ειδήσεις» εκεί που δεν υπάρχουν και κυρίως κρίνουν το ΚΚΕ με κριτήρια που ισχύουν στα αστικά κόμματα και δεν έχουν καμιά σχέση με τη λειτουργία του, τις αρχές του, την κοσμοθεωρία του, το ήθος και τις αξίες των στελεχών και μελών του.
Για παράδειγμα, το «Βήμα» κάνει λόγο για «μετριοπαθή στελέχη» σε αντίθεση προφανώς με άλλα που είναι «σκληρά». Εχουν γράψει και αυτή την κατηγορία.
Αλλά τα στελέχη του ΚΚΕ δρουν με συλλογικά παρμένες αποφάσεις στο πλαίσιο της συλλογικά επεξεργασμένης στρατηγικής του, έχουν καταμερισμό καθηκόντων με συλλογική απόφαση των κομματικών οργάνων του και ελέγχονται για την ατομική τους δράση συλλογικά από τα όργανα.
Τα στελέχη του ΚΚΕ είναι αφοσιωμένα στο Κόμμα και στην αποστολή του. Προσφέρουν όλες τις δυνάμεις τους για να ανταποκρίνεται το Κόμμα στις ευθύνες του. Να βρίσκεται διαρκώς σε εγρήγορση και σε διαρκή ετοιμότητα, με βάση τις ανάγκες και τις προοπτικές των εξελίξεων. Αγωνίζονται στην πρώτη γραμμή με βάση τη στρατηγική του, ανιδιοτελώς και αφοσιωμένα στην υπόθεση της εργατικής τάξης. Είναι αδιάλλακτα απέναντι στον ταξικό αντίπαλο. Αυτά πασχίζουν να καταπολεμήσουν μαζί με τη γραμμή του.
Η δύναμη του Κόμματος βρίσκεται στο ήθος του, στην πολιτική και στους δεσμούς του με την εργατική τάξη, στις αρχές του και τους κανόνες λειτουργίας του. Ολοι, μέλη και στελέχη, είναι εθελοντικά στρατευμένοι αλλά συνειδητά δεσμευμένοι να τα δίνουν όλα, ως και τη ζωή τους αν χρειαστεί, για να μπορεί το ΚΚΕ να στέκεται στο ύψος των ευθυνών του απέναντι στην εργατική τάξη. Εδώ βρίσκεται η δύναμή του, γι' αυτό και είναι σε θέση να βλέπει μπροστά με αισιοδοξία και να αγωνίζεται μαζί με την εργατική τάξη και τους συμμάχους της για το δικό τους μέλλον, χωρίς εκμεταλλευτές. Αυτό κάνει από την ίδρυσή του και αυτό συνεχίζει να κάνει. Μέχρι την αναπόφευκτη νίκη
ΠΗΓΗ: ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΣΧΟΛΙΟ: Την ίδια ή και χειρότερη τακτική ακολουθούν και κάποια "αριστερά" ¨blog αναπαράγοντας , ή φιλοξενώντας ή διαδίδοντας από τις σελίδες τους ότι νομίζουν πως μπορεί να "στριμώξει" το ΚΚΕ.
Η τελευταία παράγραφος του άρθρου είναι απάντηση μας στους ταξικούς εχθρούς αλλά και στους "αριστερούς φίλους"